Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Η Ελληνική Κρίση και ο Οικονομικός Ναζισμός των Θεσμών

του Γιάννη Καλαϊτζίδη

Θα ξεκαθαρίσω την θέση μου προς τους αναγnώστες αυτού του κειμένου, είμαι υποστηριχτής του ΓΑΠ ανήκω στην νεολαία του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών κ πριν ανήκα στην νεολαία του Πασοκ επι ΓΑΠ εκει μέχρι το 2014. 

Θέλω να διεκρυνίσω το εξής η κρίση ξεκίνησε επί Κώστα Σημίτη άσχετα αν ακόμα τότε υπήρχαν λεφτά κ δεν διαφαίνονταν στον ορίζοντα. Από τότε ξεκίνησε με την υπόθεση Siemens με την διαθφορά και κλεμένα λεφτά εκατομύρια απ τον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, τον κυβερνητικό Εκπρόσωπο Μιχάλη Χρυσοχοίδη, Άκη Τσοχατζόπουλο κ τους Χριστοφοράκο Τσουκάτο. 

Δηλαδή η πραγματική κρίση κ όχι η φαινομενική οπως βιώνουμε όλοι στο πετσί μας ξεκίνησε επί Πασοκ Κώστα Σιμήτη κ δεν ντρέπομαι να το πω αυτό ως απάντηση σε όλους εσάς πουν με χαρακτηρίζεται με την ταυτότητα <<ΠΑΣΟΚΟΣΚΥΛΟ>>. Με΄τα τις πρόωρες εκλογές που προκήρυξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στις 16 Σεπτεμβριου του 2007 ξανακερδίζει η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 41,8% τότε πρόεδρος στη ηγεσία του Πασοκ είχε ανέβει ο Γίωργος Παπανδρέου ο οποίος συγκέντρωσε το ποσοστό 38% . Από το 2007 ως το 2009 τι έκανε η Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας μείωσε την διαφθορά που αάρχισε επί Κ ώστα Σιμήτη μείωσε την πελατοκρατία? Αντιθέτως αύξησε το οικονομικό έλλειμα της χώρας με τον υπουργό οικονομικω΄ν Γίωργο Αλλογοσκούφη κ τον υπουργό ΥΠΕΧΩΔΕ Δήμητρη Σουφλία πόσα λεφτά έφαγαν αυτοί οι 2 υπουργοί.

Απόκρυψη του πραγματικού δημοσιονομικού ελλείμματος από τον τότε υπουργό οικονομικών Γίωργο Αλαγοσκούφη Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποιούσε το Υπουργείο Οικονομικών επί θητείας του Γιώργου Αλογοσκούφη, η Ελλάδα μείωσε το έλλειμμα στο 2,6% του ΑΕΠ, από 7,9% το 2004], ενώ παρουσιάστηκαν μείωση της ανεργίας, υψηλοί δείκτες ανάπτυξης και ανάκαμψη εισαγωγών και επενδύσεων. Τα εν λόγω στοιχεία αποδείχτηκαν όμως ψευδήωκαθώς έκθεση της Eurostat το 2008 έδειξε ότι το έλλειμμα έχει ξεπεράσει το 4.8% του ΑΕΠ, τριπλάσιο των προβλέψεων του Υπουργείου Οικονομικών. Η Ε.Ε. ξεκίνησε τότε να πιέζει την κυβέρνηση να πάρει άμεσα μέτρα για τη μείωση του, καθώς οι απαιτήσεις της Ευρωζώνης για την Ελλάδα προέβλεπαν έλλειμμα της τάξεως του ♥%.] Η τελευταία έκθεση της Eurostat, που αφορούσε τη πολιτική του Γιώργου Αλογοσκούφη, έφτασε στις αρχές του 2010. Το έλλειμμα του 2009 τελικώς άγγιξε το 13.6% του ΑΕΠ, ενώ υπήρχαν ταυτόχρονα επιφυλάξεις για τη ποιότητα των οικονομικών στοιχείων που δηλώνονταν απ'την Ελλάδα τη πενταετία μεταξύ 2004-2009. Την ίδια εποχή πρωτο-χρησιμοποιήθηκε ο όρος "Greek statistics" από Ευρωπαικά μέσα ενημέρωσης, ο οποίος ειρωνεύεται τη γνησιότητα των στοιχείων που παρέθετε η Ελλάδα για την οικονομική της πορεία. 

