Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Νέος γραμματέας Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ: “Δεν είμαστε δημοκρατικό κόμμα"


Αφοπλιστικά ειλικρινής ήταν ο Ηλίας Χρονόπουλος, ο οποίος αναδείχθηκε σε νέο γραμματέα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ μετά από τις πρόσφατες διαδικασίες.
Ο νεαρός σε αρθρογραφία του στο Red NoteBook ανέφερε χαρακτηριστικά:
Όλα αυτά δείχνουν ότι απέχουμε αρκετά ακόμα από τη συγκρότηση ενός δημοκρατικού κόμματος, από μια ουσιαστική ιδεολογικοπολιτική συζήτηση που θα αναδείξει νέα εργαλεία, νέες συγκλίσεις και αποκλίσεις και φυσικά από μια σε βάθος, ουσιαστική συζήτηση για μια κυβέρνηση της αριστεράς και τις προγραμματικές και πολιτικές μας αιχμές.
Σίγουρα η συγκεκριμένη αποστροφή του νέου γραμματέα εκθέτει τον πολιτικό του φορέα ο οποίος βέβαια έχει συνθίσει τα αυτογκόλ.
Το μεγάλο ερώτημα όμως παραμένει...
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ όλο αυτό το διάστημα επιδιώκει να διαμορφώσει ένα πιο κυβερνητικό προφιλ και να παγιωθεί ως ηγεμονική δύναμη στο χώρο της Κεντροαριστεράς και των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς?
Κεντροαριστερά με ποιούς?
Με τους Αν.Ελ, με παλινδρομήσεις αναφορικά με τη θέση της χώρας στην Ευρώπη ή με νέα κορυφαία στελέχη όπως ο κος Χρονόπουλος που διεκδικούν αυτό τον ρόλο απλά αντιγράφωντας τσιτάτα περασμένων δεκαετιών και αρνούνται να φορέσουν τα νέα παπούτσια που τους πέφτουν μεγάλα?
Είναι άραγε τόσο μεγάλη ιδεολογική μετατόπιση για έναν αριστερό ριζοσπαστικό χώρο που φιλοδοξεί να έχει θέση στο μαζικό λαϊκό Κίνημα η διαμόρφωση ενός δημοκρατικού κόμματος, ανοιχτού για τους πολίτες?
Τέτοια διλήμματα για την Κεντροαριστερά δεν υφίστανται αλλά μάλλον αποτελούν ζήτημα για γκρούπες και φράξιες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Με όλα αυτά τα δεδομένα, το στοίχημα της ανασυγκρότησης βρίσκεται στη νέα γενιά της Δημοκρατικής Παράταξης, στην ΠΑΣΠ και τη Νεολαία:


  1.  Γιατί η "κυβερνώσα" Αριστερά είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να ασχολείται μαζί του δυνάμεις που επιδιώκουν να έχουν αναφορά στο πολιτικό περιθώριο.
  2. Διότι Αν δεν ανασυγκροτηθεί η Κεντροαριστερά τότε κινδυνεύουμε απ΄το σύνδρομο του κατακερματισμού των προοδευτικών δυνάμεων της δεκαετίας του 50' και την πρωτοκαθεδρία Σαμαρά για πολλά χρόνια...

Άλλωστε ο Α.Σαμαράς τη ΝΔ την έχει ήδη μετατρέψει σε ΕΡΕ με τους Πλεύρη, Γεωργιάδη και Βορίδη.

Εκδήλωση για το "Νεοφασισμό και την Κοινωνική Βία"



Η ΠΑΣΠ ΠΕΔΙΣ, πιστή στους κοινωνικούς της αγώνες και ευαισθησίες απέναντι στα θεμελιώδη δικαιώματα του Ανθρώπου, καθώς και δίνοντας απαντήσεις στα υπαρκτικά ερωτήματα μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς, διοργανώνει ημερίδα με θέμα "Νεοφασισμός και κοινωνική Βία" και προσκαλεί ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους σκεπτόμενους φοιτητές να συμμετάσχουν!!

Ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας μπορεί και πρέπει να ανατραπεί!! Θα αναλυθούν εκτενώς όλες οι πιθανές διαστάσεις του φαινομένου, τα αίτια και τα μέσα πάλης, που διαθέτει η δημοκρατική Νεολαία!!

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:  Χρύσανθος Τάσσης
                    Σωτήρης Βανδώρος
                    Μάνος Παπάζογλου 

                 
                 (εν ενεργεία καθηγητές του Τμήματος)

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ Πολιτικός Επιστημών, Μέλος Κ.Ε ΠΑΣΟΚ

Mιχάλης Κορδαλής, Γ.Γ ΠΑΣΠ Νομικής, Μέλος Ε.Σ. Νεολαίας ΠΑΣΟΚ


Την εκδήλωση της ΠΑΣΠ Κορίνθου στηρίζει το forum για την πολιτική ανανέωση της Κεντροαριστεράς



 "Αριστεροί Σοσιαλδημοκράτες" - Κίνηση για τη Δημοκρατία ενάντια στις Αγορές


Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

"Ένα κακοστημένο poker"


της Αλεξάνδρας Σαγρή

Αν το ερώτημα για το αν παίζεται ένα κακοστημένο "poker", εις βάρος των λαών και των κρατών του Νότου, απλά μερικές μέρες πριν(και όχι μόνο), πλανιόταν στον αέρα των σκέψεων πολλών από εμάς, μετά την τελευταία απόφαση του Eurogroup για το κούρεμα των Κυπριακών καταθέσεων, αρχίζει και επιβεβαιώνεται ο αρχικός φόβος όλων μας.

Υποτίθεται, πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μετά τα όσα έχει διαχειριστεί από το 2009, όταν πρώτα ξέσπασε η κρίση στη Ελλάδα, μετά από το ντόμινο αποσταθεροποίησης που βίωσε από τις χώρες κράτη-μέλη του Νότου και μετά από την αδιαμφισβήτητη παραδοχή πολλών αξιωματούχων για τα λάθη των συνταγών λιτότητας στο ελληνικό πρόγραμμα, υποτίθεται επαναλαμβάνω, θα είχε βγει πιο ώριμη και έτοιμη για τη διαχείριση κρίσεων και θα λάμβανε αποφάσεις λογικές και όχι αψυχολόγητες. 

Αντιθέτως όμως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη λήψη αποφάσεων χωρίς αντίκρυσμα από τη μεριά της Ευρωπαικής Επιτροπής στη λύση του προβλήματος, αποφάσεις που δεν έχουν ως στόχο τους τη βελτίωση των συνθηκών, αποφάσεις χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο, αποφάσεις με γνώμονα συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα, αποφάσεις με άρωμα Γερμανίας, με μόνο σκοπό την επικράτηση του δυνατού. Άραγε αυτό ήταν που οραματίστηκαν οι ηγέτες που ενέπνευσαν τη δημιουργία της Ευρωπαικής Ένωσης; Αυτοί είναι οι κοινοί στόχοι, τα κοινά οράματα, τα κοινά ιδανικά;; 

Ο στόχος είναι η απόλυτη εξάντληση των κρατών μελών με συγκεκριμένη γεωπολιτική θέση, φυσιογνωμία, κουλτούρα και ιστορία; Φωνάζουμε και θέλουμε περισσότερη και πιο προοδευτική Ευρώπη, θέλουμε μια Ευρώπη που στο κέντρο της θα είναι ο άνθρωπος, ο Ευρωπαίος πολίτης, την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας. Κοινότυπο ακούγεται; Ίσως. Πού είναι όμως αυτή η Ευρώπη; Απαιτούνται μακροχρόνιοι σχεδιασμοί και συμβιβασμοί επί συνόλου, που θα οδηγήσουν σε σοβαρές, στέρεες, υπέυθυνες λογικές, σε ισορροπίες μεταξύ των χωρών, ώστε η καθεμία ξεκάθαρα να διατηρεί την ανεξαρτησία της και την αυτονομία της και ώστε να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των. Μια χαμένη εμπιστοσύνη στην παρούσα δεδομένη χρονική στιγμή που κλονίζεται με κάθε ευκαιρία, μέσω συγκεκριμένων πρακτικών και στρατηγικών, στο βωμό των επικείμενων Γερμανικών εκλογών και συμφερόντων και προκαλεί ανασφάλεια, αβεβαιότητα στους λαούς, κράτη-μέλη. Το Κυπριακό ΟΧΙ στις επιταγές της ΤΡΟΙΚΑ τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι μια ηχηρή απάντηση, η οποία πρέπει να συνδυαστεί και με μια συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική πρόταση, με ένα plan B , προκειμένου να μετριάσει τις απώλειες και να διασφαλίσει την οικονομία της και τους πολίτες της. 

Η ελληνική κυβέρνηση έχει χρέος να στηρίξει την επιλογή του Κυπριακού κοινοβουλίου, να διαπραγματευτεί και εκείνη με τη σειρά της με τον πλέον δυνατό τρόπο, τους καλύτερους δυνατούς όρους για τους δικούς της πολίτες. Ας βάλουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές , τα δικά μας όρια, ας πούμε τα δικά μας ΟΧΙ. Σε αυτό το σημείο βέβαια, θα πρέπει να τονίσουμε(καθώς πολλοί, γρήγορα θα βιαστούν να συγκρίνουν την ελληνική περίπτωση με την κυπριακή), πως σημασία έχουν οι συνθήκες και η χρονική στιγμή που συμβαίνουν και εξελίσσονται τα γεγονότα. Άλλωστε ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα όλα φαίνονται εκ των υστέρων πιο ξεκάθαρα.

*H Aλεξάνδρα Σαγρή είναι δασκάλα, υποψ. διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Το δεύτερο «όχι»


Ο Κώστας Μποτόπουλος στη Μεταρρύθμιση

 20/03/2013

Εννέα χρόνια μετά το σχέδιο Ανάν, οι Κύπριοι, δια των αντιπροσώπων τους αυτή τη φορά, απέρριψαν μιαν ακόμα μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτοβουλία. Παρά τη δραματικότητα των περιστάσεων, και αυτό το γεγονός πρέπει να αναλυθεί με νηφαλιότητα. Και σίγουρα χωρίς καμία διάθεση των Ελλαδιτών να δώσουν το παραμικρό μάθημα.

Το δεύτερο «όχι» δεν μοιάζει σε τίποτα με το πρώτο. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε πως βρίσκεται στους αντίποδές του. Εθνικό θέμα υπό συνθήκες οικονομικής ευμάρειας τότε, οικονομικό αδιέξοδο με εθνικές επιπτώσεις τώρα. Δημοψήφισμα στη μία περίπτωση, ψηφοφορία στη Βουλή στη δεύτερη. Πάθος και συχνά λαϊκισμός την πρώτη φορά, διάχυτη ηρεμία και αυτοσυγκράτηση τη δεύτερη. Επεξεργασία μηνών στο πρώτο σχέδιο, απόλυτος αιφνιδιασμός και απερισκεψία στο δεύτερο.

Η απόφαση της Βουλής, όχι μόνο λόγω του τόσο καθαρού, ουσιαστικά ομόφωνου αποτελέσματος, είναι απόλυτα νόμιμη και οφείλει να γίνει σεβαστή από όλους. Εντός και εκτός Κύπρου. Σεβαστή βέβαια δεν θα πει χωρίς επιπτώσεις - οδυνηρές σε κάθε περίπτωση, αφού οδυνηρή είναι η κατάσταση του νησιού. Οι επιπτώσεις όμως, αν είναι τόσο τιμωρητικές όσο η απόφαση η οποία απορρίφθηκε χτες, θα ρίξουν στο κενό όχι μόνο την Κύπρο, αλλά ολόκληρη την πολιτική Ευρώπη. Και γι’ αυτό δεν θα φταίει η κυπριακή Βουλή. Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν καταλάβουν τι προκάλεσαν με την απόφασή τους -αν δεν το κατάλαβαν πριν ακόμα από το κυπριακό «όχι» διαβάζοντας τον παγκόσμιο Τύπο- δεν θα υπάρξει ελπίδα για μια λύση ούτε άμεσα, ούτε μεσοπρόθεσμα.

