Σάββατο 18 Μαΐου 2013

H Nεολαία ΠΑΣΟΚ υπέρ της άμεσης ψήφισης του νομοσχεδίου για τη ρατσιστική βία

Ανακοίνωση της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, για τις πρόσφατες ρατσιστικές επιθέσεις, τον εκφυλισμό των θεσμών και την αναγκαιότητα ψήφισης του Νομοσχεδίου για τη Ρατσιστική Βία


Τα πρόσφατα περιστατικά ρατσιστικής βίας που έλαβαν χώρα προκαλούν τον αποτροπιασμό και την οργή όλων των Ελλήνων πολιτών. Οι χαρακιές στο πρόσωπο του 14χρονου Αφγανού και ο ανηλεής ξυλοδαρμός ενός 20χρονου Σύριου, από ομάδες μαυροφορεμένων ανδρών που δρουν ανενόχλητοι ως εγκληματική συμμορία με ναζιστικά πρότυπα και φασιστικές πρακτικές, είναι αναγκαίο να αντιμετωπιστεί το συντομότερο δυνατό πριν η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας και των δημοκρατικών δυνάμεων εξαντληθεί.

Οι χαρακιές των νεοναζί προσβάλλουν την ιστορία, τον πολιτισμό, τις αρχές και τις αξίες της χώρας. Απέναντι στα σημάδια που θα μείνουν ανεξίτηλα στο πρόσωπο και στη μνήμη του ανήλικου Αφγανού, απέναντι στο αίμα του Σύριου Πρόσφυγα που κυνηγημένος εγκατέλειψε την πατρίδα του στην προσπάθεια να διασωθεί, οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου θα πρέπει να δώσουν επιτέλους μία συγκροτημένη, τελειωτική απάντηση.

Η Χρυσή Αυγή ως φασιστικό κόμμα στοχεύει στον εκτροχιασμό και τη διακωμώδηση της Ελληνικής Βουλής. Με ύβρεις και απειλές επιδιώκει να μετατρέψει τη Δημοκρατία σε αρένα, να εκφυλίσει τους θεσμούς επειδή ακριβώς πρόκειται για ένα παιχνίδι που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ, που μεταλλάσσονται ως χαμαιλέοντες ανάλογα με την συγκυρία και σήμερα κατά την συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, απέδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο.  
Άμεση κατάθεση και ψήφιση του νομοσχεδίου για την ποινική αντιμετώπιση των φαινομένων του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που έχει ως κορμό την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ, με παράλληλη υιοθέτηση πρωτοβουλιών για την ενίσχυση και την προστασία του κοινοβουλευτισμού.

Απέναντι στο μίσος, στη βία, τον τρόμο και τους κοινωνικούς τσαμπουκάδες, η Δημοκρατία πρέπει να επιτεθεί. Καμία ανοχή σε εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου, σε δειλούς συμμορίτες, σε δήθεν πατριώτες και επικίνδυνους «βοσκούς».

Η επιλογή της Νέας Δημοκρατίας για «πάγωμα» του προς ψήφιση νομοσχεδίου που προωθούσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, σημαδεύει το δημοκρατικό πολίτευμα. Στόχος μας, είναι να αντικρίζουμε το χαρακωμένο πρόσωπο του νεαρού Αφγανού με την ελάχιστη πεποίθηση ότι δεν παρεκκλίναμε καθόλου από τον διαρκή αγώνα για Δημοκρατία, Ισότητα, Αλληλεγγύη, ενισχύοντας τους Θεσμούς, την Παιδεία και τον Πολιτισμό.  Μπορεί στην Κίνα να διανύουν φέτος τη χρονιά του Φιδιού, στην Ελλάδα όμως συντηρητικές-μικροκομματικές  λογικές ενισχύουν την επώαση των αυγών του.
 

"H κυρία Λαοκρατία" του Στ.Θεοδωράκη


Ο Αλέξης Τσίπρας συνομιλεί με τον Ν. Κούνδουρο στο φουαγιέ.
Στην επίσημη πρεμιέρα της μουσικής παράστασης για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη στο Badminton, οι περισσότεροι ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Στις πρώτες σειρές των επισήμων αναφέρομαι (για τους άλλους 2.000 πώς μπορώ να ξέρω;).

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είχαν τον Χαϊκάλη και την κυρία του. Το ΠΑΣΟΚ τον κ. Πρωτόπαπα, η Νέα Δημοκρατία τον κ. Γκιουλέκα και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, πλαισιωμένο από βουλευτές και οικονομικούς συμβούλους. Βέβαια, από αρχηγούς είχαμε και τον νέο Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος τον Δημήτρη Κουτσούμπα με τη γυναίκα του και δυο βλοσυρούς «συντρόφους» που τον συνόδευαν σε κάθε του βήμα (σε αντίθεση με τον Αλέξη που ήταν χωρίς φρουρούς και μόνο με την Περιστέρα στο πλευρό του). Α, να μην ξεχάσω να σας πω για τον Κωστή Στεφανόπουλο. Ήταν και αυτός εκεί! Χρειαζόταν βοήθεια για να περπατήσει, αλλά καμία βοήθεια για να πει τα εύστοχά του. Ίσως ο καλύτερος Πρόεδρος που είχαμε ποτέ. Τι ίσως; Σίγουρα!
Η παράσταση ωραία -η ζωή και τα τραγούδια του Μίκη σαν παραμύθι- αν κι οι ειδικοί μεμψιμοιρούσαν. «Τα χορευτικά ήταν επιπέδου επιθεώρησης», «ο Βαλτινός είναι καλός ηθοποιός, αλλά δεν είναι τραγουδιστής», «αυτός που έφτιαξε τα βίντεο ήταν πιο πολύ φίλος του Φιντέλ Κάστρο παρά του Μίκη»…
Τέλος πάντων, αυτά θα τα ακούσετε ίσως και στα κανάλια, γιατί ήταν όλα εκεί. Κυνηγούσαν τον Μικρούτσικο, τον Σαββόπουλο, τον Μίμη Πλέσσα, τον Νταλάρα, τη Σαπουντζάκη (ναι, τη Zωζώ), τον Νίκο Κούνδουρο (με ένα βαρύ ραβδί στο χέρι αντί για μπαστούνι) και, βέβαια, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο που όμως δεν είχε χρόνο για τις κάμερες γιατί έπρεπε να μιλήσει με όλες τις γυναίκες του Badminton.

Σταματώ εδώ γιατί αν συνεχίσω λίγο ακόμη, το protagon θα με στέλνει για ρεπορτάζ στις πρεμιέρες. Στο τέλος, λοιπόν, της παράστασης, 3 ώρες και 30 λεπτά -ευχαρίστως θα έκοβα 40- συνάντησα τη Λαοκρατία. Δεν είναι κρίση μεγαλείου, είναι γεγονός. Η κυρία Λαοκρατία Λάκκα είναι η νονά του Αλέξη. Η ίδια είναι βαφτιστήρι του Άρη Βελουχιώτη! Βγαίνουν τα χρόνια; Βγαίνουνε – για να το λέει βγαίνουνε. Συζητούσαμε λοιπόν για το Αθαμάνιο, το χωριό του Αλέξη Τσίπρα στα Τζουμέρκα -έχω κάνει εκπομπή εκεί μαζί του το 2009- ώσπου, ξαφνικά, μου λέει: «και γιατί οι δημοσιογράφοι δεν υποστηρίζετε τους καθηγητές; γιατί δεν καλείτε τον κόσμο να βγει στους δρόμους, να ακυρωθούν οι εξετάσεις και να μην περάσει της κυβέρνησης;». Χαμογελώντας προσπάθησα να εξηγήσω στην κυρία Λαοκρατία ότι αυτό δεν είναι ακριβώς το σενάριο που συναρπάζει τον κόσμο (άλλωστε, το 70% του κόσμου διαφωνεί με την απεργία μέσα στις εξετάσεις - δημοσκόπηση της Κapa Research) αλλά η Λαοκρατία δεν με άκουγε. Ούτε τη φίλη της δεν άκουγε -της ίδιας ηλικίας και προφανώς της ίδιας πολιτικής παιδείας- που προσπαθούσε και αυτή να της πει ότι «ο κόσμος δεν θέλει απεργία μέσα στις εξετάσεις».
«Ο κόσμος θέλει να βγει στον δρόμο, αλλά δεν τον βοηθάτε», μου φώναξε φεύγοντας. Την ίδια φράση, περίπου, την είχα ακούσει και στο διάλειμμα της παράστασης. Συζητούσαμε με τον Αλέξη Τσίπρα για τα βάσανα των ημερών, όταν μια κυρία πετάχτηκε μπροστά του: «Αλέξη, κάλεσε αύριο τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Ένα εκατομμύριο κόσμος θα σε ακολουθήσει και θα τελειώνουμε με αυτούς». Λίγο πριν στη σκηνή τραγουδούσαν «Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου» -όχι οι Beatles, αλλά ο Θωμαΐδης, ο Μακεδόνας και η Νέγκα, έξοχοι και οι τρεις- και η έκρηξη της κυρίας δε με ξάφνιασε. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το αντιμετώπισε με το χιούμορ που έπρεπε: «αν είναι τόσο εύκολο, να το κάνω λοιπόν»… «Να το κάνεις γιατί αυτό θέλει η κοινωνία», επέμεινε η κυρία.

Τι θέλει, λοιπόν, η κοινωνία;
Στα Προπύλαια κάποιοι δάσκαλοι αποδοκίμασαν συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ φωνάζοντας, ρυθμικά, «πουλημένοι». Αν δει κανείς τα βίντεο στο youtube θα διαπιστώσει ότι ο καβγάς ήταν πάλι για την κοινωνία. Οι δάσκαλοι έλεγαν ότι η κοινωνία θέλει γενική απεργία τις ημέρες των εξετάσεων. Οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, στο τέλος μιας ανεμικής συγκέντρωσης, έλεγαν ότι «με κάτι τέτοια ξεκόβουμε από την κοινωνία». Το ίδιο και στο Τυμπάκι της Κρήτης. Θα έχετε μάθει για τον καβγά. Οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, από το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο, διαφωνούν με τη δημιουργία μεγάλου εμπορικού λιμανιού στα Νότια της Κρήτης, οι κάτοικοι όμως της περιοχής λένε "ναι" στο έργο. Το ίδιο και στις Σκουριές (στο όνομα της κοινωνίας αντιδρούν οι κάτοικοι – στο όνομα της κοινωνίας επιμένουν οι εργαζόμενοι). Μέχρι και ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ, ερμηνεύοντας την κοινωνία, είπε ότι «δεν αντέχουμε άλλο» (παρουσία του Τσίπρα το είπε), στη συνέχεια, βέβαια, είπε ότι «η κοινωνία θέλει να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων» (είχε φύγει ο Τσίπρας και είχε έρθει ο Σαμαράς). Όλοι Πυθίες της κοινωνίας λοιπόν.

Αλλά πώς ξεστράτισα έτσι; Και από τον Μίκη (που απέδωσε έξοχα κατά την άποψή μου ο Άρης Λεμπεσόπουλος – άψογος όσο και η «μητέρα» του, η Φιλαρέτη Κομνηνού) έφτασα στον ΣΕΒ; Η
Λαοκρατία φταίει.

 Protagon.gr

Ντανύ Κον Μπεντίτ: Ανοίξτε τα μάτια! Πείτε "όχι" σε μιαν Ευρώπη των εθνών

 
Χρειαζόμαστε την Ευρώπη. Και μην θεωρήσετε πως έχουμε εδώ απλά μια διακήρυξη πεποιθήσεων. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, τα κράτη-έθνη δεν μπορούν πια να αντισταθούν στις επελάσεις της οικονομικής σφαίραςΌσο κι αν δεν το παραδέχονται, οι ηγέτες τους δεν είναι πλέον εις θέση να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Αρκεί λίγη διαύγεια για να κατανοήσει κανείς πως ξεχωριστά ποτέ δεν πρόκειται να κατορθώσουν να ρυθμίσουν τις αγορές, να ελέγξουν την χρηματοοικονομία, να αντισταθούν στην κλιματική υποβάθμιση, να επιλύσουν τις κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις...
Φυσικά δεν φτάσαμε εκεί απλά λόγω της «δύναμης των γεγονότων». Η συλλογική ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών είναι μεγάλη. Αν μην τι άλλο, δεν κατόρθωσαν να εκτιμήσουν σε ποιο βαθμό ήταν αποσταθεροποιητική η παγκοσμιοποίηση. Απορροφημένοι από τις «εσωτερικές υποθέσεις» τους, δεν θέλησαν να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία που πρόσφερε η δημιουργία του ευρωπαϊκού χώρου ώστε να επεκτείνουν ανάλογα και την κοινή πολιτική τους δράση.
   