Ο Γιώργος Αλογοσκούφης κατηγορήθηκε έντονα για απόκρυψη του πραγματικού ελλείμματος και για ψευδή στοιχεία λίγο πριν τη συντριβή της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές του 2009. Ο ίδιος υποστηρίζει από τότε πλήρως τη πολιτική που ακολούθησε αλλά ουδέποτε δόθηκαν ουσιαστικές εξηγήσεις απ'τον ίδιο για το πως οδηγήθηκε το έλλειμμα της Ελλάδας σε τόσο υψηλά επίπεδο. Μας το περιέγραφε υπάλληλος του κέντρου και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Την ώρα που χιλιάδες υπάλληλοι της ΕΡΤ με τις οικογένειές τους έμεναν στον δρόμο, ο πρώην τσάρος της ελληνικής οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης έτρωγε καμαρωτός - καμαρωτός το σούσι του σε γνωστό πριβέ κλαμπ των βορείων προαστίων. Καλά ακούσατε: ο άνθρωπος ο οποίος άφησε την φοροδιαφυγή να καλπάζει, δοκίμαζε τις αγαπημένες του γεύσεις σούσι συνοδευόμενος από την σύζυγό του Δίκα και άλλο ένα ζευγάρι που δραστηριοποιείται στον τραπεζικό τομέα. Στις 4 οκτωβρίου του 2009 διεξήχθησαν πρόωρες εκλογές μετά από διενέργεια του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή τις οποίες κερδίζει το Πασοκ με τον Γιώργο Παπανδρεόυ υπό την ηγεσία του κόμματος με ποσοστό 45¨% ανέλαβε τις τύχες τις ελλάδος ενώ ήξερε ότι η ελληνική οικονομία οδεύει προς το χείλος του γκρεμού δεν σκέφτηκε το πολιτικο κόστος και τι συνέπεις μπορούσε να προκαλέσει αυτό στον ίδιο τον ΓΑΠ Γίωργο Παπανδρέου όσο και στο κόμα του Πασοκ. Για να μην Παρεξηγηθώ λάθη ολοί μας κάνουμε μικρά η μεγάλα σε αυτό που ασκώ εντονή κριτική στον Γιώργο Παπανδρέου είναι ότι δεν κάταφερε σε πολύ μεγάλο βαθμό να επιβληθέι σε κορυφαία κυβερνητικά στελέχη όπως πχ Γιώργος Παπακωνσταντίνου Υπουργός Οικονομικών Φιλιπός Σαχινίδης Υφυπουργός οικονομικών Άννα Διαμαντοπούλου Υπουργός Παιδείας Συγχώνευση σχολών με το Σχέδιο Αθηνά και κτλ. και αυτό γιατί?

 Γιατί σκόπευαν Ευάγγελος Βενιζέλος, Θεόδωρος Πάγκαλος, Φωφή Γεννηματά Ανδρέας Λοβέρδος όλοι στοχευαν στην ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου ώστε να ηγεθούν τις πολιτικής ηγεσίας του Πασοκ, Όσο για το προεκλογικό ρητό <<λεφτά υπάρχουν>> δείτε το έργο της κυβέρνησης ΓΑΠ μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα μας έλεγαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει ηλεκτρονική συνταγογράφηση για φάρμακα απ τους γιαρτούς του ΕΟΠΥ κ το πετύχαμε πετύχαμε τον νόμο Καλλικράτη σπάζοντας τις αχανείς εκλογικές περιφέριες σπάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ωμφάλιο ρόλο του συγκεντρωτικού κράτους. Ποιοι απέδειξαν ότι δεν υπολογίζουν το πολτικό κόστος μπροστά στο δημόσιο συμφέρον? Ποιοί φορολόγησαν πρώτα της of sor εταιρίες που έφυγαν χρήματα του ελληνικού λαού. Ποιοι αναδιοοργάνωσαν το τραπεζικό σύστημα με τα τριγωνικές συναλλαγές? Από εκεί θα αντλούσαμε τα λεφτά αυτά. Με κορυφαίο όλων το Δημοψήφισμα που προτάσσει ο Γιώργος Παπανδρέου το διαγγελμά του είναι: αν είναι σε θέση σε θέση ο ελληνικός λαός να δεχθεί η όχι αύτα τα νέα μεταρυθμιστικά μέτρα πολιτικής λιτότητας. Γιώργος Παπανδρέου Αυτή την άποψη υπηρετώ και υποστηρίζω από παλιά.
Πρότεινα προεκλογικά το Γενάρη ένα δημοψήφισμα μετά την διαπραγμάτευση με τους εταίρους.
Αν τότε είχε ανακοινωθεί θα είχε ισχυρό διαπραγματευτικό ατού η κυβέρνηση. Δεν είχε την διαπραγματευτική διορατικότητα. Θα γνώριζαν οι εταίροι ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα έπρεπε να περάσει από τον Ελληνικό λαό. Τι πιο ισχυρό; Δεν το έκανε. Αύτο είχε ως αποτέλεσμα στην συνδιάσκεψη των πολιτικών αρχηγών κ Ευρωπαικών θεσμών στις Κάννες στην Γαλλία μεταξυ Angelas Merkel Kanzler Deutschland Wolfgan Schaeuble Minister Economics Deutschland Jean Clude Junker Comesion Nikola Sarkozi Primminister France κ οι δικοι μας εταίροι Αντώνης Σαμαράς Ευάγγελος Βενιζέλος συζτητούσαν το πώς θα ρίξουν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που είχε την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη του εληνικού λαού με ποσοστό 45% ενώ αυτό απαιτεί μήνες και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ο οικονομικός ναζισμός των εταίρων μαζι με τα δικά τους πιόνια Αντώνη Σαμαρά κ Ευάγγελο Βενιζέλο το κατάφεραν μέσα σε λίγες ώρες και αυτό το αντιπαραθέτω ως απάντηση στα λεγόμεα του Κ.Λεουτσάκου βουλευτή του Συριζα ο οποίος σε έναν πολιτικό διάλογο που είχε με τον Άδωνη Γεωργιάδη είπε: Αποτυχατε να ριξετε την κυβερνηση κ του απανταει ο Άδωνης Γεωργιάδης κ μια δημοσιογράφος με το δημοψήφισμα δεν πέφτει καμια κυβέρνηση πολύ εύκολα ξεχ΄νανε κάποιοι ή δν τους συμφέρει να θυμουνται .Μέτα από όλα αυτά στο ελληνικό κοινοβούλιο όλοι οι βουλευτές του κόμματος κ 151 βουλευτές καταψηφίζουν το μνημόνιο οδηγώντας σε παραίτηση τον Γίωργο Παπανδρέου. 