Το προεδρικό σύστημα, όπως είναι το κυπριακό, διευκολύνει την ανεξαρτησία της Βουλής και λειτουργεί ως πραγματικό αντίβαρο στην εκτελεστική εξουσία. Από τη στιγμή που το λαϊκό αίσθημα έγειρε μονόπλευρα, και αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος πήρε τις αποστάσεις του από τις αποφάσεις της Παρασκευής (άρα και από τον εαυτό του), το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Τον Έλληνα παρακολουθητή είναι πιθανό επίσης να άγγιξε η σοβαρότητα στη λειτουργία του θεσμικού παιχνιδιού, όπως και το υψηλότερο κοινοβουλευτικό επίπεδο, τουλάχιστον σε σχέση με την παρούσα σύνθεση της ελληνικής Βουλής.

Ως προς την ουσία των εξελίξεων, είναι δεδομένο ότι απαιτούνται άμεσα νέες πρωτοβουλίες - προς την περίφημη «άλλη λύση», για την οποία έκαναν λόγο πολλοί βουλευτές και άφησε να εννοηθεί ο ίδιος ο Πρόεδρος. Όποιες και να είναι, ωστόσο, ως προς το οικονομικό σκέλος τους, αυτές οι αποφάσεις, θα θέσουν εν αμφιβόλω την ευρωπαϊκή πορεία της Κύπρου. Εδώ θα κριθεί, σε τελική ανάλυση, η πολιτική τάξη του νησιού και κυρίως ο νεοεκλεγείς Πρόεδρός του. Με βάση τις περί αυτού «πρόνοιες» και τις εξ αυτού επιπτώσεις, θα φωτιστεί, στο φως της Ιστορίας, το χτεσινό «όχι».

Σε κάθε περίπτωση, η Κύπρος μπήκε με δική της απόφαση, αμετάκλητα, στον αστερισμό της Σκάρλετ Ο’ Χάρα: Αύριο θα είναι μια -εντελώς- άλλη μέρα. Και για την ίδια και για εμάς και για πολλούς άλλους.

Σχέδιο «Αθηνά»: Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε


Ούτε η προσχηματική επίκληση των κριτηρίων τηρήθηκε, ούτε σχεδιασμός για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα υπήρξε

Ο Μάρκος Μπόλαρης στη Μεταρρύθμιση 21/03/2013


Οι εκπαιδευτικές αλλαγές σχεδιάζονται, αποφασίζονται και εφαρμόζονται σε μια προοπτική που συνδέει τη διεύρυνση των μορφωτικών ευκαιριών ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό με τον αναπτυξιακό σχεδιασμό της χώρας, χωρίς να δημιουργεί κατ’ ανάγκη σχήματα υποταγής. Όσες αλλαγές έχουν κατά καιρούς εξαγγελθεί δεν συνιστούν απαραίτητα και μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα. Ο Αλέξης Δημαράς, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής την περίοδο 2011-2012, επεσήμανε στο μνημειώδες έργο του «Η Μεταρρύθμιση που δεν έγινε», πως η μεταρρύθμιση «είναι η αλλαγή προσανατολισμού, είναι η κυριάρχηση ενός νέου πνεύματος, η μεταβολή του συστήματος σε πλάτος και βάθος». Αυτές οι αυτονόητες αλλά ουσιώδεις διαπιστώσεις παραβιάστηκαν συστηματικά πολλές φορές στην ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης. Ποτέ άλλοτε όμως δεν ήσαν τόσο καίριες όσο στην τρέχουσα συγκυρία που η χώρα δοκιμάζεται από μια δριμεία κρίση. Αν η διαπίστωση αυτή συσχετισθεί με τον αναγκαίο όρο για έξοδο από την κρίση, την αλλαγή πολιτισμικού και αναπτυξιακού προτύπου, τότε η επικαιροποίησή της δεν είναι στρατηγική επιλογή αλλά αναγκαιότητα.

Ο χάρτης γεωγραφικής κατανομής των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και της πολυδιάσπασης των γνωστικών αντικειμένων συνιστά αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της παθογένειας του αναπτυξιακού προτύπου που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Ο επανασχεδιασμός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα είναι εν δυνάμει η ευκαιρία για να αποτυπωθεί με ευκρίνεια και εναργή σχεδιασμό το νέο πρότυπο για την Ελλάδα της επόμενης εικοσαετίας. Μια αλλαγή βάθους και πλάτους προϋποθέτει ότι η εκπαιδευτική πολιτική οργανώνεται στη βάση μιας νέας αντίληψης για τις προτεραιότητες και τις οραματικές στοχεύσεις της χώρας και την ουσία της ίδιας της πολιτικής πράξης. Σημαίνει πρωτίστως αποκοπή από τις παθογένειες που ευθύνονται ανάμεσα σε άλλα για τα σημερινά αδιέξοδα. Αυτή την ευκαιρία είχε ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Κ. Αρβανιτόπουλος με την ανασυγκρότηση του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας. Ένα εκ προοιμίου προνομιακό για το ριζικό μετασχηματισμό του εκπαιδευτικού χώρου εγχείρημα, που συγκέντρωνε τη διακομματική συναίνεση, μετατράπηκε δυστυχώς σε πεδίο μιας εκ νέου εφαρμογής παλαιοκομματικής πολιτικής. Ούτε η προσχηματική επίκληση των κριτηρίων τηρήθηκε, ούτε σχεδιασμός για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα υπήρξε. Όσοι προσδοκούσαν ένα δείγμα αναστροφής μιας πολιτικής που καθημερινά επενδύει σε πρακτικές που έχουν αμετάκλητα καταδικασθεί στη συνείδηση των πολιτών, απογοητεύτηκαν. Με την εξαγγελία του νέου ακαδημαϊκού χάρτη της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης διαπιστώθηκε μια απροκάλυπτη κατά περιπτώσεις αθέτηση των κριτηρίων που προβλέπονται με το Ν. 4009/2011 «Δομή, λειτουργία και διεθνοποίηση των Α.Ε.Ι.», όπως αυτός τροποποιήθηκε από το Ν. 4076/2012. Σε ένα κλίμα πλειοδοσίας παλαιοκομματικών πρακτικών κάποιοι για να αποδώσουν τα εύσημα σε όσους συνέβαλλαν σ’αυτό το κακέκτυπο υπέδειξαν και τους φυσικούς αυτουργούς των στρεβλώσεων και των παρεμβάσεων που αλλοίωσαν ανεπανόρθωτα το βάθος και το πλάτος των αλλαγών.

Αρκεί ως μία πρώτη τεκμηρίωση, διαβάζοντας την οριστική μορφή του Σχεδίου «Αθηνά», να παραθέσουμε τα εξής:

Από τα 130 περίπου τμήματα που καταργούνται με το Σχέδιο «Αθηνά», τα 50 είναι ή τμήματα-σφραγίδες (δηλαδή τμήματα που είχαν ιδρυθεί μόνο στα χαρτιά χωρίς προσωπικό ή φοιτητές) ή Κέντρα Ξένων Γλωσσών & Φυσικής Αγωγής (ΤΕΙ) και Γενικά Τμήματα (ΤΕΙ και Πανεπιστημίων) που είχε ήδη καταργήσει ο Ν.4009/2011 με ένταξή τους στις αντίστοιχες Σχολές τους.

Στα υπόλοιπα 80 περίπου τμήματα που καταργούνται με απορρόφηση, συγχώνευση ή κατάργηση, συμπεριλαμβάνονται:

α)  τα 20 από τα 25 που είχαν βγει από το μηχανογραφικό το 2011 και τα επανέφερε το ΥΠΑΙΘΠΑ το 2012 επί υπουργίας των κυρίων Μπαμπινιώτη και Αρβανιτόπουλου, και

β) τα  26 που καταργούνται σταδιακά, ή «εντάσσονται στην μεταβατικότητα» όπως χαρακτηριστικά ορίζει το Υπουργείο, από το 2017-2018!

Ήτοι, αντί της αναγκαίας μεταρρύθμισης, παλαιοκομματικού τύπου διευθετήσεις.

Άλλη μία ευκαιρία χαμένη…

Και λεβέντες και χρεοκοπημένοι


του Νίκου Μπίστη

Ζούμε πάλι στιγμές εθνικής έξαρσης. Η καρδιά, η ψυχή, η λεβεντιά, το φιλότιμο του ελληνισμού, πάλλεται στην Κύπρο. Γιατί να μην είμαστε κι εμείς σαν τους Κύπριους βουλευτές που άλλοι ψήφισαν περήφανα "Όχι" και άλλοι – λιγότερο περήφανοι και, ίσως, περισσότερο υποψιασμένοι – απείχαν. Με αποτέλεσμα: ο Υπουργός Οικονομικών της Κύπρου να έχει εγκατασταθεί στη Μόσχα και να ψάχνει ματαίως κάπου 6 δισ. για να σωθούν οι καταθέσεις. Ο Υπουργός Εσωτερικών να ενημερώνει μέσω του ελληνικού MEGA (στην Κύπρο ήταν και αυτός αδιάλλακτος) ότι δεν υπάρχει plan B γιατί απερρίφθη από την τρόικα και ότι δεν μπορούν να ανοίξουν οι τράπεζες. Όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, να θεωρούν μέχρι προχτές ((άγνωστο γιατί) δεδομένα τα 10 δισ. που οι διεθνείς τοκογλύφοι της ΕΕ και του ΔΝΤ οφείλουν να καταβάλουν. 
Όλοι οι εθνικά υπερήφανοι με το βροντερό "Όχι" στους «δυτικούς» να μας παρουσιάζουν πληθώρα προτάσεων με κοινό παρονομαστή τη μετατροπή της Κύπρου σε αποικία του Πούτιν που θέλει αέριο, θέλει βάσεις, θέλει πολλά, τα οποία μια χώρα που θέλει να μείνει στην ΕΕ δεν μπορεί να του τα δώσει. Η Εκκλησία να ζητά την επιστροφή στη λίρα, ο Αρχιεπίσκοπος να «υποθηκεύει» την Μονή Κύκκου, της οποίας προΐσταται ενδοεκκλησιακός του αντίπαλος, το ΑΚΕΛ να συμπεριφέρεται σαν να μην έφερε ο Χριστόφιας την τρόικα και να ζητάει δημοψηφίσματα. Τι κρίμα που δεν ακούσαμε τον Τσίπρα, τον Μίκη, τον Γλέζο, τον Καμένο, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή (δεν φταίω εγώ που λέει τα ίδια με τους παραπάνω κι ας μην αρχίσει η κλάψα ότι τους ταυτίζουμε μαζί της) και να έχουμε προχωρήσει με λεβεντιά στη δική μας χρεοκοπία.