Η διαπίστωση είναι οδυνηρή, αλλά αμετάκλητη, αρκεί να κατανοήσουν όλοι πως η είναι πρωτίστως η παγκοσμιοποίηση που μας υπαγορεύει να προβούμε σε μεγάλες αλλαγές κλίμακας: σε τριάντα χρόνια, κανένα κράτος-μέλος δεν θα ανήκει στους G8. Η επιρροή της Γαλλίας δεν θα διαφέρει πολύ από εκείνη του Λουξεμβούργου. Εφόσον επιθυμούμε να διατηρήσουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, να αναπτύξουμε τις δημοκρατίες μας, να υπερασπιστούμε τις ιδέες της δικαιοσύνης και της κοινωνικής προστασίας, να αποτρέψουμε το σάρωμα του πολιτισμού μας από την παγκοσμιοποίηση, χρειάζεται να δώσουμε την μάχη στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Διότι θα πρόκειται ασφαλώς περί μάχης.
 
 
Οι σημερινές κατηγορίες κατά της Ευρώπης είναι δικαιολογημένες. Είναι αλήθεια πως η πολιτική λιτότητας δεν απαντάει στην κρίση. Η κριτική στα ελλείμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) είναι σωστή. Αλλά έλεος, ας ανοίξουμε τα μάτια! Το να θεωρεί κανείς πως υπάρχει εθνική λύση είναι παράλογο. Μόνο μέσω της Ευρώπης μπορούμε να συνεχίσουμε να ελέγχουμε τις ζωές μας.

Αν στην Γαλλία, ή κάποια άλλη χώρα, μια κυβέρνηση ασκεί μια κακή πολιτική, η απάντηση είναι η αλλαγή πολιτικής ή και κυβέρνησης. Αυτό ισχύει και στην Ευρώπη. Το πρόβλημα δεν είναι να εξουδετερώσουμε την Ευρώπη, αλλά εκείνους που την ελέγχουν. Μην αφήνετε να σας εξαπατούν, δεν πρόκειται να βγούμε από τον οικονομικό μαρασμό δια της επιστροφής στο κράτος-έθνος. Μην απογοητεύεστε. Κάνοντάς το, εγγυάσθε πως θα χάσουμε κάθε δυνατότητα επίδρασης στον κόσμο. Η Ευρώπη επέτρεψε την απίστευτη πρόοδο του ανθρωπίνου πολιτισμού. Στον ίδιο γεωγραφικό χώρο που παρήγαγε ολέθριους πολέμους και απαίσιους ολοκληρωτισμούς, η προοπτική του πολέμου εξαλείφθηκε από το πολιτικό φαντασιακό. Πρόκειται περί μοναδικής κατάκτησης· αλλά δεν αρκεί.

Ανοίξτε τα μάτια! Πείτε "όχι" σε μιαν Ευρώπη των εθνών, που θα ...

μετατραπεί σε πεδίο μάχης νέων, οικονομικών αυτή τη φορά, πολέμων. Έλεος, μην επιτρέπετε να σας παγιδεύουν στις αυταπάτες περί σωτηρίας μέσω του έθνους-κράτους.

Αναγνωρίστε την πραγματικότητα της μάχης που αντιμετωπίζουμε: πρόκειται περί ενός «αγώνα μέχρι θανάτου» μεταξύ διαφορετικών απόψεων για την Ευρώπη, που αντιστοιχούν σε αντιθετικές πολιτικές αντιλήψεις.

Είναι προφανές πως το ευρωπαϊκό μοντέλο του Κάμερον (Cameron) δεν αφορά μιαν Ευρώπη που αντλεί την νομιμότητά της από τον εκδημοκρατισμό της παγκοσμιοποίησης. Αντιθέτως, προτείνει την υπονόμευση της ΕΕ (και των κρατών-μελών) προς όφελος των αγορών. Η ευρωπαϊκή του αντίληψη βασίζεται στην στοιχειωδέστερη αντίληψη της πολιτικής ως μιας διαδικασίας επανεκλογής και παράλληλα προάσπισης των συμφερόντων του Σίτι «του». Να είμαστε σαφείς ως προς τον αντίπαλο:είναι η εγκατάλειψη της πολιτικής, αλλιώς η μη παρέμβαση της «δημοσίου αρχής», που υποσκάπτει την Ευρώπη.

Βρισκόμαστε σε μια ρευστή κατάσταση, με ασαφή κατάληξη. Αλλά επαφίεται σε εμάς να αποφασίσουμε την κατάληξή της. Δεν πρόκειται να έχουμε «νομοτελειακά» την ανάδυση μιας Ευρώπης που να αντιστοιχεί στις ανάγκες του 21ου αιώνα και να είναι δομημένη προς όφελος του κοινού συμφέροντος. Αρνηθείτε το «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Ας τολμήσουμε την ευρωπαϊκή ομοσπονδία.  


Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης· να απαιτήσουμε έναν ουσιαστικό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό που να μας επιτρέπει να δώσουμε απάντηση στην κρίση, να εγγυηθούμε ένα επίδομα ανεργίας σε όλους τους νέους και μια υγειονομική κάλυψη αντάξια αυτού του ονόματος. 

Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν ουτοπικά. Αλλά δείτε τι συνέβη στην Γαλλία: θεωρεί την Γαλλική Επανάσταση ως κοιτίδα της, ως το ιδρυτικό της γεγονός. Κι όμως, χρειάστηκε να περάσουν εκατόν πενήντα χρόνια πριν αποδώσει το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και μετατραπεί σε πραγματική δημοκρατία.

Μια πολιτική Ευρώπη, που θα δρα προς όφελος του κοινού συμφέροντος στην οικονομία, την οικονομία, την κοινωνία και την εκπαίδευση... Ιδού η ουτοπία του αιώνα μας. Εμπρός Ευρώπη των αντιφρονούντων!



* Ο Daniel Cohn-Bendit είναι συμπρόεδρος της ομάδας των «πράσινων» στο ΕΚ
* πηγή La Croix

"Ακυβέρνητη Ευρωζώνη"

Γ. Καπόπουλος στην "Ημερησία"

Τρίτη, 14 Μάι 2013 

Στην Ιταλία οι δικαστικές περιπέτειες του Μπερλουσκόνι απειλούν την ενότητα της νέας κυβέρνησης Λέτα, αλλά μάλλον πριμοδοτούν δημοσκοπικά το κόμμα του καβαλιέρε που φθάνει στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση το ποσοστό του 35,6%, ενώ το κόμμα του Γκρίγιο πιστώνεται με ποσοστό 24,1%, μια σαφής ένδειξη ότι η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων απορρίπτει ως ανεπαρκείς τις προσεκτικές διορθωτικές κινήσεις στην πολιτική λιτότητας του νέου πρωθυπουργού.
Στην Ισπανία, το Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές καταρρέουν δημοσκοπικά με πάταγο, οι πρώτοι από το 44% στο 22% και οι δεύτεροι από το 30% στο 20%, με τη δυναμική της διαμαρτυρίας να αναζητά τοπικές εθνικιστικές και περιφερειακές εκφράσεις. Στη Μαδρίτη δεν κινδυνεύει απλά η δικομματική σταθερότητα, αλλά το εθνικό πολιτικό σκηνικό...

Στη Γαλλία είναι αδύνατο να φαντασθούμε τον Ολάντ μετά την επερχόμενη εκλογική συντριβή των Σοσιαλιατών στις τοπικές εκλογές και τις ευρωεκλογές της επόμενης Ανοιξης να ολοκληρώνει την τριετή προεδρική και κοινοβουλευτική θητεία που απομένει, ενώ είναι αμφίβολο αν μια επάνοδος-αντεπίθεση του Σαρκοζί θα μπορέσει να ανακόψει την εκτόξευση της Λεπέν στη δεύτερη θέση.
Την ίδια στιγμή, στη Γερμανία, παραμένει άγνωστο κατά πόσο η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» θα κατορθώσει να σπάσει το φράγμα του 5% κυρίως σε βάρος των Φιλελευθέρων και των Χριστιανοσοσιαλιστών στη Βαυαρία που «φλερτάρουν» πιο συγκεκαλυμμένα με τον ευρωσκεπτικισμό και να βραχυκυκλώσει πλήρως τα μετεκλογικά σενάρια. Δεύτερος άγνωστος παράγων είναι και η τύχη του κόμματος των Πειρατών, τη δύναμη του οποίου υποτίμησαν σε όλες τις τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις οι δημοσκοπήσεις.

Τι δείχνουν αθροιστικά όλα τα παραπάνω; Δυσκολότερη μετεκλογική διαπραγμάτευση για σχηματισμό κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία, αλλά κυρίως κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης στην Ισπανία, την Ιταλία και την Γαλλία με απρόβλεπτες παρενέργειες.
Ετσι η υπόθεση εργασίας ότι μετά τις γερμανικές εκλογές έρχεται η ώρα για μια συνολική διαπραγμάτευση για το μέλλον της Ευρωζώνης τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς Μαδρίτη, Ρώμη και Παρίσι θα είναι ακυβέρνητες πολιτείες, ενώ το Βερολίνο, αν διαβάσουμε προσεκτικά το άρθρο του Σόιμπλε στους Financial Times για την Τραπεζική Ενωση, δεν φαίνεται να επείγεται και πολύ να τερματίσει τη σημερινή ρευστότητα.
Η πολιτική αποσταθεροποίηση στον Νότο και στη Γαλλία και η μη μεταλάξιμη σε εναλλακτική πρόταση αντισυστημική οργή δεν απειλούν, ούτε πολύ περισσότερο πιέζουν το Βερολίνο, του δίνουν άλλοθι στην παρελκυστική του τακτική και ενισχύουν τη δυνατότητά του να προσφέρει ad hoc σωστικές παρεμβάσεις στο παρά πέντε...

Οι ακυβέρνητες πολιτείες στον Νοτο της Ευρωζώνης θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο σε εσωστρέφεια και η προοπτική ή καλύτερα η ευχή για μέτωπο του Νότου θα απομακρύνεται: Αν δεν υπάρχει σύγκλιση και συναίνεση σε εθνικό επίπεδο, πώς να υπάρξει κοινή γραμμή ή ακόμη περισσότερο μέτωπο κατά της Γερμανίας;
Φθηνός έως μηδενικός δανεισμός σε βάρος των εταίρων της, προσπάθεια αρπαγής των τραπεζικών καταθέσεων του Νότου μέσω της απειλής του «κουρέματος» των μεγαλοκαταθετών, υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας των εταίρων με την άκαμπτη εμμονή στις περικοπές.

Η κυριαρχία της Γερμανίας είναι από ό,τι φαίνεται συνολική και μη αντιστρέψιμη για το ορατό μέλλον, ένα επίτευγμα για το οποίο στο Βερολίνο είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το αντίτιμο, είτε πρόκειται για την απομόνωση στους G-7, είτε ακόμη και μια διαχειρίσιμη ύφεση στο εσωτερικό της χώρας.

Θολός ορίζοντας

Η υπόθεση εργασίας ότι μετά τις γερμανικές εκλογές έρχεται η ώρα για μια συνολική διαπραγμάτευση για το μέλλον της Ευρωζώνης τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς Μαδρίτη, Ρώμη και Παρίσι θα είναι ακυβέρνητες πολιτείες, ενώ το Βερολίνο, αν διαβάσουμε προσεκτικά το άρθρο του Σόιμπλε στους Financial Times για την Τραπεζική Ενωση, δεν φαίνεται να επείγεται και πολύ να τερματίσει τη σημερινή ρευστότητα.

Kapopoulos@pegasus.gr

Οι Μανωλάδες κι εμείς...

Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου*


πηγή: Έθνος | 9-5-2013

Η Ευρώπη, αν θέλει να αποφύγει τα χειρότερα των κόσμων που απομυζά τόσους αιώνες αλλά και τα χείριστα του δικού της προηγούμενου αιώνα, δεν αρκεί μόνο να ενωθεί πολιτικά και να επιμείνει στην ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Κάποτε τους φέρναμε στην Ευρώπη σκλάβους, αλυσοδεμένους μέσα σε πλοία. Τώρα κάνουμε οικονομία.

