Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Αυτός ήταν ο Γ.Βούλτεψης "κυρία" Μακρή...

του Μιχάλη Κορδαλή


Ακούγοντας το χθεσινό κοινοβουλευτικό "ξεκατίνιασμα" και την προσβολή δια στόματος Ρ.Μακρή προς το πρόσωπο του μακαρίτη του Γ.Βούλτεψη αισθάνομαι -χωρίς να τρέφω την παραμικρή εκτίμηση στην κόρη του ή το απλίθωμα της ΕΡΕ που ονομάζεται ΝΔ -την ανάγκη να πω δυό λόγια..

Ποιος ήταν λοιπόν ο Γιάννης Βούλτεψης?

Ήταν αυτός που το 1946 συνελήφθη για την αρθρογραφία του και καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών με τριετή εκτοπισμό στη Μακρόνησο.

Ήταν αυτός που ως συντάκτης της "Αυγής" επεδείξε ξεχωριστό δημοσιογραφικό ζήλο και κατόρθωσε να ριξει "φως" στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος.

Αυτός ήταν ο Γιάννης Βούλτεψης "κυρία" Ρ.Μακρή. 
Ο αγωνιστής που φυλακίστηκε για τις ιδέες και τα πιστεύω του.

Η συγκεκριμένη όμως βέβηλη συμπεριφορά, η αήθης προσβολή της μνήμης ενός νεκρού που δεν είναι και η μόνη στην ουσία αναδεικνύει τον θεσμικό κατήφορο του λαϊκισμού, της αμετροέπειας και της πολιτικής "αλητείας" που επικράτησε την τελευταία 2ετία. Οι φράσεις για "Τσολάκογλου", για το μέτρο "ελληνικότητας" των κοινβουλευτικών εκπροσώπων, τους "πατριώτες" της δραχμής και τους άλλους, τους"δωσίλογους", τους εκχωρούντες την εθνική
 μας ανεξαρτησία στην "επάρατο" Ε.Ε., φράσεις που σίγουρα δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα, περιγράφουν όμως και μάλιστα γλαφυρά την κοινοβουλευτική καθημερινότητα

Οι πολιτικές ευθύνες είναι συγκεκριμένες για την κατάσταση αυτή.
Ωστόσο αυτό πληρώνουμε όλοι από κοινού τώρα, ανεξαρτήτως ευθυνών ,είναι ο εκτροχιασμός του δημοσίου διαλόγου, ο εκτραχηλισμός, η απρέπεια και ο "ψευτοτσαμπουκάς" των επίδοξων "Κασιδιάρηδων" εντός και κυρίως εκτός Βουλής.  

Ωστόσο οι πρωτοφανείς ύβρεις που ακούστηκαν και η άνευ προηγουμένου επιχειρηματολογία της εκπροσώπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων γεννούν τρία πραγματικά μεγάλα όσο και αμείλικτα ερωτήματα.

1ον: H μομφή της Ρ.Μακρή αναφερόταν στο "κομμουνιστικό" παρελθόν του Βούλτεψη καθώς μεταπολιτευτικά εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου της ΝΔ. Συνιστά αδίκημα το ότι ήταν αριστερός?

2ον:
Είναι δυνατόν το "εθνολαϊκό" και κομμουνιστοφοβικό όπως αποδεικνύεται κόμμα των Αν.Ελ να συνιστά συνεργατικό σχήμα για την περιώνυμη "κυβέρνηση της Αριστεράς" όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ?
3ον: Εκεί στην Κουμουνδούρου δεν αισθάνθηκε κάποιος την παραμικρή ευθιξία ώστε υπερασπιστεί ένα μαχητικό και αγωνιστή στην πράξη πρώην συντάκτη της "Αυγής"?
Τέλος, έ
να ακόμη μεγάλο ερώτημα και αυτό απευθύνεται πρωτίστως στον Ελληνικό ΛΑΟ είναι το πως τέτοιοι άνθρωποι με πεζοδρομιακή φρασεολογία όπως η Ρ.Μακρή βρίσκονται σήμερα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και μας εκπροσωπούν...

Τα συμπεράσμα δικά σας...

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

"Ο Τσίπρας είναι ο νέος Σαμαράς..."

 
 
Η διεθνής οικονομική κρίση και η διάθλαση της στην ελληνική δημοσιονομική καρικατούρα είναι γεγονός πως πέρα από την ενίσχυση των πολιτικών άκρων έχει αναδείξει μια βαθιά συναντίληψη οικονομικού και θεσμικού χαρακτήρα σε μέγαλο εύρος του "αυτοαποκαλούμενου" προοδευτικού πολιτικού τόξου.

Έτσι, σήμερα σε μεγάλο μέρος της σύγχρονης, μη ιδεοληπτικής αριστεράς απ΄τις ανανεωτικές δυνάμεις ως την σοσιαλδημοκρατία  και το φιλελευθερο "κοινωνικό" κέντρο επικρατεί η λογική που θέλει την Ευρώπη να πορεύεται πιο ολοκληρωμένη παραγωγικά και κυρίως πιο ενωμένη πολιτικά ώστε να μπορεί να μπει σε ένα πιστωτικό "χαρτοπόλεμο" προς όφελος της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πολιτική προτροπή "κάν' το όπως ο Ομπάμα" για να μην καταλήξουμε με ένα Μουσολίνι, ένα Φράνκο κι ένα Μεταξά στην ηπείρο που ο υπερπληθωρισμός γέννησε τη ναζιστική θηριωδία. Η ίδια πολιτική συμπόρευση σε διακηρυκτικό προς στιγμήν επίπεδο και μπολιασμένη με την ελληνική ιδιομορφία αναπτύσσεται και στη χώρα μας στο επίπεδο ψηφοφόρων των τριών κομμάτων που διεκδικούν το ρόλο της "κεντροαριστεράς". 

Όμως ο Αλέξης Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται πως έχει τον Ομπάμα στο πίσω μέρος του μυαλό του και στο μπροστινό το Σαμαρά. Γιατί, αφού μας ευχήθηκε να γίνουμε Αργεντινή, το ταξίδι -φιάσκο- στη Λατινική Αμερική του άλλαξε γνώμη. Ο πολιτικός εναγκαλισμός
του με κάθε έκφραση "αντιμνημονιακής ανυπακοής" ακόμη και με αντικοινωνικό περιεχόμενο (βλπε κίνημα Δεν Πληρώνω, υδραίος φοροφυγάς κλπ) όπως και η επιλογή της πόλωσης και της υφαρπαγής της ψήφου της 2ης Κυριακής με ευθύνη τόσο της Ν.Δ όσο και του Συ.Ριζ.Α. σχετικά με τη μονομερή ή μη καταγγελία του μνημονίου ήταν ένα ακόμη δημαγωγικό ατόπημα προς άγρα ψήφων.
Ο ίδιος δεν ψήφισε ούτε το νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που σήμερα υποστηρίζει ούτε την άρση του τραπεζικού απορρήτου που διαφωτίζει κατά το δυνάτον υποθέσεις όπως αυτής της λίστας Λαγκαρντ. Μάλιστα πρόσφατα μπερδεύτηκε και παρ όλίγον να πει όχι σε πρόταση του κόμματος του. Είναι καθώς φαίνεται, η δύναμη της συνήθειας...

Γιατί να μην το κάνει όμως?

Άλλωστε πρώτος διδάξας στην ανέξοδη "αντιμνημονιακή" παροχολογία υπήρξε ο Αντώνης Σαμαράς που "επιβραβεύθηκε" από τον ελληνικό λαό με την πρωθυπουργία. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που
καταψήφιζε και κατήγγειλε με ευκολία και φρασεολογία τύπου "οι προδότες στο Γουδή" την τότε "μνημονιακή" κυβέρνηση. Ο πολιτικός που παρουσίασε τα ισοδύναμα μέτρα στην τριλογία των Ζαππείων για να μιλήσει αργότερα με τη γλώσσα των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών.