Μα, η παγκόσμια οικονομία συγκλονίζεται από το βροντερό "Όχι" και η ΕΕ είναι στα πρόθυρα διάλυσης. Μήπως δεν είναι έτσι; Τα spread, χτες: Ελλάδα 1.049  - 17,00. Πορτογαλία 461 -26,00. Ισπανία 360 - 5,00. Ιταλία 325 - 9,00. (Ισπανία και Ιταλία εντός αγορών). Το ευρώ ανέκαμψε στο 1,30, το ίδιο και τα διεθνή χρηματιστήρια. Τι έγινε, χτυπήσαμε το χέρι μας, βγάλαμε περίστροφον και μόνο ο Τσίπρας, ο Λιλίκας και τα κανάλια το κατάλαβαν;

Μα ζητήσανε κούρεμα καταθέσεων των μικροκαταθετών για ποσά κάτω από 100.000 ευρώ. Για διαβάστε προσεκτικά την ανακοίνωση του Eurogroup: «Το Eurogroup εξακολουθεί να είναι της άποψης ότι οι μικροί καταθέτες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο από τους μεγάλους και επιβεβαιώνει τη σημασία της πλήρους εγγύησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ». Μήπως ήταν η κυπριακή πλευρά που περιέλαβε τους μικροκαταθέτες για να μην ανέβει δυσανάλογα το ποσοστό του κουρέματος στους μεγαλοκαταθέτες; (Ρώσοι ολιγάρχες, Εκκλησία, Βρετανοί).

Μα, γιατί τα βάζουν με την Κύπρο; Είναι ο μόνος φορολογικός παράδεισος; Η μόνη χώρα που υπάρχουν υποψίες (sic) για ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Και το Λουξεμβούργο, που έχει καταθέσεις 20 φορές πάνω από το ΑΕΠ; Ναι, με κάποιες μικρές διαφορές:
α. Το Λουξεμβούργο είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα, δεν έχει χρέος και δεν ζητάει διάσωση.
β. Εδώ και κάποια χρόνια έχει υπογράψει πρωτόκολλα για τον έλεγχο του μαύρου χρήματος. Πιο χαρακτηριστική η συμμετοχή του, μαζί με άλλες 33 χώρες, στη FATF (Ειδική ομάδα Χρηματοοικονομικής Δράσης) το πιο σημαντικό όργανο διεθνούς συνεργασίας κατά του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Δεν αγιάσανε στο Λουξεμβούργο – προφανώς αποτελεί κραυγαλέο πρόβλημα –  αλλά στριμώχτηκαν.

Περιμένοντας το plan b και κλείνοντας τα αυτιά μας στις πολεμικές κραυγές διαφόρων ανοήτων ή επιτηδείων, ας πούμε μερικές αλήθειες που έρχονται σε αντίθεση με τον βολικό και κατεστημένο εθνικό μύθο που θέλει την Κύπρο περίπου στο κέντρο του κόσμου, αιώνιο θύμα διεθνών συνομωσιών και ποτέ των δικών της σφαλμάτων.

Το κυπριακό πρόβλημα είναι ένα κουβάρι που μπλέκονται αυθεντικός ηρωισμός, «λεβεντιά» εκ του ασφαλούς και πολιτική μυωπία στα όρια της τύφλωσης. Μια αλυσίδα σφαλμάτων και χαμένων ευκαιριών που στο τέλος κάθε κρίκου η νέα προσπάθεια άρχιζε από σαφώς χειρότερο σημείο εκκίνησης. Ο ηρωικός αγώνας της ΕΟΚΑ δεν έφερε την Ένωση αλλά τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου και τις πρώτες απαιτήσεις των Τούρκων. Ο Μακάριος από το «νενικήκαμεν» -που εκστόμισε επιστρέφοντας από το Λονδίνο, το 1963 κατήγγειλε τις συνθήκες και με την τροποποίηση των 13 σημείων που ζήτησε άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Οι «λεβεντιές» του Γρίβα και του Σαμψών έσπρωξαν τους Τουρκοκύπριους – που ορισμένοι κοντόφθαλμοι τους θέλανε πολίτες β κατηγορίας – στην αγκαλιά του Ντενκτάς και της Τουρκίας. Η κοινή συμβίωση σταμάτησε, οι Τουρκοκύπριοι περιορίστηκαν σε θύλακες. Και πάλι οι κοντόφθαλμοι πανηγύριζαν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι μπήκαν οι βάσεις της διχοτόμησης. Ήρθε το πραξικόπημα της χούντας -με την ενεργό συμβολή και Κυπρίων- και στρώσανε το έδαφος στον Αττίλα για την εισβολή και κατοχή. Μετά το '74 ο Μακάριος αποδέχθηκε τη λύση διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ο Ντενκτάς την υπονόμευε σταθερά όσο ήταν στην εξουσία, αλλά και οι ελληνοκύπριοι εθνικιστές δεν πήγαιναν πίσω. Με τον Ντενκτας ηττημένο και τον Ερντογαν ασταθή στα πρώτα του βήματα, φτάσαμε κοντά σε λύση με το σχέδιο Ανάν. Την απέτρεψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με την ευγενή χορηγία του Δημήτρη Χριστόφια.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ουδείς συζητά πλέον για λύση του Κυπριακού, όλοι πλέον συζητούν για την οικονομική τραγωδία που απειλεί τη Μεγαλόνησο. Το Κυπριακό «λύθηκε» δια της μη λύσης. Και η Κύπρος κινδυνεύει με δεύτερη καταστροφή. Και πάλι κάποιοι ανεγκέφαλοι, σε Ελλάδα και Κύπρο, πανηγύριζαν προχθές για το βροντερό "Όχι". Και διάφοροι αρματολοί στα κανάλια είχαν γυαλίσει τα καριοφίλια τους και μιλούσαν για τη λεβεντιά που περισσεύει στους Κύπριους και σπανίζει στους Ελλαδίτες. Όλα αυτά μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Όταν συνειδητοποιήθηκε ότι όσο ο Τσάκας και οι εμίρηδες θα πάρουν τον Παναθηναϊκό, άλλο τόσο οι Ρώσοι θα αναλάβουν το ελληνικό χρέος. Και ότι ο Πούτιν δηλώνει θυμωμένος και με τους Κύπριους και κλείνει την πόρτα του στον κ. Σαρρή. Άρχισαν κάποιοι να καταλαβαίνουν ότι το γεωπολιτικό παιγνίδι στο οποίο υπολόγιζαν υπάρχει μεν αλλά είναι πολύ χοντρό (σχέσεις ΕΕ- Γερμανίας με Ρωσία π.χ.) και τους υπερβαίνει. Άκουσαν τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, τους Πράσινους και άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι στο συγκεκριμένο θέμα η Μέρκελ δεν είναι μόνη της. Πρακτικά, μόνο ο Ζιρινόφσκι τάχθηκε στο πλευρό της Κύπρου και δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει.

Και από χτες το απόγευμα μαζεύτηκαν τα καριοφίλια και άρχισαν οι πιο προσεκτικές προσεγγίσεις. Και όλες οι πληροφορίες επιμένουν ότι επανέρχεται η πρόταση για κούρεμα σε ποσά πάνω των 100.000, με μικρότερο ίσως ποσοστό από αυτό που είχε κατ’ αρχήν συμφωνηθεί, με παράλληλη προσπάθεια να εξασφαλιστεί άλλο 1,3 – 1,5 δισ. από εσωτερικό δανεισμό. Και οι ανταποκριτές μεταφέρουν ένα κλίμα περισυλλογής στον κόσμο, που δεν πρέπει να εξελιχθεί σε φόβο και πανικό. Όσο σέρνεται η κατάσταση, αυτός ο κίνδυνος μεγαλώνει. Οι γνωστοί υπερπατριώτες προχθές είχαν τις 24 ώρες τους. Χάρηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ που νόμισε, προς στιγμήν, ότι θα εφαρμοστεί η πολιτική του στο κεφάλι των Κυπρίων. Τώρα, είναι μια άλλη μέρα. Και όσοι δεν μιζάρουμε στην «πληγωμένη υπερηφάνεια» και είμαστε οπαδοί της σοφής ρήσης του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνο εθνικά συμφέροντα, εμείς, οι πραγματικοί φίλοι της Κύπρου, ελπίζουμε -αυτή τη φορά- να βρεθεί ευρωπαϊκή λύση. Γιατί άλλη, δεν υπάρχει.
Protagon.gr

Το νέο βιβλίο του Γκαζμέντ Καπλάνι

Άνοιξη του 1943: Στην κατεχόμενη από τους ναζί Θεσσαλονίκη μια τριμελής οικογένεια Ελλήνων Εβραίων, αλλάζοντας ονόματα και ταυτότητες, καταφέρνει να σωθεί βρίσκοντας καταφύγιο στην Αλβανία. 

Δε θα μπορέσουν να εγκαταλείψουν ποτέ ξανά τη χώρα, αφού τα σύνορα της Αλβανίας, μετά τον πόλεμο, έκλεισαν ερμητικά για σαράντα πέντε χρόνια. Ο μοναχογιός της οικογένειας θα μεγαλώσει ως "καλός Αλβανός" στην κομουνιστική Αλβανία. Θα παντρευτεί την όμορφη Μπόρα και θα γίνει υπεύθυνος του Τμήματος Απαγορευμένων Βιβλίων στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Τιράνων. Φθινόπωρο του 2011: Ο βιβλιοθηκάριος Αλί πεθαίνει από έμφραγμα στη Σανγκάη. Ο γιος του, Μέλσι, γυρίζει εσπευσμένα από την Αθήνα στα Τίρανα και κάνει ενέργειες ώστε να φέρει από την Κίνα τη σορό του πατέρα του. Στις είκοσι δύο μέρες που μεσολαβούν μέχρι την επιστροφή της σορού, ανακαλύπτει μια άγνωστη ιστορία της οικογένειάς του και λύνει το μυστήριο του μοιραίου ταξιδιού του πατέρα του στη Σανγκάη. Σε αυτό το νουάρ μυθιστόρημα, όπου το μαύρο χιούμορ συνυπάρχει με μια λιτή περιγραφή που σου κόβει την ανάσα, τα γεγονότα που περιγράφονται ξεκινούν το 1943 και φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. 

Μέσα από παράλληλες ζωές ανθρώπων που ζουν σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικές πόλεις -Θεσσαλονίκη, Τίρανα, Αθήνα, Όσλο, Σανγκάη-, ο Καπλάνι πλάθει ήρωες και αντι-ήρωες που εγκλωβίζονται σε "λάθος εποχές", αγαπούν "λάθος χώρες" και ερωτεύονται "λάθος ανθρώπους". Νιώθουν όμηροι του παρελθόντος ή ξεκρέμαστοι μέσα σε ένα παρόν που αρχίζει να ξυπνά εφιαλτικές μνήμες του εικοστού αιώνα. Το μόνο που μπορεί να τους σώσει είναι το θάρρος της αυτογνωσίας και η αδυσώπητη δίψα για τη ζωή...

"Ο λαθρέμπορος που του πούλησε το όπλο ήταν ένας ωραίος σαρανταπεντάρης µε µουστάκι. Περίµενε τον Ισά στο σπίτι του, ντυµένος µε µαύρο κοστούµι, καφέ πουκάµισο και σιέλ γραβάτα, στο δεύτερο όροφο µιας πολυκατοικίας µακριά από το κέντρο των Τιράνων, στη µέση ενός δωµατίου που µύριζε βραστό σπανάκι και λεβάντα. Στη διάρκεια της συναλλαγής τα χέρια του Ισά έτρεµαν και ήταν λουσµένος στον ιδρώτα. Ένιωθε ώρες ώρες πως έµπαινε σ' έναν κόσµο ακόµα πιο αρρωστηµένο από αυτόν στον οποίο ζούσε µέχρι τώρα".