Το ξεχάσαμε κιόλας. Για το περιστατικό -σαν να ‘ταν μεμονωμένο- στη Μανωλάδα μιλάω. Για τους αλλοδαπούς εργάτες που λάβανε σκάγια αντί κάποιων λίγων ευρώ για τη δουλειά τους. Γι’ αυτούς που μας παρέχουν σε προσιτές τιμές τα νοστιμότερα ίσως φρούτα της εποχής. Που μας κλέβουν τις δουλειές που ποτέ δεν θα κάναμε και τα παγκάκια όπου δεν θέλουμε να καθίσουμε. Ξεχάσαμε και τις εργάτριες στο Μπαγκλαντές που φτιάχνοντας επώνυμα ρούχα για μας θάφτηκαν στα ερείπια κτίσματος, χωρίς αντισεισμική προστασία έναντι της συντονισμένης κίνησης των μηχανών.
Κάποτε τους φέρναμε στην Ευρώπη σκλάβους, αλυσοδεμένους μέσα σε πλοία. Τώρα κάνουμε οικονομία: έρχονται μόνοι τους σε βάρκες-καρυδότσουφλα με κίνδυνο ζωής: τέσσερις ξεκινάνε, τρεις φτάνουν. Ή μένουν εκεί, στις κατεστραμμένες κοινωνίες και οικονομίες τους να παράγουν για μας.
Πλουτίζοντας τις πολυεθνικές φίρμες και αυξάνοντας τα κεφάλαια που πηγαινοέρχονται ανέλεγκτα αφήνοντας όχι μόνο εργοστάσια αλλά και χώρες συντρίμμια…


Θα πάρει μέτρα η Ευρωπαϊκή Ενωση για τις χώρες που δεν σέβονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, ανακοινώθηκε μετά το δράμα στο Μπαγκλαντές. Ποια δικαιώματα; Η υποκρισία μας είναι δομική: ξέρουμε ότι είμαστε πλούσιοι εδώ στην Ευρώπη, αιώνες τώρα, σε βάρος τους. Κλέβοντάς τους τον πλούτο τους ή την εργατική τους δύναμη. Οπως ξέρουμε -βλέπουμε- ότι ο πλούτος αυτός δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμη. Η παραγωγή έχει μεταφερθεί. Μας «κρατάει» λίγο ακόμη ο χάρτινος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός-καζίνο. Η ιστορία όμως δεν τελείωσε, επιταχύνεται.

Η Ευρώπη, αν θέλει να αποφύγει τα χειρότερα των κόσμων που απομυζά τόσους αιώνες αλλά και τα χείριστα του δικού της προηγούμενου αιώνα, δεν αρκεί μόνο να ενωθεί πολιτικά και να επιμείνει στην ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πρέπει και να αναδιοργανώσει την παραγωγή και την κατανάλωσή της. Να επενδύσει στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στην καινοτομία και σε οικολογικές πηγές ενέργειας, στην «πράσινη» και με επιχειρησιακό ήθος ανάπτυξη. Παράλληλα όμως η ευρωπαϊκή κοινωνία πρέπει να υιοθετήσει ένα μοντέλο φιλικής προς το περιβάλλον και χαμηλής ενεργειακά κατανάλωσης. Ή θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία, ή η ανάγκη θα μας επιβληθεί με τη βία.

Λίνα Παπαδοπούλου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο ΑΠΘ και μέλος της Προσωρινής Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.

Τα αδιέξοδα των συνδικαλιστών

Γιάννης Αντωνίου, Τα Νέα, 13/05/2013


Η κυβέρνηση, έστω και καθυστερημένα, προχώρησε στην αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κατά δύο ώρες. Το μέτρο ήταν αναμενόμενο και απολύτως αναγκαίο για την αποφυγή του λειτουργικού black-out των σχολικών μονάδων το επόμενο έτος, εν όψει 7000 περίπου συνταξιοδοτήσεων και στις δύο βαθμίδες, μηδενικών διορισμών μονίμων εκπαιδευτικών και αναπληρωτών στη Δευτεροβάθμια. Την ίδια στιγμή η ΟΛΜΕ θεώρησε την αύξηση του ωραρίου αιτία πολέμου, εξαγγέλλοντας ως πεδίο αναμέτρησης με την κυβέρνηση και την κοινωνία τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Τα λειτουργικά κενά ως πρόβλημα μιας παρατεταμένης παθογένειας

Τα προβλήματα σχετικά με την κάλυψη των λειτουργικών κενών των σχολείων, εκτός από τις μνημονιακές δεσμεύσεις και τους περιορισμένους οικονονομικούς πόρους, είναι άμεσα συναρτημένα με την ανθρωπογεωγραφία της εκπαίδευσης και την πολιτική στελέχωσης των σχολικών μονάδων τα τελευταία 30 χρόνια. Η κρίση απλώς τα επέτεινε.

Στην μακρά περίοδο της δανεικής ευημερίας οι κυβερνήσεις και μαζί τους ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ουσιαστικά ευθυγραμμίζονταν με τις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, ακολουθώντας μια πολιτική μαζικών διορισμών. Στο όνομα της διεύρυνσης των γνωστικών πεδίων, αύξαναν συνεχώς τις ειδικότητες, αποτελεί μάλιστα κοινό μυστικό ότι σ’ αυτή τη λογική εν πολλοίς υποτάσσονταν και τα προγράμματα σπουδών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ιδιαίτερα στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση στη δεκαετία του 1970 οι ειδικότητες ήταν περίπου 15, ενώ σήμερα έχουν φτάσει τις 117. Πρακτικά σχεδόν όλοι οι πτυχιούχοι ΑΕΙ και ΑΤΕΙ μπορούσαν και μπορούν να διεκδικήσουν μία θέση στην αχανή αγορά εργασίας της εκπαίδευσης. Παράλληλα, υπό το κράτος των συντεχνιακών πιέσων, θεσπίστηκε ένα άκαμπτο πλέγμα ρυθμίσεων ως προς τις μετακινήσεις των εκπαιδευτικών και τις αναθέσεις διδασκαλίας των επί μέρους διδακτικών αντικειμένων που στις περισσότερες περιπτώσεις καθιστούσε εξαιρετικά δύσκολη την κινητικότητα εντός σχολικής μονάδας, περίπου αδύνατη από σχολική μονάδα σε σχολική μονάδα και αδιανόητη από περιοχή σε περιοχή. Εάν σ’ αυτά προστεθούν η σταδιακή μείωση του ωραρίου και οι αποσπάσεις σε διοικητικές θέσεις του Υπουργείου Παιδείας, σε διευθύνσεις εκπαίδευσης αλλά και σε άλλες υπηρεσίες άσχετες με την εκπαίδευση, στην Αρχιεπισκοπή, σε βιβλιοθήκες, σε βουλευτές, κόμματα κ.λπ με αδιαφανή και πελατειακά κριτήρια, εάν ακόμη προστεθούν οι κρυμμένοι σκελετοί μέσα σε σχολικές ντουλάπες, που με την ανοχή των διευθυντών των σχολείων και την κάλυψη των συνδικαλιστών δούλευαν ελάχιστα ή καθόλου, τα πλασματικά τμήματα και εν γένει κάθε είδους επινόημα της δημοσιοϋπαλληλικής καμαρίλας, η εικόνα του τρέχοντος αδιεξόδου συμπληρώνεται.

Το συμπέρασμα δεν είναι απροσδόκητο, το σύστημα πρόσληψης και διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού της εκπαίδευσης, όπως άλλωστε και στο σύνολο της δημόσιας διοίκησης, οικοδομήθηκε ανορθολογικά, χωρίς μέριμνα συνετής διαχείρισης οικονομικών πόρων, χωρίς σχέδιο αντιμετώπισης πραγματικών εκπαιδευτικών αναγκών, κατά βάση δηλαδή σε μία λογική εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων με στόχο τη συντήρηση και την αναπαραγωγή του πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος.

Υπερασπίζοντας τα ερείπια…

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η ηγεσία της ΟΛΜΕ ως οργανικό μέρος αυτού του παθογενούς συστήματος επιλέγει να δώσει τη μητέρα των μαχών με επίδικο αντικείμενο την αύξηση του ωραρίου. Αντίπαλοι του όποιου εξορθολογισμού, δεν τους νοιάζει εάν χωρίς τις αναγκαίες ρυθμίσεις τα σχολεία δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν την επόμενη χρονιά. Ζητούν από μία χρεωκοπημένη χώρα κι άλλους διορισμούς σαν να μην έγινε τίποτα. Τρομοκρατούν την κοινωνία με το υποτιθέμενο όπλο της απεργίας στις εξετάσεις και διαπνεόμενοι από το σύνδρομο του Σαμψών αποφασίζουν να θαφτούν κάτω από τα ερείπια του συστήματος, στη δημιουργία του οποίου συνέβαλαν αποφασιστικά. Προσπερνούν με κυνική αδιαφορία τα πορίσματα διεθνών οργανισμών σχετικά με τους μέσους όρους διδακτικών ωρών των εκπαιδευτικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνώς που επιβεβαιώνουν ότι οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα διδάσκουν σε ετήσια βάση πολύ κάτω από το μέσο όρο συγκριτικά με τους συναδέλφους τους στην Ε.Ε. και στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ.

Οι διδακτικές ώρες στην Ελλάδα ανά εκπαιδευτικό στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση φτάνουν τις 589, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει τις 778 και στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ τις 782. Στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, Γυμνάσιο και Λύκειο, οι αντίστοιχοι αριθμοί είναι 415 για την Ελλάδα, ενώ οι μέσοι όροι για την ΕΕ φτάνουν τις 671 για το Γυμνάσιο και τις 635 για το Λύκειο και στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ τις 704 και 658 αντίστοιχα (Education at a glance 2012: http: //www. oecd.org/ edu/eag2012.htm).

Όμως οι αριθμοί είναι αμείλικτοι...

Σήμερα στη δημόσια εκπαίδευση υπηρετούν 151.386 μόνιμοι εκπαιδευτικοί, 68.666 στην Πρωτοβάθμια και 82.720 στη Δευτεροβάθμια.

Τα προβλεπόμενα κενά στη Δευτεροβάθμια, εάν συνυπολογιστούν οι συνταξιοδοτήσεις, περίπου 4.000, οι 4319 αναπληρωτές του 2012-13, τα 1.200 κενά του ιδίου έτους, οι 2.783 αποσπασμένοι σε υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας και οι 380 σε διάφορες άλλες υπηρεσίες, κόμματα, βουλευτές κλπ, φτάνουν στον τρομακτικό αριθμό των 12.682. Η αύξηση δύο ωρών στη Δευτεροβάθμια προσθέτει 157.440 ώρες, ήτοι περίπου 8746 θέσεις επιπλέον σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Παρά την αύξηση λοιπόν του ωραρίου απομένουν ακόμη περίπου 3936 κενά. Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι η οριζόντια αύξηση του ωραρίου δημιουργεί πλεονάσματα σε ειδικότητες όπως οι ΠΕ19-20 (πληροφορικής 2500), γυμναστές, ξένων γλωσσών, ενώ αφήνει περίπου 4000 κενά στις βασικές ειδικότητες, φιλόλογοι, μαθηματικοί και φυσικών επιστημών.

Αντιστοίχως στη Πρωτοβάθμια εκπαίδευση με το συνυπολογισμό των συνταξιοδοτήσεων, περίπου 3000, τους λιγότερους διορισμούς αναπληρωτών (4500 έναντι 5711 το τρέχον έτος, ήτοι 1189 περίπου λιγότεροι), τους 941 αποσπασμένους, τα 800 περίπου κενά του τρέχοντος έτους φτάνουμε στα 5930 κενά για το 2013-14.

Προτάσεις επίλυσης του προβλήματος που επικεντρώνονται στην άμεση επιστροφή όλων των αποσπασμένων στις τάξεις ή αντί της οριζόντιας αύξησης του ωραρίου εισηγούνται την επιμήκυνση του χρόνου παραμονής στη βαθμίδα του ωραρίου από 6 ή 8 σε 10 χρόνια, παρά τις αγαθές τους προθέσεις, πάσχουν και από ρεαλισμό αλλά και από αποτελεσματικότητα. Για την πρώτη πρόταση, εάν προς στιγμή δεχτούμε ότι όλοι οι αποσπασμένοι επέστρεφαν στα σχολεία τους, αυτό, εκτός του ότι πρακτικά θα ισοδυναμούσε με διάλυση του κεντρικού διοικητικού μηχανισμού τoυ Υπουργείου και των διευθύνσεων, θα συνεισέφερε στην μεν Δευτεροβάθμια 3163 θέσεις, αφήνοντας ακάλυπτες 9519 περίπου θέσεις, ενώ στην Πρωτοβάθμια θα καλύπτονταν 941 θέσεις και τα κενά θα έφταναν τα 4989. Η δεύτερη πρόταση, η οποία σημειωτέον ότι δεν έχει μετρηθεί ως προς τα αποτελέσματά της, σίγουρα θα επηρέαζε μόνο κλάσμα των εκπαιδευτικών στις αντίστοιχες βαθμίδες ωραρίου, αφήνοντας τελείως ανεπηρέαστους από την αύξηση τους εκπαιδευτικούς που έχουν υπερβεί την εικοσαετία.

Η πρόταση

Η πρόταση για την αντιμετώπιση του προβλήματος όχι μόνο με ορίζοντα το επόμενο έτος, εκτός από την αύξηση του ωραρίου, είναι αναγκαίο να συμπεριλάβει και ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού της εκπαίδευσης, καθώς και μία γενναία αναδιάταξη του εκπαιδευτικού χάρτη. Συγκεκριμένα:

Άμεση εκπόνηση σχεδίου δραστικών συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων και εφαρμογή του μέσα στο Καλοκαίρι.

Κανένα τμήμα κάτω από 25 μαθητές (εξαίρεση μόνο για τις νησιωτικές και παραμεθόριες περιοχές).