Τότε πολλοί εναντιώθηκαν στην απόφαση μου αυτή, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. 
Ο κ. Τσίπρας τότε έλεγε ότι η απόφαση μου αυτή είναι τρικ για να μείνω στην εξουσία. Γιατί τουλάχιστον δεν το κρύψαμε ποτέ οτί ο ΓΑΠ διατηρούσε καλές ως άριστες σχέσεις με την φιλελεύθερη ΝΔ Κωνσταντίνος Καραμανλής Αντώνης Σαμαράς είναι γνωστό αλλά με μια σημαντική διαφορα δεν κατάργησει την 2 διαιρετική τομη όπως ο Βενιζέλος συγκυβερνώντας με την δεξιά. Σίγουρα καταργήσαμε από πόλυ παλιότερα την διαίρεση Δεξία-Αντιδεξιά ως έναν πολύ μεγάλο βαθμό αλλά ποτε δεν συγκυβερνήσαμε με την δεξιά όπως το Πασοκ του Ευάγγελου Βενιζέλου κ αυτό είναι πλέον ξεκάθαρα φανερά δεδομένο γτ ένα κόμα με τέτοια μεγάλη προϊστορία οπως το Λαϊκό Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης πως γίνεται σήμερα να συγκυβερνά με την συντηρική - φιλελεύθερη Δεξιά ΝΔ κ θέτω το εξής ερώτημα: Μήπως υπάρχουν ακόμα άτομα - στελέχη τα οποία απέδειξαν έμπρακτα ότι δν έχουν ξεχάσει απ που προέρχονται πολιτικοιδεολογικά τις αξίες κ τις ιδέες τους σε σχέση με τν Βενιζέλο ο οποίος έκανε το ακριβώς αντίθετο.,Το μόνο εύκολο είναι να απαρνήθεις το κόμα τα πολιτικοιδεολογικά σου πιστεύω όπως έκαναν οι αξιότιμοι βολεμένοι βουλευτές της κυβέρνησης ΓΑΠ οποίοι απέκτησαν πολιτική υπόσταση μέσα στο ΠΑΣΟΚ κ τώρα πολύ εύκολα αλλάζουν στρατόπεδο πήγαινοντας στην Ριζοσπαστική Σοσιαλιστική Αριστέρα στο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνόντας απ ποιό πολιτικό φορέα βρήκαν πολιτική υπόσταση, Οσο αναφορά την συγκυβέρνηση όλα αυτά τα χρόνια τι έκαναν ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ΝΔ κ ο Ευάγγελος Βενίζελος Πασοκ εκτός του ότι μας έβαλαν σε ένα σκληρότερο 2 μνημόνιο με δανειακές συμβάσεις υποτάσωντας έτσι την χώρα ολοκληρωτικά στους ευρωπαικούς θεσμούς Angelas Merkel Kanzler Deutschland Wolfgan Schaeuble Minister Economics Deutschland Jean Clude Junker Comesion και όλα αυτά ποιος τα πλήρωσε ο ελληνικός λαός βέβαια σε καθημερινή βάση κάνοντας παμπολες θυσίες για το καλο της Ελλάδος μην έχοντας να πληρώσει τους φόρους και τα συνεχώς επιβαλόμενα χαράτσια καθώς τα ανιμερή βάρη έτεινε να πλήξουν τα μεσαία και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα του απλού ελληνικού λαού ο οποίος μοχθούσε καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί. Στην Ουσία η Συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έγινε το τσιράκι των Ευρωπαικών θεσμών Angelas Merkel Kanzler Deutschland Wolfgan Schaeuble Minister Economics Deutschland Jean Clude Junker Comesion λέγοντας ναι σε όλα τα επόδεινα μέτρα κ τους ενδιέφερε μόνο το κόμα τους και το δημόσιο συμφέρον και ως αποτέλεσμα αυτού ήταν εκείνο το περιβόητο mail Χαρδόυβελη πως είχε υπογράψει 880εκατομυρια δανειακές συμβάσεις με την είδη εξαντλιμένη κ χρεοκωποιημένη ελληνική οικονομία, φέρνοντας τον ελληνικό λασό αντιμέτωπα με πολύ σκληρότερα μέτρα. Τέλος όσον αναφόρα την σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Εκλογές για μέτρα 1δις. 5μηνες διαπραγματευσεις για να έχουμε 8 δις. Δημοψήφισμα για να φέρουμε μέτρα 12 δις. Κάναμε κανενα λάθος; Αν με την ίδια θέρμη που οι πρώην πασόκοι στηρίζουν το 3ο μνημόνιο στήριζαν το αναγκαίο πρώτο μνημόνιο δεν θα συζητούσαμε σήμερα ούτε για 3ο μνημόνιο ούτε για δυαλυμένο χώρο της κεντροαριστεράς. 

συντροφοι θα ρθει η ωρα που θα παρακαλετε ολα εσεις τα πασοκοσκυλα που ριξατε τον ΓΑΠ κ πηγατε στον Συριζα#ΠΡΩΤΗ_ΦΟΡΑ_ΑΡΙΣΤΕΡΟ_ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ και όσο να μην σας αρέσει. Από τότε που ξέσπασε η κρίση από τους ελάχιστους ειλικρινής πολιτικούς ήταν ο Παπανδρέου. Σύντομα, δυστυχώς, θα το καταλάβετε οι περισσότεροι και ας μην το παραδεχτείτε ποτέ δημόσια. Κοινός παρονομαστής των επιλογών και της κυβέρνησης Σαμαρά και της κυβέρνησης Τσίπρα, η αποφυγή ανάληψης πολιτικού κόστους. 

Εν τέλει, η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.
Έτσι, φτάσαμε εδώ.
Αλλά, φίλες και φίλοι,
Ποιος πληρώνει σήμερα την ανικανότητα και τη λιποταξία και της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης, της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Αυτοί που η «πρώτη φορά αριστερά Κυβέρνηση» θέλει να φορολογήσει με 15% και να τους αμνηστεύσει για το μαύρο χρήμα της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου, της Γερμανίας και της Αγγλίας.