"Τα πράσινα µάτια της πήραν µια άγρια λάµψη. "Αποκλείεται", του είπε, και ανέβηκε τα σκαλιά. Εκείνος έκανε στην άκρη χωρίς να πει λέξη. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Η Ντόινα συνέχισε να ανεβαίνει τις σκάλες κι εκείνος άρχισε να τις κατεβαίνει. Έµεναν και οι δύο σ' αυτές τις άσχηµες πολυκατοικίες που έµοιαζαν µε χαλασµένα δόντια. Οι περισσότερες πολυκατοικίες στην πόλη τους έµοιαζαν µε χαλασµένα δόντια. Η πόλη έµοιαζε µε το στόµα των κατοίκων και τα στόµατα των κατοίκων µε την πόλη".

Το θέατρο των Κουταλιανών


Του Γιώργου Λακόπουλου
Κάθε φορά που έρχεται η τρόικα, η ελληνική κυβέρνηση - με τη βοήθεια των μιντιακών επιρροών της - στήνει μια κακόγουστη θεατρική παράσταση με τίτλο: «Σκληρή διαπραγμάτευση». Από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο υπουργό, αλλά και ο απίστευτος Βαγγέλης Βενιζέλος, διακινούν ότι «έδωσαν μάχη» με τους τροϊκανούς για να διασώσουν, τάχα, κάτι. Φυσικά, ακόμη και αυτές τις εικονικές μάχες, τις χάνουν.
Μόνο ο ευπρεπής Φώτης Κουβέλης αρνείται να συμπράξει σε αυτή την ελεεινή επιχείρηση εξαπάτησης των πολιτών - γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν συναντάει καθόλου την τρόικα και δεν είναι υποχρεωμένος να κοροϊδεύει τον εαυτό του και τους άλλους.
Οι άλλοι δυο κυβερνητικοί εταίροι το κάνουν, όμως. Ο Σαμαράς και οι υπουργοί του παίρνουν αποφασιστικό ύφος και κάνουν ηρωικές δηλώσεις, για να δείξουν ότι μάχονται και διεκδικούν. Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Και δεν μπορεί να συμβαίνει.
Όσα ζητάει η τρόικα είναι γραμμένα στο χαρτί, τα έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση φαρδιά-πλατιά και δεν υπάρχει θέμα ούτε να αλλάξουν, ούτε να μην εφαρμοστούν. Το κοπανάει ο Ρεν, κάθε μέρα.
Οι τροικανοί, απλώς, ελέγχουν τον ρυθμό υλοποίησης όσων έχουν συμφωνηθεί. Δεν συζητούν την αλλαγή τους. Συνεπώς, το θέατρο της «μάχης» εξευτελίζει τους κυβερνητικούς παράγοντες, πριν από όλα, απέναντι στους ιδίους τους ελεγκτές τους. 
Ειδικά ο Βενιζέλος από την πλευρά του αποδεικνύεται καρατερίστας σ' αυτή την ελεεινή παράσταση. Τάχα «καλεί» τους τροϊκανούς, τάχα ζητάει εξηγήσεις και τάχα βάζει όρια και κόκκινες γραμμές. Τρομάρα του - νομίζει ότι απευθύνεται σε ιθαγενείς που θα σπεύσουν να τον θαυμάσουν.
Προφανώς το πιστεύει και το προχωρεί και παραπέρα λέγοντας εκπληκτικά πράγματα με… αυτοπεποίθηση. Όπως π.χ. ότι… έδιωξε από το γραφείο του την τρόικα τον Σεπτέμβριο του 2011! Όλοι ξέρουν ότι σε εκείνη τη συνάντηση έκανε γκάφα, με αποτέλεσμα να τον αφήσουν οι τροϊκανοί στα κρύα του λουτρού και μετά τους παρακαλούσε να γυρίσουν. Τι θα σκέφτεται γι' αυτόν, άραγε, ο Τόμσεν όταν διαβάζει ότι τον... έδιωξε;
Η υποκρισία που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της κυβέρνησης δεν είναι μόνο ανούσια και κακόγουστη, είναι και προσβλητική για τον ελληνικό λαό. Τι νόημα έχει να του λένε ότι στις συζητήσεις με την τρόικα προσπαθούν να διατηρήσουν αυτά που έχουν ήδη εκχωρήσει στις συμφωνίες με την τρόικα; Γιατί κάνουν ότι υπάρχει κάτι προς διαπραγμάτευση, ενώ όλα έχουν προκαθοριστεί, είναι προαποφασισμένα και, απλώς, η Βουλή και η κυβέρνηση τα υλοποιούν; 
Επιπλέον, για ποιο λόγο, κυρίως ο Σαμαράς με τον Στουρνάρα, διοχετεύουν κάθε τόσο, ότι «τα δύσκολα πέρασαν» και, το πολύ από το τέλος του 2013, έρχεται η ανάκαμψη;
Ποια ανάκαμψη θα έλθει όταν το τρέχον έτος θα είναι έτος βαθιάς ύφεσης, ίσως και πάνω από το 5%, αλλά το ίδιο προβλέπεται και για το 2014; Μόνο προς το τέλος του ίσως εμφανιστούν, στα χαρτιά, σημάδια ανάκαμψης, τα οποία δεν θα έχουν καμιά επίδραση στη ζωή των ανθρώπων. Αντίθετα, η ανεργία θα παραμείνει στα ύψη και οι μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές παροχές στα βάθη, για πολλά χρόνια. Ποιος θα ανακάμψει, αν δεν ανακάμψουν οι άνθρωποι;
Για να συνέλθει η Ελλάδα από τον γκρεμό που την έριξε η διαδοχική κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., οι ανοησίες του Γ. Παπανδρέου που την πήγε γουρούνι στο σακί στο ΔΝΤ και οι ακροβατισμοί του Σαμαρά και του Βενιζέλου, θα χρειαστεί μια δεκαετια αν… Θα ήταν καλύτερο να πουν στον κόσμο την αλήθεια αντί να τον παραμυθιάζουν από εξάμηνο σε εξάμηνο. Και, πάντως, θα ήταν περισσότερο ηθικό να σταματήσουν να παίζουν τους Κουταλιανούς με την τρόικα.
Protagon.gr

Πένθος στην Ιταλία για το θάνατο του Πιέτρο Μενέα


Ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σπρίντερ όλων των εποχών, ο Πιέτρο Μενέα, πέθανε σε ηλικία 61 ετών, σε κλινική της Ρώμης, όπως ανακοίνωσε σήμερα η Ολυμπιακή Επιτροπή της Ιταλίας.

Ο Μενέα στέφθηκε «χρυσός» Ολυμπιονίκης στα 200μ. το 1980 στη Μόσχα, ενώ είχε στη συλλογή του και δύο χάλκινα μετάλλια (στα 200μ. το 1972 στο Μόναχο και στα 4Χ400μ. στη Μόσχα). Κατέκτησε επίσης ένα ασημένιο (4Χ100μ.) και ένα χάλκινο (200μ.) μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της IAAF, το 1983 στο Ελσίνκι, ενώ είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης στα 100μ. το 1978 και στα 200μ. το 1974 και το 1978. Το 1979 στο υψόμετρο της Πόλης του Μεξικού σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ. με 19.72, το οποίο κατέρριψε μετά από 17 ολόκληρα χρόνια ο Μάικλ Τζόνσον, ενώ παραμένει ακόμη και σήμερα ρεκόρ Ευρώπης.

Ο Μενέα είχε διατελέσει μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από το 1994 έως το 2004.
Ο πρόεδρος της Ιταλικής Ολυμπιακής Επιτροπής Τζοβάνι Μαλάγκο ανακοίνωσε ότι η σορός του Μενέα θα εκτεθεί σε προσκύνημα στα γραφεία της CONI ενώ αναμένεται να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στον αγώνα της Ιταλίας με τη Βραζιλία.

