Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

"Παρασιτικός Καπιταλισμός" του Kώστα Καλλίτση

Πηγή: "Καθημερινή"

Για να λύσεις ένα πρόβλημα προϋπόθεση είναι να το κατανοήσεις. Και το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος. Η υπερχρέωση του κράτους είναι εκδήλωση του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι το μοντέλο του παρασιτικού καπιταλισμού.bΜελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (2011) δείχνει ότι ο δανεισμός των ελληνικών νοικοκυριών είναι μικρότερος από τον μέσο όρο 18 ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (65% έναντι 94% του ΑΕΠ), όπως και των επιχειρήσεων (65% έναντι 126%). Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος είναι καταχρεωμένο. Το ελληνικό παράδοξο εξηγείται: Το κράτος έπαιρνε το ρίσκο του δανεισμού και εκχωρούσε στους «πελάτες» το προϊόν του, με τη μορφή της προσόδου με κρατική εγγύηση. Δανειζόταν για να τροφοδοτεί τη συνολική ζήτηση και να κινείται η οικονομία χωρίς να υποχρεωθεί σε μεταρρυθμίσεις, δημιουργία ισχυρών παραγωγικών δομών, βελτίωση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Δανειζόταν για να διαιωνίζεται η καθυστέρηση και να ευημερούν τα παρασιτικά κοινωνικά συμφέροντα που διαπλέκονταν με το πολιτικό σύστημα. Ουσιαστικά, το κράτος χρηματοδοτούσε την οικονομική μεγέθυνση εμποδίζοντας την ανάπτυξη.

Δημοκρατικά και συναινετικά, το κρατικό έλλειμμα (συν)κάλυπτε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Ετσι δημιουργήθηκε η ελληνική φούσκα. Φούσκα μικρών δήθεν επιχειρήσεων, επί το πλείστον εκτός αλυσίδας παραγωγής - ένα αρχιπέλαγος από βιτρίνες με εισαγόμενα καταναλωτικά είδη. Φούσκα ξενοδοχείων, που ίσως δεν έβγαλαν κέρδη από τη λειτουργία τους όσο από την υπερτιμολόγηση της κατασκευής τους. Φούσκα κρατικοδίαιτων δήθεν επιχειρήσεων δημοσίων έργων και κυρίως προμηθειών - φυτώρια της συναλλαγής του πολιτικού συστήματος. Φούσκα ανομίας και διαφθοράς. Φούσκα κρατικών μηχανισμών απορρόφησης της «πελατείας», σε διαχρονική αντιστάθμιση της συστημικής ανικανότητας παραγωγής επαρκών, βιώσιμων θέσεων εργασίας.

Η ελληνική φούσκα έσπασε. Το αύριο δεν θα γεννηθεί με ανώδυνο τοκετό. Η τελευταία ευκαιρία σταδιακής μεταρρύθμισης χάθηκε τη 10ετία του 2000. Το ευρώ, αντί για στρώμα απορρόφησης των κραδασμών μιας μεταρρύθμισης, χρησιμοποιήθηκε ως μαξιλάρι ύπνου. Αποδιώχνονταν οι «Γιαννίτσηδες», αφού δεν είχαν νέα ευχάριστα να πουν. Αφότου ξέσπασε η διεθνής κρίση, η ανταγωνιστικότητα παίρνει την εκδίκησή της βίαια, με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει ένας εξαρτημένος καπιταλισμός στερημένος από πρόσβαση στις διεθνείς αγορές: Την εσωτερική υποτίμηση. Δεν ωφελεί να την ξορκίζουμε. Βλάπτει αν, σαν παράλυτοι, αφήσουμε ανεξέλεγκτη την εξέλιξή της.

Η διάλυση της αγοράς εργασίας δεν είναι φάρμακο –δηλητήριο είναι. Αλλά, όσοι νόμοι και αν γίνουν ή καταργηθούν, η θέση της μισθωτής εργασίας θα επιδεινώνεται αν δεν προστατευθούν οι υγιείς επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, πρώτον, και, δεύτερον, δεν δημιουργηθούν νέες βιώσιμες θέσεις εργασίας. Το πρώτο προϋποθέτει την άμεση αντιμετώπιση της έλλειψης ρευστότητας – προς τούτο, μπορούμε να ζητήσουμε 4 - 5 δισ. ευρώ επιπλέον βοήθεια από την τρόικα. Το δεύτερο προϋποθέτει να υλοποιήσουμε, με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, όλες τις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις (πάταξη φοροδιαφυγής, συρρίκνωση και βελτίωση του κράτους, δημοσιονομική εξυγίανση, αποτελεσματική Δικαιοσύνη, ενίσχυση υγιούς επιχειρηματικότητας) ώστε, το ταχύτερο, να πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα και να ξεκλειδώσουμε τις διεθνείς αγορές. Προϋπόθεση και για τα δύο είναι να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη.

"ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μπροστά στην ιστορία" του Κώστα Κούρκουλου

Είναι γνωστό πως εκλογές χωρίς ΕΧΘΡΟ ή χωρίς ΟΡΑΜΑ (πολλές φορές πάνε μαζί), δεν κερδίζονται. Από την αρχή της κρίσης, ο ΕΧΘΡΟΣ ήταν προφανής: Οι αιτίες που μας οδήγησαν σ’ αυτήν. (Τις έχουν περιγράψει άλλοι εξαιρετικά, οπότε παρέλκει η επανάληψη.)
Η ίδια πραγματικότητα, επέβαλλε και το αντίστοιχο ΟΡΑΜΑ: Μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς, ώστε η χώρα να τελειώσει με τη διαφθορά, το πελατειακό σύστημα, τη μεσαιωνική κυριαρχία των συντεχνιών, τη φοροδιαφυγή, τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό… και πάει λέγοντας.
Άρα, η πολιτική σύγκρουση έπρεπε να εκτυλιχθεί αναγκαστικά στο πεδίο των Μεταρρυθμίσεων που θα πρότεινε ή δεν θα πρότεινε ο κάθε πολιτικός χώρος. Η συνθήκη αυτή, θα παρέσυρε την κοινωνία – κατά κανόνα πιο συντηρητική από το πολιτικό σύστημα – σε μία μικρή επανάσταση, που ίσως θα μετέτρεπε την κρίση σε ευλογία.
Τολμώ να σκεφτώ ότι ήταν η πρώτη ιστορική ευκαιρία για  να συγκροτηθεί η χώρα μας στα πρότυπα δυτικής πολιτείας.

Προϋπόθεση βεβαίως γι’ αυτό, ήταν η συνείδηση της ιστορίας και της πραγματικότητας. Στη θέση της όμως οργανώθηκε το αντίστροφο: Η συλλογική έξοδός μας από την πραγματικότητα.
Πρωτουργός σ’ αυτήν την «παρανοϊκόμορφη» ιστορική εκτροπή, ήταν ο Σαμαράς, ο οποίος όχι μόνον αντιστάθηκε σε κάθε κίνηση για τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, αλλά δαιμονοποίησε ακόμη και τη δανειακή σύμβαση, αναδεικνύοντάς την σε μοναδική αιτία του κακού. (Η αναγκαστική ύστερη αλλαγή του, απέδειξε απλώς τον αμοραλισμό της πρώτης θέσης του.) Πίσω του στοιχήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς, με όρους φτηνής πολιτικής κερδοσκοπίας. Και έτσι κυριάρχησαν τα «άλλα μείγματα», οι «άλλες πολιτικές» κ.ο.κ., για να συγκαλυφθεί η αδυναμία τους να προτείνουν λύσεις. Διότι προφανώς και δεν είναι λύση η επίκληση του θεού ή ο κουτσαβακισμός της «ελληνικής υπερηφάνειας».

Έτσι λοιπόν παλινδρομήσαμε συλλογικά στην κατάσταση της «πρωτογενούς διεργασίας» - δανείζομαι τον όρο από τη θεωρία της ψυχανάλυσης - όπου ο ψυχικός μηχανισμός λειτουργεί ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και δεν ελέγχεται από τη λογική. Περιήλθαμε δηλαδή στην κατάσταση που λειτουργούν τα νήπια και οι παρανοϊκοί, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την προ-λογική πεποίθηση, «αν αυτό δεν το παραδεχθώ, τότε δεν συμβαίνει».

Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι μικρή. Διότι ήταν οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που διέθεταν την ικανότητα να προσδιορίσουν μία διαφορετική εξέλιξη. Και είχαν τη δυνατότητα, αν επέβαλλαν ως προεκλογική «ατζέντα» τις αναγκαίες Μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε η ιστορική στιγμή. Μάλιστα, με σημαία τις Μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσαν να ηγηθούν ενός αντίστοιχου κινήματος, που θα αντλούσε τα υλικά του από το μέλλον. Άλλωστε, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας ήταν έτοιμα να συμμεριστούν μία τέτοια  ιστορική κίνηση.
Δραπετεύοντας όμως από τη συνείδηση της ιστορίας, παγιδεύτηκαν στη μιζέρια του μεταφυσικού «αντιμνημονισμού» των αντιπάλων τους.  Με άλλα λόγια, εγκλωβίστηκαν στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και του Καμμένου, χάνοντας έτσι, όχι μόνο τη «μάχη της εξέδρας», αλλά και τη μάχη της λογικής.
Βεβαίως δεν μίλησαν για καταγγελία. Όμως επιδόθηκαν σε γλωσσοπλαστικό διαγωνισμό (αποδέσμευση, υπέρβαση, αναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση), προκειμένου να διαδηλώσουν και τη δική τους μονομανία για αλλαγή του μνημονίου, τη στιγμή που η ιστορία επέβαλλε να αλλάξει η χώρα!

Αυτό, όχι μόνο στέρησε τους πολίτες από το όραμα της αλλαγής, καθηλώνοντάς τους στην κατάθλιψη, αλλά πρόσφερε και τροφή στο τέρας της δημοκοπίας. Διότι νομιμοποιούσε το Μεγάλο Ψέμα, ότι το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν όσα προκάλεσαν την κρίση, αλλά το μνημόνιο.
Ακόμη και οι εκλογικές συνέπειες, ήταν αυτονόητες: Εφ’ όσον οι δημοκόποι ήταν οι πιο γνήσιοι «αντιστασιακοί» κατά του μνημονίου, οι ψηφοφόροι επέλεξαν αυτούς. Έτσι, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έχασαν τη λογική και τις ψήφους και η χώρα την ιστορική ευκαιρία να αλλάξει.

ΥΓ: Θέλω να ελπίζω ότι στις λίγες μέρες που μας μένουν μέχρι τις εκλογές, μπορούν ακόμη να αφουγκραστούν τη «μυστική βοή…των πλησιαζόντων γεγονότων». Και να συντονιστούν με την ιστορία

Σφυροκόπημα Σρέντερ κατά Μέρκελ: "Όσα το Βερολίνο επιβάλλει στην Αθήνας δεν έχουν νόημα"

«Όσα η κυβέρνηση του Βερολίνου επιβάλλει στην Αθήνα δεν έχουν ούτε πολιτικό, ούτε οικονομικό νόημα», δήλωσε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα Κοριέρε Ντέλα Σέρα.

«Αυτό που κάνει η γερμανική κυβέρνηση, το να λέει δηλαδή στην Ελλάδα ότι πρέπει να εφαρμοσθούν συγχρόνως οι μεταρρυθμίσεις και η πολιτική λιτότητας, δεν έχει νόημα. Είναι σαφές ότι χρειάζονται περισσότερο χρόνο», σημείωσε ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και προσέθεσε:

«Πολλά εξαρτώνται από το πώς οι Έλληνες θα ψηφίσουν σε δυο εβδομάδες, αν θέλουν να τους σώσουμε. Αν προκύψει μια κυβέρνηση έτοιμη να προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, μπορούμε να σώσουμε την Ελλάδα. Αλλά, όπως είπα, θα χρειασθεί να δοθεί περισσότερος χρόνος στη νέα ελληνική κυβέρνηση»

Ο πρώην καγκελάριος εκτιμά ότι «το σοβαρότερο λάθος που κάναμε, είναι ότι αφήσαμε μετέωρη την κυβέρνηση Παπανδρέου» και εξηγεί: «Ο ίδιος ήταν σαφής. Είχε πει: δώστε μου περισσότερο χρόνο. Τώρα, όλοι οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουν ότι οι δομικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να πραγματοποιηθούν, αλλά οι Ευρωπαίοι πρέπει να κατανοήσουν ότι όλα αυτά δεν γίνονται μέσα σε μια νύχτα. Θα έπρεπε να πούμε αμέσως ότι θέλουμε να σώσουμε την Ελλάδα, ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αναμορφώσουν την χώρα, αλλά, παράλληλα, ότι πρέπει να μπορέσουν να το κάνουν βαθμιαία. Μέχρι τώρα, δυστυχώς, ασκούμε μόνον πίεση στην Αθήνα».

Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ «δεν πιστεύει ότι η Αθήνα θα βγει από το ευρώ» και σε όσους προφητεύουν έναν «ενδεχόμενο κίνδυνο για ντόμινο» απαντά πως «θα έφτανε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα για να αποτραπεί κάτι τέτοιο».

Όσο για την Άγκελα Μέρκελ, ο προκάτοχός της θεωρεί ότι «σκέφτεται, πρώτα απ’ όλα, βάσει εκλογικών κατηγοριών, βάσει δηλαδή εσωτερικής πολιτικής ισχύος- και κάνει λάθος».

ΣΚΛΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΙ ΡΕΝ

Το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης πρέπει να υποστηριχθεί με υπεύθυνες δημοσιονομικές πολιτικές και στενότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης για να επιβιώσει και να ευημερήσει, τόνισε την Πέμπτη ο Ευρωπαίος επίτροπος για Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Ολι Ρεν.

«Χρειαζόμαστε μια αυθεντική κουλτούρα σταθερότητας και μια πολύ αναβαθμισμένη ικανότητα περιορισμού της διάχυσης» της κρίσης, δήλωσε στη διάρκεια μιας διάσκεψης ο κ. Ρεν.

«Έτσι είναι, τουλάχιστον αν θέλουμε να αποφύγουμε μια διάλυση της Ευρωζώνης και να κάνουμε αντιθέτως το ευρώ να επιτύχει», πρόσθεσε.

Ο κ. Ρεν προειδοποίησε όμως ότι, αν άρχιζε αμέσως μια συζήτηση για την έκδοση κοινών ομολόγων όλης της Ευρωζώνης, των ευρωομολόγων, θα ήταν μια «ψευδής συζήτηση».

Κάλεσε τις χώρες να ευθυγραμμίσουν πρώτα περισσότερο τις δημοσιονομικές πολιτικές τους και να κινηθούν προς μια χρηματοπιστωτική ένωση.

«Δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας εστιάζοντας σε μια κοινή έκδοση δημοσίου χρέους χωρίς ταυτόχρονη χρηματοπιστωτική βιωσιμότητα ούτε θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα σταθερότητας στην Ευρωζώνη χωρίς να μοιραστούμε σημαντικά το βάρος της προσαρμογής», υποστήριξε.

«Η επιβολή των στόχων αυτών δια της βίας είναι πράγματι μια ψευδής συζήτηση», δήλωσε.

Δελτίο Τύπου για την νεοφασιστικές επίθεσεις της Χρυσής Αυγής

Δεύτερη ρατσιστική επίθεση τθφλής βίας σημειώθηκε μέσα σε μόλις λίγα 24ωρα σε σταθμό τρένου, στον Άγιο Νικόλαο Αττικής και είχε ως απότελεσμα τη μεταφορά ενός 30χρονου οικονομικού μετανάστη στο ΚΑΤ.
Είναι προφανές πως συγκεκριμένες "δυνάμεις του τρόμου" με αιχμή του δόρατος τα ένοπλα τμήματα της νεοφασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής έχουν επιλέξει να καλλιεργήσουν τον πανικό και τον παραλογισμό της αυτοδικίας στις ιδιαίτερα πληττόμενες  από την κρίση, την διαρκή υπόβαθμιση και την απουσία έγχωριου αλλά και πανευρωπαϊκού μοντέλου μεταναστευτικής πολιτικής, γειτονιές της Αθήνας.

Θέση μας, αλλά και θέση κάθε προοδευτικού ανθρώπου, κάθε πολίτη με δημοκρατική συνείδηση, είναι πως η οργανωμένη Πολιτεία δεν μπορεί και δεν πρέπει να απουσιάζει.
Κι αυτο γιατί, όπου απουσιάζουν οι θεσμοί, δημιουργούνται παρα-θεσμοί.
Κι όπου απουσιάζει το Κράτος, επεμβαίνει το παρακράτος της ακροδεξιάς.

Η Ελληνική Δημοκρατία έχει χρέος απέναντι στους πολίτες να τους προστατέυσει.. Να προστατεύσει το δικαίωμα τους σε μια ευνομούμενη πολιτεία με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η δική μας συμβολή στο διάλογο για τη δημιουργία ενός νέου θεσμικού πλαισίου για τη μετανάστευση με επίκεντρο τον άνθρωπο, την βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου και την εξάρθρωση των κυκλωμάτων σύγχρονου δουλεμπορίου περιλαμβάνει τις εξής προτάσεις:

1. Συγκρότηση πανευρωπαϊκής πρωτοβουλίας με έμφαση τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Δουβλίνο 2   -Κανονισμός 343/03- που μετατρέπει τις χώρες-υποδοχής σε κρατητήρια λαθρομετανάστευσης και προστατεύει μόνο τα πλεονάσματα του Ευρωπαϊκού Βορρά σε βάρος των χωρών του Νότου που δέχεται μονίμως τα κύματα των απελπισμένων.

2. Ενιαία στάση της χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μορφή κυρώσεων σε επίπεδο διακρατικών συναλλαγών απέναντι στην Τουρκία σε περίπτωση μη συμμόρφωσης της με το Σύμφωνο Επαναπροώθησης που η ίδια έχει υπογράψει και συστηματικά επιμένει να μην τηρεί.
3. Καμία υπαναχώρηση απ΄ τον προοδευτικό νόμο για την ιθαγένεια που αντικαθιστά το απαρχαιωμένο δίκαιο του αίματος με αυτό του εδάφους καιισχύει σε όλες τις προηγμένες χώρες της Δύσης.

4.Απλοποίηση της διαδικασίας χορήγησης πολιτικού Άσύλου.

5. Δημιουργία ευρωπαϊκής διασυνοριακής ακτοφυλακής.
Είναι όχι απλά θλιβερό αλλά και αλυσιτελές ο εθνικός προυπολογισμός να βαρύνεται εκ νέου με εξοπλιστικές δαπάνες τη στιγμή που ο ελληνικός λαός έχει πραγματοποιήσει έναν πραγματικό άθλο, αυτόν των δυσβάσταχτων οικονομικών θυσιών με στόχο την δημοσιονομική εξυγιανση.Ζητούμε το αυτόνοητο. Να γίνει δηλαδή κατανοητό απ'τους όψιμους τιμητές των Βρυξελλών πως τα ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!!!
 
Αναφορικά τώρα, με το ζήτημα της δράσης των εν λόγω φασιστικών ομάδων είναι αλήθεια πως αναμέναμε ήδη πριν από τις εκλογές της 6ης Μαϊου τη μερική επίλυση του συγκεκριμένου θέματος, τουλαχιστον σε νομικό επίπεδο. Ο Άρειος Πάγος για μας, όφειλε να συνεχίσει τη δημοκρατική και προοδευτική παράδοση που δημιούργησε το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας κρίνοντας άκυρη τη συμμετοχή της "Χρυσής Αυγής" στις εκλογές λόγω της διαπιστωμένης φασιστικής κι αντι-δημοκρατικής της δραστηριότητας όπως συνέβη με το αντίστοιχο γερμανικό νεοναζιστικό κόμμα.


Ωστόσο, αντιλαμβανόμενοι την ιστορική συγκυρία θεωρούμε πως η πιο ηχηρή απάντηση στη βία, το ρατσισμό, το νεοφασισμό και τη δήθεν αντισυστημική παραδοξολογία είναι η ψήφος των Ελλήνων πολιτών.

Το δηλήτηριο της ακροδεξιάς δεν τιμωρεί το πολιτικό σύστημα για την ανωριμότητα και τις στρεβλώσεις του. Αντίθετα, τιμωρεί τους πολίτες, τις επόμενες γενιές, τιμωρεί την ίδια την Δημοκρατία.

Γι' αυτό το λόγο, καλούμε τις Ελληνίδες και τους Έλληνες, να ψηφίσουν δημοκρατικά, να ψηφίσουν με αίσθημα ευθύνης και να απομονώσουν τις φωνές της βίας και της ακρότητας.
Η Δημοκρατία άλλωστε είναι "θέμα μόνιμου αγώνα".

ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ
"Κίνηση για τη Δημοκρατία ενάντια στις αγορές"

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

"Oλαντρεού και οι χρήσιμοι ηλίθιοι" του Νίκου Μαραντζίδη

Τελικά ο έρωτας για τον  Γάλλο Πρόεδρο Ολάντ, από τη στιγμή της εκλογής του, κράτησε μόλις μία εβδομάδα. Την δεύτερη έγινε Ολαντρεού και την τρίτη πιθανόν θα ανακηρυχτεί σε «αποστάτη Κάουτσκι». Το μόνο που αξίζει κανείς να σημειώσει είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ σπάει όλα τα ρεκόρ. Τουλάχιστον, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Κερένσκι στη Ρωσία έμεινε ένα καλοκαίρι στην εξουσία πριν την ανατρέψουν οι κομμουνιστές τον Οκτώβριο. Εδώ οι δικοί μας νεοκομμουνιστές δεν κρατήθηκαν ούτε για δέκα μέρες. Απειλούν να στείλουν και τον Ολάντ, στο Μαρόκο, να κάνει παρέα στον Σαρκοζί.
Με ύφος μάγκα συνδικαλιστή φοιτητικού αμφιθεάτρου, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ επαναπροσδιόρισε τα όρια της διπλωματικής συμπεριφοράς στον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μπορείς να πηγαίνεις στη χώρα ενός νέο-εκλεγμένου προέδρου μεγάλης δύναμης και εκεί να κάνεις προσβλητικές δηλώσεις, να μιλάς όπως στο καφενείο με τους φίλους σου, και να λες ατάκες κοιτώντας δεξιά και αριστερά χαμογελαστά για να δεις αν περνιέσαι για τον ξύπνιο της παρέας. Απορώ γιατί δεν τον μούντζωσε κιόλας. Έτσι δεν έκαναν οι φίλοι του οι «αγανακτισμένοι» στην πλατεία απευθυνόμενοι προς το κοινοβούλιο; Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. Εδώ που φτάσαμε, η ουσία βρίσκεται αλλού.
Η διαρκής αναφορά στους Γάλλους σοσιαλιστές σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης προεκλογικής καμπάνιας αποδείχτηκε πως ήταν ένα από τα πολλά τρυκ για να πειστούν οι αφελείς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ εγγράφεται μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο προοδευτικών δυνάμεων που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς τις κατευθύνσεις εκείνες που το ελληνικό εκλογικό σώμα επιθυμεί.
Παραμύθια της Χαλιμάς, βεβαίως! Στην πραγματικότητα η επίκληση του ονόματος του Ολάντ εξυπηρετούσε κυνικά, τα προεκλογικά σχέδια των Ελλήνων νέο-κομμουνιστών. Τώρα που το παραμύθι του σωτήρα Ολάντ που θα μας γλιτώσει από το κακό μνημόνιο, πλησιάζει στο τέλος του, έπρεπε να εφευρεθεί ένα νέο παραμύθι: αυτό του προδότη Ολάντ που αθετεί σαν τον Παπανδρέου τις υποσχέσεις του. Ομολογώ πως εντυπωσιάζομαι, όχι τόσο από τον κυνισμό, -κομμουνιστική αριστερά και κυνισμός είναι δύο ιστορικά αλληλένδετες έννοιες που μόνο φανατικοί ή αφελείς δεν αντιλαμβάνονται- αλλά από την εφευρετικότητα και το πολυμήχανο της συριζαίικης σκέψης.
Δύο σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό. Σε πρώτο επίπεδο, βλέπει κανείς τα απύθμενα όρια της δημαγωγίας ενός υποτίθεται νέου και άφθαρτου (εδώ είναι να γελάει κανείς) κινήματος. Λέει ότι θέλει και μετά βρίζει κι από πάνω αυτούς για τους οποίους καλλιεργούσε προσδοκίες χωρίς καν να τους ρωτήσει. Έτσι, βεβαίως, η δημαγωγία ανατροφοδοτείται διαρκώς. Η ένταση πυροδοτείται ασταμάτητα. Οι άνθρωποι υποχρεώνονται κάθε φορά να αντιλαμβάνονται τον κόσμο όχι ορθολογικά αλλά σωτηριολογικά και εσχατολογικά. Για τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν μόνο φίλοι ή εχθροί. Αφοσιωμένοι ή προδότες. Πατριώτες ή δοσίλογοι.
Σε δεύτερο επίπεδο όμως υπάρχει μια άλλη απλή και πρακτική ιδέα: Τώρα που έγινε μπάχαλο η Ελλάδα, να γίνει ροντέο όλη η Ευρώπη!  Με άλλα λόγια, μερικοί κόκκινοι τυχοδιώκτες αντιλαμβάνονται τη σύγχρονη Ευρώπη με όρους Βόρειας Αφρικής και Αραβικής Άνοιξης. Είναι από πολλές πλευρές κατανοητό πως αυτό που κινεί μια μικρή παρέα ατόμων είναι η ιδεοληπτική τους εμμονή, να μετατρέψουν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε πλατείες «Ταχρίρ», μπας και έλθει η λαϊκή εξουσία και η παγκόσμια επανάσταση μια ώρα αρχύτερα. Φυσικά, στο έργο τους αυτό έχουν ανάγκη διάφορους χρήσιμους ηλίθιους, που παίρνουν στα σοβαρά τις δηλώσεις τους και τις υποσχέσεις τους.