Απαγόρευση των αποσπάσεων σε υπηρεσίες εκτός του Υπουργείου Παιδείας.

Δραστική μείωση των αποσπασμένων σε διοικητικές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας, Διευθύνσεις κλπ. Οι όποιοι αποσπασμένοι για το επόμενο έτος να επιλέγονται αποκλειστικά από πλεονασματικές ειδικότητες (πληροφορικής, γυμναστές κλπ). Παράλληλα εκπόνηση σχεδίου ώστε η στελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών του Υπουργείου να καλυφθεί μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου με το προσωπικό που θα μετακινηθεί από άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου.

Εξάντληση του υποχρεωτικού ωραρίου απ’ όλους τους εκπαιδευτικούς.

Ενεργοποίηση της δεύτερης και τρίτης ανάθεσης διδακτικού έργου σε ειδικότητες όπως πληροφορικής, γυμναστές, οικιακής οικονομίας, ξένων γλωσσών κλπ.

Υποχρεωτικές υπερωρίες εντός σχολικής μονάδας στις ειδικότητες που καλύπτεται το αναγκαίο ωράριο.

Μετακινήσεις εκπαιδευτικού προσωπικού από περιοχές που υπάρχουν πλεονάσματα σε άλλες που παρουσιάζουν ελλείμματα με κριτήρια διαφάνειας αντικειμενικότητας κλπ.

Μαριλένα Κοππά: Περί ρεαλισμού και της «Συμμαχίας του Νότου»











Η «συμμαχία του Νότου» αντιμετωπίζεται, συχνά, με συγκατάβαση: την έχουν αποκαλέσει «ένα ακόμα ψέμα» για να βγάλουμε το καλοκαίρι», μια ουτοπική αναζήτηση χωρίς 
ανταπόκριση ή, ακόμα πιο μηδενιστικά, μια αδιέξοδη αφήγηση που έχει σκοπό να υπερβεί τις εσωκομματικές αντιθέσεις του ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκ των πραγμάτων, η ιδέα χρήζει αποτίμησης.
Η ιδέα είναι τόσο αυτονόητη, που είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την πατρότητα της: ίσως γεννήθηκε την ίδια μέρα με τον όρο PIGS. Την έχουν ήδη υιοθετήσει πολιτικοί εκφραστές της σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο Νίκος Μουζέλης. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλης Βενιζέλος, δήλωσε ότι ανέλαβε τον Οκτώβριο του 2012  – από κοινού με νότιους ομολόγους του – πρωτοβουλία για την προώθηση μιας αναπτυξιακής αντιπρότασης στην υφιστάμενη πολιτική λιτότητας. Εάν κατατέθηκε αυτή η πρόταση, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Αντίθετα, είδαμε την αντιπρόταση εφτά σημείων του Rubalcaba του ισπανικού σοσιαλιστικού κόμματος (PSOE), με στόχο την επιστροφή σε ανάπτυξη σε ρυθμούς 3% το έτος, έως το 2018: αν και η πρόταση αυτή δεν έχει ως σημείο αφετηρίας μια «συμμαχία του νότου», η αναφορά του σ’ ένα «χρυσό κανόνα», που υιοθετεί την αρχή ότι οι δαπάνες για έρευνα και παιδεία δεν θα προσμετρούνται στο έλλειμμα, αποτελεί έμμεση αντιδιαστολή με το «χρυσό κανόνα» ελλειμμάτων της Μέρκελ.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και ο επιμελητής του προγράμματος της ΝΔ, Μάξιμος Χαρακόπουλος, υιοθέτησε προεκλογικά την συγκεκριμένη ιδέα, λέγοντας μάλιστα ότι ο κ. Σαμαράς είχε ήδη δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα παρόμοιο εγχείρημα. Μετεκλογικά, η προτεραιότητα ήταν «η ανάκτηση της αξιοπιστίας». Συνεπώς, το ερώτημα δεν είναι η «αυθεντικότητα» της ιδέας, αλλά η αξιοπιστία του φορέα που την εκφέρει.

Η αποτίμηση «της συμμαχίας» ως στρατηγήματος ή στρατηγικής, αφορά τελικά μια αξιολόγηση στόχων και, μόνο σε δεύτερο επίπεδο, «τακτικών επιλογών». Χωράνε πολλά στρατηγήματα σε μια στρατηγική, αλλά όχι το αντίθετο. Ως προς τους στόχους, η αποτίμηση προϋποθέτει μια εκτίμηση περί αντίληψης της πραγματικότητας.

Μια διαπίστωση αποτελεί κοινό τόπο: η εφαρμοζόμενη πολιτική του μνημονίου οδηγεί στην ύφεση, με απώλεια έως σήμερα άνω του 20% του ΑΕΠ και με 27% ανεργία στην Ελλάδα. Εδώ όλοι συμφωνούν, αν και υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι εάν είχαμε εφαρμόσει «καλύτερα» το πρόγραμμα, θα είχαμε λιγότερο πόνο. Αυτό δεν τεκμαίρεται από τ’ ανάλογα αποτελέσματα της ίδιας πολιτικής στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Για να το πούμε απλά, ο ρυθμός απώλειας θέσεων εργασίας είναι τέτοιος, που κάθε χρόνος εφαρμογής της υφιστάμενης πολιτικής, προϋποθέτει δύο ή τρία χρόνια υγιούς ανάπτυξης για την αναπλήρωσή τους. Η αποδοχή της στρατηγικής υπό αυτό το πρίσμα, όχι ως εξαναγκασμό, αλλά επί της αρχής, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε κυνικά ότι πρέπει να χαθεί μια γενιά.

Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι έχουμε πετύχει προσαρμογή κατά τα 2/3, έχουμε εξασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα, θα ανταμειφτούμε με νέο «κούρεμα» και άρα, έως το τέλος του 2013 (άντε το 2014), το πρόγραμμα «θα βγει». Πρόκειται άλλωστε για μονόδρομο δεδομένων των εναλλακτικών (μη) επιλογών. Στη βάση αυτής της αντίληψης, δεν υπάρχει περίπτωση συμμαχίας του Νότου, αφού όσοι προσβλέπουν σε μια «ειδική μεταχείριση» βρίσκονται αντιμέτωποι με το δίλημμα του φυλακισμένου: δεν ομολογούν την αποτυχία του προγράμματος προκειμένου να διατηρήσουν την εύνοιά του, δηλαδή το πολυπόθητο κούρεμα μετά τις γερμανικές εκλογές.

Όμως, αυτή η οπτική παραβλέπει το γεγονός ότι μόνο μια συνολική και συντονισμένη αντίδραση των φυλακισμένων, όπως αυτή που προτείνει το ισπανικό PSOE, έχει δυνατότητες να μας βγάλει από το δίλημμα. Για να το πούμε απλά: η λειτουργία της συνταγής της «εσωτερικής υποτίμησης» οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση των δημοσίων επενδύσεων, εσωτερική παύση πληρωμών, αύξηση λειτουργικών ελλειμμάτων των ταμείων και εμβάθυνση της κρίσης στην πραγματική οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση, μια συμμαχία του νότου δε σημαίνει απαραίτητα ολική ρήξη με τις βασικές επιλογές της εξωτερικής μας πολιτικής κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Καταρχήν, οι ΗΠΑ και όχι η Ρωσία είναι αυτή τη στιγμή η μεγάλη δύναμη που επιθυμεί μια αλλαγή ρότας από την πολιτική της περιοριστικής νομισματικής πολιτικής και της ύφεσης. Η Ουάσιγκτον φοβάται τις επιπτώσεις της ευρωπαϊκής κρίσης στις προοπτικές ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας. Μπορεί κανείς να απορρίψει «επί της αρχής» τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των δεδομένων αντιφάσεων στις Ευρω-Ατλαντικές σχέσεις;

Δεύτερον, ο γαλλογερμανικός άξονας δεν είναι αρραγής. Στη Γαλλία, το κείμενο που διέρρευσε πρόσφατα στη Le Monde και υπέγραφαν επιφανή στελέχη του PS, δεν δημιούργησε τριβές μόνο μεταξύ κυβέρνησης και κομματικής βάσης, αλλά και διαφωνίες εντός του Υπουργικού Συμβουλίου. Τελικά, το ερώτημα είναι απλό: μπορεί η Γαλλία να ελπίζει στη διατήρηση της οικονομικής της συνοχής με την εξακολούθηση μιας περιοριστικής πολιτικής, που απαντά σε ένα πρόβλημα που δεν έχουμε, δηλαδή την τιθάσευση του πληθωρισμού; Στο μεταξύ, Letta και Rajoy προειδοποιούν τη Merkel ότι τα χρονικά περιθώρια για τραπεζική ένωση και πολιτικές ανάπτυξης, στενεύουν. Μπορεί κανείς να απορρίψει «επί της αρχής» τη δυνατότητα εκμετάλλευσης αυτών των δεδομένων αντιφάσεων στις τάξεις των λαϊκών κομμάτων;

Φυσικά, ένα ζήτημα αρχής είναι η ετοιμότητα να βγει κανείς (ή όχι) από το Ευρώ, «εάν χρειαστεί». Το φόβητρο της εξόδου δεν είναι ελληνικό ή κυπριακό φαινόμενο. Το κόστος που θα είχε μια τέτοια επιλογή για όσους εξαρτώνται από τη μισθωτή εργασία, είναι δεδομένο, ακόμα και για όσους ευαγγελίζονται το «πάγωμα» ή την «αναστολή» του μνημονίου. Συνεπώς, εάν η στρατηγική εσωτερικής υποτίμησης είναι αδιέξοδη, όπως επίσης και η έξοδος από το Ευρώ, στην πραγματικότητα η «συμμαχία του Νότου» είναι ο πραγματικός μονόδρομος.
Η Μαριλένα Κοππά είναι ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

www.metarithmisi.gr

Σταθάκης: Δεν θα πειράξουμε τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών -


Σταθάκης: Δεν θα πειράξουμε τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών

Όπως διαβάζουμε στο περιοδικό Time  και σύμφωνα με το δημοσιέυμα του mao.gr ,  στη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε την υποστήριξη του στην «ηγετικό ρόλο του ελληνικού εφοπλισμού και των ναυτιλιακών εταιρειών». 

Μάλιστα ο ιδιαίτερα μετριοπαθής βουλευτής του κόμματος Γιώργος Σταθάκης που συμμετείχε στη σύσκεψη, εξήγησε στο περιοδικό Time ότι το κόμμα του δεν έχει κανέναν σκοπό να άρει την φοροαπαλλαγές των αδιανέμητων κερδών ή να φορολογήσει το επιχειρηματικό κέρδος των εφοπλιστικών εταιριών με έδρα την Ελλάδα!  

Η μόνη αλλαγή που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ -όπως είπε ο Σταθάκης- είναι τα εφοπλιστικά μερίσματα να μην απαλάσσονται από το φόρο εισοδήματος.
Οι εφοπλιστές ζήτησαν να δουν τον Α. Τσίπρα όπως γράφτηκε θορυβημένοι από τις επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που είναι «φορολογήστε επιτέλους τους εφοπλιστές». Σε ερώτηση που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, επανέρχεται το ζήτημα της κατάργησης – ή έστω- επανεξέτασης των φοροαπαλλαγών του ελληνικού εφοπλισμού και των ναυτιλιακών εταιρειών.
Όπως φαίνεται οι εφοπλιστές πήραν διαβεβαιώσεις ότι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα.  Μπαίνει το ερώτημα αν όσα νεωτεριστικά λέει ο  Γιώργος Σταθάκης αποτελούν τις νέες ανεπίσημες θέσεις του κόμματος γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ λέει άλλα.
Ο μεγαλοεφοπλιστής Θανάσης Μαρτίνος της East Med, δήλωσε ακόμα στο περιοδικό ότι η αντίληψη των πολιτικών κομμάτων –συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ- είναι ότι η ναυτιλία αποτελεί εθνικό κεφάλαιο για τη χώρα. πως όλοι το ξέρουν και γι’αυτό δεν θα ρισκάρουν να χάσουν τα κέρδη τους.

Γελάει ο κόσμος συμπληρώνουμε εμείς...

www.prwtagwnistis.blospot.gr

Το σχόλιο της ημέρας... "Σωστή είναι αποβολή του Χρυσαυγίτη βουλευτή αλλά να θυμάται ο κύριος Δραγασάκης.."

Αναδημοσίευση απ΄το facebook:


"Σωστή είναι αποβολή του Χρυσαυγίτη βουλευτή.
Ωστόσο καλό είναι να θυμάται ο κύριος Δραγασάκης ότι πέραν απ΄το "μίστερ", απαξιωτική είναι και η παρομοίωση του εκλεγμένου πρωθυπουργού με τον Πινοτσέτ όπως είχε πράξει ο Α.Τσίπρας στην περίπτωση του Γ.Παπανδρέου.
Η απαξίωση συνιστά όντως αντικοινοβουλευτική πράξη αποβολής.
Η απαξίωση επομένως του "Ολάντρέου" συνιστά λοιπόν και κατά Δραγασάκη δικαιολογημένη πράξη αποβολής του Τσίπρα απ΄τα ευρωπαϊκά fora.