metarrithmisi.gr

Καραμανλής περί γρίπης και έρωτος


Γράφει ο Κώστας Σπυρόπουλος στο Protagon.gr
Κάθε χρόνο, στις 9 Μαρτίου, η σκέψη γυρίζει στον Καραμανλή. Στο κόλπο με τον Σαρτζετάκη το ‘85. Ανασύρονται στη μνήμη μου δυο περιστατικά. Το ένα πολιτικό. Το δεύτερο, περί... έρωτος!
Ήταν Νοέμβριος του 1984. Ο Καραμανλής, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε επίσημη επίσκεψη στο Βουκουρέστι, προσκεκλημένος του Τσαουσέσκου. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι με τον Πρόεδρο. Νεοσσός, πολιτικός συντάκτης της «Αυγής». Μετά τα επίσημα, τη δεύτερη μέρα, ο Νίκος Νικολάου, από την Καθημερινή, άτυπος, πλην σεβαστός απ' όλους, «πρύτανης», ενημερώνει το τιμ ότι κατά τις εξήμισυ θα έπρεπε να είμαστε όλοι στο λόμπι, για να ανεβούμε στην προεδρική σουίτα. «Θα σας δει ο πρόεδρος», του είχε παραγγείλει ο Πέτρος Μολυβιάτης. Ανεβήκαμε και σε δυο λεπτά ο Καραμανλής ήταν μαζί μας. Casual ντύσιμο, γκρι φανέλλα παντελόνι, πουκάμισο με ασπρόμαυρα μεγάλα καρώ - «τύπου Τέξας», τα λέγαμε τότε - και μια άνετη, γκρι, μονόχρωμη, χοντρή ζακέττα. Μου ερχόταν να καταπιώ τη γραβάτα μου, αλλά ο "πρύτανης" ήταν σαφής. «Μικρέ, γραβάτα. Αλλιώς θα σε βγάλω έξω».
Ο Καραμανλής, ευδιάθετος και με όρεξη για κουβέντα. Μας είπε ότι ανησυχεί για τη σταθερότητα στα Βαλκάνια γιατί τα νέα από τη Μόσχα δεν ήταν καλά για την υγεία του Αντρόποφ. Δίπλα στη Γιουγκοσλαβία οι διάδοχοι του Τίτο δεν του ενέπνεαν εμπιστοσύνη - να ο πρώτος ρούμπος. Πίστευα τότε, ψυχρός πόλεμος γαρ, ότι οι απ' εδώ είχαν δεμένο το γάιδαρό τους με τους απ' εκεί - αλλά ο Καραμανλής με άφησε με το στόμα ανοιχτό λέγοντας: "Δυστυχώς, δεν έχουμε, πια, ηγέτες. Ανησυχώ...». Η κουβέντα έφτασε γρήγορα στο ψητό, στα εσωτερικά της εποχής. Ο Κουτσόγιωργας είχε φτιάξει νέο εκλογικό νόμο, η Ν.Δ. είχε νέο, δυο μηνών αρχηγό, τον Μητσοτάκη και, όλοι, θεωρούσαμε βέβαιη την επανεκλογή του Καραμανλή. Σφίγγα εκείνος, απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο στην ερώτηση του Νίκου Κιάου και το πήγε εκεί που ήθελε: «Αφήστε τα πρόσωπα, σημασία έχει να έχουμε εσωτερική ενότητα». Αρχισαν οι εκ δεξιών τις γκρίνιες για το ΠΑΣΟΚ, τόλμησα κι εγώ να ανοίξω τό στόμα μου περί Μένιου, οπότε μας διέκοψε απότομα. «Ακου να δεις. Τα λέω και σε πολλούς δικούς μου. Μη νομίζετε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι περαστικό. Εσείς νομίζετε ότι είναι σαν τη γρίπη. Επιδημία, παίρνεις το φάρμακο και πάει. Πρέπει να μάθετε να ζείτε με το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι γρίπη». Το βράδυ της 9ης Μαρτίου, όταν διάβασα τη δήλωση παραίτησής του, «αδυνατώ να συμπράττω εις τις εξελίξεις», με την οποία αποδοκίμαζε ηθικά τον Αντρέα, αλλα απέρριπτε εισηγήσεις για χρήση των εξουσιών του και σύγκρουση και κρίση, ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι εννοούσε. «Δεν είναι γρίπη». Το θυμήθηκα ξανά, τέσσερα χρόνια αργότερα, με τη φράση στο Νικολάου «έναν πρωθυπουργό τον στέλνεις σπίτι του. Όχι στη φυλακή».
Στο δεύτερο περιστατικό, δεν ήμουν αυτόπτης. Αφηγητής ήταν ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος, υπουργός στις κυβερνήσεις Καραμανλή και βουλευτής Καβάλας. Ακροατής, μαζί μου, ο Πέτρος Ευθυμίου. Είναι Πάσχα του 1990, λίγο μετά τις εκλογές. Είχε δεί τον Καραμανλή και οι δυο μας τον ακούγαμε στη στάση που λέμε «όλος αυτιά».
«Χτες που τρώγαμε το μεσημέρι στου Λεωνίδα, με Βαρβιτσιώτη και Μολυβιάτη, για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα άρχισα να μιλάω για τη σχέση του Ανδρέα με τη Μιμή».
-Ξέρετε, Πρόεδρε, ο Ανδρέας είναι τσιμπημένος για τα καλά με τη μικρή. Δεν την αφήνει ούτε στιγμή από τα μάτια του». Έκανα μια παύση, για να δοκιμάσω αν τον ενδιέφερε το θέμα γιατί όταν μια συζήτηση τον ενοχλεί είτε σε κόβει, αμέσως κι απότομα, είτε αλλάζει θέμα. Δεν έκανε ούτε το ένα, ούτε το άλλο, οπότε συνέχισα. «Άνθρωποι, που τον ξέρουν χρόνια, μου λένε ότι είναι δεν είναι σαν τις άλλες. Μ’ αυτήν είναι τσιμπημένος. Είναι ερω-τευ-μέ-νος-
», είπα και σταμάτησα. Οι υπόλοιποι έβαλαν συγκρατημένα τα γέλια περιμένοντας πώς θα αντιδράσει ο... Θεός. Εκείνος, σιωπηλός, συνέχισε να τσιμπολογάει. Όταν σταμάτησαν τα γελάκια, μας λέει: «Έρωτας. Αυτό το συναίσθημα δεν το ησθάνθην ποτέ. Το' χω ξαναπεί. Στέγνωσα την καρδιά μου». Όλοι μας παγώσαμε. Ο Γιάννης, μου έριξε κλεφτά μιαν αυστηρή ματιά, σαν να μου έλεγε "τι είναι αυτά που κάθεσαι και λες", αλλά κανείς δεν είπε τίποτα. Ούτε λέξη. Ο Καραμανλής συνέχισε: « Γι' αυτό κι έμεινα μόνος…». Παύση από εκείνον, νεκρική σιγή στο τραπέζι. «Και τώρα, έχω έξοδο κάθε Κυριακή. Όπως οι… αυτές οι γυναίκες…», είπε κουνώντας το χέρι σαν να έψαχνε μια λέξη. Όλοι μας βρήκαμε τη λέξη, αλλά κανείς δεν την εκστόμισε – όπως οι Φιλιππινέζες. Ο Βαρβιτσιώτης άρχισε να λέει «μα, τι λέτε, κύριε Πρόεδρε, έχετε τόσους φίλους», αλλά ο Καραμανλής - με την ίδια κίνηση του χεριού - του ‘γνεψε να σταματήσει».
Η «γρίπη», που δεν είναι το ΠΑΣΟΚ κι αυτό το «έχω έξοδο κάθε Κυριακή», έχουν εντυπωθεί στη μνήμη μου. Από τη μια το βαθύ πολιτικό ένστικτο. Από την άλλη, τα απομεινάρια μιας εποχής, που ταυτίστηκε με τη ζωή του.

Το «ναι» δεν γίνεται «όχι». Το «όχι»;


 Γράφει στο Protagon.gr o Kώστας Σπυρόπουλος
Το "όχι" σήμερα, γίνεται "ναι" αύριο. Το "ναι", δεν μπορεί να γίνει ποτέ "όχι"». Αυτό το απόφθεγμα καθοδήγησε τη ψήφο των Κυπρίων βουλευτών. Ήταν η κατακλείδα ενός «εμπιστευτικού εγγράφου εμπειρογνωμόνων», το οποίο υπέβαλαν στον πρόεδρο Αναστασιάδη οικονομολόγοι, τη νύχτα της Κυριακής, εισηγούμενοι το plan B. Αυτό το εναλλακτικό, το οποίο ψάχνει τώρα η κυπριακή κυβέρνηση. Τόσο εναλλακτικό ήταν. Και τόσο εμπιστευτικό, ώστε λίγες ώρες μετά, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο.
Τι λένε στο plan B; Με δυο λόγια, εισηγούνται τα ίδια ακριβώς μέτρα εις βάρος των καταθετών με εκείνα, τα οποία πρότεινε το Eurogroup. Οι διαφορές είναι δύο. Το "κούρεμα" ονομάζεται αναγκαστικό δάνειο. Αντί για μετοχές των τραπεζών, οι αναγκαστικοί δανειοδότες θα ελάμβαναν μετοχές της εταιρείας υδρογονανθράκων. Πότε θα ήταν μετατρέψιμες αυτές οι μετοχές οι σοφοί οικονομολόγοι δεν προέβλεπαν. Ούτε περίοδο διακράτησης. Ούτε την αξία κάθε μετοχής, ούτε ποιο ποσοστό του μετοχικού κεφαλαίου της Εταιρείας Υδρογονανθράκων θα κάλυπταν τα μετοχοποιημένα 5,8 δισ. ευρώ των καταθετών. Στην ταχύτατη εκτέλεση των λογαριασμών λησμόνησαν να προσθέσουν και τα 10 δισ. δάνειο, που θα εδινε η τρόικα. Παρέλειψαν, επίσης, να ενημερώσουν από πού θα έβρισκαν και τα άλλα 10 δισ., με τα οποία χρηματοδότησε η ΕΚΤ τις δύο προβληματικές τράπεζες, το τελευταίο τρίμηνο. Από τους λογαριασμούς έλειπαν 20 δισ.
Είχαν προσθέσει και ακροτελεύτιο άρθρο στο plan B: Ειδική σχέση με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Αλλά μετά το ακροτελεύτιο θα έπρεπε να υποσημειώσουν : "οι υπολoγισμοί έγιναν με βάση την ισοτιμία ευρώ-κυπριακής λίρας την ημέρα εισδοχής στη ζώνη του ευρώ".
Μετά την ειδική σχέση με τη Ρωσική Ομοσπονδία, η ισοτιμία θα παίζει κάθε μέρα. Στο plan B δεν υπήρχε πρόβλεψη για τα ομόλογα του Μακαριωτάτου. Δεν είχε υπολογιστεί, επίσης, το "νιετ" του Πούτιν σε δάνειο 5 δισ. Ούτε υπολόγισαν ότι η Gazprom θα γύρευε τη μάνα της και τον πατέρα της για να πάρει, η GazpromBank τη Λαϊκή. Τέτοιο σεφέρι το Μόσκοβο.
"Το "Όχι" σήμερα, γίνεται "Ναι" αύριο", υποσχέθηκαν οι οικονομολόγοι. Μόνο που το "Ναι" θα είναι σε άλλη ερώτηση. Κάθε επόμενη ερώτηση θα έχει αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας. Αυτό έχει γίνει στο Κυπριακό, από τον Ατσεσον ως τις μέρες μας. 50 χρόνια τώρα. Τις τελευταίες μέρες πολλοί κινούνται στον ενθουσιασμό του "Όχι". Στην Ελλάδα και την Κύπρο, έγραφε ο Τάκης Λαμπρίας, το πλέον πτητικό αέριο είναι ο ενθουσιασμός. Εξατμίζεται σε χρόνο dt και κατακάθεται ως οργή.

Έγγραφο-«βόμβα» του Σόιμπλε: ο Χριστόφιας είχε συμφωνήσει με το «κούρεμα»!



Ένα έγγραφο - «βόμβα» του ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας Σόιμπλε βλέπει το φως της δημοσιότητας, σύμφωνα με το οποίο η προηγούμενη κυβέρνηση της Κύπρου και ο προκάτοχος του Ν. Αναστασιάδη στην προεδρία της χώρας, ο Δ. Χριστόφιας του ΑΚΕΛ, είχε συμφωνήσει με μέτρα «κουρέματος» των καταθέσεων στην Κύπρο, από τον περασμένο Νοέμβριο ήδη, έστω και εάν δεν είχαν προσδιορισθεί όλες οι λεπτομέρειες της εφαρμογής τους!

Η είδηση αυτή έρχεται σε αντιδιαστολή με την στάση που κρατά σήμερα το ΑΚΕΛ, του οποίου ο σημερινός επικεφαλής κ. Κυπριανού, άσκησε δριμεία κριτική στον πρόεδρο της Κύπρου για την αρχική του συμφωνία στο «κούρεμα» των καταθέσεων. 
Σύμφωνα με το έγγραφο του Σόιμπλε προς τη γερμανική Βουλή, το οποίο δημοσιοποίησε ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάι, η κυβέρνηση Χριστόφια είχε συμφωνήσει από τις 23/11/2012 σε μέτρα όπως: 
-μείωση του τραπεζικού τομέα της Κύπρου στον μέσο όρο της ΕΕ μέχρι το 2018 

- περιορισμός των τραπεζών της στη χρηματοδότηση της κυπριακής οικονομίαςκαι απόσυρσή τους από δραστηριότητες στο εξωτερικό (όπως η δραστηριοποίησή τους στην Ελλάδα)

-Συνεισφορά των μετόχων στην κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών, όπως και των καταθετών εσωτερικού και εξωτερικού, με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

http://www.star.gr

"Κύπρος: Τι πραγματικά συμβαίνει;;" Σε αντίστοιχη θέση είχε βρεθεί πριν 4 χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου.



Οι λύσεις της Ρωσίας, της εκκλησίας, της άμεσης φορολόγησης του πληθυσμού ή της διαπραγμάτευσης των κοιτασμάτων δε διαφαίνονται ως οι λύσεις που θα φέρουν άμεση ρευστότητα και θα διασφαλίσουν την εύρυθμη οικονομική λειτουργία του Κυπριακού κράτους.

Οι Ρώσοι δε θα δώσουν 10 δις από την τσέπη τους και θα διαπραγματευτούν τα υπόλοιπα. Οι Ρώσοι θα διαπραγματευτούν από το πρώτο ρούβλι. Η διακρατική αλληλεγγύη που κάποιοι ονειρεύονταν αποδεικνύεται πως δεν είναι εφικτή και η εύρεση πατρόνων ή σωτήρων εμπεριέχει σκληρά ρεαλιστικά ανταλλάγματα.

Η διάθεση της κυπριακής εκκλησίας να παραχωρήσει περιουσιακά της στοιχεία αποτελεί μία συμπληρωματική λύση σε έναν ευρύτερο οικονομικό σχεδιασμό και όχι την κύρια λύση. Στα θετικά, εδώ, η ειλικρινής διάθεση της εκκλησίας να βοηθήσει.