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.

@ www.protagon.gr

"Ο Francois στον δρόμο του Francois;" του Γιάννη Βαρουφάκη

Αναδημοσίευση από το www.protagon.gr

Ήταν Φεβρουάριος του 1993. Σε ένα μικρό γραφείο συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, τρεις άντρες συσκέπτονταν. Οι δύο από αυτούς βρισκόντουσαν στο επίκεντρο ενός νέου μεγαλοεπίβολου πολιτικο-οικονομικού σχεδίου για την Ευρωπαϊκή Ένωση που σήμερα δοκιμάζεται τόσο σκληρά: ήταν ο Πρόεδρος της Γαλλίας Francois Mitterrand και ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jacques Delors. Ο τρίτος ήταν σύμβουλος του τελευταίου και παραβρισκόταν επειδή ήταν ο εμπνευστής της ιδέας που ο Delors θα προσπαθούσε να πείσει τον γάλλο Πρόεδρο να ενστερνιστεί.

Ποια ιδέα; Την ιδέα ότι, για να εδραιωθεί σωστά η νομισματική ένωση που ετοίμαζαν τότε ο γάλλος Πρόεδρος με τον γερμανό Καγκελάριο Helmut Kohl, ήταν απαραίτητη η δημιουργία ενός κοινού ομολόγου που θα χρηματοδοτούσε κυρίως επενδυτικές ροές χωρίς τις οποίες η απόκλιση των οικονομιών (που θα κλείδωναν τα νομίσματά τους μέσω του κοινού νομίσματος) θα ήταν αναπόφευκτη. Αυτή η πρόταση είχε πάρει την μορφή Green Paper που είχε ετοιμάσει ο σύμβουλος του Delors και το οποίο προσπαθούσαν, σύμβουλος και Πρόεδρος της Επιτροπής, να πείσουν τον Francois Mitterrand να ασπαστεί. Η θεμελιώδης ιδέα ήταν να εκδοθούν ευρωομόλογα που θα χρηματοδοτούν επενδυτικά έργα μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) με διπλό στόχο (α) την δημιουργία ισχυρού κοινού ομολόγου το οποίο θα προσέλκυε επενδύσεις στην Ευρώπη από τον υπόλοιπο κόσμο και (β) την σύγκλιση των οικονομιών (κέντρου και περιφέρειας) της ευρωζώνης.

Ο Jacques Delors ανέπτυσσε την πρόταση για περίπου 40 λεπτά, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του. Ο Francois Mitterrand άκουγε προσεκτικά. Όταν ο Delors τελείωσε, έπεσε σιωπή στο δωμάτιο καθώς ο γάλλος Πρόεδρος σκεφτόταν για 5 ολόκληρα λεπτά πριν απαντήσει. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει, κοίταξε το ταβάνι και είπε: «Jacques, έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως δεν υπάρχει πιθανότητα να προωθήσω αυτήν την πρότασή σου. Ο Helmut κι εγώ απλά δεν διαθέτουμε την πολιτική ισχύ να την περάσουμε. Προς το παρόν, απλά να δέσουμε τις οικονομίες μας με ένα κοινό νόμισμα μπορούμε – και αυτό θα κάνουμε. Όταν όμως μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.»

Ο λόγος που γνωρίζω αυτή την ιδωτική συζήτηση είναι επειδή ο «τρίτος άνθρωπος», ο σύμβουλος του Delors που είχε συγγράψει την εν λόγω πρόταση, δεν ήταν άλλος από τον Stuart Holland (με τον οποίο δουλεύουμε μαζί την πρόταση για την επίλυση της Κρίσης που πρωτο-διαβάσατε εδώ στο protagon πριν από καιρό, κατόπον ξανά εδώ, και σε τελική επανέκδοση στο προηγούμενο άρθρο μου). Την αναφέρω όχι μόνο επειδή ο Francois Mitterand απεδείχθη εξαιρετικά προφητικός αλλά επειδή μας βοηθά να καταλάβουμε, σε αρκετό βαθμό, τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα, βοηθά να «αναγνώσουμε» τον Francois Holland ο οποίος, μην το ξεχνάμε, «ανδρώθηκε» πολιτικά υπό την σκιά του Mitterand και θα κάνει ό,τι μπορεί για να ολοκληρώσει αυτό που θεωρεί ότι ήταν το ανολοκλήρωτο έργο του δάσκαλού του.
Στην πρώτη του (άτυπη) Σύνοδο Κορυφής, ο νέος γάλλος Πρόεδρος απεδείχθη συνεπής με αυτή την «ανάγνωση» των στόχων του. Μεταξύ άλλων δήλωσε πως θα επιμείνει στα ευρωομόλογα, προσθέτοντας ότι: «η ιδέα δεν είναι απλά να προχωρήσουμε στην έκδοση ομολόγων έργων (project bonds) αλλά να σκεφτούμε τρόπους χρηματοδότησης που επιτρέπουν στις χώρες μας την πρόσβαση στα ελάχιστα δυνατά επιτόκια, θέτοντας τέλος στην κερδοσκοπία και στην αμφιβολία των αγορών.»
Αυτή του η τοποθέτηση φαίνεται ότι αποσταθεροποίησε την κα. Merkel, η οποία κατέληξε να πει κάτι το οποίο σίγουρα μετάνιωσε: Δήλωσε πως διαφωνεί επειδή τα ευρωομόλογα θα έριχναν πολύ τα επιτόκια και αυτό θα ήταν κακό επειδή τα χαμηλά επιτόκια ήταν εκείνα που ευθύνονται για τον υπερβολικό δανεισμό των κρατών η οποία οδήγησε, μετά το 2008, στην Κρίση. Λέω ότι το μετάνιωσε για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή η γερμανική γραμμή έως τώρα ήταν πως το ευρωομόλογο δεν θα πετύχαινε χαμηλά επιτόκια. Και, δεύτερον, επειδή έδωσε έναυσμα στον κ. Hollande να απαντήσει καταδεικνύοντας ότι, σήμερα, τα γερμανικά επιτόκια είναι εκείνα που τείνουν στο μηδέν (υπονοώντας ότι αν τα χαμηλά επιτόκια είναι εξ ορισμού «κακά», τότε η Γερμανία έχει το... πρόβλημα) την στιγμή που Ισπανία και Ιταλία αδυνατούν, λόγω επιτοκίων του 6%, να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος τους. Ως χαριστική βολή, ο κ. Hollande εστίασε (επακριβώς) στην διαφωνία του με την γερμανική κυβέρνηση: «Προς το παρόν» είπε, «η Γερμανία σκέφτεται ότι τα ευρωομόλογα, τουλάχιστον αυτή είναι η αισιόδοξη ερμηνεία μου, θα μπορούσε να είναι η κατάληξη, ενώ για εμάς πρέπει να είναι η αρχή [της λύσης].»
Κανονικά, όσοι έχετε παρακολουθήσει την εξέλιξη της πρότασής μας με τον Stuart Holland, ίσως να νομίσετε ότι οι εξελίξεις αυτές με χαροποιούν. Πράγματι, και τα τρία σκέλη της πρότασής μας φαίνεται ότι, ξαφνικά, βρέθηκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων σε επίπεδο αρχηγών κρατών. Πέραν της ισχυρής υποστήριξης της ιδέας των ευρωομολόγων για την εξυπηρέτηση του κατά Μάαστριχτ χρέους των κρατών-μελών (όπως προτείνουμε στην Πολιτική 2 εδώ), αυτές τις μέρες υποστηρίχτηκε και:
  1. η πρόταση ευρωπαιο-ποίησης του τραπεζικού συστήματος, με την απ’ ευθείας επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το EFSF (δημοσίως από τον κ. Hollande, τον Ιρλανδό πρωθυπουργό Enda Kenny, τον ΟΟΣΑ, τον υπουργό οικονομικών της Ισπανίας και κύκλους της Fed (Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ) – βλ. Πολιτική 1 εδώ
  2. η πρόταση για έκδοση νέων ευρωομολόγων από το EIF με στόχο την χρηματοδότηση ενός ευρωπαϊκού New Deal – βλ. Πολιτική 2 εδώ
Κι όμως. Όσο θετικό κι αν είναι το γεγονός ότι, επί τέλους, άρχισε η συζήτηση που τόσο καιρό η Ευρώπη αρνιόταν να κάνει, πολύ φοβάμαι ότι είναι, ίσως, πολύ αργά. Ελπίζω να σφάλω. Πραγματικά το ελπίζω. Δεν σας κρύβω όμως ότι δεν είμαι αισιόδοξος. Και δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα μόνο – αντίθετα με πολλούς που φοβούνται ότι η Ελλάδα θα θυσιαστεί ώστε να σωθεί η υπόλοιπη ευρωζώνη. Το κοινό νόμισμα είναι έτσι δημιουργημένο που είναι αδύνατον να επιβιώσει μετά από μια ελληνική έξοδο. Ο φόβος μου αφορά, όπως έγραφα από τον Μάρτιο του 2010, ολόκληρη την ήπειρό μας. Γιατί τέτοια απαισιοδοξία; Για τρεις λόγους:

Πρώτον, επειδή η εφαρμοζόμενη πολιτική στην ευρωζώνη ολόκληρη έχει διώξει σχεδόν όλα τα ιδιωτικά κεφάλαια από το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης. Δεν εννοώ τις καταθέσεις που απέδρασαν προς Ελβετία κλπ. Εννοώ τους επενδυτές που κάποτε αγόραζαν είτε μετοχές τραπεζών είτε ομόλογα τραπεζών (δηλαδή, τις δάνειζαν). Αυτά τα κεφάλαια ετράπησαν σε φυγή εδώ και καιρό, ιδίως όταν (μετά τον Δεκέμβριο) η ΕΚΤ δάνεισε περί το 1 τρις στις τράπεζες (για να δανείσουν εκείνες τα κράτη). Αυτά τα δάνεια της κεντρικής τράπεζας πανικόβαλαν τους επενδυτές οι οποίοι, μετά το δικό μας (εγκληματικό) PSI, γνωρίζουν πως, στην περίπτωση που οι τράπεζες έχουν πρόβλημα, τα δικά τους δάνεια σε αυτές (ή οι μετοχές τους) θα «κουρευτούν» πριν χάσει μια πεντάρα η ΕΚΤ. Έτσι, απεδήμησαν για άλλους τόπους. Ένα τραπεζικό σύστημα το οποίο έχει χάσει την πρόσβασή του σε ιδιωτικά κεφάλαια, και βασίζεται αποκλειστικά πλέον σε μια Κεντρική Τράπεζα η οποία μάλιστα φοβάται τον ίσκιο της (δηλαδή την Bundesbank), αποτελεί νάρκη στα θεμέλια της ευρωζώνης.

Δεύτερον, επειδή μαζί με την απόδραση των καταθέσεων από τις τράπεζες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, απέδρασαν και τα μη ευρωπαϊκά κεφάλαια από την ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων. Λόγω της ανόητης πολιτικής (ή, για την ακρίβεια, μη πολιτικής) που μετά το δικό μας Μνημόνιο εφαρμόζει η Ευρώπη παντού, και με την τραπεζική κρίση να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, οι ξένοι επενδυτές ξεπουλούν τα ομόλογά τους ακόμα και χωρών πλεονασματικών όπως η Αυστρία (κάτι που δικαιολογεί την πρόσφατη αλλαγή στάσης της Βιέννης υπέρ των ευρωομολόγων). Έτσι, το μόνο που κρατά ζωντανά τα κράτη-μέλη είναι η έμμεση χρηματοδότησή τους από την ΕΚΤ (μέσω των προβληματικών τραπεζών).