Αντιθέτως, μερικοί από αυτούς επιχαίρουν, αφού θα μπορούν αύριο να αγοράσουν πάμφθηνα τα πάντα, τη χώρα όλη, εμφανιζόμενοι μάλιστα ως εθνικοί ευεργέτες.
Αυτό δεν είναι αριστερά, ντροπιάζουν τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς, συμπορευόμενοι με αντιευρωπαίους και εθνικιστές, 
σε βάρος της Δημοκρατίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων και του κόσμου της εργασίας. 
Παίζοντας αντικειμενικά το παιχνίδι των κύκλων της πιο σκληρής Ευρωπαϊκής συντήρησης, που θέλει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης και Ε.Ε. και που για πρώτη φορά τολμά επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να το λέει καθαρά.

Ιστορικά, η αριστερά και η Δημοκρατική παράταξη στη χώρα μας, ταυτίστηκαν με υψηλές ανθρώπινες και κοινωνικές αξίες.
Κυρίως ταυτίστηκαν με την αλήθεια έναντι του λαού, άσχετα από λάθη, αναγνωρίζοντας και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους.
Σήμερα, αντί για αλήθειες, ουσιαστική διαπραγμάτευση και ανάληψη των αναγκαίων ευθυνών, έχουμε χονδροειδή προπαγάνδα, επικοινωνία για την επικοινωνία και μόνο επικοινωνία, απόκρυψη της αλήθειας.

Έφτασαν δυστυχώς στο σημείο, ακόμα και να επιχειρούν να υποκλέψουν την ψήφο των Ελλήνων και να φαλκιδεύσουν τη γνησιότητα της λαϊκής ετυμηγορίας, δίνοντας μόνο μία εβδομάδα στο λαό να ενημερωθεί για να αποφασίσει. 
Βάζοντας δυσνόητο ερώτημα και προτάσσοντας το ΟΧΙ, που κομματικά τους βολεύει.
Παίζοντας στα ζάρια το εθνικό, το δημόσιο και το λαϊκό συμφέρον.
Με αυτόν τον τρόπο και υπό τις συνθήκες που διοργανώνουν και μεθοδεύουν το δημοψήφισμα, στην πράξη ευτελίζουν μια κορυφαία δημοκρατική διαδικασία έκφρασης του λαού, για μείζονος σημασίας εθνικό και κοινωνικό ζήτημα.
Προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Βάζουν σε δημοψήφισμα τις προτάσεις των εταίρων, προτείνουν ΟΧΙ και λένε ότι έτσι διαπραγματεύονται.

Γιατί δεν έβαλαν σε δημοψήφισμα τη δική τους πρόταση, που έχει και την υπογραφή του κ. Τσίπρα, με μέτρα 8 δις, αν ήθελαν αληθινά να διαπραγματευθούν;
Και η δική τους πρόταση δεν μειώνει άμεσα και έμμεσα μισθούς και συντάξεις;
Για ποια αντίσταση μιλάνε;

Και ψεύδεται, δυστυχώς, ο Πρωθυπουργός, όταν λέει ότι έκλεισαν οι εταίροι τις τράπεζες λόγω του δημοψηφίσματος. 
Δηλαδή, ως πίεση στον Έλληνα ψηφοφόρο.

Ψεύδεται ο Πρωθυπουργός, γιατί αυτός τις έκλεισε τις τράπεζες. 

Ήξερε πολύ καλά ότι στις 30 Ιουνίου τελειώνει το πρόγραμμα.
Ήξερε πολύ καλά ότι δεν μπορούσε ο Ντράκι να συνεχίσει την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών χωρίς πρόγραμμα.

Και αντί να φροντίσει να βρεθεί συμφωνία, άφησε να εξαντληθεί ο χρόνος – και να βρεθεί η χώρα με κλειστές τις τράπεζες.
Μάλλον για αυτό πήγε σε δημοψήφισμα. 
Για να πετάξει το μπαλάκι αλλού.
Κοροϊδεύουν, υπεκφεύγουν, λιποτακτούν, δραπετεύουν.

Υποκρίνονται τους δήθεν επαναστάτες και ψεύδονται συνειδητά.

Αντί να παρουσιάσουν στους δανειστές ένα σχέδιο ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, η χώρα επέστρεψε σε πελατειακές πρακτικές, γνώριμες από την εποχή που το πελατειακό κράτος βρισκόταν στο απόγειό του. Αντί της φυγής, χρειάζεται ένας συνεχής και επίμονος αγώνας για προοδευτικές αλλαγές. Αλλαγές μέσα στην Ευρωζώνη και στην Ελλάδα.
Για αυτό στο δημοψήφισμα, αυτό το δημοψήφισμα που θα καθορίσει τη θέση της χώρας στην Ευρώπη, τώρα και στο μέλλον και την προοπτική των Ελλήνων, σας καλώ να ψηφίσετε ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
Γιατί μια κακή κυβέρνηση ή μια κακή συμφωνία μπορούν να αλλάξουν, η έξοδος όμως από την Ευρώπη είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Και θέλω να είμαι απόλυτα σαφής: όσοι λέμε ΝΑΙ στην Ευρώπη, δεν είμαστε όλοι το ίδιο. 
Κάποιοι, συντηρητικοί ή υπηρέτες συγκεκριμένων συμφερόντων και κατεστημένων, επιμένουν στις συντηρητικές και αυταρχικές επιλογές τους, πολλές φορές φορώντας μανδύα δήθεν φιλολαϊκό.
Εμείς, θέλουμε και αγωνιζόμαστε για μια άλλη Ευρώπη, δημοκρατική, προοδευτική, αγωνιζόμαστε για και ΕΕ που υπάρχει χάριν των λαών της και υπηρετεί τα συμφέροντα των Ευρωπαϊκών λαών.
Θέλουμε μεγάλες αλλαγές και στην Ευρώπη.