Και μην ακούσω την ανιστόρητη αθλιότητα περί στοχοποίησης της Αριστεράς.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η "αριστερά", ούτε οργανωτικά, ούτε ως ιδέα.
Είναι ένα κόμμα που όπως πολλά, θέλει να αυτοπροσδιορίζεται στο χώρος της αριστεράς.
Ένα κόμμα που όλο το προηγούμενο διάστημα επένδυσε στο ίδιο άλογο με την Χρυσή Αυγή, δηλαδή στον ΑΚΡΑΙΟ "ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ" ΛΑΪΚΙΣΜΟ."


*Ο Μιχάλης Κορδαλής είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

Mια απεργία κατασκευασμένη ακριβώς για να ηττηθεί

Φώτης Γεωργελές, Athens Voice, 15/05/2013










Πες ότι είναι μια δουλειά, αυτή η εφημερίδα ας πούμε. Που χρειάζεται 100 ανθρώπους για να βγαίνει. Και παίρνουμε ένα χιλιάρικο ο καθένας. Αλλά έχω και κάτι συγγενείς και φίλους να βολέψω, όχι πολλούς, άλλους 30 που μπαίνουν στο μισθολόγιο. Ο μισθός μας γίνεται 700 ευρώ. Πολλοί είμαστε, περισσεύουμε, φτιάχνουμε ωραίους κανονισμούς εργασίας, γράφουμε 16 με 21 ώρες τη βδομάδα, μαζί με τα «διοικητικά» δεν είμαστε στα γραφεία πάνω από 30 ώρες. Η δουλειά όμως δεν βγαίνει, οι φίλοι και συγγενείς κάπου έχουν χαθεί σε πιο πολυτελείς δραστηριότητες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, γραφεία δημοσίων σχέσεων, φτιάχνουν τη βιβλιοθήκη της εφημερίδας, ένα γυμναστήριο, ένα εκκλησάκι, γιατί πώς να ζήσει ο άνθρωπος αν δεν καλλιεργήσει την ψυχή του.

Προσλαμβάνουμε για να βγει η δουλειά άλλους 20 ωρομίσθιους, να γράφουν άρθρα με το κομμάτι. Ο μισθός μας πάει στα 500 ευρώ. Χωρίζουμε και τη δουλειά σε στάδια, αμειβόμενα ξεχωριστά, επίδομα διόρθωσης άρθρου, επίδομα επιτήρησης έκδοσης πριν το τύπωμα του φύλλου. Τα έσοδα είναι ίδια πάντα, ο μισθός μας πάει τώρα στα 400 ευρώ. Δεν βγαίνουμε και πολλοί από μας αρχίζουν να πουλάνε ιδιωτικώς άρθρα, στήνουν τα προσωπικά τους μπλογκ και εισπράττουν απευθείας, συνήθως χωρίς να πληρώνουν ΦΠΑ, εφορίες και άλλες τέτοιες αηδίες. Τα έσοδα πέφτουν, λεφτά για υπολογιστές δεν υπάρχουν, τα γραφεία είναι εγκαταλελειμμένα, εικόνα διάλυσης. Η εφημερίδα απαξιώνεται συνεχώς, οι αναγνώστες την εγκαταλείπουν, χάνουμε τη δουλειά μας. Δεν χάνουμε απλώς τους μισθούς μας, πληρώνουμε κι από πάνω φόρους, «χαράτσια» της ΔΕΗ, για να αναπληρώσουμε τους φόρους που δεν πληρώνουμε όταν κάνουμε ιδιαίτερα προσωπικά μπλογκ.

Αν πεις σ’ έναν κανονικό άνθρωπο αυτό το παράδειγμα, θα σου απαντήσει, ε, ναι, τι δεν καταλαβαίνεις; Το περίεργο είναι ότι πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, ιδίως αυτοί που δεν έχουν καν το άλλοθι του εργοδότη που θέλει κέρδη. Αυτοί που εργοδότης τους είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος πληρώνει με τους φόρους του. Μέχρι το 2009, ακόμα και μέχρι σήμερα, για μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, το κράτος ήταν μια μηχανή που τύπωνε λεφτά και εμείς οφείλαμε απλώς να θέλουμε περισσότερα. Ότι κάποιοι πλήρωναν πάντα αυτά τα λεφτά, κανέναν δεν απασχολούσε.

Με την πρόσφατη απεργία στις πανελλαδικές, αναπτύχθηκαν δύο αντιδράσεις. Η μία, η «θυμωμένη», που λέει, πληρώστε επιτέλους κι εσείς κάτι, οι καλομαθημένοι, που τινάζετε στον αέρα τα νεύρα 100 χιλιάδων παιδιών γιατί πρέπει να δουλέψετε 24 λεπτά τη μέρα παραπάνω. Και η άλλη, η «αγαπησιάρικη», που επαναλαμβάνει τα γνωστά, για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, για τις μειώσεις των μισθών. Νομίζω ότι και οι δύο δεν βοηθάνε τους εκπαιδευτικούς. Ιδίως αυτή που υποτίθεται ότι τους υπερασπίζεται. Γιατί στην πραγματικότητα δεν υπερασπίζεται αυτούς. Αλλά το πελατειακό κράτος το οποίο κρύβεται βάζοντας τους εκπαιδευτικούς μπροστά.

Η απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις μοιραία θα ηττηθεί. Γιατί είναι προκλητική απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία που έχει δεχτεί να υποστεί πολύ περισσότερα. Το χειρότερο όμως είναι ότι ήταν μια απεργία κατασκευασμένη ακριβώς για να ηττηθεί. Η κορυφή της πυραμίδας του πελατειακού κράτους διατηρεί όσα προνόμια μπορεί να κρατήσει και αφήνει πια τη βάση εκτεθειμένη. Χωρίς τα δανεικά, δεν υπάρχουν πια λεφτά για όλους. Οι υπόλοιποι χάνουν και οι παράλογες απεργίες σαν κι αυτή έχουν ως μόνο στόχο μια ακόμη παραπλάνηση: Δεν φταίμε εμείς που χάνετε, αλλά η Μέρκελ, τα μνημόνια, οι νεφελίμ.

Όμως πριν τις συζητήσεις για τα ωράρια των εκπαιδευτικών, έχουμε συζητήσει πολλά άλλα πράγματα. Ο χώρος της εκπαίδευσης ήταν ένα προνομιακό πεδίο πελατειακών σχέσεων. Με τον πολλαπλασιασμό των ειδικοτήτων τα τελευταία 20 χρόνια, το σύστημα πέτυχε να διοχετεύει στο κράτος υπεράριθμους, να το φουσκώνει και να το αδειάζει με γρήγορες συνταξιοδοτήσεις για να το γεμίσει ξανά. Από το 1993 ως το 2013 οι πανεπιστημιακές σχολές διπλασιάστηκαν με μόνο στόχο τη βιομηχανική παραγωγή πτυχίων κατάλληλων μόνο για τη μοριοδότηση στο δημόσιο. Σχολές Κοινωνικής Θεολογίας και Κοινωνικής Εκπαιδευτικής Πολιτικής φύτρωσαν σε κάθε πόλη. Εφηύραμε ένα νέο επάγγελμα, του «αδιόριστου καθηγητή», οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης ήταν εν δυνάμει εκπαιδευτικός.

Οι υπάλληλοι αυτοί αμέσως μετά εξαφανίζονταν στους αχανείς διαδρόμους του δημοσίου, σε κόμματα, σε δήμους, στην Αρχιεπισκοπή, σε βουλευτικά γραφεία, σε βιβλιοθήκες και ιδρύματα. Ακόμα και σήμερα, μετά από 4 χρόνια κρίσης, χωρίς φράγκο, έχουμε 4,5 χιλιάδες αποσπασμένους «κάπου». Σε άλλες χώρες το Υπουργείο Παιδείας είναι ένα διώροφο κτίριο με 50 επιτελικούς υπαλλήλους, εδώ είναι μια πολιτεία. Αντί να ζητάνε το τέλος των αποσπάσεων, ζητούσαν κι άλλες προσλήψεις. Κάθε μέρα οι εφημερίδες γράφουν τις πιο εξοργιστικές περιπτώσεις αυτών που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «επίορκους». Κατηγορούμενοι για ποινικά αδικήματα, για πειθαρχικά παραπτώματα, ανενόχλητοι συνεχίζουν να αμείβονται κανονικά από το δημόσιο.

Κυβερνήσεις, κόμματα, υπουργοί, συνδικαλιστές, δικαστές, δεν μπορούν και δεν θέλουν να βρουν έναν τρόπο να τους απομακρύνουν. Αργόμισθοι, με εξωφρενικές δικαιολογίες, αρνούνται να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους γιατί κατά χιλιάδες αντιμετωπίζουν «ψυχολογικά προβλήματα». Οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης ανακαλύπτουν ότι σε ολόκληρες περιφέρειες μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών εργάζεται μονοψήφιο αριθμό ωρών την εβδομάδα. Σε κάθε απόπειρα αξιολόγησης, κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες αντιστέκονται στην «υποταγή, τη χειραγώγηση, τη μισθολογική καθήλωση, την άρση της μονιμότητας». Το πελατειακό κράτος προστατεύει τους κομματικούς στρατούς. Επίορκοι, αργόμισθοι, αδιάφοροι, χαμένοι μέσα στις δαιδαλώδεις δομές του, αποσπασμένοι κάπου ή στο σπίτι τους, χωρίς να ελέγχονται από κανέναν.

Το σύστημα προστατεύει τις δομές του, φυτεύει στρατόπεδα, σχολές, σχολεία παντού για να πολλαπλασιάζει το μέγεθος και συνεπώς τη δυνατότητά του να πουλάει εκδουλεύσεις. Σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού, συγχώνευσης σχολείων σε λειτουργικές εκπαιδευτικές μονάδες στην υπηρεσία των μαθητών και όχι στο παρκάρισμα καθηγητών, ήταν αντίθετοι. Μάχες εναντίον της προσπάθειας να μειωθούν οι αποσπάσεις. Μάχες εναντίον της λειτουργίας των πειθαρχικών. Μάχες εναντίον της αξιολόγησης για να αμείβονται καλύτερα και να προάγονται όσοι δουλεύουν. Μάχες εναντίον της ανακάλυψης των αργόμισθων. Μάχες εναντίον της κατάργησης των οριζόντιων επιδομάτων. Μάχες εναντίον των μεταθέσεων, όχι σε άλλη πόλη, ούτε καν σε άλλη γειτονιά.

Όλες οι μάχες μέχρι τώρα που δόθηκαν με μεγάλη επιτυχία, ήταν μάχες που κέρδιζε το βαθύ κράτος εναντίον του παραγωγικού δημοσίου. Το πελατειακό σύστημα κέρδιζε χρόνο. Οι εκπαιδευτικοί, όμως, είχαν συμφέρον να δουλεύουν. Να δουλεύουν περισσότερο. Να δουλεύουν σωστά. Να πληρώνονται μόνο αυτοί που δουλεύουν. Για να παίρνουν καλύτερους μισθούς. Για να δουλεύουν σε καλύτερες συνθήκες. Όπως οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους. Έδωσαν όλες τις μάχες που ήθελε το πελατειακό κράτος. Και στο τέλος αντιλαμβάνονται ότι, μοιραία, χαμένη θα είναι η βάση της πυραμίδας. Το βαθύ κράτος το καμουφλάρει αυτό με μια «ηρωική έξοδο», με μια εκ των προτέρων προορισμένη να ηττηθεί απεργία. Οι δομές έμειναν σχεδόν άθικτες. Οριζόντια μέτρα επιβάλλονται εκεί που χρειάζεται αλλαγή μοντέλου. Πληρώνουν το λογαριασμό αυτοί που δουλεύουν πραγματικά. Οι άλλοι πληρώνονται απλώς λιγότερο την αργομισθία τους.

«Την παιδεία τη σκοτώνει το μνημόνιο» φωνάζουν τώρα οι δυνάμεις της καθυστέρησης. Η δημόσια παιδεία είχε πεθάνει από τότε που χρειάζονταν φροντιστήριο τα παιδιά από το δημοτικό ακόμα. Οι επαγγελματικές ομάδες του δημόσιου τομέα με κάθε τέτοια οδυνηρή ήττα θα καταλαβαίνουν ότι το συμφέρον των εργαζομένων δεν είναι η υπεράσπιση του παρασιτισμού, αλλά το λειτουργικό, αυστηρά αξιολογούμενο, παραγωγικό δημόσιο που προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες.