Τρίτον, το SPD: το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα το οποίο, αν και πέρσι υιοθέτησε την πρότασή μας (επισήμως μάλιστα), σήμερα υποστηρίζει την σκληρή γραμμή της κας Merkel φοβούμενο ότι θα χάσει ψήφους αν την αφήσει να το παρουσιάσει στην κοινή γνώμη της Γερμανίας ως φιλο-γαλλικό κόμμα έτοιμο να υποχωρήσει στις πιέσεις των ελλειμματικών.
Εν κατακλείδι, από την μία παρατηρώ το σαράκι να έχει ροκανίσει τα θεμέλια της ευρωζώνης ενώ, από την άλλη, παρακολουθώ έντρομος την απόλυτη παράλυση της μίας μεγάλης γερμανικής πολιτικής δύναμης που γνωρίζει τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η ευρωζώνη. Ελπίζω να κάνω λάθος. Όμως, μην ξεχνάμε τα προφητικά λόγια του Francois Mitterand σε εκείνη την συζήτηση του 1993: «Όταν ... μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.» Αυτό το «είτε» δίνει πιθανότητες 50-50 στα δύο ενδεχόμενα. Ένα 50% πιθανότητα κατάρρευσης του ευρώ ισοδυναμεί με ένα 50% πιθανότητα μιας νέας δυστοπίας για ολόκληρη της ήπειρο. Ελπίζω η λοταρία της Ιστορίας να κληρώσει το «άλλο 50%». Θέλει όμως δουλειά πολλή και ταχύτατη.

Η κεντροαριστερή Guardian απαντά στην Κ.Λαγκάρντ

Η συνταγή της μονομερούς λιτότητας που επιβάλλεται στις χώρες του Ευρωμηχανισμού απειλεί τώρα με κατάρρευση την Ισπανία, την Ιταλία και σε λίγο και τη χώρα της, τη Γαλλία.
Σήμερα η Guardian με άρθρο του εκδότη της κατηγορεί την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ για κενές περιεχομένου ηθικολογίες και διγλωσία.

«Η κα. Λαγκάρντ γνωρίζει καλύτερα από πρώτο χέρι. Κι όταν εκ του θεσμικού της ρόλου διακηρύττει πως "εφθασε η ώρα της πληρωμής του λογαριασμού" ακυρώνει τη λογική και τα επιχειρήματα της ίδιας. Γνωρίζει πολύ καλά το ρόλο των τραπεζών της Β. Ευρώπης στην κρίση χρέους που στραγγαλίζει την Ελλάδα. Γνωρίζει πως πίσω απο τη σημερινή κρίση βρίσκονται γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Αυτές δάνειζαν αλόγιστα χρήματα στο ελληνικό κράτος, στις ισπανικές και ιρλανδικές τραπεζικές φούσκες. Το φτηνό χρήμα που διοχετεύθηκε στις χώρες της περιφέρειας, είναι η θεμελιώδης αιτία της ευρωκρίσης».

Τι είναι αυτό που εξοργίζει;
" (...) Είναι συνυπέυθυνη αφού ήταν υπουργός Οικονομικών όταν ξέσπασε η κρίση"
«Η κ. Λαγκαρντ τα ξέρει αυτά και είναι συνυπέυθυνη αφού ήταν υπουργός Οικονομικών όταν ξέσπασε η κρίση. Μάλιστα στις αρχές της θητείας της στο ΔΝΤ είχε επισημάνει το πρόβλημα των τραπεζών. Τι είναι λοιπόν αυτό που εξοργίζει στις πρόσφατες δηλώσεις της;»
«Είναι ότι επικαλείται το ηθικολογικό μύθευμα που θέλει τους σπάταλους Νότιο-Ευρωπαίους να πληρώνουν τώρα για μια δεκαετία αποχαλίνωσης. Επιχείρημα τελείως άδικο και άχρηστο στην παρούσα κατάσταση. Η συνταγή της μονομερούς λιτότητας που επιβάλλεται στις χώρες του Ευρωμηχανισμού απειλεί τώρα με κατάρρευση την Ισπανία, την Ιταλία και σε λίγο και τη χώρα της, τη Γαλλία. Επομένως το ηθικό δίδαγμα για την Λαγκάρντ δεν θα έπρεπε να είναι Βορράς εναντίον Νότου, αλλά Ευρώπη εναντίον τραπεζών τις οποίες υποχρεωνόμαστε όλοι να πληρώνουμε».

Ο Σοσιαλδημοκράτης Πρωθυπουργός Ρουμανίας παρεμβαίνει: Η πρόκληση για τους Ευρωπαίους Προοδευτικούς

Ο Βίκτορ Πόντα είναι ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Ρουμανίας , προοδρεύει της κεντροαριστερής κυβέρνησης συνασπισκαι το άρθρο του φιλοξενήθηκε στην Wall Street Journal

 

Απ' άκρου εις άκρον της Ευρώπης αυξάνει η δυσαρέσκεια με την τρέχουσα απάντηση στις οικονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη. Από το Παρίσι και το Βουκουρέστι στη Μαδρίτη και την Αθήνα, από το Δουβλίνο στο Λονδίνο, ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην κυβερνητική διαφθορά, την πολιτική απραξία και τις κοινωνικά άδικες απαντήσεις στην οικονομική κρίση, που ζητούν από εκείνους που πλήττονται σκληρότερα να θυσιάσουν τα περισσότερα.

Σήμερα οι Ευρωπαίοι είναι πιο δύσπιστοι από ποτέ για το αν οι κυβερνήσεις μπορούν να είναι μια δύναμη του καλού ή για το αν το μέλλον επιφυλάσσει καλύτερες μέρες για εκείνους και τα παιδιά τους. Η πρόσφατη νίκη του Φρανσουά Ολάντ (François Hollande) στη Γαλλία ήγειρε ελπίδες πως μια πιο προοδευτική προσέγγιση είναι δυνατή. Σήμερα, η πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι προοδευτικοί είναι να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη προς το κράτος και να παρουσιάσουν ένα ρεαλιστικό σχέδιο σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.



Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;



Πρώτον, βασικός μας άξονας οφείλουν να είναι η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη στο κράτος μόνο στο βαθμό που αυτό λειτουργεί ως ένας αποτελεσματικός και διαυγής σύμμαχος του λαού. Πρέπει να μπει ένα τέλος στη γραφειοκρατική αναποτελεσματικότητα, τις καταχρήσεις εξουσίας και την υπεξαίρεση των δημοσίων πόρων.




Στη Ρουμανία, έχουμε βαλθεί να δημιουργήσουμε πιο σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες με καλά καταρτισμένους, σωστά αμειβόμενους και -πάνω απ' όλα- υπερκομματικούς υπαλλήλους. Για να συμπληρωθεί αυτό το πρόγραμμα χρηστής διακυβέρνησης, η Ευρώπη χρειάζεται να μπει σε μια διαδικασία δημοκρατικής ανανέωσής της.



Χρειάζεται α βελτιώσουμε την λογοδοσία και να βάλουμε ένα τέλος στην κατάχρηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και στα αδόκητα κοινοβουλευτικά προνόμια. Αλλά χρειάζεται επίσης να εξασφαλίσουμε πως τα εθνικά κοινοβούλια και το ευρωκοινοβούλιο θα παραμείνουν στο επίκεντρο της δημοκρατικής διαδικασίας.



 

Δεύτερον, στην οικονομία χρειάζεται να υπερβούμε την τρέχουσα αντιπαράθεση μεταξύ ανάπτυξης και λιτότητας. Όλοι οι λογικοί πολιτικοί θέλουν ανάπτυξη, όπως θέλουν και υγιή δημόσια οικονομικά. Με πιο έλλογες δαπάνες, σώφρονες επενδύσεις των διαθέσιμων πόρων και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αμφότερα μπορούν να επιτευχθούν. Αλλά ως προοδευτικοί, δεν είναι δυνατό να ακολουθούμε μια αμιγώς οικονομίστικη προσέγγιση. Χρειάζεται επίσης να μας καθοδηγούν ο πόθος για κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, που χρειάζονται προνοητικότητα και μετριοπάθεια.



 

Στη Ρουμανία επί παραδείγματι, η κυβερνώσα «κοινωνική φιλελεύθερη ένωση» (USL) έχει δεσμευτεί να ισοσκελίσει τον εθνικό προϋπολογισμό αλλά και να επανορθώσει την υπερφορολόγηση των Ρουμάνων συνταξιούχων από την προηγούμενη κυβέρνηση· θα επιστρέψουμε τα χρήματα που κατακρατήθηκαν άδικα. Η ιστορία κρίνει τις κοινωνίες από το πώς συμπεριφέρονται στους νέους, τους ηλικιωμένους και τους ασθενείς. Σε αυτά, δεν έχουμε δικαίωμα αστοχιών.



 

Σε ολόκληρη την Ευρώπη ο κόσμος είναι έτοιμος να κάνει θυσίες, αλλά όχι να θυσιαστεί. Χρειαζόμαστε πιο δίκαιες απαντήσεις στην κρίση, με τους πλέον προνομιούχους να καταβάλουν δίκαιο αντίτιμο. Αυτός είναι ο λόγος που δεσμευτήκαμε να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, με καλύτερο συντονισμό των υπηρεσιών που είναι υπεύθυνες για την σύλληψη της φορολογικής ύλης, και πρόληψη και καταπολέμηση της διαφθοράς, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται.



 

Αν η ιστορία κρίνει τις κοινωνίες από το πώς συμπεριφέρονται στους πιο αδύναμους, οι αγορές κρίνουν τις οικονομίες από τα κίνητρα που δίνουν στις ιδιωτικές επενδύσεις, από τις διαθέσιμες υποδομές που υποβοηθούν την ανάπτυξη και από το πόσο κοστίζει η δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Σε ολόκληρη την Ευρώπη χρειάζεται μείωση της φορολόγησης της εργασίας, καλύτερη απορρόφηση της κοινοτικών πόρων και απλούστευση των επενδυτικών διαδικασιών. Αν δώσουμε μια νέα ώθηση στην ανάπτυξη, συγκρατώντας παράλληλα την κοινωνική μας συνοχή, θα ανταποκριθούμε στις ανάγκες του λαού μας ενώ θα τηρούμε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις μας προς τους εταίρους μας -στην περίπτωση της Ρουμανίας το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) και την «παγκόσμιο τράπεζα».



 

Τέλος εμείς οι προοδευτικοί χρειάζεται να θυμηθούμε τον διεθνισμό μας. Πολλά από τα σημερινά μας προβλήματα είναι εκ φύσεως περιφερειακά ή παγκόσμια και όχι τοπικά. Η καλύτερη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, προϋποθέτει την διεύρυνση και την ενίσχυση της συνθήκης του Σένγκεν. Για να ανταποκριθούμε στις αμυντικές μας υποχρεώσεις, χρειάζεται η ενεργός συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ. Η Ρουμανία έχει δεσμευτεί να ενδυναμώσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και συμμετέχει στο πρόγραμμα ανάπτυξης της πυραυλικής άμυνας.



Αλλά και στο οικονομικό επίπεδο, οι Ευρωπαίοι προοδευτικοί χρειάζεται να δουλέψουμε μαζί ώστε να εξισορροπήσουμε το δημοσιονομικό σύμφωνο με δεσμεύσεις υπέρ της δημιουργίας θέσεων εργασίας και των επενδύσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό σημαίνει έκδοση ομολόγων ευρωπαϊκών έργων για να προσελκυσθούν ιδιωτικές επενδύσεις σε πανευρωπαϊκές υποδομές, αύξηση των κεφαλαίων της «ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων» (ΕΙΒ) και επικέντρωση των διαρθρωτικών ταμείων στις επιχειρήσεις του μέλλοντος.



 

Το πολιτικό εκκρεμές αρχίζει να στρέφεται προς το προοδευτικό στρατόπεδο. Με εμπιστοσύνη στο νέο πολιτικό μας πρόγραμμα, οι προοδευτικοί δεν χρειάζεται να δείξουμε απλά πως είμαστε πρόθυμοι και προετοιμασμένοι να κυβερνήσουμε αποτελεσματικά, αλλά και πως μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη, να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη στο μέλλον και να παράσχουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους.

 


Η προφητική ομιλία του Α.Παπανδρέου για την κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

1992. Κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον Ανδρέα Παπανδρέου στα έδρανα της Αντιπολίτευσης. Στη Βουλή διεξάγεται μια από τις πιο κρίσιμες συνεδριάσεις εκείνης της εποχής. Η κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με μία βαρυσήμαντη ομιλία στη Βουλή προειδοποιεί ότι το κόστος προσαρμογής της Ελλάδας στη ευρωπαική πραγματικότητα θα είναι υψηλό  και με τεράστιες δυσκολίες. Με την μεγάλη  εμπειρία του σε θέματα οικονομίας και γεωπολιτικής, ο πατέρας του Γ. Παπανδρέου, αναλύει και προβλέπει, είκοσι χρόνια πριν, την εξέλιξη της κρίσης και τα αδιέξοδα που βιώνει η Ευρώπη σήμερα. Μια ομιλία δραματικά επικαιρη .