Η φορολόγηση υπό τη μορφή έκτακτης εισφοράς είναι μία βεβιασμένη λύση και θα προκαλέσει ακόμη περισσότερες αντιδράσεις καθώς τα χρήματα δε θα παρθούν από τους έχοντες καταθέσεις αλλά από όλους τους πολίτες. Αλλά ακόμη και αν συμβεί αυτό, τα χρήματα που θα χρειαστούν είναι πάρα πολλά για να καλυφθούν. Επίσης, η φυγή των καταθέσεων θα πλήξει ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα και τα νέα κεφάλαια που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν και να καλύψουν την ανάγκη ρευστότητας των τραπεζών απλά δεν υπάρχουν...

Ποια θα ήταν η καλύτερη δυνατή λύση για την Κύπρο; Ένα ''τρισκατάρατο'' μνημόνιο, αντίστοιχο του Ελληνικού, με δανειοδότηση των απαραιτήτων κεφαλαίων και ένα σχέδιο αποπληρωμής των, το οποίο θα περιλαμβάνει μείωση δαπανών, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποιήσεις και μεσοπρόθεσμα έσοδα από την εκμετάλλευση των ορυκτών κοιτασμάτων.

Ποια είναι η καλύτερη λύση, σήμερα, για την Κύπρο; Η αποδοχή της πρότασης της τρόικας, βελτιωμένη ελαφρώς σε σχέση με τους μικροκαταθέτες.

Είναι άδικη η απόφαση της τρόικας; Σαφώς και είναι, όχι μόνο για τους καταθέτες της Κύπρου αλλά και για τους καταθέτες όλου του κόσμου. Είναι ακόμη μία απόφαση που επιβραβεύει τους καταθέτες που δεν κράτησαν τα λεφτά τους στη χώρα τους.Από την άλλη, οι Γερμανοί, κυρίως, δεν διατίθενται να πληρώσουν από την τσέπη τους μία Κύπρο που έχει τραπεζικό απόθεμα υπετριπλάσιο του ΑΕΠ της. Σε μία διαπραγμάτευση δανειστή-δανειζόμενου τον πρώτο λόγο θα τον έχει πάντα ο δανειστής. Και η Γερμανία είναι αυτή που θα βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, σε σχέση με τους υπόλοιπους εταίρους.

Αυτή τη στιγμή η Κύπρος παρακαλεί για ένα μνημόνιο μα θα λάβει κούρεμα των καταθέσεών της με τις όποιες συνέπειες. Δεν έχει άλλη επιλογή. Τις επιλογές τις ορίζουν οι δανειστές, οι οποίοι με δηκτικό ύφος εξηγούν ότι η πρόταση παραμένει ανοιχτή για την Κύπρο -take it or leave it.

Φαντάζει δύσκολη η αποδοχή μία πρότασης η οποία δεν πήρε ούτε μία ψήφο στο Κυπριακό κοινοβούλιο. Είναι σαφώς δυσκολότερη, μετά το ηρωικό Όχι. Ο Αναστασιάδης αποδεικνύεται μικρότερος των περιστάσεων και ίσως ακόμη σκεφτεί να μετακυλίσει ευθύνες είτε με τη μορφή δημοψηφίσματος είτε με νέες εκλογές. Εν τω μεταξύ, η Κύπρος θα έχει ανάγκη από ρευστό -κάθε μέρα.

Σε αντίστοιχη θέση είχε βρεθεί πριν 4 χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου. Κάποιοι θεωρούν ότι θα έπρεπε να ρωτήσει το λαό μέσω δημοψηφίσματος για την ένταξη της Ελλάδας στο μνημόνιο. Κάποιοι θεωρούν ότι θα έπρεπε να προχωρήσει σε νέες εκλογές με το διακύβευμα του μνημονίου. Κάποιοι θεωρούν πως έπρεπε να είχε προχωρήσει σε ψήφιση του μνημονίου από 180 βουλευτές και να καταστήσει συμμέτοχη την Αξιωματική Αντιπολίτευση στην προσπάθεια (λες και δεν ήταν υποχρέωσή της η σωτηρία της χώρας).

Κάθε πράξη από τις τρεις, δεν εξυπηρετούσε εθνικά συμφέροντα αλλά ατομικά και κομματικά. Να απεμπλέξει τον εαυτό του από τη χρεοκοπία της χώρας και να μη φορτώσει στο κόμμα του της πολιτικές λιτότητας.

Ο Παπανδρέου είχε υποχρέωση να σώσει τη χώρα. Να δημιουργήσει ένα μηχανισμό στήριξης, να διαπραγματευτεί τους όρους παρά τη μικρή διαπραγματευτική αξία της Ελλάδας εκείνο τον καιρό, να διασφαλίσει τη ρευστότητα, τις πληρωμές μισθών και συντάξεων, το μέλλον της χώρας.

Ο Παπανδρέου πήρε τη σωστή απόφαση και κράτησε την Ελλάδα όρθια. Το ατομικό και το κομματικό κόστος δεν είχαν θέση στη σκέψη του. Δυστυχώς, το ίδιο δεν ισχύει για τον Αναστασιάδη. Άφησε την Κύπρο στο δρόμο, με τις τράπεζες κλειστές μέχρι νεωτέρας, δίχως plan B, και εκλιπαρεί τον κάθε Πούτιν για ελεημοσύνη.
Το σχέδιο διάσωσης της τρόικας είναι απαράδεκτο. Το σχέδιο διάσωσης της τρόικας είναι το μοναδικό σχέδιο διάσωσης. Ένας ηγέτης κράτους οφείλει να κρατήσει τη χώρα του όρθια, πέρα από ψευτοεγωισμούς, θυμό και εκδίκηση.

Το δίλημμα είναι take it or take it. Ο Χριστόφιας έφυγε· όπως και ο Καραμανλής. Και οι δύο ως πατριώτες. Κάποιος προδότης πρέπει να απομείνει και να πάρει την οδυνηρή απόφαση που θα σώσει τη χώρα. 

http://www.epikairo.gr

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Ο αυταρχισμός του σχεδίου Αθηνά και οι κύκλοι της Ιστορίας


Η λυσσαλέα παντός τύπου προσπάθεια διάβρωσης των εναπομεινάντων θεμελίων Δημόσιας και δωρεάν Παιδείας και ορθολογιστικής κατάταξης χρησιμότητας και αποδοτικότητας -στα πλαίσια πάντα της αποτυχημένης αξιολόγησης, των Πανεπιστημίων- συνεχίζεται με το σχέδιο ''Αθηνά''. ''Αθηνά'' ως... συνετό και σοφό μέτρο βάζει λουκέτο σε αρκετά πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα στη χώρα. Σίγουρα πολλά ιδρύματα απ'τα προλεγόμενα εξυπηρετούσαν πελατειακές σχέσεις και παραμένουν σε αδράνεια και χαμηλού επιπέδου ζήτηση αλλά και προσφορά. Πάντως το ''Αθηνά'' δεν θίγει βασικά παιδαγωγικά ζητήματα, δε θίγει ζωτικές ανάγκες των Πανεπιστημίων, δεν προασπίζεται το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα των ιδρυμάτων, της ιδιοκτησίας του λαού, της ιδιοκτησίας του πνεύματος, της έρευνας και του διεθνούς κύρους αυτών. 

Αντίθετα, στα πλαίσια μιας ''κατ'ευφημισμόν'' αξιολόγηση τα ιδρύματα που δεν παράγουν κέρδος κλείνουν...όπως τα σούπερ μάρκετ, οι εισακτέοι μειώνονται δραστικά και βέτο τίθεται στην ευκαιρία των νέων για σπουδές και δια βίου μάθηση. Είναι φανερή η οριακά άμεση προσβολή του συντάγματος και του άρθρου 16 που τόσα χρόνια προσπαθούν να διαβρώσουν. Οι βασικοί πυλώνες της Παιδείας αλλά και οι ακρογωνιαίοι λίθοι της, η ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ και ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΛΩΝ Σ'ΑΥΤΗ βάλλονται.

Εντελώς άσχετα μεταξύ τους τμήματα συγχωνεύονται και άλλα που έχουν αφεθεί σκόπιμα στη μοίρα τους βάσει του οργανωμένου προ ετών σχεδίου των συντηρητικών κυβερνήσεων , να τα αφανίσουν οδηγούνται σε κοινωνική, οικονομική και ουσιαστική ''πτώχευση''. Ναι, είναι γεγονός πως αυτή η τακτική έχει οδηγήσει πολλούς σπουδαστές στην αδιαφορία απέναντι στο αντικείμενό τους και τη συμμετοχή τους στις παραδόσεις των μαθημάτων της αλλά είναι τόσοι άλλοι φοιτητές, τόσες άλλες οικογένειες που έχουν ιδρώσει, έχουν κοπιάσει και έχουν ποντάρει το μέλλον τους σ' αυτά τα ...παρακατιανά πλέον ιδρύματα. 

Αυτούς το Υπουργείο διαλέγει να τους στείλει σε παραγωγικά Πανεπιστήμια, σε μεγάλα αστικά κέντρα και σε αντιδιαμετρικές σε ορισμένες περιπτώσεις σχολές ως προς το αντικείμενο της Επιστήμης.
  • ΤΑ ΗΜΙΜΕΤΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ τον ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
  • ΔΕΝ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΙΕΡΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΔΗΘΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΑΠ'ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΑΝ.
  • ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΠΟ ΑΠΛΑ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΑΛΛΑ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΜΕ ΤΟΝ 1268/82 ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΙΚΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3οΒΑΘΜΙΑ-ΑΝΩΤΕΡΗ ΚΙ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.

Για να μη γίνει το σχέδιο ''Αθηνά'' (που ως ορισμός φαινομενικά έχει το στόχο να υποδείξει τη σοφία και τη σύνεση του σχεδίου με τις γνωστές Γκεμπελικές μεθόδους) ...το σύγχρονο σχέδιο ''Προμηθεύς'' του ΙΔΕΑ που στόχο είχε ΚΑΙ τον "εξορθολογισμό" της παιδείας κατά τα ναζιστικά πρότυπα. Η ιστορία΄και ο φασισμός παντώς τύπου -κοινωνικός,πολιτικός και οικονομικός κυρίως- κύκλους κάνει , πρόσωπα αλλάζει, και όλο ίδιος μένει. 
Γι' αυτό και συνεχίζουμε να τον αντιμαχόμαστε.

                                                           Βαγγέλης Δεληγιάννης
                                                           Πτυχιούχος Π.Τ.Δ.Ε. του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
                                                           Πρώην Γραμματέας ΠΑΣΠ Αλεξανδρούπολης

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Οι "Καμμένοι" της εθνολαϊκής Δεξιάς, οι "Βαρεμένοι" του Τσίπρα και το κούρεμα των καταθέσεων

Aναδημοσίευση από ανάρτηση στο facebook


"Όσοι σήμερα παρακολουθούν με φρίκη το κούρεμα των καταθέσεων στην αδελφική μας Κύπρο απλά παίρνουν μια μικρή γεύση απ΄το μέλλον της πατρίδας σε περίπτωση που θα είχαμε ακολουθήσει μονομερείς ενέργειες, δήθεν απειλές περί χρεοκοπίας και λοιπές ανοησίες των Καμμένων της εθνολαϊκής Δεξιάς και των Βαρεμένων του Τσίπρα.  
Αναδεικνύονται 3 ζητήματα κυρίαρχα: 
1oν Η ομαδική αυτοκτονία της χρεοκοπίας δε συνιστά απειλή.
Φανταστείτε τις αντιδράσεις των συμπολιτών μας σε μια ενδεχόμενη   κυπριακού τύπου λύση.