Όχι πολιτικές λιτότητας. 

Σας θυμίζω, ότι τις πλήρωσα και προσωπικά, από την ανάγκη να μην χρεοκοπήσει η χώρα.
Και αγωνιζόμαστε για να ανατρέψουμε τους συντηρητικούς συσχετισμούς. 
Αυτό γίνεται εντός της Ευρωζώνης με ισχυρή φωνή.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση με τον τρόπο που προκήρυξε το δημοψήφισμα, εγκλωβίζει τους προοδευτικούς πολίτες και τους απαγορεύει να εκφράσουν αυτή τους τη θέληση. 

Δεν είμαστε ίδιοι με τη δεξιά. 

Ούτε και με κάποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις που λένε απλώς ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. 
Είμαστε διαφορετικοί και γι” αυτό αγωνιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

Γιατί θέλουμε μια Προοδευτική Ελλάδα σε μια Προοδευτική Ευρώπη.

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ 

Και αγωνιζόμαστε:

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ
ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Από τις Πόρσε στην Αμφίπολη.

Του φίλου και συντρόφου Γιάννη Καλαϊτζίδη,
φοιτητή Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ


Τι αναφέρει λοιπόν η πληροφορία;

Το πόσες Πόρσε αγοράσθηκαν στην Ελλάδα από το 2001 που μπήκαμε στο ευρώ μέχρι και το 2013.

Έχουμε λοιπόν

2001-144 Πόρσε

2002-102

2003-255

2004-756

2005-918

2006-1021

2007-1151

2008-1102

2009-906

2010-152

2011-49

2012-35

2013-20

Ας αντιστοιχήσουμε τις διάφορες κυβερνητικές περιόδους συμπληρώνοντας τον κ. Κασιμάτη.

2001-Απρίλιος 2004, Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.

Απρίλιος 2004-Οκτώβριος 2009, Κυβέρνηση ΝΔ Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής

Οκτώβριος 2009-2011, Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου

Τέλος 2011-2012-2013 Κυβέρνηση Παπαδήμου, Συγκυβέρνηση κλπ.

Η απλή ανάγνωση των αριθμών και η αντιστοίχιση με τις κυβερνητικές περιόδους από μόνη της είναι αποκαλυπτική του πότε και πως μεγεθύνθηκε η φούσκα που έσκασε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ το 2009 και όμως κανένας σοβαρός οικονομικός αναλυτής ή δημοσιογράφος ακόμα και πολιτικός δεν αναφέρεται σε αυτά τα στοιχεία ούτε τα ερμηνεύει παρά το γεγονός οτί αποτυπώνουν παραστατικά την ταυτότητα της τραγικής περιόδου 2004-2009 με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και υπουργό οικονομικών τον Γιώργο Αλογοσκούφη.

Δυστυχώς όμως σ ’αυτή την πρωτοφανή πολιτικοοικονομική πραγματικότητα που γλαφυρά αποτυπώνει τη φούσκα της Ελλάδας της Πόρσε δεν αναφέρεται ούτε η δήθεν συστηματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ όσο θα έπρεπε.

Για τους πολιτικούς αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ, που οι περισσότεροι μάλλον σαν εχθροί συμπεριφέρονται μπορώ να το κατανοήσω ως ένα βαθμό, για το ΠΑΣΟΚ οφείλω να ομολογήσω ότι δυσκολεύομαι.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΠΑΣΟΚ έχουν στόχο να του χρεώσουν όλα τα κακά από γεννέσως κόσμου για να ξεπλυθούν οι ίδιοι και να παραδώσουν στα λιοντάρια το ΠΑΣΟΚ ώστε να ευχαριστήσουν το οργισμένο πλήθος που διψάει για αίμα.

Στόχος ο εξανδραποδισμός του κόμματος που ανέκαθεν υπήρξε φορέας κοινωνικών αλλαγών και πολιτικών ανατροπών που άλλαξε την πορεία της χώρας.

Δεν είναι τυχαίο ότι η στόχευση αφορά κυρίως την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου διότι τότε ανατράπηκαν παραδοσιακά κατεστημένα, παραδοχές και στερεότυπα.

Διότι τότε φωτίστηκε η σκοτεινή πλευρά της σελήνης, διότι τότε μπήκανε με ορμή στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό προσκήνιο καθηλωμένες δυνάμεις, περιθωριοποιημένες με αποτέλεσμα πολιτικές και κοινωνικές δομικές αλλαγές.

Ο πραγματικός σκοπός λοιπόν, είναι να επιστρέψουμε στο γνωστό και μίζερο «πτωχή αλλά έντιμος Ελλάς» στον «πτωχό αλλά έντιμο Έλληνα» ο οποίος είναι ολιγαρκής, εργατικός, υπάκουος και τελικά να επιβιώνει ένα σύστημα οικονομικής άρα και κοινωνικής εξουσίας που δεν αντιστοιχεί σε μια σύγχρονη αστικά και οικονομικά ολοκληρωμένη κοινωνία.

Για το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η συμμετοχή του στην κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα πρέπει να ισούται με λοβοτομή.

Οι πολιτικές διαφορές υπάρχουν, πρέπει να αναδεικνύονται και δεν μπορεί ξαφνικά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να μετατραπούν σε λωτοφάγου, αφού στο κάτω κάτω της γραφής η συνεργασία πιο υγίης είναι όταν στηρίζεται στη σύνθεση και στη διαφοροποίηση παρά στη σιωπή.