Έτσι κι ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται να οργανώσει τη δική του πολιτική ενιλικίωση και μετάβαση στο σοσιαλδημοκρατικό ρεαλισμό από τα χρόνια της δημοκοπικής αθωότητας. Η φράση του για το νόμισμα φετιχ σκόπιμα του στέρησε την πρωτοκαθεδρία στις εκλογές αλλά μόνο για να του δώσει χρόνο να μεταμορφώσει ευατόν και συντρόφους. Η συνάντηση με τον "κουτσό" (sic) Σόιμπλε όπως τον είπε βουλευτής του κόμματος εντός του Κοινοβουλίου βαφτίστηκε ανάγκη για ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Γερμανία, η μονομερής καταγγελία μετατράπηκε σε "σαμαρική" αναδιαπραγμάτευση.
Αυτό δεν είναι παρά ένα κομμάτι του παιχνιδιού που θα τον φέρει πιο κοντά στην έστω μισοφαγωμένη πίτα της εξουσίας. Το δικό του Ζάππειο μάλλον θα γίνει στον Κεραμεικό για να δώσει και μια εικόνα πιο εναλλακτικού lifestyle.

Οι περιπτώσεις των παράλληλων βίων Τσίπρα-Σαμαρά αποδεικνύουν την πολιτική αμνησία του εκλογικού σώματος και την απουσία αντισώματων στη μεταδοτική ασθένεια του λαϊκισμού της παραπλάνησης και των εύκολων λύσεων. Μιας πρακτικής όμως που εκτός απ΄την κυρίως ασθένεια προκαλεί και τις παρενέργειες του κοινωνικού εκφασισμού, της μη ανάληψης της ευθύνης και της συνωμοσιολογίας πως κάποιος άλλος φταίει για όλα, κάποιος ξένος, είτε είναι ο Βόλφγκανγκ είτε η
Άγκελα ή ο Χουσείν που απασχολείται παράνομα σε κάποια ελληνική επιχείρηση που γλιτώνει μεροκάματο και εργοδοτικές εισφορές.

Αυτό δε σημαίνει πως το μνημόνιο είναι ευαγγέλιο αλλά ούτε και προδοσία. Είναι η σκληρή λιτότητα που επιβάλλει η γερμανική ευρωπαϊκή πλειοψηφία κι η αλλαγή αυτής της πολιτικής περνά μέσα από την αλλαγή της αρχιτεκτονικής της Ευρώπης κι όχι από πυροτεχνήματα εντός των τειχών.

Οι Τσίπρας και Σαμαράς έχουν βάλει ήδη πολύ νερό στο "αντιμνημονιακό" κρασί τους κι ας ακολουθούν ήδη ή ενδέχεται να ακολουθήσουν την πολιτική που αντιμετώπιζαν ως καταστροφή της χώρας. Φαίνεται λοιπόν πως το νόμισμα μπορεί να μην είναι φετίχ, η πρωθυπουργία είναι σίγουρα...

Το ζητούμενο όμως που παραμένει είναι αν για ένα προσωπικό φετίχ θα πληρώσουμε συνολικά οι πολίτες τις θύελλες που μόνοι τους έσπειραν...

Τις θύελλες της πόλωσης και της αντισυστημικής δημαγωγίας.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»

    
ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΤΣΙΚΑ*
 
Σήμερα ο ελληνικός λαός περνάει πολύ δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κρίση εξουθενώνει τους πολίτες, ιδιαίτερα τους πιο αδύναμους. Πολλές δομές του κράτους και της κοινωνίας αδυνατούν να στηρίξουν όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Οι θεσμοί υφίστανται σκληρή κριτική, ως υπεύθυνοι για την κατάσταση της χώρας. Δημιουργείται ένα αντι-πολιτικό και αντι-κοινοβουλευτικό κλίμα. Η απελπισία, όμως, δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Θεωρίες συνωμοσίας διαδίδονται, εκτοπίζοντας έτσι την ψύχραιμη σκέψη, την λογική ανάλυση, τον ορθό λόγο. Είναι σίγουρο ότι στο έδαφος αυτό μπορούν να αναπτυχθούν πιο εύκολα αντιδραστικές θεωρίες, αυταρχικές πρακτικές, λαϊκιστικές και δημαγωγικές εξαγγελίες, παρωχημένες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις.
Όταν η δημοκρατία  είναι ή φαίνεται αναποτελεσματική, αυξάνονται οι προσπάθειες «υποκατάστασης» της, οι οποίες γίνονται πιο εύκολα ανεκτές.  Όταν το κράτος δυσκολεύεται να καλύψει τις κοινωνικές ανάγκες, εμφανίζονται μορφές κοινωνικής υποστήριξης οργανωμένες από την ακροδεξιά. Όταν η ασφάλεια δεν παρέχεται από τους αρμόδιους θεσμούς, κάποιες πολιτοφυλακές εμφανίζονται πρόθυμες να την προσφέρουν οι ίδιες. Οι άνεργοι τείνουν ευήκοο ους και στρατολογούνται πιο εύκολα, όταν η ελπίδα χάνεται. Η κρίση αξιών οδηγεί σε αναζήτηση «εύκολων» και «απλών» λύσεων σε σύνθετα προβλήματα. Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής καθιστά εύκολο στόχο τους μετανάστες. Δημιουργείται αίσθημα εθνικής ταπείνωσης, από δημοσιεύματα σε διεθνή ΜΜΕ και παρεμβάσεις λαϊκιστών πολιτικών στο εξωτερικό, που αναπαράγουν αρνητικά στερεότυπα για τους Έλληνες.
Πάνω σε παλαιότερες εθνικιστικές αντιλήψεις, στο φόβο έναντι της ευρωπαϊκής ενοποίησης και στη δαιμονοποίηση της παγκοσμιοποίησης,  που οδηγούν σε εκκλήσεις για «ενίσχυση» των  συνόρων και για εθνική περιχαράκωση και απομόνωση, προστίθεται τώρα η αντισημιτική και ισλαμοφοβική αντίληψη της Ιστορίας και του κόσμου. Δεν πρόκειται μόνο για μάχη ιδεών. Αυτές οι αντιλήψεις συνοδεύονται από πράξεις βίας συνεχείς και καθημερινές, οι οποίες αφορούν τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα πολλών συνανθρώπων μας και συμπολιτών μας. Η ανοχή κοινωνικών στρωμάτων σε αυτές τις πρακτικές, οδηγεί στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Είναι σίγουρο ότι η κρίση δημιουργεί πιο γόνιμο έδαφος για τις αντιλήψεις και τις πρακτικές της ακροδεξιάς. Δεν μπορούμε, όμως, να οδηγηθούμε εύκολα στην εκτίμηση ότι κρίση οδηγεί απευθείας στην ανάπτυξη του ρατσισμού και της «Χρυσής Αυγής». Θα ήταν μια ανιστόρητη και υπεραπλουστευτική θεώρηση της πραγματικότητας. Αλίμονο αν αποδεχθούμε τη θεωρία ότι η οικονομική κρίση, η φτώχια, η ανεργία, μπορεί να δικαιολογήσει την προσχώρηση σε ναζιστικές, φασιστικές, ξενοφοβικές και ρατσιστικές απόψεις και πρακτικές. Θα ήταν σα να δικαιολογούσαμε αναδρομικά την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία και του ναζισμού στη Γερμανία του πολέμου.
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η επιλογή της «Χρυσής Αυγής» δεν είναι μια πολιτική και κομματική επιλογή όπως όλες οι άλλες. Υπάρχουν πολλές άλλες χώρες που εφαρμόζουν δύσκολα προγράμματα προσαρμογής και εν τούτοις δεν έχουν επιτρέψει οι κοινωνίες τους ν' αναπτυχθούν, να εκκολαφθούν τέτοια φαινόμενα. Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι ούτε η απόρριψη του πολιτικού συστήματος, ούτε ο καταλογισμός ευθυνών στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, ούτε το αίσθημα ανασφάλειας, ούτε η αναζήτηση δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης ούτε η ανάγκη διαφοροποίησης από το κυρίαρχο πολιτιστικό μοντέλο, επιτρέπει να υποθάλπονται και να στηρίζονται φαινόμενα όπως η «Χρυσή Αυγή».
Δεν αρκεί η αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας. Πρέπει να αντιμετωπιστεί και ο αυτουργός που είναι κατ' εξοχήν το αντισυνταγματικό κόμμα της «Χρυσής Αυγής» και πρέπει να βρει απέναντί του το «συνταγματικό τόξο» όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων.
Η Δημοκρατία πρέπει να είναι μία αυτοπροστατευόμενη και μάχιμη Δημοκρατία. Η καταδίκη της βίας πρέπει να έχει μορφές, οι οποίες να είναι αποτελεσματικές και έμπρακτες. Αντί για μια θεωρητική και ατέρμονα συζήτηση γύρω από τις μορφές και τις ιδεολογίες της βίας, ή από έννοιες όπως η «αντίσταση» ή η «ανυπακοή», χρειάζεται μια πρακτική συσπείρωση όλου του «συνταγματικού τόξου» εναντίον της «Χρυσής Αυγής».
Η αντίδραση απέναντι στη βία, πρέπει να συσπειρώνει κάθε φορά το ευρύτερο δυνατό φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Αφετηρία πρέπει να είναι η άμεση πολιτική αντίδραση και η καταδίκη του φαινομένου αυτού από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του «συνταγματικού τόξου».
Ο εγκωμιασμός του ναζισμού, το κήρυγμα ξενοφοβικού και ρατσιστικού μίσους, η πολιτική και οργανωτική ενθάρρυνση πράξεων βίας κατά μεταναστών ή κοινωνικών ομάδων με βάση το θρήσκευμα ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αντιβαίνει βεβαίως στο ελληνικό Σύνταγμα. Ένα τέτοιο κόμμα, με τη οργάνωση και τη δράση του, δεν εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος
Το ότι ένα κόμμα είναι αντισυνταγματικό, προφανώς μάλιστα, δεν σημαίνει ότι η λύση είναι η τυπική απαγόρευσή του.
Δεν θα μας διευκόλυνε να ανοίξουμε μια συζήτηση για το αν στην ελληνική έννομη τάξη μπορεί να απαγορευτεί ένα πολιτικό Κόμμα. Η ελληνική έννομη τάξη έχει μηχανισμούς, οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν σε ισοδύναμο και ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα, στο επίπεδο της κοινής ποινικής και διοικητικής νομοθεσίας και στο επίπεδο του Κανονισμού της Βουλής.
Η υποκατάσταση του κράτους, η διείσδυση σε ορισμένους θύλακες της Αστυνομίας, η αναζήτηση προσχημάτων για βίαιες ή αντικοινωνικές συμπεριφορές, δεν είναι ούτε αποδεκτή ούτε ανεκτή επιλογή.
Και φυσικά, σε καμία περίπτωση η έννομη τάξη δεν ανέχεται ενθάρρυνση, οργάνωση ή κάλυψη εγκληματικών πράξεων βίας, στις οποίες Βουλευτές, στελέχη κομμάτων, μέλη διοίκησης κόμματος, είναι όχι απλά και μόνο ηθικoί, αλλά πολύ συχνά και φυσικοί αυτουργοί.
Τα μεγάλα ερωτήματα αφορούν την ίδια την κοινωνία, η οποία πρέπει ν' αντιληφθεί ότι η ανοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα ή ακόμη περισσότερο το «φλερτ» με τέτοια φαινόμενα, οδηγεί όχι απλά και μόνο στο δημοκρατικό και θεσμικό αδιέξοδο, αλλά στην απόλυτη καταστροφή. Είναι ένα ανιστόρητο και επικίνδυνο παιχνίδι.
Τώρα που θα εισαχθεί όπως πρέπει, το ταχύτερο δυνατό, για ψήφιση το νομοσχέδιο για τη ρατσιστική βία, για τα ρατσιστικά εγκλήματα -που εκκρεμεί από την προηγούμενη Βουλή- να προστεθεί κεφάλαιο με το οποίο να τροποποιούνται όλες οι κρίσιμες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα γύρω από τα θέματα αυτά. Γιατί πρέπει να απειλούνται κακουργηματικές ποινές, παρεπόμενες ποινές στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων, για μια σειρά από εγκλήματα.
Και, βεβαίως, είναι αναγκαίο να προωθηθεί διακομματική πρωτοβουλία των βουλευτών-μελών της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ώστε να μην μετέχει η «Χρυσή Αυγή» στην αντιπροσωπεία αυτή.
Με την συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων στην χώρα μας, καθώς και με την ευρωπαϊκή και διεθνή αλληλεγγύη, θα πετύχουμε σημαντικά αποτελέσματα. Σε αυτή την κατεύθυνση, κρίσιμη θα είναι η σωστή λειτουργία των εθνικών και των διεθνών θεσμών και, κυρίως, μια επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση, που θα αποτελεί ορατό πρότυπο δημοκρατικής και διαφανούς λειτουργίας, αποτελεσματικής διαχείρισης, ειρηνικής και ισότιμης συνύπαρξης, με σεβασμό στην πολυμορφία και την διαφορετικότητα.
 