Παρακάτω παρατίθεται η ομιλία του τότε αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης:

Κυρίες και κύριοι, ως γνωστό, δεδομένο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει για την κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ. Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πει στο Λαό μόνο τα αναμενόμενα οφέλη, ούτε να ωραιοποιήσει την εικόνα. Αντίθετα πρέπει να τονίσει με ειλικρίνεια το κόστος αυτής της προσαρμογής. Θα πρέπει ο Έλληνας πολίτης να ξέρει τι να περιμένει στο τέλος της πορείας, αλλά και τι θα έχει καταβάλει για να φθάσει στο τέρμα αυτής της δύσκολης και άνισης πορείας.
Με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ άλλαξε πράγματι η παγκόσμιος ισορροπία. Και είναι κοινός τόπος, ότι υπάρχει μόνο μία στρατιωτική υπερδύναμη, οι ΗΠΑ. Είναι όμως ταυτόχρονα γνωστό, ότι από οικονομικής πλευράς δεν είναι η μόνη υπερδύναμη. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις. Αυτή η ίδια, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη – Γερμανία, η Γερμανία – Ευρώπη, αυτό θα κριθεί στην πορεία, και τρίτον η Ιαπωνία με τη Νοτιοανατολική Ασία. Το σημαντικό για μας είναι, ότι οι ΗΠΑ είναι σε στάση μάχης, τόσο απέναντι στην Ιαπωνία όσο και απέναντι στην Ευρώπη, στην ΕΟΚ. Η σύγκρουση ΗΠΑ – ΕΟΚ είναι μια σύγκρουση που, πού και πού, φανερώνεται, άλλες φορές γίνεται στα κρυφά, αλλά αφορά τρεις τουλάχιστον τομείς.

Πρώτον, την συμφωνία GATT. Φυσικά αν αποτύχουν αυτές οι διαπραγματεύσεις, υπάρχουν διαφορές απόψεων οξύτατες μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, ιδιαίτερα Γαλλίας, θα πρέπει να αναμένουμε έναν εμπορικό πόλεμο άνευ προηγουμένου με συνακόλουθο την ύφεση και ανεργία σε μεγάλη κλίμακα.
Υπάρχει επίσης διαφωνία σημαντική σε ό,τι αφορά το σύστημα ασφάλειας της Ευρώπης, αν θα είναι ευρωπαϊκό ή αν θα είναι στην ουσία ατλαντικό. Υπάρχει το θέμα και δεν έχει κλείσει, αν και ουσιαστικά νομίζω κινείται προς ένα μείγμα ευρωπαϊκού-ατλαντικού, ίσως σε σχήμα διαφορετικό, θεσμικά διαφορετικό, αλλά στην ουσία ανάλογο με αυτό που ίσχυε στο παρελθόν.
Και υπάρχει επίσης η προσπάθεια των ΗΠΑ να προχωρήσει η διεύρυνση το γρηγορότερο δυνατόν, ώστε τελικά με τη διεύρυνση να δυναμιτιστεί η προσπάθεια της ένωσης πολιτικής και οικονομικής της Ευρώπης και να μετατραπούμε ξανά, αν θέλετε, σε ζώνη ελευθέρων συναλλαγών.
Τις θέσεις των ΗΠΑ ενστερνίζεται οπωσδήποτε η Αγγλία και σε ό,τι αφορά την ολοκλήρωση της ενωμένης Ευρώπης και μπαίνει και βγαίνει από τη Νομισματική Ένωση, δεν είναι σαφές και στον κοινωνικό τομέα έχει πάρει θέση αρνητική αλλά ταυτόχρονα και σε ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή ασφάλεια, στηρίζει την ατλαντική περίπτωση, εκδοχή σαφώς όπως και οι ΗΠΑ.

Η Γερμανία προωθεί ταυτόχρονα και την ολοκλήρωση αλλά και την διεύρυνση και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα. Υπήρχε μία εποχή που ο Υπουργός Εξωτερικών Γκένσερ, γυρνούσε στην Ευρώπη και έδινε υποσχέσεις σε όλες τις χώρες ότι θα ενταχθούν στην ΕΟΚ. Είναι επίσης η Γερμανία που έχει ξεχωριστή πολιτική να αναπτύξει την πολιτική της παρουσία ισοδύναμα με την οικονομική της, τόσο στην Κεντρική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και γενικότερα τις Παραδουνάβιες Χώρες. Και αυτό, στα πλαίσια ενός αγώνα για τη δημιουργία σφαιρών επιρροής, που μας πάνε πίσω περίπου έναν ολόκληρο αιώνα.
Παραμένει, βέβαια, πάντα το ερώτημα, σε όλη αυτή την πορεία,εάν πορευόμαστε προς μία ευρωπαϊκή Γερμανία, ή προς μία γερμανική Ευρώπη.
Πρόσφατα η Γερμανία αύξησε το επιτόκιο, την ώρα που όλοι στην Ευρώπη και στην Αμερική ζητούσαν να μην το κάνουν, διότι η πορεία προς την ύφεση είναι σαφής. Και όμως το έκαναν. Και διερωτάται κανείς σε ποιο μέτρο μπορεί να στηρίζεται η Ευρώπη στην γερμανική αλληλεγγύη.

Ο στόχος της Γαλλίας είναι η ταχύτερη δυνατή ενσωμάτωση της Γερμανίας στην ενωμένη Ευρώπη και αυτό για λόγους μακροπρόθεσμης ισορροπίας και ασφάλειας στην Ευρώπη. Στα πλαίσια της ΕΟΚ σωβεί πάντα η σύγκρουση βορρά και νότου και αυτό γιατί η ενιαία αγορά στην απουσία μιας άλλης πολιτικής σύγκλισης και συνοχής πολύ υψηλότερου επιπέδου, οξύνει τις αντιθέσεις, οξύνει τις ανισότητες, όχι μόνο ανάμεσα σε κράτη – μέλη, αλλά και σε περιοχές, οι οποίες είναι καθυστερημένες και περιοχές που είναι προχωρημένες. Αυτό είναι η τύχη μιας ενιαίας αγοράς πάντοτε. Εάν δεν υπάρξουν κάποια μέτρα, κάποιες παρεμβάσεις θα οξύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές περιφέρειες.

Αναφέρομαι σε όλα αυτά, σε αυτές τις αποκλίσεις συμφερόντων και στρατηγικών, για να τονίσω τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην πορεία προς τη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης, μιας πραγματικής ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.
Αλλά και να τονίσω ταυτόχρονα πως κάθε κράτος – μέλος διεκδικεί τα δικά του
συμφέροντα, έχει τη δική του εθνική στρατηγική και αυτή η εθνική στρατηγική
λείπει στην Ελλάδα, δεν διαμορφώθηκε από την Κυβέρνηση ποτέ. Όσο καιρό βρίσκεται στην εξουσία δεν διαμόρφωσε μία σαφή εθνική στρατηγική, που περιλαμβάνει, φυσικά, και την πορεία μας προς την ενωμένη Ευρώπη.(…)

Η Ελλάδα είναι και βαλκανική και μεσογειακή χώρα και είναι τώρα αναπόσπαστο τμήμα της νέας Ευρώπης που γεννιέται. Στην ευρωπαϊκή πρόκληση δεν χωράει παρά μόνο θετική απάντηση. Ναι, θα συμμετάσχουμε ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δεν υπάρχει πράγματι εναλλακτική πορεία, παρά μόνο η περιθωριοποίηση της Χώρας μας, όσα και αν είναι τα εμπόδια που στέκονται στο δρόμο μας.
Το Μάαστριχτ, αυτή η συνθήκη, απλώς αποτελεί για μας ένα εισιτήριο σε ένα δύσκολο και άνισο αγώνα. Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί στην εκκίνηση είμαστε οι τελευταίοι. Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί η συνθήκη του Μάαστριχτ εκφράζει σχεδόν απόλυτα τα συμφέροντα και την οπτική γωνία του πλούσιου βορρά. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης δεν χωράει μέσα στο Μάαστριχτ. Το Μάαστριχτ για μας αποτελεί ένα σταθμό σε μία πορεία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ένα σταθμό που θα ξεπεραστεί και ίσως αλλοιωθεί στην ίδια την πορεία.
Τι περιλαμβάνει το όραμα της ενωμένης Ευρώπης για μας; Το σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας, της δημοκρατίας και σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Συνάδελφοι έχουν τονίσει επαρκώς το μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα και την ανάγκη γρήγορα να καλυφθεί. Δε θα μιλήσω παραπάνω σ’ αυτό το θέμα. Τη διασφάλιση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών. Την ανάδειξη της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας των κρατών-μελών. Την οικονομική ανάπτυξη και πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού. Τη δωρεάν Παιδεία και ιατρική περίθαλψη. Την κοινωνική μέριμνα. Την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων από οποιαδήποτε επιβουλή, την προστασία του περιβάλλοντος. Αυτό είναι το όραμα της ενωμένης Ευρώπης.

Στη συνθήκη του Μάαστριχτ υπάρχουν διακηρύξεις. Ουσιαστικές δεσμεύσεις, υπάρχουν κατά κύριο λόγο για την ΟΝΕ. Δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί το θεσμικό πλαίσιο για την πολιτική, ούτε για την ενιαία –όχι απλώς κοινή-εξωτερική πολιτική, ούτε για την ενιαία άμυνα. Στις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν υπάρχει αναφορά καν στο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας, τη χειρότερη μορφή ανισότητας που μπορεί να γνωρίσει μία σύγχρονη χώρα. Οι δείκτες –στόχοι συνιστούν το όραμα, όπως ελέχθη ήδη στην Αίθουσα αυτή, ενός ευρωπαίου τραπεζίτη και εκφράζουν κατά κύριο λόγο τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της σημερινής Ευρώπης.

Λυπούμαι να πω ότι αυτό που είπε ο κ. Μητσοτάκης ότι η Ελλάδα έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της συνθήκης, δεν μπορώ να το δεχθώ. Δεν έχω δει τίποτα ιδιαίτερα ελληνικό, ελληνική πρωτοβουλία που να είναι εμφανής στη διαμόρφωση αυτής της συνθήκης. Κατά τη γνώμη μας, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας
παρακολούθησε ως παθητικός αποδέκτης αποφάσεις που έχουν αρνητικές επιπτώσεις και για τη Χώρα μας και για την ισότιμη συμμετοχή μας στην Ενωμένη Ευρώπη.
Υπάρχει εδώ κάτι που θέλω να τονίσω. Σε πολλές ερωτήσεις σε κυβερνητικά στελέχη, αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, αναφερόμενος στο γιατί κάνει κάτι ή όχι σε θέματα εξωτερικής πολιτικής όπως είναι, παραδείγματος χάριν, ο ναυτικός αποκλεισμός ή αύριο κάποια στρατιωτική επέμβαση, η απάντηση είναι "ακολουθούμε τους συμμάχους και εταίρους μας". Μα είναι λάθος ρήση. Δεν ακολουθούμε, συμμετέχουμε. Έχουμε άποψη, έχουμε δυνατότητες ακόμα και βέτο. Δεν μπορούμε να λέμε "ακολουθούμε".
Συμμετέχουμε και συνδιαμορφώνουμε. Αυτός είναι ο ρόλος. Και ελπίζω να μην ακουστεί ξανά ότι ακολουθούμε. Είμαστε μέσα, δεν είμαστε απ’ έξω. Ας το αξιοποιήσουμε αυτό.(…)

Και έρχομαι στο σημείο της διεύρυνσης. Και βέβαια η Αγγλική πλευρά την υποστηρίζει μετά πάθους. Όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, ορθώς, η ελληνική πλευρά στη Λισσαβόνα στις 26 και 27 Ιουνίου, υποστήριξε την ταυτόχρονη διεύρυνση και εμβάθυνση της Κοινότητας. Αυτό όμως ήταν υπαναχώρηση από μία θέση που είχε πάρει νωρίτερα, πρώτα η εμβάθυνση και ύστερα η διεύρυνση.
Για μας αυτό είναι τεράστιο θέμα. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για θέση ισότιμου μέλους στην Ενωμένη Ευρώπη αν πρώτα δεν κλείσει ο κύκλος της εμβάθυνσης, αν δεν ολοκληρωθεί η Ενωμένη Ευρώπη. Και είναι λάθος ιστορικό να υπαναχωρήσουμε απ’ αυτή τη θέση. Γι’ αυτό μάλιστα το ΠΑΣΟΚ προτείνει στο Κοινοβούλιο, στην Εθνική Αντιπροσωπεία, να αποφασίσει ότι δεν θα στέρξει η Ελλάδα να υπάρξει έναρξη διαπραγματεύσεων -έναρξη διαπραγματεύσεων- για νέες εντάξεις πριν περάσει το πακέτο Ντελόρ, τουλάχιστον αυτό, χωρίς περικοπές.