2ον Η εθνική προσπάθεια με κόστος πολιτικό για εκείνους που την ξεκίνησαν που έχει καταβληθεί όλο αυτό τον καιρό παρά τις "αριστεροδεξιές" πατριδοκάπηλες φωνές.

3ον Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ στις χώρες του Νότου που περνά μέσα απ΄την ΑΛΛΑΓΗ στην ΕΥΡΩΠΗ και θα έρθει μέσα απ΄την μεταρρυθμιστική και θεσμική αντιπρόταση των Ευρωπαϊων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών κι όχι απ΄τον Γκρίλο στην Ιταλία και τον ομότιμο του Κασιδιάρη στην χώρα μας."
                                                                           Μιχάλης Κορδαλής
                                                                           Γ.Γραμματέας ΠΑΣΠ Νομικής
                                                                          Μέλος Εθνικής Αντιπροσωπείας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

Θράσος ή άγνοια;

Γράφει ο Γ.Μαυρώτας στο Protagon 

Το έμαθα από το twitter. Ο Γιώργος Κατίδης -ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, που έβαλε το νικητήριο (ίσως και σωτήριο) γκολ στον χθεσινό αγώνα- πανηγύρισε χαιρετώντας, στην κερκίδα, ναζιστικά. Είδα τη φωτογραφία που σε μερικά λεπτά ανέβηκε, καθώς και το video. Σοκ η πρώτη αντίδραση, δεν είχαμε δει παρόμοια περιστατικά σε αγωνιστικούς χώρους στην Ελλάδα. Μετά από λίγο άρχισαν οι αντιδράσεις (παρεμπιπτόντως, πολύ γρήγορα αντανακλαστικά το ελληνικό twitter). Προσπάθησε να απολογηθεί για τη βλακεία του ο Κατίδης με δηλώσεις μετάνοιας («δεν ήξερα τι σημαίνει») αλλά εις μάτην. Το τι του σούρανε στο Twitter (και όχι μόνο, φαντάζομαι) δεν περιγράφεται. Ακόμα και απειλές (το χειρότερο, βέβαια, που θα μπορούσαν να κάνουν κάποιοι θερμοκέφαλοι είναι να τις πραγματοποιήσουν και να ανοίξουν έναν κύκλο βίας). Πιστεύω, όμως, ότι η σχεδόν καθολική αντίδραση πέρασε το μήνυμα που θα έπρεπε.
Όπως και στην περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου, το καλοκαίρι, είμαι ο τελευταίος που θα δράσει συντεχνιακά, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον αθλητή. Ο αθλητής πρέπει να απολογηθεί, να ζητήσει, αν θέλει, συγνώμη για την πράξη του και να αποδεχτεί την όποια τιμωρία. Από κει και πέρα όμως, δεν πρέπει η κοινωνία μας να αναπτύξει τα κανιβαλικά της ένστικτα. Εχθρός δεν είναι ο νεαρός αθλητής, αυτός είναι περισσότερο το θύμα. Εχθρός είναι το σύστημα που εκτρέφει τέτοια περιστατικά και χαίρεται από την αναμπουμπούλα που δημιουργείται. Η γνώμη μου είναι ότι, σε τελική ανάλυση, τέτοιες περιπτώσεις προσπαθείς να τις τραβήξεις προς το μέρος σου κι όχι να τις σπρώξεις με τη συμπεριφορά σου στην «απέναντι» αγκαλιά. Δηλαδή, μια ειλικρινής μεταμέλεια πρέπει να αναγνωρίζεται και να δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία.
Η άγνοια περί ιστορικών ζητημάτων είναι, δυστυχώς, επιδημία στην ελληνική νεολαία. Πόσο μάλλον σε αθλητές που έχουν ακόμα λιγότερες διαθέσιμες ώρες για διάβασμα. Δυστυχώς, για την  πλειοψηφία των νέων μας, ό,τι δεν χρειάζεται να παπαγαλίσουν για το σχολείο, θεωρείται χαμένος χρόνος. Έτσι, δημιουργούνται κενά κι ένα πέπλο άγνοιας πάνω σε σημαντικά ζητήματα που δεν μπορεί να τα καλύψει το facebook, το internet και η τηλεόραση. Αυτήν την άγνοια και τη δικαιολογημένη δυσπιστία στο πολιτικό σύστημα εκμεταλλεύεται η Χρυσή Αυγή και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους νεολαίους. Πώς αντιστρέφεται αυτό; Βραχυπρόθεσμα, με καθολική αντίδραση σε παρόμοια περιστατικά. Μακροπρόθεσμα, όμως, μόνη ασπίδα είναι η γνώση. Να μάθουν οι νέοι μας τι αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος χώρος, πίσω από το γοητευτικό στυλ και το ομαδικό, πειθαρχημένο πνεύμα. Τότε να δούμε αν θα τους αρέσει και το περιεχόμενο, πέρα από το φανταχτερό περιτύλιγμα. Και να μην ξεχνάνε ότι αν ο κροκόδειλος φάει τον «εχθρό» σου, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φίλος σου…

Κύπρος: Το δόγμα Γλέζου νίκησε


Γράφει ο Αντώνης Τριφύλλης στη Μεταρρύθμιση 


Γιέρεν Ντάισελμπλουμ.«Δεν τιμωρούμε την Κύπρο», επεσήμανε ο ίδιος, χαρακτηρίζοντας την φορολόγηση ως «ένα πολύ δίκαιο μέτρο για τον επιμερισμό του φορτίου».

Ομολογώ ότι η εξέλιξη της δεύτερης τραγωδίας  του κυπριακού με άφησε άναυδο. Η φορολόγηση- κούρεμα καταθέσεων συγκεκριμένα. Και με αυτήν την έννοια, η προσπάθεια ερμηνείας της πρωτοφανούς στα μεταπολεμικά  χρονικά  κίνησης, είναι και δύσκολη και επώδυνη. Σε ότι με αφορά. Γιατί τουλάχιστον με την λογική μου, καταλήγει σε ένα αδιανόητο μέχρι τώρα λογικό συμπέρασμα.: Η ευρωζώνη έδειξε τα όριά της, και δεδομένης της έντασης της κρίσης που έρχεται,  η ‘’κυπριακή’’ απόφαση δρα σαν καταλύτης στη διάλυση της ιστορικής προσπάθειας για ολοκλήρωση της Ε.Ε. μέσω του ενιαίου νομίσματος, είναι πλέον όνειρο απατηλό. Επιτρέψατε μου όμως να καταθέσω τις προσωπικές μου ερμηνευτικές φαντασιώσεις.
  1. Η απόφαση δείχνει ότι η παγκόσμια κοινότητα δεν αντέχει διασώσεις εκτός πλαισίου ΔΝΤ. Το γεγονός της σύμπλευσης της κ. Λαγκάρντ με την αδιανόητη μέχρι τώρα άρση της προστασίας  στο απυρόβλητο των τραπεζικών καταθέσεων, δείχνει ότι Ρώσοι, Κινέζοι και άλλοι αναδυόμενοι, συμπαρατάσσονται με την Ε.Ε. στην απόφασή της να δοθεί λύση που οδηγεί στην Ευρωέξοδο(Euroexit).
  2. Η Ρωσία και η Κίνα, καταφύγιο μέχρι τώρα δυνητικό, για όσους πίστευαν σε αυτήν, απεδείχθη όνειρο απατηλό. Η Ρωσία  όχι μόνο συμφώνησε, αλλά ζήτησε και την παράδοση των ονομάτων όσων υπηκόων της έχουν καταθέσεις στον τέως ‘’κυπριακό παράδεισο’’. Έτσι η στρατηγική αυτών που προτείνουν την ‘’περήφανη’’ στάση  λειτουργεί πλέον εν κενώ, σαν χάρτινος πύργος.
  3. Το μήνυμα δεν έχει αποδέκτη την Κύπρο μόνο. Ο βασικός στόχος είναι η Ιταλία. Και στο βάθος διακρίνεται και ολίγη από Γαλλία. Εδώ οι ισχυροί της Ε.Ε. έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα προς Μπερλουσκόνι, και άλλους νεοκευσιανιστές, ότι  τα πολιτικά όρια των δανειστών εξαντλήθηκαν. Η απαίτηση της Γερμανικής Κυβέρνησης και των συμμάχων της για κούρεμα 40% είχε την υποστήριξη και σύσσωμης της αριστερής αντιπολίτευσης της Γερμανίας. Η ’’ υποχώρηση’’ στο 10% κριτικάρεται σκληρά από σοσιαλδημοκράτες και πράσινους. Και τέως κομμουνιστές, Αλλά και το Λουξεμβούργο νιώθει ρίγη. Η εποχή των δυο ‘’Ζαν Κλωντ ‘’--Γιούνκερ και Τρισέ -έληξε. Όπως και η εποχή κοινοτικής αλληλεγγύης , όπως την είχαμε συνηθίσει και κατακρίναμε, έληξε επίσης. Ότι περιέσωσε ο Στουρνάρας για την Ελλάδα περιέσωσε και τέλος..
  4. Η Ευρωζώνη πλέον βρίσκεται σε περίοδο που το δόγμα ευρωνόμισμα και ξερό ψωμί έκλεισε. Τώρα πλέον μπορεί κανείς να υπολογίζει σε μια νέα κατάσταση πολύ πιο σκληρή από αυτήν που πέτυχαν οι μέχρι τώρα Ελληνικές Κυβερνήσεις και οι αντίστοιχες Πορτογαλικές και Ιρλανδικές. Αλλιώς, ο καθένας ας τραβήξει το δρόμο του. Το ευρωνόμισμα θα συνεχίσει να υπάρχει για όσους αντέχουν την λιτότητα, την ανεργία και την τη συρρίκνωση της οικονομικής φούσκας που μέχρι τώρα ασκούσαν με επιτυχία μια σειρά από οικονομίες και ανεχόταν με εξαγωγικά κέρδη ο πλούσιος Βορράς.
  5. Η μόνη λύση για όσους βλέπουν τις Μεγάλες Προσδοκίες να αποδεικνύονται φρούδες για συνέχιση μιας πολιτικής που κατήγγειλαν, είναι να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να εφαρμόσουν τις απαιτήσεις τους μόνοι και εκτός.
Πού να φανταζόταν ό Μανώλης Γλέζος, όταν πρότεινε καλοπροαίρετα και προεκλογικά την φορολόγηση κατά ένα ποσοστό των κεφαλαίων σε καταθέσεις άνω των πέντε ή είκοσι χιλιάδων-δεν θυμάμαι ακριβώς- κατά 10%, ότι  θα επικρατούσε ως άποψη -θρυαλλίδα διάλυσης της Ευρωζώνης!.
Με τις υγείες μας λοιπόν.
Η εποχή για εφαρμογή των υποσχέσεων για σκληρή στάση απέναντι στους δανειστές, ήρθε. Η εποχή Τσίπρα και Καμμένου ανατέλλει. Ιδού η Κύπρος, ιδού και το.. πώς το λένε.. Το ξέχασα λόγω ηλικίας.
Η μόνη λύση λοιπόν για όσους πιστέψαμε στην ιδέα των πατέρων της Ευρώπης, είναι η έξοδος της Γερμανίας και η διατήρηση ενός ενιαίου νομίσματος του Νότου που θα διευκολύνει την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας και θα αντανακλά την πραγματική και τραγική πραγματικότητα.