Καμίνης: Πολιτική η λύση στα φαινόμενα ρατσιστικής βίας

ˮΗ απουσία των Αρχών καλύφθηκε από νεοναζιστικές οργανώσειςˮ

17/05/2013










%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82%3A+%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%B7+%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7+%CF%83%CF%84%CE%B1+%CF%86%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1+%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82+%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82Τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας στο κέντρο της Αθήνας αυξήθηκαν ως συνέπεια του «κενού» που δημιουργήθηκε από την απουσία των δημοτικών και των αστυνομικών Αρχών, όπως δήλωσε στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, από τη Νέα Υόρκη όπου βρίσκεται.

Το εν λόγω κενό καλύφθηκε από νεοναζιστικές ομάδες και άλλες οργανώσεις της άκρας Δεξιάς, «ας μην κοροϊδευόμαστε, τη Χρυσή Αυγή», συνέχισε ο κ. Καμίνης, υπογραμμίζοντας ωστόσο πως η Αστυνομία δε συνιστά το κατάλληλο όργανο για την αντιμετώπιση της «πολιτικής βίας» που παρατηρείται στην πρωτεύουσα της χώρας. «Η λύση είναι πολιτική», τόνισε ο δήμαρχος Αθηναίων.

Τα σχόλια του κ. Καμίνη ήλθαν στον απόηχο της πυρπόλησης καταστήματος που ανήκε σε 34χρονο μετανάστη από το Καμερούν, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, από δύο Έλληνες, οι οποίοι έχουν συλληφθεί. Σύμφωνα με την Αστυνομία, οι δράστες αποτελούσαν μέλη ενός οργανωμένου κυκλώματος με έντονη ρατιστική δράση την περιοχή.

Αναφερόμενος στην επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη, όπου την Πέμπτη συναντήθηκε με τον δήμαρχο Μάικλ Μπλούμπεργκ, ο κ. Καμίνης σημείωσε πως επετεύχθη συμφωνία για την παροχή τεχνικής βοήθειας προς την Αθήνα στον τομέα της ανάπτυξης πόλεων.

Μιλώντας νωρίτερα στη Φωνή της Αμερικής, ο δήμαρχος Αθηναίων επεσήμανε πως η Αθήνα έχει πολλά να μάθει από την Νέα Υόρκη, σημειώνοντας πως το λεκανοπέδιο πρέπει να γίνει ένας μεγάλος μητροπολιτικός δήμος, όπου «ο Δήμος και ο δήμαρχος θα ελέγχουν τις συγκοινωνίες, τα δίκτυα, την υγεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την Αστυνομία».

ΠΗΓΗ: ΣΚΑΙ

Το όραμα του Βίλυ Μπραντ απειλείται από το SPD του Σίγκμαρ Γκάμπριελ

…και η αλή­θεια από τις αμά­ση­τες ειδή­σεις, μόνο και μόνο για να πλη­γεί ο Παπανδρέου!
Στις μέρες μας, οι εξε­λί­ξεις «τρέ­χουν» με ασύλ­λη­πτη ταχύ­τητα. Τα γεγο­νότα, τις περισ­σό­τε­ρες φορές, παρου­σιά­ζο­νται «ξερά» και απο­κομ­μένα από τις πραγ­μα­τι­κές τους δια­στά­σεις, αλλά και από τις παρα­μέ­τρους που τα «ολο­κλη­ρώ­νουν», ώστε οι πολί­τες, ανα­γνώ­στες, ακρο­α­τές και θεα­τές, να απο­κτούν πραγ­μα­τική ενη­μέ­ρωση και να κατα­νο­ούν την πραγ­μα­τική τους σημα­σία, όπως και την επί­δρασή τους στις γενι­κό­τε­ρες εξε­λί­ξεις, εξε­λί­ξεις που αφο­ρούν το μέλ­λον όλων μας. Πολύ περισ­σό­τερο, σε έναν κόσμο που τα σύνορα δεν οριο­θε­τούν προ­βλή­ματα αλλά τα διε­θνο­ποιούν, ενώ οι διε­θνείς παί­κτες πολλαπλασιάζονται.

Αν σε όλα αυτά προ­στε­θούν δύο ακόμη παρά­γο­ντες, όπως οι σκο­πι­μό­τη­τες και τα συμ­φέ­ρο­ντα, τότε εύκολα το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο, η αλή­θεια και το ψέμα, χάνουν μονο­μιάς την αξία τους. Και τελικά, με μαθη­μα­τική ακρί­βεια, οι (δήθεν) υπε­ρα­σπι­στές του δημο­σίου συμ­φέ­ρο­ντος και όσοι (υπο­τί­θε­ται) ότι προ­α­σπί­ζο­νται το καλό, μετα­τρέ­πο­νται σε υπη­ρέ­τες όλων εκεί­νων τους οποί­ους με ευκο­λία στο­χο­ποιούν σε κάθε ευκαι­ρία, στο όνομα της Πατρί­δας και του λαού!
Αυτό συνέβη και τις τελευ­ταίες ημέ­ρες, όταν με αφορμή ένα δημο­σί­ευμα του γερ­μα­νι­κού Focus, το οποίο μας ενη­μέ­ρωνε ότι, οι Γερ­μα­νοί σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες του SPD συγκρο­τούν μια οργά­νωση «αντα­γω­νι­στική» της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς. Μάλι­στα, ανα­πα­ρή­γα­γαν και ένα από τους βασι­κούς λόγους που υπο­τί­θε­ται ότι τους οδή­γησε σε αυτή τους την επι­λογή. Ότι η Σοσια­λι­στική Διε­θνής παρέ­μεινε βουβή την περί­οδο της κρί­σης σε ό,τι αφορά τις αγο­ρές και τον χρη­μα­το­πι­στω­τικό τομέα. Δηλαδή, μας προ­σέ­φε­ραν ως λόγο, το ακρι­βώς αντί­θετο από αυτό που συνέβη και όλοι γνωρίζουν.
Προ­φα­νώς οι του SPD, έχουν τους λόγους τους. Τα ΜΜΕ, τι λόγους έχουν να απα­να­ρά­γουν αμά­σητη την δικαιο­λο­γία; Μήπως δεν γνω­ρί­ζουν ότι με από­φαση του Προ­έ­δρου της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, Γιώρ­γου Παπαν­δρέου, συγκρο­τή­θηκε από το 2008 επι­τροπή για την Κρίση και την Οικο­νο­μία, που κατέ­ληξε σε συμπε­ρά­σματα και προ­τά­σεις που απο­τέ­λε­σαν και προ­τά­σεις προς την ΕΕ και άλλους διε­θνείς οργα­νι­σμούς; Μήπως δεν γνω­ρί­ζουν τους αγώ­νες του Παπαν­δρέου για την ρύθ­μιση και τον έλεγχο των αγο­ρών και του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συστή­μα­τος και τις συνε­χείς προ­τά­σεις του για να μπει τέλος στους φορο­λο­γι­κούς παρα­δεί­σους; Μήπως δεν γνω­ρί­ζουν την πρό­ταση για την επι­βολή φόρου στις χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές συναλ­λα­γές, που εγκρί­θηκε από το Ευρω­παϊκό Κοι­νο­βού­λιο και το Συμ­βού­λιο των Υπουρ­γών Οικο­νο­μι­κών της ΕΕ και τώρα περι­μέ­νει την από­φαση του Ευρω­παϊ­κού Συμ­βου­λίου για να εφαρ­μο­στεί; Μήπως δεν είναι γνω­στή η από­φαση του Παπαν­δρέου σχε­τικά με την ανα­κε­φα­λαιο­ποί­ηση των Ελλη­νι­κών τραπεζών;

Όλα γνω­στά είναι και χιλιοει­πω­μένα, άλλα ίσως είναι αυτές οι θέσεις που δημιουρ­γούν πρό­βλημα. Και βεβαίως, δια­μορ­φώ­νουν και την πραγ­μα­τική δια­φορά μεταξύ προ­ό­δου και συντή­ρη­σης, αλλά και το πρό­σημο στον τρόπο αντι­με­τώ­πι­σης της κρίσης.
Με δεδο­μένα όλα αυτά, ας δούμε τώρα τι πραγ­μα­τικά κρύ­βε­ται πίσω από την … κίνηση των Γερ­μα­νών του SPD.

Πολ­λοί Γερ­μα­νοί σοσια­λι­στές κάποιας ηλι­κίας, που γνω­ρί­ζουν πρό­σωπα, πράγ­ματα και κατα­στά­σεις, λένε εμπι­στευ­τικά σε συνο­μι­λη­τές τους, ότι θα τρί­ζουν τα κόκαλα του Βίλυ Μπραντ, με τα καμώ­ματα της σημε­ρι­νής ηγε­σίας των Γερ­μα­νών Σοσιαλδημοκρατών.

Και πράγ­ματι, ο Σίγκ­μαρ Γκά­μπριελ και η ομάδα του, ακο­λου­θώ­ντας το παρά­δειγμα της Μέρ­κελ, προ­σπα­θούν να ηγε­μο­νεύ­σουν στη οικο­γέ­νεια των σοσια­λι­στι­κών κόμ­μα­των προ­κα­λώ­ντας ποι­κί­λες αντι­δρά­σεις. Μάλι­στα, οι αντι­δρά­σεις εντεί­νο­νται και ενό­ψει των προ­σε­χών Ευρω­ε­κλο­γών. Ήδη οι Γερ­μα­νοί ελέγ­χουν την Προ­ε­δρία του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λίου, με τον Μάρ­τιν Σουλτς που φιλο­δο­ξεί να γίνει ο υπο­ψή­φιος των σοσια­λι­στών για την Προ­ε­δρία της επό­με­νης Ευρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής. Ελέγ­χουν την Σοσια­λι­στική ομάδα στο Ευρω­παϊκό Κοι­νο­βού­λιο μέσω του Προ­έ­δρου της, του Αυστρια­κού Χάνες Σβό­μπο­ντα, ο οποίος εξε­λέγη με την υπο­στή­ριξη του Μάρ­τιν Σουλτς. Ελέγ­χουν επί­σης, το Ευρω­παϊκό Σοσια­λι­στικό Κόμμα, του οποίου Πρό­ε­δρος είναι ο Βούλ­γα­ρος Σερ­γκέι Στά­νι­σεφ, στε­νός φίλος των Σουλτς και Σβό­μπο­ντα και Γραμ­μα­τέας ο Άχιμ Πόστ που εξα­κο­λου­θεί να δια­τη­ρεί παράλ­ληλα και τη θέση του Διε­θνή Γραμ­μα­τέα του SPD. Η μόνη οργά­νωση που δεν κατά­φε­ραν προς το παρόν να ελέγ­ξουν οι Γερ­μα­νοί στο χώρο των σοσια­λι­στών είναι η Σοσια­λι­στική Διεθνής.

Όταν δημιουρ­γή­θηκε η Σοσια­λι­στική Διε­θνής με τη σύγ­χρονη μορφή της απο­τε­λού­νταν κυρίως από μεγάλα ευρω­παϊκά κόμ­ματα. Ο Βίλυ Μπραντ είχε το όραμα μιας οργά­νω­σης με πραγ­μα­τική διε­θνή εμβέ­λεια και ξεκί­νησε την διεύ­ρυνση που στα­διακά έκανε τη Σοσια­λι­στική Διε­θνή την μεγα­λύ­τερη πολι­τική Οργά­νωση σε παγκό­σμιο επί­πεδο, η οποία αριθ­μεί σήμερα πάνω από 160 κόμ­ματα – μέλη.
Ο Σίγκ­μαρ Γκά­μπριελ, από τη στιγμή που εξε­λέγη Πρό­ε­δρος του SPD, δεν έκρυψε την αντί­θεση του απέ­να­ντι σε μια οργά­νωση όπου οι ανερ­χό­με­νες χώρες άλλων ηπεί­ρων θα άρχι­ζαν σιγά σιγά να έχουν ουσια­στικό ρόλο στη λήψη απο­φά­σεων. Δια­φώ­νησε με τη φιλο­σο­φία του Γιώρ­γου Παπαν­δρέου, που πιστός στο όραμα του Βίλυ Μπραντ, πρέ­σβευε ότι η Διε­θνής πρέ­πει να είναι ένα πρό­τυπο οργά­νω­σης όπου όλοι, ανε­ξαρ­τή­τως μεγέ­θους, επιρ­ροής και οικο­νο­μι­κής δύνα­μης, πρέ­πει να έχουν τα ίδια δημο­κρα­τικά δικαιώ­ματα στη λήψη αποφάσεων.