Και τώρα πηγαίνω στο τεχνικότερο θέμα της Νομισματικής Οικονομικής Ένωσης. Οι όροι για τη συμμετοχή είναι γνωστοί και δεν θα τους επαναλάβω. Αλλά θέλω να τονίσω, αρχίζοντας ότι η Κυβέρνηση δεν έχει καταθέσει μέχρι τώρα πρόγραμμα σύγκλισης. Έτσι δεν είναι η στιγμή για να μπούμε σε λεπτομέρειες. Όμως, έχουμε δικαίωμα να καλέσουμε την Κυβέρνηση, πριν στείλει κάποιο κείμενο στην ΕΟΚ, να το θέσει υπόψη της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ώστε να υπάρξει διάλογος ουσιαστικός πριν κατατεθεί ως πρόταση της Ελλάδος, για τα επόμενα 5 χρόνια.
Το περίγραμμα των κυβερνητικών εμπειρογνωμόνων, για την σύγκλιση που δόθηκε στη Βουλή, δεν στηρίζεται ούτε καν σε στοιχειώδη οικονομική λογική. Πώς είναι δυνατόν να προσδοκάται μια ετήσια αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5%, όταν η δημοσιονομική ώθηση στην οικονομία μειώνεται κάθετα και το πραγματικό εισόδημα, από μισθούς και ημερομίσθια, συμπιέζεται συστηματικά, σύμφωνα με τις γνωστές κυβερνητικές προθέσεις, δηλώσεις και πράξεις;
Έτσι, η εμβάθυνση της ύφεσης είναι μονόδρομος, όπως βέβαια είναι και η αποτυχία της δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να μιλούμε όχι για σύγκλιση, αλλά για απόκλιση από τους στόχους του Μάαστριχτ. Εκεί πραγματικά μας οδηγεί η οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης.
Είναι φυσικό γενικά, οι οικονομέτρες, στα μοντέλα σύγκλισης να μη συμπεριλαμβάνουν το κοινωνικό κόστος της επίτευξης των στόχων της ΟΝΕ και είναι αυτό μέσα στο βασικό μου επιχείρημα ότι αυτοί οι στόχοι, με αυτήν την πολιτική που ακολουθείτε, είναι ανέφικτοι. Το κοινωνικό κόστος για την Ελλάδα της επίτευξης των στόχων στα χρονικά πλαίσια που προβλέπει η συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι τεράστιο για τις χώρες του Νότου.

Ο κ. Αρσένης, μιλώντας, είχε κάποιες περικοπές από ένα άρθρο του κ. Πελετιέ στη MONDE στις 21 Ιουλίου.
Αλλά θα ήθελα να διαλέξω δύο άλλες παραγράφους, από εκείνες που διάλεξε εκείνος, και θυμίζω ότι πρόκειται για τον οικονομικό διευθυντή του αντίστοιχου ΣΕΒ της Γαλλίας: "Οι προϋποθέσεις που προβλέπονται από την Συνθήκη δεν είναι πραγματόσημες στα χρονικά πλαίσια που προβλέπει για την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ισπανία".
Προσθέτει όμως, ότι "οι υπολογισμοί που αφορούν την Πορτογαλία και την Ελλάδα φέρνουν ίλιγγο". Αυτές οι εκτιμήσεις νομίζω ότι είναι σωστές. Και για μένα σημαίνουν ότι ήδη προβλέπονται, έστω και αν δεν ομολογούνται, δύο ταχύτητες στην Ενωμένη Ευρώπη, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας το τεράστιο κοινωνικό κόστος και τις εκρηκτικές κοινωνικές καταστάσεις, τις οποίες θα αντιμετωπίζουμε σε αυτήν την πορεία, τουλάχιστον για τις χώρες του Νότου. Τότε μπορείτε να μου πείτε, μοιρολατρικά να δεχθούμε αυτήν την πορεία; Γιατί ψηφίζουμε "ναι", μία πορεία συνεχιζόμενης ύφεσης, μεγέθυνσης της ανεργίας και της ανισοκατανομής του πλούτου και του εισοδήματος της βίαιης δημιουργίας μιας κοινωνίας των 2/3, για να μην φθάσω να λέω του 1/3.
Και η απάντηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έχει την πολιτική της, είναι ναι. Ναι, στην συνεχιζόμενη μονόπλευρη λιτότητα για 7 ακόμα χρόνια. Ναι, στη βίαιη ταξική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, ναι, τελικά, στην αποτυχία.

Η απάντηση του ΠΑΣΟΚ είναι : όχι. Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. Δρόμοι, που θα
οδηγήσουν στην προσέγγιση –παρακαλώ υπογραμμίστε το "προσέγγιση"- των ονομαστικών στόχων του Μάαστριχτ, με δίκαιη επιμέτρηση του κόστους της προσαρμογής. Δρόμοι, που οδηγούν ακόμα και στην επίτευξη -υπογραμμίστε το "επίτευξη"- των στόχων, εφόσον όμως πληρωθούν ορισμένες προϋποθέσεις ή θα υπάρξει επιμήκυνση του χρονικού πλαισίου ή θα υπάρξει γενναία μεταφορά πόρων από τον πλούσιο βορρά στο φτωχό νότο.
Κάτι τέτοιο απαιτεί συνεχιζόμενη διεκδίκηση στην πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Απαιτεί,
επίσης, μια άλλη οικονομική πολιτική, διότι η Νέα Δημοκρατία, η ΕΟΚ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο ΟΟΣΑ αποτελούν το άλλοθι για να συνεχίζει τη δική της αντιφατική, αναποτελεσματική, μυωπική πολιτική της. Μία καθαρά εισπρακτική πολιτική, που ρίχνει όλο το κόστος της προσαρμογής στους εργάτες, στους ανέργους, στους μισθωτούς, στους μικρομεσαίους, στους αγρότες, στους συνταξιούχους.

Μια πολιτική όχι μόνο αντικοινωνική, αλλά και αντιαναπτυξιακή.
Και ας μη μας πει η Κυβέρνηση πως η πολιτική της είναι μονόδρομος. Διακεκριμένοι οικονομολόγοι, ο κ. Ζολώτας, ο κ. Αγγελόπουλος, έχουν επισημάνει την πλήρη αναποτελεσματικότητα του περίφημου "μονόδρομου".
Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας, βαθαίνει η ύφεση, αυξάνεται η ανεργία αποσαθρώνεται και ανθελληνίζεται η παραγωγική βάση της οικονομίας. Κατεδαφίζεται το κράτος πρόνοιας, αποψιλώνονται ολόκληρες περιοχές, αποδυναμώνεται κάθε ικμάδα περιφερειακής ανάπτυξης, εκποιείται και ανθελληνίζεται ο δημόσιος τομέας(…)
Έχει επίσης τεράστια ευθύνη η Κυβέρνηση, γιατί ως θεατής αποδέχθηκε την ομογενοποιημένη πορεία για όλους τους Ευρωπαίους, προς το ’97 άσχετα από το σημείο εκκίνησης. Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος διαπραγματευτικό, όχι μόνο ελληνικό, δυστυχώς όλος ο Νότος ευθύνεται γι’ αυτό. Προσαρμόστηκε η Κυβέρνηση πλήρως στις κοινοτικές επιταγές.
Δεν διεκδίκησε καμιά δέσμευση, δεν εξασφάλισε το πακέτο Ντελόρ. Και το είχαμε πει όχι στη Βουλή κατ’ ανάγκη, αλλά πολλές φορές δημόσια, πως υπογράφεται η συνθήκη του Μάαστριχτ, χωρίς ταυτόχρονα να περιέχεται και το πακέτο Ντελόρ 2, να ξέρουμε πού πάμε.
Δεν διαπραγματεύτηκε ειδικά μέτρα προσαρμογής που δικαιούται η Ελλάδα. Μην ξεχνάμε η Ελλάδα έχει 7% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες, διότι ακριβώς ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η ΕΕ μπορούν να μας προστατεύσουν ή θέλουν να μας προστατεύσουν από τη μεγάλη εξ ανατολών απειλή. Ειδικότερα δεν ζητήθηκε αναγνώριση ενός χρυσού κανόνα στα δημοσιονομικά, της εξαίρεσης της χρηματοδότησης των δημοσίων επενδύσεων από τους περιορισμούς του δανεισμού του δημοσίου.
Ουσιαστικά, έμμεσα αποδέχθηκε την θεσμοθέτηση των δυο ταχυτήτων. Αφού θα έπρεπε να γνωρίζει ότι χωρίς αυτές τις αναπροσαρμογές, θα ήταν ανέφικτο να πετύχουμε τους στόχους.

Σε ό,τι αφορά τη θέση του ΠΑΣΟΚ για την ακολουθητέα οικονομική πολιτική έχουμε τονίσει με όλους τους δυνατούς τρόπους πως χωρίς ανάπτυξη η πολιτική της σταθεροποίησης οδηγεί την οικονομία σε ναυάγιο – ο Λαός έχει ένα ρητό που λέει "από τη μύγα ξύγκι δεν βγάζεις", είναι η πραγματικότητα – και επίσης το ότι χωρίς κοινωνική πολιτική, κλονίζεται η κοινωνική συνοχή και καθίστανται πράγματι ανέφικτη η αύξηση της παραγωγικότητας.
Σε ό,τι αφορά την πορεία προς την ΟΝΕ, μια πορεία που με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται αδιέξοδη για τις χώρες του νότου, η θέση του ΠΑΣΟΚ είναι πως η Ελλάδα σε συνεργασία με τις χώρες του νότου, πρέπει να δώσει τη μεγάλη μάχη για την επίτευξη των παρακάτω στόχων:
Πρώτον, το πακέτο Ντελόρ 2 να ισχύσει στο σύνολό του, χωρίς αλλοιώσεις και περικοπές. Δεύτερον, όπως έχει τονιστεί στη Βουλή απ’ άλλους, με την ολοκλήρωση της ΟΝΕ η νομισματική και συναλλαγματική πολιτική ασκείται πλέον –θα ασκηθεί δηλαδή- σε ευρωπαϊκό, όχι σε εθνικό επίπεδο.
Στα κράτη-μέλη παραμένει η δημοσιονομική πολιτική, που όμως ουσιαστικά περιορίζεται σε αναδιανεμητικό ρόλο. Εδώ πραγματικά βρίσκεται το κλειδί.
Σε μια ομόσπονδη Ευρώπη ο Ευρωπαϊκός Προϋπολογισμός πρέπει να είναι μεγέθους ικανού για την άσκηση αποτελεσματικής αναδιανεμητικής πολιτικής προς όφελος των κρατών- μελών του ευρωπαϊκού νότου και των οικονομικά καθυστερημένων περιοχών. Μόνο κάτω από τέτοιες συνθήκες θα καταστεί δυνατή η σύγκλιση στα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης και εισοδημάτων, που δεν αφορούν τους στόχους τους τραπεζικούς, είναι άσχετα με τους τραπεζικούς στόχους, που έχει θέσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Και εδώ σαφώς πρέπει να δοθεί η μάχη, από την έκβαση της οποίας θα κριθεί και το μέλλον της Χώρας μας.

Εδώ, ήθελα να φέρω ένα παράδειγμα: Όταν υπάρχει ενοποίηση του νομίσματος σε πέρα από μια χώρα, σε 2, σε 3, σε 5 χώρες αυτό λειτουργεί κατά τρόπο αρνητικό για όλες τις καθυστερημένες ή ασθενέστερες χώρες ή περιοχές. Και θα δώσω το απλό παράδειγμα των δύο Γερμανιών. Μόλις έγινε το ενιαίο νόμισμα, εμφανίστηκαν αμέσως τα τραγικά προβλήματα της Ανατολικής Γερμανίας. Και η Δυτική Γερμανία αναγκάζεται, τώρα, να κάνει μεταφορές πόρων, πραγματικά αστρονομικών διαστάσεων, στην τέως Ανατολική Γερμανία, γιατί έχει την ευθύνη και μπορεί να ασκήσει δημοσιονομική πολιτική.