«Όνειρό μου να κατέβω υποψήφιος στην Ελλάδα το ’14»


«Όνειρό μου να κατέβω υποψήφιος στην Ελλάδα το ’14»

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ

Για το όνειρό του να κατεβεί υποψήφιος στην Ελλάδα το 2014 μιλάει ο ευρωβουλευτής των Γερμανών Πρασίνων, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ενώ κάνει αναφορά και στη συνεχή πτώχευση της ελληνικής κοινωνίας.

Όπως δηλώνει στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Έχω ένα παράξενο όνειρο. Να συμμετάσχω στις ευρωεκλογές του 2014 με την οικολογική λίστα στην Ελλάδα και να είμαι υποψήφιος των Οικολόγων για την προεδρία της Κομισιόν. Με 10%-15% των ψήφων θα προκαλούσα μια νέα δυναμική στην ελληνική κοινωνία και θα ταρακουνούσα τους ηττοπαθείς ή κυνικούς συντηρητισμούς που υπονομεύουν την πολιτική στην Ευρώπη».

Μάλιστα ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ προτείνει μια συνεργασία ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο ώστε να δοθεί ένα τέλος στο αδιέξοδο και να ελαφρύνουν οι προϋπολογισμοί των μεν και των δε από τις αμυντικές δαπάνες.

Στην ερώτηση αν οι προσπάθειες της κυβέρνησης Σαμαρά ικανοποιούν, απαντά: «Έτσι φαίνεται με βάση τα νούμερα. Το τίμημα όμως είναι η συνεχής πτώχευση της κοινωνίας και αυτό είναι το δύσκολο του θέματος. Το να δούμε δηλαδή ποια είναι η προοπτική δράσης που έχετε για να απαλλαγείτε από την πτώχευση. Τα επιβεβλημένα μέτρα λιτότητας που αγγίζουν την υπερβολή έχουν τσακίσει το ηθικό των πολιτών και θα μπορούσαν να ζημιώσουν τη δημοκρατία».

Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ καλούμενος να αποδώσει ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας, τις μοιράζει και στην Ευρώπη αλλά και στην ελληνική κοινωνία. «Για τη σημερινή κατάσταση υπάρχουν ευθύνες της Ευρώπης αλλά και ευθύνες της ελληνικής κοινωνίας. Η αντίληψη που κυριαρχεί είναι ότι όλα τα κακά προέρχονται από την Ευρώπη και επομένως κινδυνεύουμε να έχουμε κατάρρευση του δημοκρατικού συστήματος, όπως διαπιστώνουμε και στην Ιταλία.

Δεν είναι ακριβώς έτσι, υπάρχει έντονη αυτοκριτική από πολλούς Έλληνες που δεν θεωρούν ότι η χώρα είναι άμοιρη ευθυνών. Πελατειακές σχέσεις και εθνικισμός είναι δύο στοιχεία που καλλιέργησε η ελληνική κοινωνία χωρίς να της τα έχει επιβάλει η Ευρώπη».

Πηγή: πρωτΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Η καίρια συμβολή της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς


Του Νικου Κ. Αλιβιζατου*

Οι απολύσεις στο Δημόσιο βρέθηκαν στο επίκεντρο της τελευταίας διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Η θέση του Αντώνη Μανιτάκη μπορεί να συνοψισθεί ως εξής: αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση δεν μπορούν να γίνουν με πογκρόμ. Το κράτος, για να είναι πειστικό, πρέπει να προχωρεί με καλά επεξεργασμένο σχέδιο και, προπάντων, σεβόμενο τον νόμο. Μετακινήσεις, συνεπώς, και όχι απολύσεις των υπεράριθμων υπαλλήλων, με απομάκρυνση μόνον όσων αξιολογηθούν ως ανίκανοι ή «επίορκοι», με δίκαιες και εξατομικευμένες κρίσεις. Είναι δύσκολο, επομένως, να υπάρξουν εκ των προτέρων επακριβείς δεσμεύσεις σε αριθμούς, όπως ζητούν οι δανειστές μας.

Είναι πρόωρο να προβλέψει κανείς αν η γραμμή αυτή τελικά θα επικρατήσει. Οι δανειστές μας έχουν βαρεθεί τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και δεν είναι υποχρεωτικά ανάλγητοι όσοι υποστηρίζουν ότι, στη Δημόσια Διοίκηση, μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται χωρίς να σπάσουν αυγά. Σε κάθε περίπτωση, το αίτημα για μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος είναι πάνδημο και η Δημόσια Διοίκηση είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο από το οποίο θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είχαμε προχωρήσει, χωρίς κανείς να μας το επιβάλλει.

Αν πάντως, όπως ελπίζω, ο κ. Μανιτάκης δικαιωθεί και οι πολυπόθητες αλλαγές προχωρήσουν με αμελητέες μόνο παράπλευρες συνέπειες, τότε η σημερινή κυβέρνηση θα έχει πλησιάσει ένα στόχο στον οποίο απέτυχαν όλες οι προηγούμενες: τη μεταρρύθμιση του κράτους, χωρίς την οποία, όπως όλοι πια συμφωνούν, ούτε οικονομική ανάκαμψη μπορεί να υπάρξει ούτε έξοδος από την κρίση.
Στην εξέλιξη αυτή, η συμβολή του σημερινού υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης θα είναι ασφαλώς μεγάλη. Το ίδιο και της ΔΗΜΑΡ, του κόμματος που τον υπέδειξε. Με μόνη τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη απέτρεψε πολλές υπερβολές και πρόλαβε ακόμη περισσότερες κοινωνικές αντιδράσεις. Είναι η μοίρα της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, ενός ιστορικού ρεύματος που η συμβολή του στις πολιτικές εξελίξεις της μεταπολεμικής Ελλάδας δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε.

Γιατί το ρεύμα αυτό δεν είναι χθεσινό. Αφετηρία του ήταν η εσωκομματική διαμάχη στην προδικτατορική ΕΔΑ. Η σύγκρουση εκείνη των πιστών της Μόσχας με τους υποστηρικτές της ανανέωσης για τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, που θα έπρεπε να είναι «ελληνικός» και «δημοκρατικός», «ανήγγελλε» τη διάσπαση του ΚΚΕ που επακολούθησε (1968). Τότε αναδείχθηκε ως ηγέτης των ανανεωτικών ο Ηλίας Ηλιού, η σημαντικότερη φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς από συστάσεώς της.

Η χούντα ανέκοψε, βέβαια, το καινοτόμο αυτό ρεύμα. Από τη μεταπολίτευση, όμως, η μεταρρυθμιστική Αριστερά επηρέασε τα γεγονότα πολύ περισσότερο απ’ όσο δείχνουν τα μικρά εκλογικά ποσοστά της.
Αρχικά ως ΚΚΕ (εσωτερικού) συνέβαλε στο «βελούδινο» πέρασμα από τη δικτατορία στη δημοκρατία, την ώρα που κάποιοι άλλοι μιλούσαν για «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Η μπροσούρα που δημοσίευσε τότε ο Λεωνίδας Κύρκος με τίτλο «Οι στόχοι του έθνους» θα έπρεπε να διδάσκεται ως υπόδειγμα ρεαλιστικού πολιτικού λόγου, με σαφείς ιεραρχήσεις και καθαρές αρχές. Μετά τις εκλογές του 1977, το ΚΚΕ (εσωτερικού) ήταν το μόνο κόμμα της αντιπολίτευσης που υποστήριξε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ως ΕΑΡ στη συνέχεια, το ίδιο ιστορικό ρεύμα συγκρότησε με το ΚΚΕ τον ενιαίο τότε Συνασπισμό. Συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, το καλοκαίρι του 1989, απέτρεψε τις μαζικές διώξεις κατά των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες πολλοί απεργάζονταν. Ως ΔΗΜΑΡ, τέλος, η μεταρρυθμιστική Αριστερά συμμετέχει μετά τις εκλογές του 2012 στην κυβέρνηση συνεργασίας, αποτρέποντας το χειρότερο, δηλαδή την πτώχευση και την αποκοπή της Ελλάδας από τη φυσική της ενδοχώρα, που είναι, βέβαια, η Ευρώπη και όχι η Ρωσία ούτε, πολύ λιγότερο, η Λατινική Αμερική.
Κοινό χαρακτηριστικό της στάσης της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς όλα τα παραπάνω χρόνια ήταν η συμβολή της στην αποτροπή της ακραίας πόλωσης, που τόσο απερίσκεπτα άλλες πολιτικές δυνάμεις επεδίωκαν. Και τούτο, για να μην έχουμε νέους διχασμούς, αν όχι και εμφυλίους, στους οποίους μας ωθεί από παλιά μια ροπή προς τη βία και μια εξ ίσου μακρά παράδοση μετωπικής και όχι συναινετικής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Πέρα, εν τούτοις, από την «κατευναστική» αυτή παρουσία, το ιστορικό αυτό ρεύμα ήταν η πρώτη κομμουνιστογενής δύναμη στη χώρα μας που έδωσε σαφή δείγματα ότι αντιλαμβάνεται τη σημασία του Συντάγματος και των θεσμών για το βάθεμα της δημοκρατίας και την ευημερία των ανθρώπων. Το 1975 συνέβαλε στην κατάρτιση του μεταδικτατορικού Συντάγματος. Σε αυτήν, εξ άλλου, οφείλεται η εισαγωγή καινοτόμων θεσμών στη λειτουργία της Βουλής (1989), όπως οι δημόσιες ακροάσεις ειδικών, η διατύπωση γνώμης για την επιλογή των επικεφαλής των ΔΕΚΟ και άλλες. Σήμερα, η ΔΗΜΑΡ είναι εκείνη που εμποδίζει τη διολίσθηση της τρικομματικής κυβέρνησης στα επικίνδυνα μονοπάτια της εθνοθρησκευτικής μονομανίας: αυτή, για παράδειγμα, απέτρεψε την υιοθέτηση του «ελληνικού γένους» ως κριτηρίου για την εισαγωγή στις στρατιωτικές σχολές. Η ίδια επιμένει στο να μην εγκαταλειφθούν οι θεμελιώδεις ρυθμίσεις του νόμου Ραγκούση για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας, μετά την ολέθρια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Υπό τις σημερινές ειδικά περιστάσεις θα περίμενε κανείς από τη μεταρρυθμιστική Αριστερά ακόμη περισσότερα. Η θέση της ως κυβερνητικού εταίρου της επιτρέπει να αξιώσει μεγάλες αλλαγές σε ζητήματα όπως η χρηματοδότηση της πολιτικής, ο περιορισμός του αριθμού των βουλευτών και η διοίκηση των ΔΕΚΟ, για τα οποία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ παραμένουν, δυστυχώς, εγκλωβισμένοι στις πελατειακές αντιλήψεις του παρελθόντος. Θα περίμενε ακόμη τη χωρίς δισταγμούς ευθυγράμμισή της με αλλαγές που, καλώς ή κακώς, έχουν ήδη ξεκινήσει, όπως η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Αφθαρτη από κυβερνητικές ευθύνες, με χέρια «καθαρά», δίνει στη σημερινή κυβέρνηση μιαν ηθική νομιμοποίηση που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να της δώσει.

Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει καθημερινά ότι στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων βρίσκεται σε νηπιακή ακόμη ηλικία, η ΔΗΜΑΡ μπορεί να δείξει ότι, με αταλάντευτη προσήλωση στις θεμελιώδεις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, του πολιτικού φιλελευθερισμού και του κοινωνικού κράτους δικαίου, η Αριστερά μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην αναγέννηση της χώρας.

* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.