Η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της και ορθώς έχει συγκεκριμένους στόχους και χρονικό περιθώριο, το ΠΑΣΟΚ όμως ως κόμμα δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με την κυβέρνηση και θα πρέπει να διεκδικεί και να προτείνει προωθημένες προτάσεις με σοσιαδημοκρατική κατεύθυνση.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει και πρέπει να διατηρήσει την αυτονομία και τη φυσιογωμία του.

Η ΝΔ στήριζε και συνεχίζει να στηρίζει τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γ. Ράλλη, τον Αβέρωφ, τον Μητσοτάκη, τον Καραμανλή τον νεότερο και φυσικά τον Σαμαρά.

Δυστυχώς κάτι τέτοιο στο ΠΑΣΟΚ δε συμβαίνει.

Ούτε οι προηγούμενοι στήριξαν όσο θα έπρεπε τους επόμενους αλλά ούτε οι επόμενοι όσο θα έπρεπε τους προηγούμενους.

Η στήριξη γίνεται κατά περίπτωση και a la carte ανάλογα με τις εκάστοτε σκοπιμότητες.

Η εικόνα τελικά που προσλαμβάνει η κοινή γνώμη είναι άσχημη και απογοητευτική.

Πρόσφατα διάβασα πάλι το αριστουργηματικό βιβλιο του Νέστωρα Μάτσα «Το χειρόγραφο της Βαβυλώνας» και παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που νομίζω ότι είναι αρκετά διδακτικό.

« ΟΙ διάδοχοι, αυτόκλητοι και αυτοδιοριζόμενοι μου θυμίζουν το κυνήγι του ελαφιού στην πατρίδα μου την Πέλλα:

Όταν με τον Κρατερό που πηγαίναμε μαζί για κυνήγι πιάναμε κανα ελάφι, το δίναμε στους ακολούθους για να το μοιραστούν μεταξύ τους.

Αποσυρόμαστε σε μιαν άκρη και κουβεντιάζαμε.

Άρχιζε τότε ο καυγάς ανάμεσα στους ακολούθους για το καλύτερο και μεγαλύτερο κομμάτι.

Αν πίστευαν ότι είχαμε απορροφηθεί με την κουβέντα καυγάδιζαν αισχρά και λιάνιζαν με τέτοιο τρόπο το θήραμα έτσι που κανένα να μη μείνει μια σωστή μερίδα.

Το μοίρασμα του ελαφιού θα συνεχίζεται παντα! ¨Όπως κι αν λέγεται τούτο το ελάφι.

Γιατί πάντα θα υπάρχουν μιαροι αυλοκόλακες, δούλοι και λιμασμένα σκυλιά, που θα περιμένουν απ’το ξένο κυνήγι να καταβροχθίσουν τη δική τους μερίδα».

Έτσι λοιπόν με αυτά και με τα άλλα η Ελλας του Μεγαλείου και των Πόρσε να μαστε πάλι στην Ελλάδα των προγόνων μας και του ένδοξου παρελθόντος.

Στο παρελθόν της Αμφίπολης, στο παρελθόν που πάντοτε χρησιμοποιήθηκε για να ξεπλένει το παρόν και το πρόσφατο παρελθόν.

Μάκαρε Ελληνα να ξαναμάθεις επιτέλους ότι ανήκεις στην πτωχή αλλα έντιμο Ελλάδα των αρχαίων προγόνων και της ένδοξης ιστορίας σου αλλά μέχρι εκεί.

Καλά είσαι, όχι παραπέρα.

Ε όχι λοιπόν.

Εγώ δεν βολευομαι μέσα σε όλα αυτά.

Δεν βολεύομαι στη μιζέρια που μερικοί θέλουν να μου σερβίρουν.

Η κακομοιριά δε μου ταιριάζει ούτε η υποταγή.

Η Ελλάδα και παρελθόν έχει και παρόν και μέλλον.

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει και όφείλει να χαράξει αυτό το μέλλον πανω σε νέες σύγχρονες βάσεις και αυτό οφείλει να κάνει η νέα γενιά του κινήματος.

Διότι αυτό χρειαζεται η χώρα.

Οτιδηποτε άλλο και ανόητοι ανταγωνισμοι δεν με αφορουν.

Δεν αφορούν κανένα.

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Σοσιαλδημοκρατία, αναστήσου.. και δώσε ξανά λύσεις

Γράφει ο Δήμος Ιωακείμ*



151 χρόνια (23 Μαΐου του 1863) συμπληρώνονται φέτος από την ίδρυση της «Γενικής Εργατικής Ένωσης» στη Λειψία, ο πρόδρομος του SPD (Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα), του πρώτου μαζικού εργατικού κόμματος εξουσίας στην Ευρώπη. Έως ότου.., η σοσιαλδημοκρατία έμελλε να φτάσει στο απόγειό της την περίοδο από το 1945 ως τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπου αντιπροσώπευε μια ιδεολογία και ένα κίνημα που ήθελε να διασφαλίσει το ρόλο του κράτους στην ανακατανομή του πλούτου προς όφελος της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Η  «παλαιά» σοσιαλδημοκρατία βρέθηκε ιδεολογικά πάντα ένα βήμα μπροστά από τους δεξιούς αντιπάλους της, καθώς κάθε φορά που ο καπιταλισμός ξεπεταγόταν προκειμένου να αλλοιώσει την κοινωνία, οι σοσιαλδημοκράτες (τις πλείστες φορές υποβοηθούμενοι από τους αριστερούς και τα συνδικάτα) προσέφεραν πρωτότυπες και προοδευτικές αποκρίσεις: καθολική ψήφος, δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους, δικαίωμα στην εργασία, δικαίωμα στην απεργία, κοινωνική ασφάλιση,  εθνικά συστήματα υγείας κ.α.