Σκεφθείτε, χωρίς τη δημοσιονομική πολιτική της Ευρώπης, τι θα συμβεί στις καθυστερημένες περιοχές. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο και κλειδί, να ολοκληρωθεί ο ομοσπονδιακός χαρακτήρας της Ευρώπης, έτσι ώστε η ευθύνη να είναι εκεί όπου υπάρχουν τα μέσα.
Τα μέσα θα τα έχουν οι Βρυξέλλες μετά την ένωση. Δεν θα τα έχουν τα κράτη-μέλη. Και εκεί υπάρχει η ευθύνη, η οποία βεβαίως πρέπει και να ελέγχεται δημοκρατικά.
Εδώ είναι, κατά τη γνώμη μου, και η κύρια δικαίωση, όχι η μόνη, για την πραγματοποίηση της Πολιτικής Ένωσης. Μόνο με μια Πολιτική Ένωση θα αναλυθούν αυτές οι ευθύνες, ώστε ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός να μπορεί να καλύπτει τις ανισότητες οι οποίες δημιουργούνται από την ίδια τη διαδικασία και λειτουργία της ελεύθερης και ενιαίας αγοράς.
Αλλά πέρα απ’ αυτά, μιλώντας τώρα για την Ευρώπη και όχι για την Ελλάδα, -στο μέτρο βέβαια που είναι και η Ελλάδα αφορά και αυτήν- δεν αρκεί η ενιαία αγορά και το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, για να αντιμετωπίσει η Ευρώπη τις προκλήσεις του μέλλοντος
και σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ και σε ό,τι αφορά την Ιαπωνία. Απαιτείται η διαμόρφωση μιας αναπτυξιακής Ευρωπαϊκής Πολιτικής της ίδιας της Κοινότητας για την αντιμετώπιση της ανεργίας, καθώς και μια βιομηχανική πολιτική, που να εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας απέναντι στα άλλα εμπορικά μπλοκ.(…)

Τόνισα πως το όραμα της ευρωπαϊκής ένωσης δεν χωράει στη συνθήκη του Μάαστριχτ και αυτό γιατί διαμορφώθηκε, κατά κύριο λόγο, από τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης.
Όταν το πολιτικό σκηνικό αλλάξει στην Ευρώπη, τότε θα ανοίξουν οι ορίζοντες για τη δημιουργία μιας πραγματικά ομόσπονδης Ευρώπης. Μόνο οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις μπορούν να μετατρέψουν το όραμα της ενωμένης Ευρώπης σε χειροπιαστή πραγματικότητα.

Σκληρό καρφί Ολάντ στη Λαγκάρντ για τα περί Αφρικής

Με την παραπάνω φράση ξεκίνησε την απάντησή του, όταν κλήθηκε από τον δημοσιογράφο, να σχολιάσει τη δήλωση της Κριστίν Λαγκάρντ σχετικά με τη φοροδιαφυγή των Ελλήνων.

"Έχουν δώσει πολλά" πρόσθεσε "με τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, ή παραιτούμενοι από δικαιώματά τους. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν Έλληνες πολύ πλούσιοι που φοροδιαφεύγουν και αυτό δεν θα πρέπει να είναι αποδεκτό. Θεωρώ όμως ότι δεν είναι ο σωστός τρόπος το να πούμε στους Έλληνες κοιτάξτε την κατάστασή σας συγκριτικά με τους Αφρικανούς που ζουν χειρότερα από εσάς. Όχι. Χρειάζεται σεβασμός και εγώ τάσσομαι υπέρ του σεβασμού".

"Οι Έλληνες θα πρέπει να τοποθετηθούν ενώπιον των υποχρεώσεών τους. Προσοχή, αυτό που θα επιλέξετε την 17 Ιουνίου θα έχει συνέπειες για εσάς και για εμάς, όμως σας σεβόμεθα και εγώ σας σέβομαι και είναι προφανώς μια αλλαγή σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο", κατέληξε ο Γάλλος πρόεδρος.

http://www.kafeneio.gr/

"Θόδωρος Αγγελόπουλος in Memoriam"

Στην εκπνοή της Άνοιξης το Μέγαρο Μουσικής ταξιδεύει με το ποιητικό βλέμμα και τις εικόνες του Θόδωρου Αγγελόπουλου πάνω στην ιστορία της Ελλάδας, όπως ο ίδιος τις αποτύπωσε στις ταινίες του, που χαράχτηκαν στο υποσυνείδητο του Έλληνα.

Τη ματιά του διακεκριμένου σκηνοθέτη πάνω στην εθνική και παγκόσμια κρίση θα προσπαθήσουν να  «αποκρυπτογραφήσουν» οι ομιλητές, στο αφιέρωμα «Θόδωρος Αγγελόπουλος in Memoriam», στο Megaron Plus, την Πέμπτη, 31 του μηνός.
Το τιμητικό αφιέρωμα πραγματοποιείται αντί της εκδήλωσης που θα οργάνωνε το Μέγαρο Μουσικής, στην οποία θα μετείχε ο άδικα χαμένος σκηνοθέτης μαζί με τον φίλο του, Βιμ Βέντερς, σε μια συζήτηση των δύο, για τον κινηματογράφο.

Υπενθυμίζεται ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, είχε κάνει γυρίσματα στο Μέγαρο Μουσικής για τις ανάγκες της ταινίας του «Η σκόνη του χρόνου» αλλά και για την τελευταία, ανολοκλήρωτη «Η άλλη θάλασσα».

Ήταν μια εβδομάδα πριν τον αιφνίδιο θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όταν τον επισκέφθηκε στο γραφείο του στα Εξάρχεια, ο πρόεδρος του Μεγάρου Μουσικής, Ιωάννης Μάνος, προκειμένου να του πει ότι το Μέγαρο Μουσικής, ήθελε να τον τιμήσει με μια εκδήλωση.
«Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν δυστυχώς από τους πολύ λίγους Έλληνες, που λειτουργούν και πορεύονται στο εξωτερικό σαν Έλληνες» είπε ο Ιωάννης Μάνος, σε σχετική συνέντευξη Τύπου, για το πρόγραμμα της εκδήλωσης της Πέμπτης.

Σε αυτήν συμμετέχει, ο καθηγητής ιστορίας, Αντώνης Λιάκος, η φιλόλογος και συγγραφέας Αιμιλία Καραλή, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ειρήνη Στάθη και ο Δημήτρης Μαρωνίτης.
Τη συζήτηση θα συντονίσει ο κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Μπακογιαννόπουλος.
Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί με την προβολή της ταινίας του Νίκου Λυγγούρη για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τα γυρίσματα που έκανε για τη «Σκόνη του χρόνου», τον Ιανουάριο του 2008, στο Βερολίνο.

Επίσης, θα προβληθεί η τηλεοπτική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη» (1983 για την ελληνική δημόσια τηλεόραση), όπως και μαγνητοσκοπημένα μηνύματα του Ζιλ Ζακόμπ, πρόεδρου του Φεστιβάλ Κανών και του Χάρβεί Καϊτέλ, ειδικά για την εκδήλωση.
Ο κ. Μάνος ανακοίνωσε επίσης ότι μέσα στο 2013, το Μέγαρο Μουσικής, θα διοργανώσει διεθνές συμπόσιο με θέμα τον κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, με τη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων συνέδρων.

Ημέρα & Ώρα:
Πέμπτη 31 Μαΐου στις 19.00

Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 17.30.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, Αθήνα
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 7282 000

http://www.nooz.gr/

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Εξαντλείται η υπομονή των Βρετανών με τη λιτότητα του Ντέιβιντ Κάμερον

Ανάπτυξη ζητούν από την κυβέρνηση Κάμερον οι Βρετανοί  



Οι Βρετανοί χάνουν την πίστη τους στη στρατηγική της λιτότητας που έχει καταστεί θεμέλιος λίθος της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης συνασπισμού υπό το Ντέιβιντ Κάμερον από το 2010 όταν ανήλθαν στην εξουσία οι Τόρις μαζί με τους Φιλελεύθερους.
Εξαντλείται η υπομονή των Βρετανών με τη λιτότητα του Ντέιβιντ ΚάμερονΔημοσκόπηση που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Independent δείχνει ότι επτά στους δέκα Βρετανούς θέλουν η κυβέρνηση να αμβλύνει τις περικοπές των δαπανών και να στραφεί στην ανάπτυξη, γεγονός που εντείνει τις πιέσεις για αλλαγή πλεύσης υπό το βάρος και των συστάσεων του ΔΝΤ για λιγότερη λιτότητα και περισσότερη ανάπτυξη.
Τα πρώτα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Κάμερον οι πολίτες στη Βρετανία έδειχναν να δέχονται το επιχείρημα του κυβερνώντος συνασπισμού ότι λαμβάνει τις σκληρές αποφάσεις που απαιτούνται «για να διορθώσει το χάλι που άφησαν πίσω τους οι Εργατικοί», αλλά τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης αυτής δείχνουν ότι η υπομονή του κόσμου έχει αρχίσει να εξαντλείται, όπως επισημαίνει το Reuters.
Η δημοσκόπηση του ινστιτούτου ComRes που δημοσιεύεται στο φύλλο της Τρίτης του Independent καταδεικνύει πως οι ψηφοφόροι χάνουν την πίστη τους σε αυτή τη στρατηγική, καθώς επτά στους δέκα θέλουν η κυβέρνηση να αμβλύνει τις περικοπές των δαπανών και να κάνει περισσότερα για να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη.
Η δημοσκόπηση, η οποία διενεργήθηκε σε δείγμα 1.001 ενηλίκων από τις 25 ως τις 28 Μαΐου, έδειξε ότι το 72% των ερωτηθέντων θέλει το κέντρο του ενδιαφέροντος να αλλάξει και να μην είναι πλέον η λιτότητα, αλλά η ανάπτυξη. Μόνον το 17% διαφώνησε, ενώ το 11% δήλωσε ότι δεν γνωρίζει.

Πηγή: http://www.sofokleous10.gr/

Απέτυχε η μονομερής πολιτική λιτότητας της Μέρκελ, λέει ο Στάινμπρουκ του SPD

Απέτυχε η μονομερής πολιτική λιτότητας της Μέρκελ, λέει ο Στάινμπρουκ του SPD
O Πέερ Στάινμπρουκ είναι πολύ πιθανό να πάρει το χρίσμα των Σοσιαλδημοκρατών SPD για τις εκλογές του 2013    


Η μονομερής πολιτική λιτότητας της Μέρκελ απέτυχε, τονίζει σε δηλώσεις του ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και εκ των επικρατέστερων για το χρίσμα των Σοσιαλδημοκρατών SPD στις εκλογές του 2013, Πέερ Στάινμπρουκ και ζητεί να επικυρωθεί από τη γερμανική βουλή ώς το τέλος Ιουνίου το νομοσχέδιο για τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης ESM. «Η Ευρωζώνη θα πρέπει να προετοιμαστεί ούτως ώστε να μπορέσει να παρεμποδίσει φαινόμενα "μόλυνσης" άλλων χωρών», σημειώνει και ζητεί να ψηφισθεί το σχετικό νομοσχέδιο έως2 τα τέλη του επόμενου μήνα, προκειμένου «να δημιουργηθεί σύντομα το τείχος προστασίας».
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Bild, ο κ. Στάινμπρουκ εξηγεί πάντως ότι το κόμμα του θα δώσει την -απαραίτητη- υποστήριξή του μόνο εάν αλλάξει το μέχρι τώρα πρόγραμμα της Άνγκελα Μέρκελ.
«Με τη μονομερή πολιτική λιτότητας απέτυχε στην Ευρώπη. Η συγκατάθεση του SPD εξαρτάται μεταξύ άλλων κι από το εάν θα υπάρξει τόνωση της ανάπτυξης, όπου θα συμμετέχουν με χρηματοδότηση και οι χρηματαγορές. Γι αυτό χρειαζόμαστε έναν φόρο των χρηματοοικονομικών συναλλαγών. Στο SPD δεν γίνεται λόγος για προγράμματα οικονομικής βοήθειας με δανειακή χρηματοδότηση», είπε.