Στό­χος του Γκά­μπριελ, όπως ανα­κοί­νωσε σε συνέ­ντευξη του σε γερ­μα­νικό περιο­δικό το 2010, ήταν η δημιουρ­γία μιας νέας ευρω­κε­ντρι­κής Διε­θνούς με πολύ λιγό­τερα μέλη. Το SPD, μέσω και του ιδρύ­μα­τος Φρή­ντριχ Έμπερτ, έκανε μεγά­λες προ­σπά­θειες και δαπά­νησε σημα­ντι­κούς πόρους για να πεί­σει έναν ικανό αριθμό κομ­μά­των για τη δημιουρ­γία της νέας Διε­θνούς. Δεν το κατόρ­θωσε, και τότε προ­σπά­θησε να ελέγ­ξει την οργά­νωση από τα μέσα, προ­ω­θώ­ντας την Σου­ηδή Μόνα Σαλίν στη θέση του Γραμ­μα­τέα της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, στο Συνέ­δριο που έγινε στη Νότιο Αφρική, τον Αύγου­στο του 2012. Στο Συνέ­δριο αυτό, με εισή­γηση Παπαν­δρέου, για πρώτη φορά η ηγε­σία και τα όργανα της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς θα εκλέ­γο­νταν με ανοι­χτές εκλο­γές. Οι Γερ­μα­νοί, επι­κου­ρού­με­νοι από κάποιες πλού­σιες Βόρειες ευρω­παϊ­κές χώρες έβα­λαν όλες τους τις δυνά­μεις για να «πάρουν το Συνέ­δριο» αλλά η κάλπη διέ­ψευσε τις προσ­δο­κίες τους. Ήδη το θέμα είχε γίνει ιδε­ο­λο­γικό και πολιτικό.
Οι δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις στα θέματα της ευρω­παϊ­κής κρί­σης και η έλλειψη δημο­κρα­τίας στους ευρω­παϊ­κούς θεσμούς επη­ρέ­α­σαν καθο­ρι­στικά τις επι­λο­γές των κομ­μά­των της Σοσια­λι­στι­κής Διεθνούς.

Μετά την ήττα τους στη Νότιο Αφρική, οι Γερ­μα­νοί άλλα­ξαν πλώρη και προ­σπά­θη­σαν να προ­ω­θή­σουν ένα άλλο σχέ­διο. Σκέ­φτη­καν να φτιά­ξουν ένα Προ­ο­δευ­τικό Δίκτυο κομ­μά­των που να λει­τουρ­γεί παράλ­ληλα με τη Σοσια­λι­στική Διε­θνή. Οι ίδιοι και οι δορυ­φό­ροι τους, σκό­πευαν να παρα­μεί­νουν στην οργά­νωση μειώ­νο­ντας μονο­με­ρώς τις οικο­νο­μι­κές συν­δρο­μές τους ώστε να την φθεί­ρουν στα­διακά. Τον Δεκέμ­βριο του 2012, έγινε η πρώτη συνά­ντηση του Δικτύου στη Ρώμη, όπου ο Σίγκαρ Γκά­μπριελ είπε στην ομι­λία του: «εμείς θέλουμε μια οργά­νωση με έδρα το Βερο­λίνο». Οι συμ­με­τέ­χο­ντες ήταν λίγοι και διστα­κτι­κοί κι έτσι το γεγο­νός είχε ελά­χι­στη προ­βολή. Η επό­μενη συνά­ντηση του Δικτύου έχει προ­γραμ­μα­τι­στεί να γίνει στις 23 Μαΐου στη Λει­ψία, στο περι­θώ­ριο των εορ­τα­σμών για τα 150 χρό­νια του SPD. Oι Γερ­μα­νοί Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες ελπί­ζουν να ρίξουν όλο τους το βάρος ώστε να συναι­νέ­σουν όσον το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ροι ηγέ­τες από αυτούς που θα συμ­με­τά­σχουν στην επε­τειακή εκδή­λωση για να προ­συ­πο­γρά­ψουν την ίδρυση του Δικτύου, που όπως ανα­κοι­νώ­θηκε θα συντο­νί­ζε­ται από τους… Γερ­μα­νούς και θα χρη­μα­το­δο­τεί­ται από εθε­λο­ντι­κές συνει­σφο­ρές κομ­μά­των. Η γεω­πο­λι­τική πίεση, κάνει πολ­λούς ευρω­παί­ους και μη, να δυσα­να­σχε­τούν και φοβού­νται ότι οι κινή­σεις αυτές μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σουν τμήμα της ευρύ­τε­ρης πολι­τι­κής κρί­σης στην Ευρώπη.

Ενδει­κτική του προ­βλη­μα­τι­σμού που επι­κρα­τεί ακόμη και στη Γερ­μα­νία, σχε­τικά με τις κινή­σεις της ηγε­σίας τουSPD, είναι και η στάση κάποιων που προ­έρ­χο­νται από τα σπλά­χνα της γερ­μα­νι­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τίας. Μέχρι τον Αύγου­στο του 2012, οπότε και πραγ­μα­το­ποι­ή­θηκε το Συνέ­δριο της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, στη Νότιο Αφρική, στην Επι­τροπή της Οργά­νω­σης για την Οικο­νο­μία και την Κοι­νω­νική Συνοχή, προ­ή­δρευε ο Christoph Zopel, ανα­πλη­ρω­τής υπουρ­γός Ευρω­παϊ­κών Υπο­θέ­σεων την περί­οδο των κυβερ­νή­σεων Schroeder, τον οποίο είχε προ­τεί­νει το SPD. Ο Zopel, λοι­πόν, όχι μόνον είχε υιο­θε­τή­σει πλή­ρως τις εκθέ­σεις και τις προ­τά­σεις της υπό τον Stiglitz Επι­τρο­πής της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, για την Κρίση και την Οικο­νο­μία, αλλά και είχε εκφρά­σει δημό­σια την δια­φο­ρο­ποί­ησή του για την στάση του SPD ένα­ντι της Σοσια­λι­στι­κής Διεθνούς.

Και κάτι ακόμη. Οι παροι­κού­ντες την πολι­τι­κο­ε­πι­χει­ρη­μα­τική ευρω­παϊκή πιά­τσα, συχνά βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με ιστο­ρίες που αφο­ρούν τις δου­λειές που κάνουν πολι­τικά πρό­σωπα και μέλη των οικο­γε­νειών τους για λογα­ρι­σμό μεγά­λων επι­χει­ρή­σεων του Ευρω­παϊ­κού βορά. Και δεν είναι τυχαίο ότι, στο σύνολο σχε­δόν αυτών των ιστο­ριών πρω­τα­γω­νι­στούν πρό­σωπα που κατά τα άλλα κόπτο­νται για την δια­φά­νεια και βάλουν κατά της δια­φθο­ράς! Τώρα, κάποια από αυτά τα πρό­σωπα, προ­σπα­θούν και να αντι­με­τω­πί­σουν τα προ­βλή­ματά τους και να προ­ω­θή­σουν τους στό­χους τους, μέσω της επιρ­ροής τους σε κόμ­ματα της … περιφέρειας.

Ας τα σκε­φτούν καλά όλα αυτά οι κατά τα άλλα υπε­ρα­σπι­στές της αλή­θειας και του δημο­σίου συμφέροντος.

Και ας ανα­λο­γι­στούν, αν μαζί με την στο­χο­ποί­ηση του Παπαν­δρέου, που κατά την ημε­ρή­σια συνή­θειά τους υπη­ρε­τούν, ανα­λαμ­βά­νουν και την ευθύνη στο­χο­ποί­η­σης όχι μόνον του λαού μας, αλλά των λαών και των συναν­θρώ­πων μας σε κάθε γωνία του πλανήτη.
Γιατί κάποτε θα πρέ­πει να μάθουμε να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη.

Βολές Νεολαίας Συνασπισμού κατά ΣΥΡΙΖΑ για την στάση στην απεργία της ΟΛΜΕ









Κριτική στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην συνδικαλιστική παράταξη του κόμματος για την στάση που κράτησαν στην θυελλώδη συνεδρίαση των ΕΛΜΕ, ασκεί με ανακοίνωσή της η νεολαία του Συνασπισμού. Οπως τονίζεται στην ανακοίνωση, «σε αυτή τη νέα εποχή δεν μας αρκεί να υπολογίζουμε όρους και προϋποθέσεις».

Υπενθυμίζεται ότι η συνδικαλιστική παράταξη του κόμματος συμπαρατάχθηκε με τις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ ώστε να τεθεί σε ψηφοφορία στην συνέλευση των ΕΛΜΕ το ερώτημα εάν συντρέχουν οι «όροι και προϋποθέσεις» για το σπάσιμο της επιστράτευσης. Το τελικό αποτέλεσμα οδήγησε στην  αναστολή των κινητοποιήσεων.

Η ανακοίνωση της Νεολαίας Συνασπισμού για τον αγώνα των εκπαιδευτικών

Απέναντι σ’ ένα δίκαιο και αναγκαίο αγώνα για την υπεράσπιση της Δημόσιας Παιδείας, η τρικομματική κυβέρνηση και όλο το αστικό μπλοκ προσπαθούν να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν με κάθε τρόπο. Χωρίζουν την κοινωνία σε στρατόπεδα, σε «συντεχνίες» και «αθώους πολίτες», οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτοί που θα καταγγελθούν αύριο ως συντεχνίες. Η προληπτική επιστράτευση αποτελεί μια φυσική και ιδεολογική καταστολή άνευ προηγουμένου. Αυτό που ζούμε μοιάζει να είναι μια μονάχα κατ’ όνομα δημοκρατία για τον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας. Μια μνημονιακή δημοκρατία που επιχειρεί να παγιώσει τη σιωπή των πολλών.

Οι εκπαιδευτικοί δε δέχτηκαν την ενοχή με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να φορτώσει όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Η μαζική συμμετοχή στη βάση των καθηγητών, στις διαδικασίες των ΕΛΜΕ και η υπερψήφιση της απεργίας έδειξε μια αγωνιστική διαθεσιμότητα που αντιστέκεται στο δόγμα «Νόμος και Τάξη» της κυβέρνησης.

Έχουμε περάσει σε μια άλλη εποχή. Για κυβέρνηση και ΜΜΕ, κάθε προσπάθεια να υπάρξουν κοινωνικοί αγώνες γίνεται γι’ αυτούς αγώνας δίχως αύριο με σκοπό την καταστολή τους, αφορμή συσπείρωσης του δικού τους πόλου για το χτύπημα της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Αναγνωρίζοντας όλες τις δυσκολίες για τη μαζική ανυπακοή απέναντι στην επιστράτευση, θεωρούμε ότι σε αυτή τη νέα εποχή δε μας αρκεί να υπολογίζουμε όρους και προϋποθέσεις. Οφείλουμε να διαμορφώνουμε όρους συνέχισης των αγώνων και διόγκωσης του μετώπου ενάντια στον αυταρχισμό και τις αντιλαϊκές πολιτικές. Δε μας αρκεί να περιμένουμε, αρχικά, κι ύστερα να καταγγέλλουμε τις γραφειοκρατικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίες έχουν τεράστια ευθύνη και συμβολή στην προσπάθεια απομόνωσης του αγώνα των εκπαιδευτικών, αφού αρνήθηκαν να στηρίξουν την πρόταση της ΟΛΜΕ για 24ωρη απεργία την Παρασκευή. Είναι επιτακτική ανάγκη να περιφρουρηθεί η απεργία ως μέσο πάλης και το εργατικό κίνημα να αναζωογονηθεί ώστε να μπορέσει να οργανώσει αγώνες και να πετύχει νίκες.

Στη ριζοσπαστική αριστερά, που αντικειμενικά έχει γίνει ο άλλος πόλος, ο πόλος της συσπείρωσης του αγώνα, της ελπίδας και της ανατροπής, της αρμόζει να στηρίζει τους μαζικούς διεκδικητικούς αγώνες, ασχέτως του τιμήματος και να φτιάχνει άμεσους και υλικούς όρους για τη νίκη τους και την ανατροπή του εκφοβισμού και της καταστολής του αγωνιζόμενου λαού. Της αρμόζει να είναι η πολιτική ενσάρκωση του αγωνιστικού φρονήματος του κόσμου της εργασίας για τη συνέχιση των αγώνων για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας, για τη συνολική ανατροπή κυβέρνησης και μνημονίων.

Τους αγώνες αυτούς τους έχουμε ανάγκη άμεσα και πρέπει να τους δώσουμε. Μας έχουν πετάξει το γάντι και πρέπει να το σηκώσουμε. Δεν μπορούμε και δε θα κάνουμε πίσω.

www.metarithmisi.gr

«Θέλουμε πίσω το χωριό μας»

Κώστας Σπυρόπουλος, Protagon, 16/05/2013








Επισκέπτομαι συχνά για τη δουλειά μου τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη. Θα ‘λεγες ότι, λόγω δημοσιογραφίας, τηλεόρασης και παλαιστινιακών, αλλά και ισραηλινών ντοκιμαντέρ, είμαι εξοικειωμένος με το Παλαιστινιακό. Ωστόσο, αυτό που ζήσαμε, με άλλους πέντε συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, το Σάββατο 11 Μαΐου, σε ένα ερειπωμένο χωριό έξω από στην Ιερουσαλήμ, δεν ξέρω αν περιγράφεται με όσα θα διαβάσετε και θα δείτε.