* Ο Θόδωρος Τσίκας είναι πολιτικός επιστήμονας-διεθνολόγος, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

"O Σόιμπλε, η Villa και η επανεφεύρεση της Κεντροαριστεράς.."

του Μιχάλη Κορδαλή


Το πρόσφατο "μπάχαλο" των δηλώσεων στελεχών του Συ.Ριζ.Α. ένα πράγμα αναδεικνύει ξεκάθαρα:
To μεγάλο πολιτικό κενό της Κεντροαριστεράς, ως πυλώνα δημοκρατικής σταθερότητας και εκπροσώπησης μιας πλατυάς κοινωνικής συμμαχίας.

Αυτό λοιπόν που μπαίνει δυναμικά στο δημόσιο διάλογο και είναι ικανό να φέρει ανακατατάξεις είναι το ζήτημα της φυσιογνωμίας του εν λόγω κόμματος από τη στιγμή που αυτό αναδείχθηκε δεύτερο στις προτιμήσεις των πολιτών. Είναι λοιπόν ο Συ.Ριζ.Α. το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βρίσκεται σε τροχιά εξουσίας ή παραμένει στο στελεχιακό του δυναμικό μια ετερόκλητη συνισταμένη περιθωριακών και μη φωνών?
Το πολιτικό "μπαλάντζο" σε επίπεδο ηγεσίας παίζεται σε μια ακροβασία μεταξύ Σόιμπλε και Βίλλα Αμαλίας όμως η εσωτερική υπαρξιακή διαμάχη δεν είναι κάτι που αφορά τους πολίτες.

Αυτό που μας αφορά άμεσα όλους είναι η εκλογίκευση του δημοσίου διαλόγου στα θεσμικά συνταγματικά πλαίσια κι όχι η εκτροπή του στα άκρα της πολιτικής γεωγραφίας. Γιατί με αυτήν την έννοια ο Συ.Ριζ.Α. είναι ένα άκρως παραθεσμικό κόμμα. Ένα κόμμα που επένδυσε στον αχαλίνωτο "αντιμνημονιακό" λαϊκισμό και τα ευήκοα ώτα που δημιουργεί το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης. Το κάλεσμα για ανάδειξη κυβέρνησης της "Αριστεράς" με συμπαραστάτη τον κινούμενο παραπλεύρως της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής Πάνο Καμμένο είναι ένα μόνο δημαγωγικό πταίσμα. Ακολουθούν οι ευχές για "αργεντινοποίηση" της ελληνικής οικονομίας, το αναμάσημα ξεπερασμένων κρατικιστικών "μαγικών" λύσεων μαζί με την πολιτική πλαστοπροσωπεία και την ανιστόρητη αναπαραγωγή φράσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το κυριότερο όμως ολίσθημα για το επιτελείο της Κουμουνδούρου είναι η επιλεκτική καταδίκη της βίας που συνειδητά ή ασυνείδητα οδηγεί εν τέλει στη νομιμοποίηση της στο θυμικό των πολιτών. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς αν και έδειξε εξαιρετική ευελιξία στο αγκάλιασμα κάθε δήθεν αντισυστημικής έκφρασης ακόμη και με αντικοινωνικό περιεχόμενο (βλέπε "Κίνημα Δεν Πληρώνω) αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκαμπτο ως προς τον απογαλακτισμό απ΄την περιθωριακή αριστερά, την αριστερά που παίρνει με τον ίδιο τρόπο την "ηθική" εκδίκηση της για τους "rangers" και την ΕΚΚΟΦ.