Πηγή: http://www.sofokleous10.gr/

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ούτε «τεμαχίζεται» ούτε «αντιγράφεται» ούτε πλαστοπροσωπείται»


Σε μια κρίσιμη περίοδο για το ΠαΣοΚ, ο Α. Παπανδρέου μεταξύ άλλων ανέφερε, ότι το ΠαΣοΚ είναι κίνημα λαού, ανήκει στο λαό δεν «τεμαχίζεται», ούτε και «κληρονομείται»...Εμείς, που πορευτήκαμε με τον Α. Παπανδρέου από την 3η του Σεπτέμβρη 1974 και αποτελούμε τον κορμό του λεγόμενου «ιστορικού ΠαΣοΚ», δηλώνουμε σε όσους επιχειρούν να πλαστοπροσωπήσουν η και να αντιγράψουν τον Α. Παπανδρέου, ότι ΠαΣοΚ και Α. Παπανδρέου  ταυτίζονται, δεν τεμαχίζονται, δεν διαχωρίζονται και κυρίως, δεν επιτρέπουμε σε κανένα να τα καπηλεύεται.
Σε λίγες εβδομάδες, συμπληρώνονται 16 χρόνια από τον θάνατό του και όμως συνεχίζει να πλανάται πάνω από την χώρα, η πολιτική του παρουσία και η ιστορική του παρακαταθήκη, παρά τις προσπάθειες πολλών να τον εξαφανίσουν από τις καρδιές και τα μυαλά των απλών ανθρώπων.
Όμως κάποιοι με διάφορα επικοινωνιακά τρικ, χρησιμοποιώντας αποσπασματικά συνθήματα του Ανδρέα και του ΠαΣοΚ, επιχειρούν να παίξουν με το συναίσθημα της λαϊκής βάσης του ΠαΣοΚ και εννοώ αυτούς, που έχω ονομάσει μπλοκ της «Νέας Εθνικοφροσύνης», με επικεφαλής την «Αριστερή Εθνικοφροσύνη» του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού της, κ. Τσίπρα.
Της «Αναρχοδεξιάς Εθνικοφροσύνης», του κ. Καμμένου και της «Ακροδεξιάς Εθνικοφροσύνης» του κ. Μιχαλολιάκου.
Όσοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι τα συνθήματα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Λαϊκή κυριαρχία», «Κοινωνική Δικαιοσύνη», αποτελούν αναπόσπαστα και αδιαίρετα  συστατικά  του ΠαΣοΚ και της ιστορίας του.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, επικεφαλής του μπλοκ  των «Νέων Εθνικοφρόνων», επιχειρεί να σπεκουλάρει πάνω στην βαθιά κρίση που περνά η κοινωνία  και ο λαός μας, παίζει δηλαδή, με τον πόνο του λαού μας.
   Πρέπει όμως να γνωρίζει, ότι «το ραντεβού με την ιστορία», δόθηκε μόνο μια φορά, στις 18 Οκτώβρη 1981 με το ΠαΣοΚ και τον Α. Παπανδρέου.

Το ΠαΣοΚ του Α. Παπανδρέου, δεν χώρισε τους Έλληνες, τους ένωσε, έδωσε φως στην αθέατη πλευρά της κοινωνίας, στους αποκλεισμένους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στο δράμα του εμφύλιου πολέμου, στους αποκλεισμένους της κοινωνίας,  τους κυνηγημένους πολιτικά και κοινωνικά, τους ένωσε με την άλλη μισή πλευρά της κοινωνίας, ενωθήκαμε όλοι, πάψαμε να χωριζόμαστε σε «μιάσματα και εθνικόφρονες», γίναμε όλοι Έλληνες πατριώτες, Δημοκράτες και προχωρήσαμε μαζί, για μια καλύτερη κοινωνία για μια καλύτερη Ελλάδα.

Τι σχέση μπορεί να έχουν σήμερα, αυτοί, που ξαναχτίζουν διαχωριστικές γραμμές, ανάμεσα στη «Νέα Εθνικοφροσύνη με τα νέα μιάσματα» που ξαναχωρίζουν τους Έλληνες, με τον Α. Παπανδρέου;
Εμείς όλοι, οι «δικαιωμένες γενιές», είμαστε πάλι εδώ, για να δώσουμε μαζί με τις «αδικημένες γενιές», που μπορεί  με δικές μας ευθύνες να αδικήθηκαν, εμείς λοιπόν, μαζί με το ΠαΣοΚ θα δώσουμε και πάλι την μάχη για την νέα δικαίωση, για μια νέα Ελλάδα, για μια νέα προοπτική.

Γνωρίζω ότι το ΠαΣοΚ στεναχώρησε και στεναχωρεί, όχι μόνο εμάς, έχει ιδιαίτερα στενοχωρήσει τις γενιές μετά «την γενιά της Αλλαγής του 81», που δεν έζησαν, δεν βίωσαν καταστάσεις πριν το '81, που όμως σήμερα, έχουν απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρονται, να αντιδρούν, γιατί ζητούν, γιατί θέλουν, παρόν και μέλλον για τους ίδιους, για την χώρα τους.
Εμείς, που το 1981 δικαιώσαμε γενιές και γενιές, σήμερα, αισθανόμαστε περισσότερο την ανάγκη, να δικαιώσουμε και αυτούς, που πολλοί με πράξεις η παραλείψεις αδίκησαν.
Μαζί με τις αδικημένες νέες γενιές, πρέπει να δώσουμε τις μάχες, για να φανεί πάλι φως στην άκρη του τούνελ, για τα παιδιά μας, που κάθε μέρα μας βροντοφωνάζουν, «τι έκανες για μένα; τι χώρα μας παραδίδεις;».

Ο Α. Παπανδρέου, αλλά και το ΠαΣοΚ της πολιτικής και της ανάλυσης, το ΠαΣοΚ της στρατηγικής και της διαλεκτικής, ποτέ δεν ήταν στάσιμο, το ΠαΣοΚ του διαλόγου και της σκέψης, ήταν πάντοτε παρόν, που όμως επισκιάστηκε, από τον άκρατο κυβερνητισμό.
Αυτό το ΠαΣοΚ, δίνει πάλι το «παρών», για μια «νέα πολιτική συμφωνία» με τον λαό, για ένα «νέο συμβόλαιο» μαζί του, με βάση τα νέα δεδομένα, εθνικά, κοινωνικά, ευρωπαϊκά, με βάση τα δεδομένα του 21ου αιώνα.

Είναι αυτό το ΠαΣοΚ που όλοι θέλουμε,  ανανεωμένο σε απόψεις, θέσεις και πρόσωπα, που πρέπει να παραμένει ριζοσπαστικό,  ελπιδοφόρο, είναι το ΠαΣοΚ, που γεμάτο από περιπέτειες, γεμάτο από εμπειρίες, σοφία και πόνο, είναι το ΠαΣοΚ, που θα βρει πάλι την Ιθάκη, που κάθε Έλληνας χωριστά αλλά και όλοι μαζί προσδοκούμε.

Ο κ. Γιάννης Σουλαδάκης είναι Πολιτικός Μηχανικός, τ. Ευρωβουλευτής και τ. Μέλος Ε.Γ ΠαΣοΚ

Πηγή: Το Βήμα

Ο τρίτος δρόμος για το... κράτος

Τα σοσιαλιστικά κόμματα από εκφραστές της εργατικής τάξης αναδείχτηκαν σε κόμματα με βασικό μέλημα τη διακυβέρνηση

Η «σοσιαλδημοκρατία» ήταν μία από τις πολλές διατυπώσεις του αντικαπιταλιστικού εργατικού κινήματος, εκφραστές του οποίου είναι ήδη από τα τέλη του 19ου αιων. τα εργατικά, τα σοσιαλιστικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Επεδίωκε τον μετασχηματισμό του καπιταλισμού σε κοινωνική οργάνωση που θα στηριζόταν στην κρατική ιδιοκτησία, η οποία θα κατέληγε σε ένα είδος κοινωνικοπολιτικής διευθέτησης που εν τέλει θα παραγκώνιζε και το κράτος. Παρά τη διάσπαση του σοσιαλιστικού κινήματος μετά τη Ρώσικη Επανάσταση (1917), τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας εξακολούθησαν να επιδιώκουν την υπέρβαση του καπιταλισμού, κάτι που στις στρατηγικές τους επιδιώξεις λίγο τα διαφοροποιούσε από το ξέχωρο πλέον κομμουνιστικό κίνημα.
Η μεγάλη διαφοροποίηση των κομμάτων αυτών ήρθε τη δεκαετία του 1950. Οι στρατηγικές επιλογές του Σουηδικού και Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (Βαντγκοτεσμπέργκ 1959), αφού αποκήρυξαν τον μαρξισμό, εγκατέλειψαν και την προσπάθεια του μετασχηματισμού του καπιταλισμού. Οι πολιτικές τους περιορίστηκαν στη διαχείριση του δεδομένου οικονομικού πλαισίου που κυριαρχούνταν από την αγορά και τα προτάγματα της κεφαλαιακής συσσώρευσης. Ωστόσο, η κρίση της δεκαετίας του 1970 οδήγησε στην ηγεμονική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού. Επικράτηση που στηρίχτηκε στις ιδέες και αξίες που είχαν εκφράσει θεωρητικοί πολλές δεκαετίες πριν, καθώς και στην εκμετάλλευση των προβλημάτων πληθωρισμού και στις αδυναμίες της πολιτικής διαχείρισης της μέχρι τότε κυρίαρχης «σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης».
Μέχρι τότε τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας είχαν αποτελέσει τους βασικούς φορείς της κοινωνικής οργάνωσης, που χαρακτηρίστηκε ως χρυσή περίοδο του καπιταλισμού. Η «σοσιαλδημοκρατική συναίνεση», στηριγμένη στη σύζευξη μαζικής κατανάλωσης και μαζικής παραγωγής, εξασφάλιζε μια πολυδιάστατη κοινωνική συνεννόηση, η οποία οδηγούσε στην ειρηνική συνύπαρξη της επέκτασης από τη μια πλευρά της συσσώρευσης του κεφαλαίου και από την άλλη της ιδιότητας του πολίτη. Η εξέλιξη αυτή όμως, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην κοινωνική διαστρωμάτωση των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, οδήγησε τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας στην απομάκρυνσή τους και εντέλει στην αποκοπή τους από τα καταστατικά τους κοινωνικά υποκείμενα. Τα κόμματα της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας, μακριά πλέον από την κοινωνία, μετονομάζονται κόμματα της «Κεντροαριστεράς», αναδεικνύουν τον «εκσυγχρονισμό» ως την κατ' εξοχήν στρατηγική επιδίωξή τους και με γνώμονα και έμπνευση τον «τρίτο δρόμο» εγκαθίστανται στο κράτος. Ετσι, τα σοσιαλιστικά κόμματα από εκφραστές της εργατικής τάξης, που την οδήγησαν σε δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, αναδεικνύονται σε κορμό των «καρτελοποιημένων» κομματικών συστημάτων ενός νέου «μεταδημοκρατικού» πλαισίου, όπου η «διακυβέρνηση» του κράτους αποτελεί πλέον το αποκλειστικό τους μέλημα.
Μέχρι την πρόσφατη κρίση τα κόμματα αυτά, παρά τον παραλυτικό κυβερνητισμό τους, κατόρθωναν να ανταποκρίνονται με επιλεκτικό τρόπο σε κοινωνικά αιτήματα και με σύμμαχους τους κρατικούς πόρους (οικονομικούς, συμβολικούς, πολιτιστικούς) και τα, ελεγχόμενα από ισχυρά, κυρίαρχα συμφέροντα, ΜΜΕ να εξασφαλίζουν τη συναίνεση. Η κρίση όμως, και κυρίως οι επιλογές αντιμετώπισής της, που οδηγούν σε παρατεταμένη λιτότητα και ύφεση, ολοκληρώνουν τη μετάλλαξή τους, ακυρώνοντας τη δημοκρατική προοπτική των κομμάτων αυτών αλλά και τη συμβολή τους στον εκδημοκρατισμό και στην κοινωνική πρόοδο, που με αγώνες είχαν επιτύχει για πάνω από έναν αιώνα. Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τις δικές τους επιλογές, λάθη και αντιφάσεις, εκείνο που φαίνεται να τους τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια δεν είναι τίποτε άλλο από το γεγονός ότι γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο καπιταλισμός σήμερα δεν έχει περιθώρια κοινωνικού/πολιτικού ελέγχου, περιορισμένης μεταρρύθμισης ή «εξανθρωπισμού» που αποτελούσε τη σταθερή υπόσχεσή τους. Κατά συνέπεια τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν η αμηχανία, η απογοήτευση, η κρίση ταυτότητας, η έλλειψη προοπτικής και η υπαρξιακή κατάρρευση της κοινωνικής τους βάσης δεν αποτελούν έκπληξη.
Η κρίση και η παρατεταμένη λιτότητα ολοκληρώνουν τη μετάλλαξη των σοσιαλιστικών κομμάτων και ακυρώνουν τη συμβολή τους

Ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Πηγή: Έθνος