     Η νέα εποχή που άρχισε τη δεκαετία του 1970 και αργότερα, έφερε το τέλος του μεγάλου συμβιβασμού μεταξύ «κεφαλαίου» και «εργατικού κινήματος», σχετικά με τις αρετές του κράτους πρόνοιας και της κρατικά σχεδιασμένης ανάπτυξης. Ο ηγετικός της ρόλος αντικαταστάθηκε από μια νέα, δεξιά ιδεολογία, εν ονόματι: νεοφιλελευθερισμός ή «συναίνεση της Ουάσιγκτον», που πέρασε σε πρωταγωνιστικό ρόλο τις ελεύθερες αγορές αντί τα κράτη και τις κυβερνήσεις, βασιζόμενη δήθεν στη νέα πραγματικότητα της «παγκοσμιοποίησης», μέσα από τον αποδιοργανωμένο και απορυθμισμένο  καπιταλισμό. Η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων φάνηκε να διατηρεί τα αυξανόμενα επίπεδα της «ανάπτυξης» στις χρηματιστηριακές αγορές, αλλά ταυτόχρονα οδήγησε σε άνοδο τα παγκόσμια επίπεδα χρέους και ανεργίας μειώνοντας τα πραγματικά εισοδημάτα για τη μεγάλη πλειοψηφία των λαών ανά το κόσμο. 151 χρόνια μετά, με τη Σοσιαλιστική Διεθνή παραπαίουσα και τη μεγάλη υποχώρηση της απήχησης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός συρρικνώνεται και αμύνεται αμήχανα έναντι των συντηρητικών και της νεκρανάστασης της ακροδεξιάς.
      
Η προγραμματική σύνθεση των σοσιαλιστών της δεκαετίας του '80 και μετέπειτα, χαρακτηρίζεται από την προσαρμογή στο πνεύμα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και διαφέρει ριζικά από τις προηγούμενες στο ότι υπερβαίνει τα δύο βασικά στοιχεία του αρχικού ιδεολογικού DNA της: τον ρυθμιστικό ρόλο του κράτους και την προτεραιότητα των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων. Το ιστορικά φαινομενικά παράδοξο είναι ότι η ευρωπαϊκή Kεντροαριστερά υποχωρεί χωρίς έμπνευση και χωρίς πρόγραμμα, τη στιγμή που οι οικονομίες των περισσοτέρων χωρών αντιμετωπίζουν τη χειρότερη κρίση από το 1929. Τη Δεκαετία του ‘90, το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπιλ Κλίντον, αντέδρασε μετατοπιζόμενο προς τα δεξιά, σχεδιάζοντας τον λεγόμενο «τρίτο δρόμο» που υιοθετούσε φιλικές προς τις αγορές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ακολουθημένου μάλιστα από το Εργατικό κόμμα του Τόνι Μπλερ και το Γερμανικό SPD του Σρέντερ, αντιπροσωπεύοντας μια καιροσκοπική προδοσία των εκλογικών τους προγραμμάτων, αφήνοντας τους ουσιαστικά να μην ξεχωρίζουν από τους δεξιούς τους αντιπάλους. Ακόμα και σήμερα, η εκλογή μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης στη Γαλλία,στη Δανία και στη Σλοβακία δεν άλλαξε τίποτα στις ευρωπαϊκές ισορροπίες, οδηγώντας τους ψηφοφόρους ουσιαστικά να τους βλέπουν ως συνεργάτες ενός αποτυχημένου συστήματος.  Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειψε «τον οπλισμό της έναντι στη Δεξιά», αποφασίζοντας να ενθαρρύνει τις αντιλαϊκές ιδιωτικοποιήσεις, να περικόψει τους κρατικούς προϋπολογισμούς για χάριν της δημοσιονομικής λιτότητας, να ανεχθεί τις ανισότητες, να προωθήσει την επιμήκυνση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και να εξαρθρώσει τον δημόσιο τομέα, δίνοντας την ευκαιρία για συγχωνεύσεις και μονοπωλιακές συγκεντρώσεις των μεγα-επιχειρήσεων, κανακεύοντας και τις τράπεζες. Οι απελπισμένες κοινωνίες στρέφονται προς τα  δεξιά και τα αριστερά λαϊκιστικά κόμματα καθώς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν μπορούν να καρπωθούν την διάχυτη κοινωνική οργή από την πολλαπλασιαζόμενη εξαθλίωσης των λαών. Ο θάνατος της «παραδοσιακής» Σοσιαλδημοκρατίας ήλθε επειδή είχε επιτυχία (σε αντίθεση με τον κομμουνισμό που πέθανε, επειδή απέτυχε), χάθηκε επειδή έγινε ανώφελη για κάποια μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα.
     