Αυτό δε σημαίνει πως τα ίδια τα στελέχη του Συ.Ριζ.Α. στο σύνολο τους έχουν αντιδημοκρατική κουλτούρα αλλά ότι υποθάλπουν στην πράξη ένα άκρως επικίνδυνο φαινομένο ρίχνοντας την μπάλα στην εξέδρα της πολιτικής βίας προς άγρα ψήφων. Και η πολιτική βία είναι δυστυχώς το γήπεδο της Χρυσής Αυγής και της ακροδεξιάς.

Γι' αυτό οποιαδήποτε επιλεκτική ανάγνωση φαινομένων τραμπουκισμού όπως κι απ΄την άλλη οποιαδήποτε επιλεκτική ανάγνωση της νομιμότητας συνιστά ευθεία βολή στον κοινοβουλευτισμό καθώς αντί να επισημαίνεται η ανάγκη ενίσχυσης των θεσμών, του δημοκρατικού ελέγχου των εξουσιών προκρίνεται το ατελέσφορο δόγμα του "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος", το δόγμα του κοινωνικού εκφασισμού.
Η Villa Αμαλίας είναι σίγουρα μια "πεπονόφλουδα" της τρικομματικής που θα λεγε κι ο Η.Ηλιού. Μια πεπονόφλουδα όμως που εσκεμμένα πατιέται από την αξιωματική αντιπολίτευση υπό το βάρος της άρνησης να καλυφθεί πολιτικά ένα κενό που καλύφθηκε μονάχα εκλογικά.

Εδώ είναι που έρχεται ως αντιστάθμισμα, η πολιτική χρησιμότητα της κεντροαριστεράς ως δύναμη αλλαγής και κοινωνικής συνοχής, ως ανάχωμα στη ρητορική των άκρων και της διχαστικής παλαιοκομματικής πόλωσης. Μιας κεντροαριστεράς που οφείλει να αφήσει πίσω της, τις λογικές φεουδαλικής νομής του κράτους, τον οικονομικό παρασιτισμό και το πολιτικό πελατολόγειο για να μιλήσει με σύγχρονη γλώσσα για την προκλήσεις του μέλλοντος.Ένας πολύφωνος και χωρίς συμπλέγματα, γνήσια δημοκρατικός σχηματισμός που θα θέσει τα ζητήματα ως έχουν.Θα μιλήσει για την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης γιατί μόνο τότε το χρέος, το όποιο χρέος θα είναι πραγματικά βιώσιμο και για τη συμπόρευση πάνω σε ένα μεταρρυθμιστικό μονοπάτι. Μονοπάτι που περνά αναγκαστικά μέσα από το θεσμικό εκσυγχρονισμό γιατί αντιλαμβάνεται την σημερινή κρίση ως κρίση Δημοκρατίας.

Γι' αυτό μόνο όταν πάψει το πολιτικό κενό της κεντροαριστεράς θα ασχοληθούμε με τα πραγματικά, τα ουσιώδη προβλήματα όπως το τέρας της ανεργίας, της μετανάστευσης των νέων και της διαφθοράς. Προβλήματα που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία κι όχι μόνο το μικρόκοσμο της πλατείας Εξαρχείων.

Όμως αυτή η κεντροαριστερά σήμερα δεν υπάρχει και οι πολίτες καλούμαστε να την επανεφεύρουμε...

 

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Ο ξένος που θα μας σώσει...

Του Μιχάλη Κορδαλή

"Αφιερωμένο στους νέους και τους απανταχού Έλληνες της διασποράς που στάθηκαν αρωγοί για την αναγέννηση της πατρίδας μας σε κάθε ιστορικό σταυροδρόμι"

Είναι γεγονός πως την τελευταία τριετία της βίαιης στροφής μπροστά στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, το χρηματοπιστωτικό σύστημα δοκιμάστηκε απ΄την μεγάλη έξοδο κεφαλαίων στο εξωτερικό.

Ωστόσο, η πλέον σημαντική ταυτόχρονη έξοδος που συντελέστηκε είναι αυτή του ανθρώπινου κεφαλαίου, των νέων δηλαδή επιστημόνων κι εργαζομένων που επέλεξαν το δρόμο της απασχόλησης μακρυά απ΄την Ελλάδα και πιο μακρυά κυρίως από ένα μέλλον ανεργίας, οικονομικής επισφάλειας και υποαμειβόμενης εργασίας. Πρόκειται για ένα κεφάλαιο που όταν αποκτήσει κρίσιμη μάζα είναι ικανό να έχει είτε αναγεννητικές είτε καταστροφικές επιπτώσεις.Το εφιαλτικό ποσοστό της ανεργίας λοιπόν και η πανευρωπαϊκή πρωτιά της νεανικής ανεργίας στη χώρα μας με κάτι παραπάνω από 1 στους 2 κάτω των 25 να μην εργάζονται ωθεί την ελληνική νεολαία να αναζητήσει την τύχη της εκτός των τειχών. Η θλιβερή παραδοχή όμως δεν είναι αυτή αλλά εκείνη που θέλει την ελληνική κοινωνία να αποστερείται από το πιο παραγωγικό, το πιο δημιουργικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.Άνθρωποι με ζήλο, επιστημονική αρτιότητα, όρεξη για εργασία και διάθεση για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο αντί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ασθμαίνουσα ελληνική κοινωνία κι οικονομία επιλέγουν να τις παράσχουν σε άλλες χώρες που έχουν και τη βούληση να τους εντάξουν συνολικά στον εγχώριο ιστό και να τους προσφέρουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.

Oι νέοι Έλληνες δεν είναι πια σίγουρα οι γκασταρμπάιτερ του παρελθόντος αλλά υψηλών προσόντων εξειδικευμένοι εργαζόμενοι. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως η προίκα, η εθνική "επένδυση" της δημόσιας παιδείας έστω και με τις στρεβλώσεις της δεν πρέπει να είναι μια ακόμη θυσία που θα πάει χαμένη. Άλλωστε τα ίδια τα κράτη που αποτελούν κράτη υποδοχής αυτής της νέας "ιδιότυπης" μετανάστευσης καλά καταρτισμένου επιστημονικού προσωπικού έχουν διαμορφώσει αντίστοιχες στρατηγικές κοινωνικού και φορολογικού κυρίως χαρακτήρα που δεν ευνοούν την πρόσκαιρη απασχόληση αλλά την ένταξη και την παγίωση της παραμονής των νέων εργαζομένων που μπολιάζουν την κοινωνική και οικονομική ζωή της καινούριας τους εγκατάστασης.

Βέβαια κάθε κρίση είναι πάντοτε και μια ευκαιρία. Ευκαιρία για νέους με τολμη να "πλουτίσουν" σε γνώσεις, κοινωνική κι επιστημονική εμπειρία αντί να παραμένουν σε μια χώρα χαμηλών προσδοκιών, με μια πολιτική τάξη που επενδύει στο λαϊκισμό των άκρων της πολιτικής γεωγραφίας και στην πελατεία του οικονομικού παρασιτισμού. Μια χώρα που αν δεν ανακοπεί αυτή η πορεία εκτροπής του εθνικού διαλόγου στις "ως δια μαγείας" λύσεις, δεν σταθμιστούν οι συλλογικές μας προτεραιότητες ενδέχεται να μεταραπεί σε κοινωνικό λάκκο των κάτω Βαλκανίων.

Τώρα λοιπόν, που οι μαγικές λύσεις στερεύουν, όπως απέδειξε το δυστυχές παράδειγμα της προσφιλούς μας Κύπρου, τώρα που το παραμύθι δεν έχει "πρίγκηπα" αλλά μόνο το δράκο του εκφασιστικού λαϊκισμού αποδεικνύεται πως ο μόνος ξένος που θα μας σώσει είναι αυτοί, οι νέοι Έλληνες του εξωτερικού.