Ο Αλι Μπαρακάτ, 73 χρόνων, κάτοικος του χωριού, έχει δύο γιους στη φυλακή. Ο ένας καταδικάστηκε σε 11μηνη φυλάκιση γιατί εισήλθε παρανόμως στην Ιερουσαλήμ. Ήταν υπότροπος. Την πρώτη φορά είχε φυλακιστεί για τρεις μήνες. Ο δεύτερος γιος συνελήφθη για πρώτη φορά. Καταδικάστηκε κι αυτός σε τρεις μήνες. Και οι δυο μπήκαν στην Ιερουσαλήμ, η οποία απέχει είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό τους, για να δουλέψουν. Επισήμως δεν έχουν άδεια εργασίας. Ωστόσο, και εκεί, η παράνομη φτηνή εργασία είναι για τους ξεχασμένους και από τους τρεις θεούς της ιερής πόλης, ο μοναδικός τρόπος για να ζήσουν. Στο χωριό τους δεν τους επιτρέπεται ούτε τα σύκα από τις αγριοσυκιές να κόψουν. Αν το κάνουν δε χρειάζεται κάποιος να τους καταδώσει στις ισραηλινές αρχές. Κάμερες 24ώρου λήψεως καταγράφουν το κάθε τι στο χωριό. Σε αυτές τις κάμερες ο Αλεξ Ζαλάντ, Γάλλος διευθυντής του τμήματος Ιστορικού ντοκιμαντέρ του γαλλογερμανικού δικτύου ARTE, έστειλε με χιούμορ χαιρετισμούς. Ο Λορέντζο Χέντελ, διευθυντής της RAI 3, είχε μια καλύτερη ιδέα. Να ζητήσουμε από τις αρχές τις λήψεις τριών-τεσσάρων μηνών από τις κάμερες παρακολούθησης και να φτιάξουμε και οι τρεις μας ένα ντοκιμαντέρ. Σε αυτές τις εικόνες θα βλέπαμε πώς δεν επιτράπηκε να απλώσουν μια τέντα από πανί στο μονοτάξιο σχολείο του χωριού για να προστατευτούν οι μαθητές από τον ήλιο. Στο ίδιο κινηματογραφημένο υλικό έχει αποτυπωθεί η κατεδάφιση, τρεις φορές, ενός πρόχειρου ιατρείου, που έστησε μια γαλλική μη κυβερνητική οργάνωση.

«Τι γίνεται όταν αρρωστήσει κάποιος», ρώτησα τον Σάμπρι Ζιρούντ, έναν 40χρονο αρχαιολόγο που ήταν ο ξεναγός μας. «Αν προλάβουν να ειδοποιήσουν στη Ραμάλα, έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής, να σταλεί ασθενοφόρο, αν ο στρατιωτικός διοικητής επιτρέψει την διέλευση του ασθενοφόρου, αν δεν έχει κλείσει το μοναδικό check point αν… αν…».

«Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, Σάμπρι;». Ορισμένοι, ρισκάροντας τη φυλακή, θα κάνουν λίγα μεροκάματα στην Ιερουσαλήμ. Μέχρι να τους καταδώσουν. Όσοι καταφέρουν να βρουν δουλειά στη Ραμάλα, θα αγοράσουν τρόφιμα και θα τα φέρουν πίσω. Άλλοι θα πάρουν δυο τελάρα αβγά από φίλους στα γύρω χωριά. Αν στο check point επιτραπεί η διακίνηση των... αβγών, γιατί μια φορά τα έσπασαν όλα ψάχνοντας να ανακαλύψουν εκρηκτικά.

Ο Ριαντ Αλι Ουσάν είναι από τους… τυχερούς. Το τείχος πέρασε από την αυλή του σπιτιού του. Αυτόν τον άφησε από την εδώ μεριά. Την οικογένεια από την άλλη. Έτσι, έχει προσωρινή άδεια εργασίας και δουλεύει σε σφαγείο, χασάπης. Όταν λήξει η άδεια, για να ανανεωθεί πρέπει να προσκομίσει λογαριασμούς ρεύματος, νερού, τηλεφώνου από το σπίτι που κόπηκε στα δυο από το τείχος και αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει. Πότε-πότε πάει, ανάβει μια λάμπα για να δείχνει κατοικήσιμο, ώστε να μην το χάσει. Όταν δουν οι αρχές ότι το ρεύμα που έκαψε είναι λιγοστό επικαλούνται το center of the life. Δηλαδή, «αφού ζεις λίγο εδώ στην Ιερουσαλήμ, κάπου αλλού είναι η κύρια κατοικία σου (center of the life), οπότε εκεί θα πας να ζήσεις».

«Θα μείνεις εδώ;», ντράπηκα και ρώτησα τον Εϊσά Χαϊντ Αλι, 52 χρόνων, πατέρα τριών κοριτσιών. Αντί απάντησης ξεδίπλωσε και κράτησε στα χέρια του την εικόνα του χωριού του πριν από 36 χρόνια. «Θέλουμε πίσω το χωριό μας», είναι ο τίτλος στη φωτογραφία που τράβηξα.

Τι είδους Αριστερά έχει ανάγκη ο τόπος;

του Θεόδωρου Τσίκα*

Η χώρα χρειάζεται υπευθυνότητα. Οι εύκολες κουβέντες, οι ανέξοδες καταγγελίες, ο διαχωρισμός σε «ενδοτικούς» και «αδιάλλακτους», η υπερ-απλουστευμένη ανάγνωση μιας σύνθετης κατάστασης δεν βοηθούν. Αν επικρατήσουν αυτές οι λογικές, αυτοί που θα την «πληρώσουν» θα είναι οι πιο αδύναμοι, κοινωνικά και οικονομικά.
Xρειαζόμαστε υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις και μια Αριστερά που δε θα υποκύπτει στη γοητεία του λαϊκισμού, που θα κατανοεί ότι η διακυβέρνηση δεν είναι «βρώμικη δουλειά» για τους άλλους και ότι στόχος δεν είναι η ακινησία και η υπεράσπιση του παλιού. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως «Αριστερά» στην Ελλάδα, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την σύγχρονη πραγματικότητα.
“Εχουμε ανάγκη μια ευρεία συνεργασία, με άξονα την συμπόρευση σοσιαλδημοκρατίας και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, ανοιχτή σε δυνάμεις και προσωπικότητες του προοδευτικού Κέντρου και της πολιτικής οικολογίας, βασισμένη σε ένα σχέδιο ανακατανομής πόρων, εξουσιών και ανθρώπινου δυναμικού, που θα απελευθερώνει δυνάμεις και θα δημιουργεί δυνατότητες για μια σύγχρονη, δίκαιη και ανοιχτή κοινωνία.

* Ο Θεόδωρος Τσίκας είναι πολιτικός επιστήμονας-διεθνολόγος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ

www.smartpost.gr

Κεντροαριστερά QUO VADIS;

Αχιλλέας Γραβάνης, 15/05/2013








Η δημοσιονομική προσαρμογή προχωρά και αποδίδει, με την τρι-κομματική Κυβέρνηση όμως να προωθεί με βήμα σημειωτόν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν μεσο-μακροπρόθεσμη προοπτική στην ελληνική οικονομία και την δυνατότητα ανασύστασης ενός δίκαιου, δημογραφικά έλλογου και μακροπρόθεσμα βιώσιμου κοινωνικού κράτους, αναγκαίου για την στήριξη των χειμαζόμενων από την κρίση πολιτών, ιδιαίτερα των ανέργων. Φαίνεται ότι μάλλον οι αγορές έχουν καταγράψει τις αλλαγές στην ελληνική οικονομία και προσανατολίζονται στην δανειακή στήριξη της, κάποια στιγμή στο επόμενο 16μηνο.

Οι συνθήκες διαμορφώνουν μία νέα κατάσταση στο πολιτικό σύστημα και πιέζουν για πολιτικές διεργασίες προσαρμογής:

- Η ΝΔ σχεδιάζει την ανανέωση, κοιτάζοντας και προς τον χώρο του Κέντρου. Διαφαίνεται ότι οι σχετικές πολιτικές κινήσεις θα εκδηλωθούν με τον επερχόμενο ανασχηματισμό της Κυβέρνησης και στο επικείμενο συνέδριο της και θα πιέσουν πολιτικά τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Η προσπάθεια δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς παράταξης με την επιθετική ‘ενσωμάτωση’ κεντρώων μεταρρυθμιστών είναι το εμφανές ζητούμενο.

- Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει επίσης σημάδια ‘συστημικής’ προσαρμογής, οι ‘ενοχλημένοι’ ακραίοι οργανώνονται και μάλλον δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί η εσωτερική σύγκρουση. Η αποχώρηση ή απομόνωση των ακραίων θα δώσει την δυνατότητα αποτελεσματικότερης εμφάνισης του ‘νέου συντεχνιακού ΠΑΣΟΚ΄. Η αλλαγή αυτή θα κάνει ευκολότερη την στρατολόγηση υποστηρικτών και στελεχών της Κεντροαριστεράς.

- Τα κόμματα και οι κινήσεις της Κεντροαριστεράς συνεχίζουν την αμήχανη πορεία τους, πελαγοδρομώντας μεταξύ του πολιτικού τους ‘αυτισμού’ (της δυσκολίας δηλαδή να επεξεργασθούν τις επερχόμενες αλλαγές), των ασυνάρτητων ιδεοληψιών τους, των προβληματικών δια-προσωπικών σχέσεων και του πολιτικού ναρκισσισμού των επικεφαλής τους, και βέβαια την επιθετική αντίληψη στελεχών τους για ΄μικρό, δικό μας όμως μαγαζί’ που διασφαλίζει την πολιτική τους και για μερικούς και την βιοποριστική επιβίωση. Σημαντικοί άνθρωποι του χώρου έχουν ‘κουραστεί’ από τις διαρκείς και ασυνάρτητες παλινωδίες και μεταναστεύουν ήδη πολιτικά σε κόμματα όπως η Δράση, που μετά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, δείχνει να έχει επεξεργασθεί το μήνυμα των εκλογικών αποτυχιών, περιορίζοντας τις ακραία οικονομίστικες θέσεις και υποδεχόμενη σημαντικές προσωπικότητες του Κεντροαριστερού χώρου που επιδιώκουν μία περισσότερο ‘κεντρώα’ ταυτότητα.

Η πολιτική πίεση από πολλές πλέον πλευρές στην Κεντροαριστερά συμπληρώνεται και από την εύλογη φθορά των συμμετεχόντων κομμάτων της στην Κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ): εάν η τρι-κομματική Κυβέρνηση πετύχει βασικός κερδισμένος θα είναι το μεγαλύτερο κόμμα και ο Πρωθυπουργός της, εάν δεν τα καταφέρει τα μικρά κόμματα θα υποστούν την κοινή της μοίρα.

Στους εκτός συστήματος και χωρίς ‘προσωπική ατζέντα’ πολίτες της Κεντροαριστεράς είναι πλέον περισσότερο από εμφανές ότι ο αυτοκτονικός κατακερματισμός της αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα της χώρας. Το πρόβλημα έχουν συνειδητοποιήσει και πολλά στελέχη των κομμάτων και κινήσεων της. Δυστυχώς, ο πολιτικός χρόνος περιορίζεται πλέον σημαντικά για την Κεντροαριστερά, θα αποκτά δε ‘αγχώδη’ χαρακτηριστικά πλησιάζοντας στις επικείμενες ευρωεκλογές που μπορεί να είναι ‘πολυδιάστατες’. Επείγει, όσο υπάρχει ακόμη χρόνος, η αύξηση της ‘πίεσης’ μέσα στα κόμματα αλλά και στις κινήσεις για ‘συνεννόηση και συμπόρευση’.

Καταλυτικό ρόλο στην όλη προσπάθεια ίσως είχε μία ‘επιτροπή ανεξάρτητων προσωπικοτήτων’ του χώρου, προερχόμενων από την πολιτική, την επιστήμη, την οικονομία, την τέχνη, που θα αναλάμβανε την πρόσκληση και τον συντονισμό της ‘συζήτησης’ σε θέματα όπως οι μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα, στην οικονομία/αναπτυξιακή πολιτική, στο κοινωνικό κράτος, στην παιδεία, στην εξωτερική πολιτική και την θέση της χώρας στην διαμορφούμενη νέα Ευρώπη. Το ότι ανάλογες προηγούμενες προσπάθειες δεν απέδωσαν δεν σημαίνει ότι νέες προσπάθειες θα έχουν την ίδια τύχη. Οι πολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει, η πίεση στην Κεντροαριστερά ένθεν και εκείθεν θα αυξάνει διαρκώς και νέες πολιτικές προσωπικότητες έχουν αναδειχθεί στον χώρο και ήδη επικοινωνούν οριζόντια. Οι ‘βεβαιότητες’ των ηγεσιών θα υφίστανται την διαρκή τριβή της πολιτικής ανεκπλήρωτης και σμίκρυνσης προσωπικών φιλοδοξιών και στρατηγικών. Η από κάτω προς τα πάνω ανασύσταση της Κεντροαριστεράς είναι εφικτό ζητούμενο.

Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι Καθηγητής Παν/μιου Κρήτης

www.metarithmisi.gr