H απάντηση προς την νεοφιλελεύθερη και χρηματιστηριακή επίθεση μεταρρυθμίσεων είναι μία συνολική εναλλακτική πολιτική που θα ξανακάνει τη σοσιαλδημοκρατία μια μοντέρνα κοινωνική Αριστερά με ευρείες συμμαχίες, με τη στήριξη της παραδοσιακής εργατικής τάξης, των μισθωτών, των αγροτών και των μεσαίων τάξεων. Η πρόκληση για τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία είναι να αντιμετωπίσει τις αποτυχίες τόσο της αγοράς, όσο και του κρατικισμού, με ρυθμιστικές και κοινωνικές πολιτικές προς μια βιώσιμη ανάπτυξη, κοινωνικής δικαιοσύνης και με ίσες ευκαιρίες προς όλους τους πολίτες. Με ουσιαστική και στοχευόμενη στήριξη του κοινωνικού κράτους,  με ένα παραγωγικό μοντέλο μετατοπιζόμενο προς αναπτυσσόμενες οικονομίες, με εμπλουτισμό του δημόσιου κεφαλαίου (προγράμματα αντίστοιχα της «Μεγάλης Κοινωνίας» στη Μ. Βρετανία), με χρήση νέων τεχνολογιών και μείωση της γραφειοκρατίας (βλ. Σκανδιναβικά κράτη), την ενεργό κρατική στήριξη της παιδείας, την καινοτομία (βλ. ενέργεια μέσω καύσης των σκουπιδιών στη Νορβηγία) και τη επιχειρηματικότητα (βλ. Ισραήλ). Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν δημοσιονομική υγεία, σταθερό και ορθολογικό φορολογικό σύστημα που θα στηρίζει τον κόσμο της εργασίας, θεσμούς που να εφαρμόζονται και γενικότερα  μιας κατάστασης Σουηδικού μοντέλου "win-win" που συνδυάζει την κερδοφορία και την ισχύ των επιχειρήσεων με εκείνη των εργαζομένων. Ο Σουηδός και ο Νορβηγός πληρώνουν τους φόρους τους πολύ πιο πρόθυμα από τον Καλιφορνέζο, καθώς βλέπουν ότι αυτοί μετατρέπονται σε σχολεία πρότυπα και δωρεάν συστήματα υγείας. 

    Πλέον στις μέρες μας, το ζητούμενο για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι να στραφεί ξανά προς τα φτωχά εργατικά στρώματα, προς τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της, εγκαθιδρύοντας κυβερνήσεις από το λαό και όχι μόνο για το λαό, μια σημαντική αποστολή, ισάξια με εκείνη της ίδρυση της στη Γερμανία. Η σοσιαλδημοκρατική απάντηση βρίσκεται σε ένα ενεργητικό κράτος, λιγότερο  βιομήχανο και διανομέα επιδομάτων και μεγαλύτερο στον τομέα παροχής δημόσιων υπηρεσιών (κυρίως στους τομείς υγείας, παιδείας, περιβάλλοντος, δημόσιων συγκοινωνιών και ατομικής ασφάλειας), στοχεύοντας στην ανέλιξη των μεσαίων στρωμάτων που θα φέρει την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων.  Ρόλος της σύγχρονης αριστεράς είναι να αναπτύσσει πολιτικές που θα ενισχύουν ταυτόχρονα την ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη, αντί να καλεί τους εργαζόμενους να επιλέξουν ή τη μια ή την άλλη. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία θεώρησε πως λαϊκό είναι ό,τι εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον μιας χώρας και πρόσφερε έτσι στην Ιστορία το πιο επιτυχημένο παράδειγμα δίκαιης και ευνομούμενης κοινωνίας.
      
Ο ευρωσκεπτικισμός και ο εθνικισμός είναι πλέον διάχυτοι και πολλοί βλέπουν την σωτηρία στο έθνος-κράτος. “Εάν δεν λύσουμε αυτά τα προβλήματα με δημοκρατικά μέσα, θα τα λύσουν άλλοι..”, έλεγε το επίκαιρο μεταπολεμικό (Β’ Παγκ. Πολέμου) μήνυμα του Νορβηγικού Εργατικού Κόμματος. Οι σοσιαλδημοκράτες του 21ου αιώνα θα ήταν καλό να αντλήσουν διδάγματα από τον επιτυχή αγώνα κατά του ακροδεξιού εξτρεμισμού που δόθηκε στη Σκανδιναβία την περίοδο του Μεσοπολέμου. Αφήσαμε την Ευρώπη στα χέρια γραφειοκρατών που δεν καταλαβαίνουν ότι πίσω από τα νούμερα υπάρχουν άνθρωποι.  Οι λύσεις που θα δοθούν πρέπει να διαψεύδουν την ρήση των νεοφιλελεύθερων «There Is No Alternative» και να έρχονται σε ρήξη με τις αποτυχημένες πολιτικές τεχνικές του «Τρίτου δρόμου». Οι επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογές και εθνικές στην Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο είναι η ευκαιρία και στιγμή να προβληθεί και να κερδίσει η ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών για μια άλλη Ευρώπη, ξαναδένοντας τη σπασμένη κλωστή της μεγάλης ελπίδας που γεννήθηκε τον περασμένο αιώνα. Ο σοσιαλιστικός χώρος έχει ιστορία, εμπειρία και αυτόνομο μέλλον.  Άμεσα, η Δημοκρατία, η ελευθερία, η κοινωνική ισότητα και η αλληλεγγύη πρέπει να επικρατήσουν στο κοινωνικοπολιτικό προσκήνιο, με ευθύνη των σοσιαλδημοκρατών της Ευρώπης, επαπροσδιορίζοντας την πολιτική τους ταυτότητά, επιστρέφοντας στις ρίζες τους και να ξαναχτίζοντας την αξιοπιστία τους. Αυτά είναι το βασικά καθήκοντα των Σοσιαλιστών με τα οποία βρίσκονται εκ νέου αντιμέτωποι ,είτε το θέλουν είτε όχι.. Γιατί όπως είπε και ο Γερμανός διανοούμενος Νίτσε, «..Και μόνο όπου υπάρχουνε τάφοι υπάρχει και ανάσταση..»

Δήμος Ιωακείμ
*Γραφείο Τύπου, Δ.Κ.Κ.Φ Αγώνας