Οι νέοι που με τη δουλειά τους, την άρτια κατάρτιση τους αποτελούν την καλή έξωθεν μαρτυρία για την Ελλάδα. Αυτοί και η διάθεση τους για προκοπή είναι η πρώτη ελπίδα για ανάκτηση της εθνικής μας αξιοπιστίας στο εξωτερικό κι όχι ο "εξαγωγικός" πολιτικαντισμός. Είναι οι ίδιοι νέοι που με το προϊόν της εργασίας τους ίσως ακόμη και στο άμεσο μέλλον θα μας κάνουν να αισθανθούμε ξανά υπερηφάνοι. Η εμπειρία τους σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της υφηλίου θα καταστή επιπλέον χρήσιμη σε μια ενδεχόμενη προσπάθεια κινητοποίησης των δημιουργικών δυνάμεων του Ελληνισμού για τον εξορθολογισμό κι εκσυγχρονισμό του κράτους.

Ταυτόχρονα οι νέοι Έλληνες μετανάστες καταδεικνύουν αυτό που και η δημοσινονική πληγή της κρίσης έχει καταστήσει σαφές εδώ και πολύ καιρό. Ότι δηλαδή χρειάζεται σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και συνολική στρατηγική στην Παιδεία και την Εργασία για να διασφαλίσουμε ότι θα υπάρχει μέλλον σ' αυτόν το τόπο.

Μέλλον που δεν μας εξασφαλίσει κανένας "σκοτεινός" ξένος χρηματοδότης αλλά τα δικά μας παιδιά που διδάσκουν πως κοινή πατρίδα είναι η Αξιοπρέπεια.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Τα "χέρια που προσεύχονται" στην Ομόνοια...

Γράφει ο Μιχάλης Κορδαλής


Μια πραγματικά ευχάριστη εικόνα στην πόλη μπορεί να αντικρύσει κανείς στην ασθμαίνουσα απ΄την φτώχεια, την εγκληματικότητα και τα μητροπολιτικά αδιέξοδα περιοχή της Ομόνοιας και συγκεκριμένα στον τυφλό τοίχο του δεκαόροφου ξενοδοχείου Vienn...a επί της Πειραιώς.

"Τα χέρια που προσεύχονται" είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης καθώς αποτελούν αντίγραφο του ομώνυμου πίνακα του μεγάλου Γερμανού ζωγράφου Αλμπρεχτ Ντύρερ ενώ η εν λόγω εικαστική παρέμβαση αποτελεί μέρος του προγράμματος συνεργασίας του ΥΠΕΚΑ και της Σχολής Καλών Τεχνών που δρομολογήθηκε επί Τ. Μπριμπίλη με στόχο την αναβάθμιση του δημοσίου χώρου...

Ωστόσο αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι η ενδιαφέρουσα ιστορία του έργου που συνδέεται άμεσα με τη ζωή του δημιουργού του.

Όταν ο Ντύρερ, παιδί 14μελούς οικογένειας γύρισε στο πατρικό του απ΄τη Νυρεμβεργη όπου σπούδασε ζωγραφική έσμιξε με τον μεγαλύτερο αδερφό του Αλβέρτο που μοιραζόταν κι αυτός την αγάπη για τα εικαστικά και τον συντηρούσε δουλεύοντας στα τοπικά ορυχεία όσο σπούδασε. Ο Ντύρερ λοιπόν σαν καλός αδερφός του είπε αμέσως πως ήρθε η ώρα να πάει κι αυτός για σπουδές και ότι θα δούλευε εκείνος τώρα στη θέση του για να τον βοηθήσει...Στην προτροπή του αδερφού του ο Αλβέρτος, τον ευχαρίστησε και δακρύζοντας αρνήθηκε ευγενικά καθώς τα δάχτυλα του ήταν σπασμένα αρκετές φορές,γεμάτα κάλους κι ανήμπορα να κρατήσουν πινέλο απ΄τις κακουχίες των ορυχείων....
Προς τιμήν του αδερφού του, ο Ντύρερ, ζωγράφισε τα χέρια του, το σύμβολο της θυσίας και της αγάπης του για κείνον, τα "χέρια που προσεύχονται".

Τα χέρια της Ομόνοιας προσεύχονται όχι προς το Θεό μα προς τα κάτω, εκεί που θέλουμε να πιστεύουμε πως Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ, Η ΑΓΑΠΗ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΑΚΟΜΑ....
 
 

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Το χρέος της Νέας Γενιάς - «Η φαντασία στην εξουσία»

του Μιχάλη Κορδαλή 

Η κρίση το δίχως άλλο όχι μόνο στην Ελλάδα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού αλλά σε αρκετές χώρες αποδεικνύει μια υποβόσκουσα από δεκαετίες σύγκρουση γενεών. Μάλιστα η σύγκρουση αυτή σε συνδυασμό με την αποχαλίνωση του χρ
ηματοπιστωτικού συστήματος και την πρωτοφανούς απληστίας τραπεζιτική αντίληψη που κοινωνικοποιεί μόνον τις ζημιές δημιουργεί ένα κοινωνικά εκρηξιγενές μείγμα.

Στην Ελλάδα είναι γεγονός πως η λογική του ανεξέλεγκτου υπερδανεισμού χωρίς την παραμικρή τόνωση των παραγωγικών δομών που μεσοπρόθεσμα θα ενισχύσουν την απασχόληση αλλά και την ίδια την χρηματοδότηση του χρέους αποτελεί εξαρχής ευθεία υποθήκευση των μελλοντικών γενεών. Είναι μια πολιτική βαθιά άδικη για τις νέες γενιές, μια άσκηση πολιτικαντισμού καθώς στηρίζεται στην αντιμετάθεση των ευθυνών του σήμερα για το αύριο.
Όμως το φαινόμενο δεν είναι ενδημικό. Οι ιστορικές ευθύνες καταλογίζονται στις πρώτες μεταπολεμικές γενιές της Δύσης, στους “baby boomers”, τα παιδιά του Μάη και του Γούντστοκ οι οποίες αποδείχτηκαν οι πλέον πετυχημένες στην οικονομία, στο περιβάλλον, στις συντάξεις και ιδιαίτερα στη δυνατότητα ανέλιξης παραδίδοντας το ιστορικά καλύτερο αποτέλεσμα ευημερίας. Με τη μεγάλη διαφορά όμως ότι εγκατέλειψαν στην πράξη τη διακηρυγμένη τους ρήξη με το παρελθόν, την κοινωνικά μεταρρυθμιστική αντιπρόταση για ένα πιο δίκαιο κόσμο προς χάριν της χρηματοοικονομικής έννοιας της προεξόφλησης. Έτσι λοιπόν το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο της επίπλαστης ευημερίας στηρίχθηκε στην κοντόφθαλμη προεξόφληση της απόσπασης ευημερίας από το μέλλον και τις επόμενες γενιές, σε όφελος των γενεών που που μετέθεταν τον λογαριασμό στους επόμενους.
Συνεπώς, το χρέος που δημιουργήθηκε απ΄τους παλαιότερους και αποτιμάται για μας σε δάνεια δημόσια και ιδιωτικά πρέπει να αποπληρωθεί μέσα απ΄την εργασία και το μόχθο της νέας γενιάς. Μιας γενιάς που παρά το υψηλό επίπεδο ακαδημαϊκών δεξιοτήτων θα συνεχίσει να υποαμείβεται με βάση την ποσότητα και την ποιότητα της δουλειάς της. Κι αυτό γιατί στην περίπτωση της χώρας μας με το μέγαλο εξωτερικό χρέος, το ετήσιο εθνικό εισόδημα θα μειώνεται κατά το ποσό της εξυπηρέτησής του σε όφελος άλλων κοινωνιών, που αντί να «επενδύσουν» στη φούσκα της δανειοληπτικής υπερκατανάλωσης, επέλεξαν το δρόμο της αποταμίευσης και του δανειοδότη. Μιλούμε συνεπώς για ένα μέλλον ισχνών αμοιβών, ένα μέλλον ανεργίας και χαμηλών προσδοκιών.
Ταυτόχρονα, η γήρανση του πληθυσμού, η συρρίκνωση του παραγωγικού δυναμικού της κοινωνίας σε συνδυασμό με ένα παρωχημένο για την εποχή μας ασφαλιστικό σύστημα μεταπολεμικής φιλοσοφίας που αναφέρεται σε άλλες χρονικές και πληθυσμιακές αναλογίες μεγαλώνουν το ισοζύγιο σε βάρος των γενεών που καλούνται να αποπληρώσουν την απαραίτητη κοινωνική προστασία στους απόμαχους της εργασίας. Μια κοινωνική προστασία που οι ίδιοι κατά πάσα πιθανότητα θα στερηθούν αν δεν ανακοπεί το στρεβλό παρασιτικό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας που παραμένει παραγωγικά ανεπαρκής με τις ευλογίες των Βρυξελλών. Κι όλα αυτά υπό την πίεση των αναδυόμενων οικονομιών που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή μέσα σε ένα δυσμένες ευρωπαϊκό περιβάλλον δημοσιονομικής ασφυξίας με την Ε.Κ.Τ. να μην αντιλαμβάνεται το ιστορικό της ρόλο και την ανάγκη υπέρβασης της μερκελικής κοπής μονεταριστικής ακαμψίας που πυροδοτεί την κοινωνική συνοχή στην Ένωση.

Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι αγκυλώσεις.

Σε διεθνές επίπεδο η καταλήστευση των φυσικών πόρων του περιβάλλοντος σε πλήρη ασυδοσία, με κράτη - βιομηχανικούς κολοσσούς να σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στην συνθήκη του Κιότο και τις περιβαλλοντικές παραβάσεις να ρίχνουν το «μάρμαρο» στο συλλογικό κόστος της κλιματικής αλλαγής.Κόστος που θα πληρωθεί μαζεμένο από τις νέες γενιές, όταν αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα. Και ο λογαριασμός τότε θα είναι εκρηκτικός.

Στην Ελλάδα, με ένα πολιτικό προσωπικό ανεπαρκές, με μια κοινωνία γονατισμένη απ΄ την αυστηρή και εν πολλοίς άδικη κατανομή του φορτίου των περικοπών και ένα θεσμικό έλλειμμα που τροφοδοτεί τα πλεονάσματα της ατιμωρησίας το φάντασμα του κοινωνικού εκφασισμού είναι πλέον ορατό.
Κάτι τέτοιο σημαίνει πως το χρέος της Γενιάς μας δεν συνίσταται μόνο στο χρέος των νομισματικών μονάδων που μας κληροδοτήθηκε αλλά στο χρέος απέναντι στους εαυτούς μας, στον αγώνα για ένα ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΓΕΝΕΩΝ  σε μια Ελλάδα Παραγωγική και Κοινωνικά Δίκαιη. Χρέος που προϋποθέτει την ανασύνθεση ενός ευρύτατου φάσματος εθνικών προτεραιοτήτων και απαιτεί την καινοτόμα πολιτική σκέψη,  την επιτακτική και αποφασιστική κινητοποίηση όλων μας.
Με άλλα λόγια να κάνουμε πράξη το σύνθημα «Η φαντασία στην εξουσία».
Πρόκειται για ένα δύσκολο μονοπάτι που όμως οδηγεί σε ξέφωτο γιατί περνά αναγκαστικά μέσα απ΄ τη συγκρότηση μιας Παραγωγικής οικονομίας που πριμοδοτεί την εργασία και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Περνά ακόμη, μέσα από το θεσμικό εκσυγχρονισμό, τη θωράκιση δηλαδή της Δημοκρατίας μας απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται άμεσα ή έμμεσα μετατρέποντας την σε άθροισμα διαπλοκής, μικροδιευθετήσεων και νομής του δημοσίου ταμείου.
Διαφορετικά, είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε τη συρρίκνωση της Δημοκρατίας σε μια παραμορφωμένη εκδοχή ενός παρασιτικού καπιταλισμού, την ανάπτυξη της εσωστρέφειας και του οικονομικού εθνικισμού σε μια μάχη για μια πίτα που διαρκώς θα μικραίνει.
Αυτό είναι λοιπόν το χρέος της Νέας Γενιάς, ένα χρέος που προσμετράται σε σκληρή δουλειά, σε αγώνα για να οικοδομήσουμε ένα κόσμο πιο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, πιο ΔΙΚΑΙΟ, πιο ανθρώπινο από αυτόν που μας κληροδότησαν οι πατεράδες μας…

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

«Ο Διαρκής Εμφύλιος και η βούληση που μας λείπει...»


«Ο Διαρκής Εμφύλιος και η βούληση που μας λείπει…»
του Μιχάλη Κορδαλή


Μια από τις ενδημικές κακοδαιμονίες του λαού μας που έχει αναδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο αυτή η κρίση είναι σίγουρα παντελής απουσία θεσμικής μνήμης.

Μνήμη η οποία απουσιάζει πρώτα από όλα, από τους ίδιους τους θεσμικούς
εκπροσώπους της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής και διαχέεται στο σύνολο των πολιτών.  Άλλωστε, η παλαιοκομματικής κοπής αντίληψη του κράτους ως λάφυρο, ως συνισταμένη «υπουργοποιήσιμων» φεουδαρχών που λογοδοτούν στους δικούς τους υπηκόους με τη μορφή της πολιτικής πελατείας μόνο μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγηθεί.
Τα αίτια είναι πολλοίς γνωστά και αντλούν τις καταβολές τους στη νεότερη ιστορική διαδρομή της πατρίδας μας. Η τουρκοκρατία της τσιφλικάδικης απολυταρχίας, τα πνευματικά προϊόντα του αστικού διαφωτισμού που προσπάθησαν να «μπολιάσουν» οι Έλληνες λόγιοι αλλά ουδέποτε -εκτός από ελάχιστες στιγμιαίες αναλαμπές- δεν έγιναν κτήμα του συλλογικού μας θυμικού ως το κοινωνικά διχοτομημένο μετεμφυλιακό κράτος είναι οι κύριοι ιστορικοί σταθμοί μιας πορείας εθνικού παραλογισμού.
Η θλιβερή ωστόσο παραδοχή που προκύπτει ειδικά σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας δεν έρχεται μέσα απ΄ το μνημόσυνο της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας αλλά απ΄ την ίδια την καθημερινότητα μιας κοινωνίας που δεν θυμάται, δεν εμπιστεύεται, δεν κινητοποιείται προς το συλλογικό συμφέρον. Γιατί ακριβώς η θεσμική μας αμνησία αναδεικνύει εκ πρώτοις την απουσία ισχυρών θεσμικών πυλώνων (π.χ. πολιτικό σύστημα, Δικαιοσύνη…)  ή ακόμη το περιλάλητο πλέον έλλειμμα εμπιστοσύνης σ’ αυτούς και την ταυτόχρονη αδυναμία ανακατεύθυνσης της αμφισβήτησης των πολιτών σε ένα συλλογικό δημιουργικό μονοπάτι.
 Η μεγάλη απόφαση ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή» παραμένει αρκετά δύσκολη για να προτιμηθεί σε σχέση με την ανέξοδη ρητορεία κάποιου λαϊκιστή των άκρων της πολιτικής γεωγραφίας..
Όσο όμως απουσιάζει η δημοκρατικά οργανωμένη Πολιτεία, όσο απουσιάζουν οι θεσμοί, οδηγούμαστε ταχύτερα στην τυραννία των «ΠΑΡΑ - θεσμών». Κάπως έτσι, η απουσία ελεγκτικών μηχανισμών μετατρέπει την οικονομία σε παραοικονομία, η απουσία του κράτους στη διαμόρφωση μεταναστευτικής πολιτικής και αποτελεσματικής αστυνόμευσης επιβάλλει το ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ των νεοναζιστικών συμμοριών σε υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας. Από κοντά βέβαια ακολουθεί  και η λαϊκή έκφραση του εκφασισμού με την μορφή της ανυπαρξίας κοινωνικής συνευθύνης από μέρους των πολιτών είτε αυτό λέγεται Κερατέα είτε Κόρινθος. Άλλωστε τα σκουπίδια κυριολεκτικά στη μια περίπτωση και τα «σκουπίδια» –παράνομοι μετανάστες-  για τους ακροδεξιούς στην άλλη θα παραμείνουν σε κάποια άλλη λαϊκή γειτονιά αλλά όχι δίπλα στη δική μας πόρτα.
Είναι προφανές λοιπόν, πως μιλάμε για μια κοινωνία αποσβολωμένη μπροστά στην οικονομική δίνη, μια κοινωνία σε ΔΙΧΑΣΜΟ κι ένα ΚΡΑΤΟΣ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΕΜΦΥΛΙΟ.

Εξακολουθούμε δηλαδή ως σήμερα να μην αντιλαμβανόμαστε πως ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ είναι αυτός για τον οποίο ακόμη πληρώνουμε το λογαριασμό.
Καθώς αντί λοιπόν να ακολουθήσουμε τη συνταγή του σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού συμβολαίου προς την ανοικοδόμηση όπως έγινε στις περισσότερες χώρες της Δύσης με την ιδεολογική νίκη του κευνσιανού οικονομικού δόγματος εμείς προτιμήσαμε να μετατρέψουμε εκ νέου την πατρίδα μας σε στρατώνα με τις ευλογίες των «ψυχροπολεμικών» πρωταγωνιστών .

Έχουμε ξεχάσει πως το "ανήκομεν εις την Δύσιν" του μεταπολιτευτικού Καραμανλή ήταν κενό γράμμα όταν από το 52' ως το 81' είχαμε καπιταλισμό με ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ όμως αλά Σοβιετία. Η λέξη αξιοκρατία για την πρόσληψη στο Δημόσιο και αλλού είχε αντικατασταθεί από το δελτίο «κοινωνικών φρονημάτων». Η υπερφόρτωση του Δημοσίου επί Ανδρέα πριν ξεφύγει εντελώς ήταν μια φυσική όσο και αναγκαία απόληξη ενός επί 30ετίας «εκ δεξιών» ποδηγετούμενου και χουντικού επί 7ετίας Δημόσιου Τομέα. Ξεχνούμε ακόμη τα πολιτικά πάθη, το φόβο να αγοράσουν ορισμένοι πολίτες εφημερίδα της αρεσκείας τους μέχρι πριν από 30 χρόνια. Aγκυλώσεις που για να ξεπεραστούν μας οδήγησαν στο κράτος πότε των «πρασίνων», πότε των «βένετων» ενώ από κοντά έρχονται κι οι «ρούσσιοι».

Σήμερα, η ίδια πόλωση δυστυχώς αναζωπυρώνεται με τους υμνητές του εμφύλιου μίσους να βρίσκονται εντός του Κοινοβουλίου και αρκετούς συμπολίτες μας κι απ΄ τις δυο πλευρές ρου ιδεολογικού Ρουβικώνα να ετοιμάζονται απερίσκεπτα να γυρίσουν τη σελίδα πίσω στις πιο σκοτεινές εποχές της ιστορικής μας πορείας είτε με τη μορφή της κοινωνικής σύγκρουσης είτε με τη δημαγωγική ψευδαίσθηση του «σιωπηρού εμφυλίου» που ακολουθήθηκε μεταπολιτευτικά με την τακτή άλωση του κράτους απ΄ το κομματικό προσωπικό την επαύριο της εκλογικής αναμέτρησης.
Ωστόσο, ο θεσμικός εκσυγχρονισμός που θα σημάνει και το τέλος της της αντίληψης του κράτους ως άθροισμα βολέματος, κομματικής νομής του δημόσιου ταμείου και εξυπηρέτησης πελατειακών και άλλων διαπλεκόμενων συμφερόντων είναι κάτι παραπάνω από επιτακτικός.
Πολύ απλά γιατί αυτή τη δύσκολη ώρα της οικονομικής αιμορραγίας, ο συντεχνιακός κοινωνικός κατακερματισμός, με την εκάστοτε ομάδα πίεσης να παρασιτεί σε βάρος του συνόλου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και τον εκφασισμό.
Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται έναντι όλων μας είναι λιτό, σαφές, καθαρό.
 
«Ή κοινωνία θα τελειώσει με αυτήν την κατάσταση, ή αυτή η κατάσταση θα τελειώσει την κοινωνία.»

Άλλωστε, η «δημοκρατία» του πελατειακού παρασιτισμού, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια είναι όλα απότοκα του μεγάλου θεσμικού ελλείμματος που τροφοδοτεί το πλεόνασμα της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της ατιμωρησίας.
Κι αν εν καιρό κρίσης για το κοινωνικό κράτος χρειάζεται χρήματα, για την αναμόρφωση των θεσμών της χώρας και την αναβάθμιση της Δημοκρατίας μας χρειάζεται ένα μόνο πράγμα: ΒΟΥΛΗΣΗ.

Boύληση που περνά μέσα από συγκεκριμένες τομές όπως η αλλαγή του εκλογικού συστήματος στη βάση ολιγοεδρικών περιφερειών, η θεσμοθέτηση της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, της ανάκλησης, η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η πρόβλεψη για ορισμένο αριθμό κοινοβουλευτικών θητειών μέχρι και την ενδεχόμενη μείωση του αριθμού των αντιπροσώπων.

Η βούληση όμως αυτή είναι η βούληση που μας λείπει….

Στο ΣτΕ προσέφυγαν Περιφέρειες για ακύρωση των απολύσεων εργαζομένων τους

Υπογραμμίζεται μάλιστα ότι η θέση συγκεκριμένης ομάδας εργαζομένων σε διαθεσιμότητα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις συνταγματικές αρχές της ισότητας, της αξιοκρατίας και της αναλογικότητας.
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου ζητώντας να κριθεί παράνομος και αντισυνταγματικός ο ν. 4093/2012 (Μνημόνιο III) και ειδικότερα, οι διατάξεις, με τις οποίες προβλέπεται κατάργηση των θέσεων κατηγορίας ΔΕ των ειδικοτήτων διοικητικού, διοικητικού - λογιστικού, διοικητικού - οικονομικού και διοικητικού-γραμματέων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου.
Οι Περιφέρειες, με τις κατατεθείσες προσφυγές τους, στρέφονται κατά του Ελληνικού Δημοσίου, του ν. 4093/2012, της σχετικής εγκυκλίου του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και της ακόλουθης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου και υποστηρίζουν ότι ο τρόπος κατάργησης των επίμαχων θέσεων είναι πασίδηλα αντισυνταγματικός καθώς έρχεται σε αντίθεση με τα άρθρα 2, 4, 26, 72, 74, 76, 101, 102 και 103 του Συντάγματος. Ειδικότερα, επισημαίνεται ότι η κατάργηση οργανικών θέσεων στο Δημόσιο τομέα είναι μεν δυνατή αλλά απαιτείται η αντικειμενική αιτιολόγηση, να δικαιολογείται δηλαδή ότι οι συγκεκριμένες θέσεις δεν εξυπηρετούν πλέον τον κοινωνικό και υπηρεσιακό σκοπό, για τον οποίο είχαν αρχικά προβλεφθεί.
Τονίζεται ότι εν προκειμένω, η κατάργηση των οργανικών θέσεων έγινε με τρόπο μαζικό και γενικευμένο, χωρίς καμία εξειδίκευση, με μη αντικειμενικά κριτήρια ενώ αναφέρεται ότι απολύθηκαν έμπειροι και χρήσιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η κοινωνική αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών. Υπογραμμίζεται μάλιστα ότι η θέση συγκεκριμένης ομάδας εργαζομένων σε διαθεσιμότητα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις συνταγματικές αρχές της ισότητας, της αξιοκρατίας και της αναλογικότητας.

Εμετική επιστολή της Χ.Α. με υπογραφή "μαθητή"

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ «ΜΑΘΗΤΗ»

xa_mathites
Άλλη μια κατασκευασμένη επιστολή από τη Χρυσή Αυγή. Πίσω από την ανωνυμία (κανείς δεν θα ψάξει ποιος είναι ένας ανήλικος μαθητής) κατασκευάζεται μια ιστορία που συμφέρει. Η άνοδος της ΧΑ και η επιρροή της στα σχολεία χτίζεται σιγά σιγά μέσα από τέτοια μικροψέματα. Τα θύματα τελικά είναι όλα τα παιδιά και οι νέοι.
Η Χρυσή Αυγή δεν θέλει να λύσει προβλήματα. Τα δημιουργεί και τα εκμεταλλεύεται.
Την απάντηση πρέπει να δώσουν η οργανωμένη πολιτεια, οι τοπικές κοινωνίες και η εκπαιδευτική κοινότητα.
Παραθέτουμε την «επιστολή» που δημοσιεύεται στο site της Χ.Α.:
«Καλησπέρα, θα ήθελα αυτή η επιστολή να δημοσιευθεί και ευχαριστώ εκ των προτέρων, σε περίπτωση που την δημοσιεύσετε. Είμαι μαθητής της B΄ Λυκείου, μένω στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Παγκράτι. Διάβασα τυχαία στο διαδίκτυο ένα ανοιχτό γράμμα 265 Ελλήνων μαθητών και μαθητριών από τη Γερμανία, το οποίο περιγράφει την κατάσταση των Ελλήνων που μένουν εκεί. Αμέσως επικοινώνησα με τον πρώτο ξάδερφό μου για να μάθω τι γίνεται, γιατί πρώτη φορά διάβασα τέτοια πράγματα. Θα σας πω με λίγα λόγια τι έλεγε αυτό το γράμμα. Είναι μάλλον ένα κείμενο καταδίκης του «φασισμού και του ρατσισμού της Χρυσής Αυγής που μας λέει να καταδικάσουμε το εν λόγω κόμμα, γιατί τα ίδια που κάνουν στην Ελλάδα τα ίδια παθαίνουν οι Έλληνες μαθητές και μετανάστες στη Γερμανία…». Όπως είπα και πριν, επικοινώνησα με τον συνομήλικο ξάδερφό μου στη Γερμανία που γεννήθηκε και ζει με την οικογένεια του. Του έστειλα και το κείμενο για να μου πει την γνώμη του.
Αφού το διάβασε μου εξήγησε ότι πρόκειται για ένα προβοκατόρικο κείμενο το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και φυσικά δε γράφτηκε από 265 Έλληνες μαθητές της Γερμανίας. Όπως μου εξήγησε οι Έλληνες μαθητές και οι Έλληνες μετανάστες δέχονται επιθέσεις κυρίως από τούρκους που είναι πάρα πολλοί στην Γερμανία, μουσουλμάνους κλπ. και πολύ σπανιότερα από γερμανούς, οι οποίοι φυσικά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την Χρυσή Αυγή. Μου τόνισε μάλιστα ότι η Χρυσή Αυγή έχει πάρα πολλούς οπαδούς στην κοινότητα των Ελλήνων της Γερμανίας και σκέφτονταν μάλιστα να οργανώσουν και παράρτημα του κόμματος σε κάποιες πόλεις.
Έχει όμως σημασία να μιλήσω κι εγώ σαν Έλληνας μαθητής για την κατάσταση στο σχολείο μου και στην περιοχή μου. Οι αλλοδαποί μαθητές είναι πλειοψηφία και κυρίως οι αλβανοί φτιάχνουν συμμορίες και δεν νοιάζονται στο σχολείο για τίποτε άλλο, παρά το πώς θα επιβληθούν με βία στους Έλληνες. Οι καθηγητές είναι στον κόσμο τους και λένε ιστορίες για αδελφοποίηση των λαών και ότι πρέπει όλοι μαζί να αντισταθούμε στο φασισμό και το ρατσισμό. Μα ο μόνος ρατσισμός που βλέπω εγώ αυτή τη στιγμή είναι ο ρατσισμός κατά των Ελλήνων. Η κατάσταση εκτός σχολείου είναι τρισχειρότερη με συμμορίες αλλοδαπών που χτυπάνε καθημερινά Έλληνες και κάθε βδομάδα υπάρχει και νεκρός. Δυστυχώς το κράτος και τα κανάλια υποστηρίζουν όλους αυτούς τους δολοφόνους. Όποιος εκφέρει αντίθετη γνώμη χαρακτηρίζεται αμέσως ρατσιστής ή φασίστας και προσπαθούν να τον φιμώσουν με κάθε τρόπο. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι πρόβλημα, όπως λένε οι δήθεν μαθητές της Γερμανίας. Η Χρυσή Αυγή είναι η τελευταία ελπίδα για τους Έλληνες και την Ελλάδα.
Παναγιώτης Κ. – Μαθητής Β΄ Λυκείου»

«Δικαιότερη φορολογία» χαρακτήρισε τη συμφωνία ο Ομπάμα

«Δικαιότερη φορολογία» χαρακτήρισε τη συμφωνία ο Ομπάμα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στην εφημερίδα "Τα Νέα": Τετάρτη 02 Ιανουαρίου 2013
Τελευταία ενημέρωση: 02/01/2013
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα χαιρέτισε τη συμφωνία η οποία επιτεύχθηκε στο Κογκρέσο για την αποφυγή του «δημοσιονομικού γκρεμού» και δήλωσε ότι τήρησε την προεκλογική του υπόσχεση για δικαιότερη φορολογία. Παράλληλα, προειδοποίησε ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί την αύξηση του δημοσιονομικού ορίου. 

«Ενας από τους άξονες της προεδρικής εκστρατείας μου ήταν η αλλαγή ενός φορολογικού κώδικα που ευνοούσε υπερβολικά τους πλούσιους είς βάρος της μεσαίας τάξης. Απόψε το επιτύχαμε χάρη στις ψήφους των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο», πρόσθεσε ο Μπαράκ Ομπάμα λίγη ώρα μετά την ψηφοφορία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, η οποία ενέκρινε με 257 ψήφους υπέρ και 167 κατά τη συμφωνία που είχε υιοθετήσει 24 ώρες πριν η Γερουσία για την αποφυγή του «δημοσιονομικού γκρεμού».

Η συμφωνία προβλέπει την αύξηση από 35% στο 39,6% του φορολογικού συντελεστή για τα νοικοκυριά με ετήσιο εισόδημα άνω των 450.000 δολαρίων. Ωστόσο, αφήνει σε εκκρεμότητα τα θέματα των αυτόματων περικοπών των δημοσίων δαπανών και 
προαναγγέλλει σύντομα νέα αναμέτρηση ανάμεσα στον Λευκό Οίκο και τους συντηρητικούς του Κογκρέσου. 

Δύο μήνες μετά την επανεκλογή του, ο Μπαράκ Ομπάμα επιτυγχάνει αυτό που επεδίωκε από καιρό: την κατάργηση των φορολογικών δώρων που η κυβέρνηση Μπους είχε κάνει προς τους πλουσιότερους των αμερικανών φορολογουμένων. 

Παρά την αρνητική για τον Μπαράκ Ομπάμα ισορροπία δυνάμεων στο Κογκρέσο, ο αμερικανός Πρόεδρος είχε ένα σημαντικό πλοενέκτημα: η απουσία συμφωνίας θα άνοιγε τον «δημοσιονομικό γκρεμό», την αυτόματη αύξηση των φόρων εξαιτίας της 
εκπνοής των φορολογικών ελαφρύνσεων της περιόδου Μπους και την αυτόματη περικοπή των δημοσίων δαπανών, προϊόν διαπραγμάτευση του 2011 στο Κογκρέσο. 

Μπροστά στο φάσμα του σοκ της λιτότητας που θα προκαλούσε ύφεση στην αμερικανική οικονομία, μέρος των Ρεπουμπλικανών της Βουλής των Αντιπροσώπων συντάχθηκε με τους Δημοκρατικούς και υπερψήφισε τη συμφωνία. 

Ο Μπαράκ Ομπάμα εξέφρασε την ικανοποίησή του για τη συμφωνία στο Κογκρέσο, προειδοποίησε, ωστόσο, τους 
Ρεπουμπλικανούς  ότι θα αρνηθεί να διαπραγματευθεί την αύξηση του ανώτατου ορίου του δημοσίου χρέους και ζήτησε λιγότερους μελοδραματισμούς στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις επί του προϋπολογισμού για τη μείωση των κρατικών δαπανών, έπειτα απο την έγκριση από τη Βουλή των Αντιπροσώπων της συμφωνίας για την αποφυγή του δημοσιονομικού γκρεμού , η οποία προβλέπει την αύξηση των φόρων επί των νοικοκυριών με ετήσιο εισόδημα άνω των 450.000 δολαρίων. 

Μετά την νίκη του στην αναμέτρησή του με τους Ρεπουμπλικανούς για το δημοσιονομικό γκρεμό, ο Μπαράκ Ομπάμα αναχωρεί για την Χαβάη όπου θα συνεχίσει με την οικογένειά του τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς.