Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Ο Μαρξ, η αριστερά και η «Χαλυβουργική»

Κώστας Κούρκουλος, 26/07/2012

Περιγράφοντας ο Μαρξ τη σχέση του «τυχοδιώκτη» - δικός του ο χαρακτηρισμός - Λουδοβίκου Βοναπάρτη («18η Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»), με τη δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία, έγραφε: «Είναι αναγκασμένος, δίπλα στις πραγματικές τάξεις, να δημιουργήσει μία τεχνητή κάστα, για την οποία η διατήρηση του καθεστώτος του, είναι ζήτημα καθημερινού ψωμιού. Γι’ αυτό, μία από τις πρώτες οικονομικές πράξεις του, ήταν να ανεβάσει πάλι τις αποδοχές των υπαλλήλων στο παλιό τους επίπεδο και να δημιουργήσει καινούργιες αργομισθίες…». (Όποιος βρει ποιο ελληνικό κόμμα, ταυτιζόμενο με τη συμπεριφορά του «τυχοδιώκτη» Λουδοβίκου Βοναπάρτη, υποσχέθηκε επιστροφή των μισθών του δημοσίου στα επίπεδα του 2009 και 100.000 καινούργιες αργομισθίες, κερδίζει πρώτο βραβείο μελαγχολίας για το μέλλον της χώρας μας).

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο – συνεχίζει ο Μαρξ – η τεχνητή κοινωνική τάξη των δημοσίων υπαλλήλων, ανάγεται σε «…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της.»

Απ’ όσα μας λέει λοιπόν ο Μαρξ, εφ’ όσον οι σιτιζόμενοι στο δημόσιο οφείλουν τη σίτισή τους σε συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, τυχόν ανατροπή αυτών των συνθηκών, ή ακόμη και μεταρρύθμιση, θα έθετε σε κίνδυνο τη θέση τους. Άρα, έχουν κάθε συμφέρον – και το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους – να αναχθούν σε στυλοβάτες του καθεστώτος, από το οποίο πηγάζει η κοινωνική τους ύπαρξη.

Ο συντηρητισμός, δηλαδή, της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας, εξηγείται «μαρξιστικότατα»: Οι υλικές συνθήκες ύπαρξής της, διαμορφώνουν και τη συνείδησή της.

Και ερχόμαστε στα καθ’ ημάς. Η Μιμίκα Κρανάκη, στο βιβλίο της «Διαβάζοντας τον Φρόιντ», αναφέρει πως η σύγχρονη Ελλάδα, λόγω της ιστορικής της καθυστέρησης, δεν διαθέτει τις πραγματικότητες της Δύσης. Συνέπεια λοιπόν αυτής της απουσίας, είναι η εισαγωγή στη χώρα μας, δίκην νεοαποικιακού ιδιώματος, «εξωτικών» εννοιών και γλωσσικών όρων, που δεν αντιστοιχούν σε εγχώριες πραγματικότητες.

Και ως χαρακτηριστικό παράδειγμα επισημαίνει την «εισαγωγή» του μαρξιστικού όρου «βιομηχανικό προλεταριάτο», προτού αυτό υπάρξει ως ιστορική πραγματικότητα.

Η μαρξογενής όμως εγχώρια αριστερά, για να εκπληρώσει τον «ιστορικό προορισμό» της, είχε ανάγκη από το βιομηχανικό προλεταριάτο, ως «ιστορικό υποκείμενο». Αυτό λένε οι γραφές. Ελλείψει λοιπόν εγχώριου «υποκειμένου», έπρεπε να εφεύρει υποκατάστατό του.

Και το υποκατάστατο εφευρέθηκε. Είναι οι σιτιζόμενοι στο δημόσιο (στενό και ευρύτερο), οι οποίοι, στις φαντασιώσεις της αριστεράς - επειδή προφανώς εισπράττουν μισθό - έλαβαν τη θέση του υποκειμένου για την κοινωνική ανατροπή. Ενώ, όπως εξηγεί ο Μαρξ, η δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία είναι αναγκαστικά το κατ’ εξοχήν συντηρητικό κοινωνικό στρώμα, αφού γι’ αυτήν «…η διατήρηση του καθεστώτος… είναι ζήτημα καθημερινού ψωμιού».

Αυτό ακριβώς προσδίδει στην πολιτική μας επικαιρότητα, παρανοϊκά χαρακτηριστικά. Διότι, προκειμένου η αριστερά να προστατεύσει τα συμφέροντα της κρατικής γραφειοκρατίας, την οποία υιοθετεί ως κοινωνική της βάση, είναι αναγκασμένη να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην αλλάξει τίποτε. Και αυτό, εν ονόματι της «προόδου» και της «αλλαγής»!!!

Το παράδειγμα που ακολουθεί, είναι εφιαλτικά αποκαλυπτικό: Είναι γνωστό ότι τόσο ο στενός δημόσιος τομέας, όσο και οι ΔΕΚΟ, χρησιμοποιήθηκαν στο πλαίσιο του πελατειακού συστήματος ως φέουδα των κομμάτων εξουσίας, για το διορισμό των «πελατών» τους. Είναι επίσης γνωστό, ότι στη συνέχεια, η σχέση τους αντιστράφηκε. Δηλαδή, οι διορισμένοι «πελάτες» άλλαξαν ρόλο: Έτρεψαν τις ΔΕΚΟ και πολλές δημόσιες υπηρεσίες, σε ιδιωτική τους, ουσιαστικά, περιουσία, προορισμένη αποκλειστικά να τους μισθοδοτεί. Οι ΔΕΚΟ, δηλαδή, είναι ήδη ιδιωτικές, αφού στην πραγματικότητα ανήκουν στους διορισμένους «πελάτες» των κομμάτων εξουσίας. Γι’ αυτό και οι τελευταίοι δηλώνουν «δεν πουλάμε», που σημαίνει: «Μας ανήκει η δημόσια περιουσία». Γι’ αυτό και εκβιάζουν την κοινωνία με την απειλή ότι «θα σβήσει η χώρα», αν το δημόσιο επιχειρήσει, ως τυπικός ιδιοκτήτης οποιασδήποτε ΔΕΚΟ, να ασκήσει τα δικαιώματά του, μέσα στα οποία είναι και η πώληση.

Ταυτόχρονα, η αριστερά, υπερασπιζόμενη τα ιδιωτικά – συντεχνιακά συμφέροντα της κρατικής γραφειοκρατίας, απειλεί με φυλακίσεις, όποιον θίξει την «ιδιοκτησία» της! Υπό τον ευφημισμό μάλιστα της προστασίας της δημόσιας περιουσίας !

Έχει δίκιο λοιπόν ο Γ. Μεϊμάρογλου, όταν γράφει πως «…στη μεγάλη σύγκρουση που ήδη ξεκίνησε ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, η επόμενη -κυρίως- γενιά, δεν θα έχει την αριστερά μαζί της...».

Γιατί η «αριστερά» – του Περισσού και της Κουμουνδούρου, για να εξηγούμαστε – δεν είναι αριστερά. Εκπροσωπεί μαζί με τη ναζιστική και τη λαϊκή ακροδεξιά, ό, τι πιο αντιδραστικό μπορεί να αναδυθεί σε μία χώρα της καθ’ ημάς ανατολής.

Υ.Γ. Είναι προφανές πως η ύπαρξη και ελάχιστων βιομηχανικών εργατών, τους χαλάει τον ύπνο. Χαρακτηριστική περίπτωση η «Χαλυβουργική», όπου με όρους κοινωνικής δολιοφθοράς, επιδιώκουν το κλείσιμό της. Και αυτό, όχι για να καταστρέψουν και τις ελάχιστες έστω επιχειρήσεις που απέμειναν, όπως κάποιοι, ίσως και οι ίδιοι, νομίζουν. Αλλά για να εξαλειφθούν ακόμη και τα ίχνη βιομηχανικών εργατών από τη χώρα, ώστε να μην παρεμβάλλονται στη σχέση τους με την κρατική γραφειοκρατία. Αυτό όμως ανοίγει μεγάλη συζήτηση.

Στα 6 εκατομμύρια πλέον οι άνεργοι στην Ισπανία


%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%3A+%CE%9D%CE%AD%CE%BF+%CF%81%CE%B5%CE%BA%CF%8C%CF%81+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82Στα υψηλότερα επίπεδα από το 1976 αναρριχήθηκε η ανεργία στην Ισπανία στο δεύτερο τρίμηνο 2012.

Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσαν σήμερα οι ισπανικές αρχές, οι άνεργοι πλέον πλησιάζουν τα 6 εκατομμύρια, ή 5.693.100, και η ανεργία σε ποσοστό ανέρχεται στο 24,63%, από 24,44% στο πρώτο τρίμηνο 2012.

Η ανεργία στους νέους κάτω των 25 ετών ανήλθε στο 53%. Η Ισπανία έχει 1,7 εκατ. νοικοκυριά με όλα τα μέλη της οικογένειας να είναι στην ανεργία, δηλαδή 9.300 νοικοκυριά περισσότερα σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο.

 

Δήλωση Γ. Α. Παπανδρέου για την επιλογή του Σταύρου Λαμπρινίδη ως Ειδικού Εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Η επιλογή του Σταύρου Λαμπρινίδη ως Ειδικού Εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αποτελεί ύψιστη τιμή για τη χώρα και αναγνώριση της σημασίας που έχει η παρουσία της στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Παράλληλα αποτελεί αναγνώριση των συνολικών προσπαθειών της χώρας, των ευρωβουλευτών και των εκπροσώπων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και είναι γεγονός ότι, οι ευρωβουλευτές μας, μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουν εργαστεί μεθοδικά, σκληρά και έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες που έτυχαν της αναγνώρισης και της έγκρισης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των άλλων Οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Σταύρος Λαμπρινίδης, ως Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και προηγουμένως ως επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και ως Αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και με την συνολική του παρουσία και δράση, συνέβαλε καθοριστικά στην ενίσχυση της παρουσίας της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διέπρεψε στον τομέα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ζήτημα το οποίο και θα διαχειριστεί στην νέα θέση που καταλαμβάνει. Σήμερα αναγνωρίζεται εμπράκτως αυτή η συμβολή του και μαζί αναγνωρίζεται η σημασία της ενεργού παρουσίας των εκπροσώπων μας στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Στον Σταύρο Λαμπρινίδη εκφράζω τα συγχαρητήριά μου. Σε μια περίοδο που τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα δέχονται ισχυρά πλήγματα από καθεστώτα αυταρχικά, από τον διογκούμενο ρατσισμό καθώς και τις οικονομικές ανισότητες που διευρύνονται παγκοσμίως, του εύχομαι επιτυχία στο δύσκολο και απαιτητικό έργο που αναλαμβάνει, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΕΤΥΧΕ: Διαγράφηκαν 2,5 δισ. ευρώ χρέους μέσα σε ένα μήνα

Δεν έχει περάσει καλά καλά ένας μήνας από την πρόταση που έκανε ο Πέτρος Νομικός, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας σχετικά με την αντιμετώπιση του χρέους και ήδη τα αποτελέσματα είναι θεαματικά.

Έχουν διαγραφεί 2,5 δις. ευρώ δημοσίου χρέους μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας όπου ιδιώτες και εταιρείες μπορούν να έχουν πρόσβαση και να αγοράζουν ομόλογα που διατίθενται στη δευτερογενή αγορά.
Ο κ. Νομικός δημιούργησε μια ηλεκτρονική "πλατφόρμα", μέσω της οποίας ιδιώτες και εταιρίες μπορούν να κάνουν δωρεές, τις οποίες το ίδρυμα Greece Debt Free (GDF) αξιοποιεί, αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα που διατίθενται στην δευτερογενή αγορά, στο 10 με 20% της αξίας τους, και ύστερα τα διαγράφει.
Με αυτόν τον τρόπο, διαγράφεται ελληνικό χρέος πολύ μεγαλύτερο από το ποσό της εκάστοτε δωρεάς που ακόμα κι ένας απλός πολίτης μπορεί να κάνει με μερικά ευρώ.
Το Greece Debt Free, όπως σημειώνεται στην ιστοσελίδα του, "είναι μια πλατφόρμα για όλους, ώστε να οργανωθούμε, να λάβουμε μέρος, να συνδεθούμε και να συμμετάσχουμε για να πετύχουμε μια θετική οικονομική αλλαγή".

Όπως εξηγεί ο δημιουργός της "πλατφόρμας" κ. Νομικός, "η πρότασή μας είναι απλή.
Όποιος θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μπορεί να δωρίσει ένα ευρώ και το GDF θα αγοράσει και μετά θα διαγράψει με αυτό το ένα ευρώ, οχτώ ευρώ ελληνικού χρέους.
Αν επικοινωνήσετε αυτό το μήνυμα σε όποιον αγαπά την Ελλάδα, τα πράγματα μπορούν πράγματι να αλλάξουν".

Όσο για τη διαδικασία που χρειάζεται να ακολουθήσει κάποιος για να "δωρίσει" οποιοδήποτε ποσό, ο κ. Νομικός εξηγεί."
Μπορεί ο καθένας να μπει στην ιστοσελίδα μας στο διαδίκτυο και να κάνει τη δωρεά του μέσω paypal ή μέσω εμβάσματος.
Κατόπιν εμείς θα αγοράσουμε τα ομόλογα.
Είναι τόσο απλό.
Σύντομα ελπίζουμε να έχουμε έτοιμο κι ένα τηλεφωνικό κέντρο που να μπορεί να εξυπηρετεί τους ενδιαφερόμενους και να δέχεται και δωρεές τηλεφωνικά.
Έτσι θα προσπαθήσουμε να αγοράσουμε το μέγιστο δυνατό ποσό ελληνικού χρέους στη χαμηλότερη τιμή.

Για παράδειγμα, αν δύο ομόλογα διαπραγματεύονται το ένα στα 12 cents (στα 100) και το άλλο στα 13 θα επιλέξουμε αυτό στα 12 και μετά θα διαγράφουμε τα 100 cents χρέους"

Η Ελλάδα ως θύμα του Paul Krugman

Μεταφράζει ο Θόδωρος Κατσανέβας

The New York Times, 17 Ιουνίου 2012

Από τότε που στην Ελλάδα χτυπούν τα τύμπανα, έχουμε ακούσει πολλά για το τι συμβαίνει με κάθε τι το Ελληνικό. Μερικές από τις κατηγορίες είναι αληθινές, μερικές  λάθος – αλλά όλες  είναι εκτός θέματος. Ναι, υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις στην ελληνική οικονομία , στην πολιτική  κατάσταση και  στην κοινωνία της. Αλλά αυτές οι παραλείψεις δεν είναι η αιτία που προκάλεσε την ελληνική  κρίση  και απειλεί να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Όχι, οι ρίζες αυτής της καταστροφής βρίσκονται βορειότερα, στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, όπου αξιωματούχοι δημιούργησαν ένα  ίσως μοιραία ελαττωματικό νομισματικό σύστημα που όξυνε τα προβλήματα. Και η λύση στην κρίση, αν υπάρχει, θα πρέπει να προέλθει από την ίδια κατεύθυνση. Η Ελλάδα παρουσιάζει πολύ διαφθορά και μεγάλη φοροδιαφυγή, και η ελληνική κυβέρνηση συνήθιζε να λειτουργεί με τρόπο πέρα ​​από τις δυνατότητές της χώρας.  Από εκεί και πέρα, η ελληνική παραγωγικότητα της εργασίας είναι χαμηλή σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα – περίπου το 25 τοις εκατό κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η παραγωγικότητα της εργασίας, ας πούμε, του Μισισιπή είναι εξίσου χαμηλή με τα αμερικανικά πρότυπα στα ίδια περίπου ως άνω  επίπεδα. Από την άλλη πλευρά, πολλά πράγματα που ακούμε για την Ελλάδα δεν είναι ακριβώς αληθινά. Οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες – αντιθέτως, εργάζονται περισσότερες ώρες από σχεδόν οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη, και πολύ περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς  ειδικότερα. Ούτε η Ελλάδα έχει ένα  ανεξέλεγκτο κράτος πρόνοιας, όπως οι συντηρητικοί υποστηρίζουν. Οι κοινωνικές δαπάνες της ως ποσοστό του ΑΕΠ,  είναι σημαντικά χαμηλότερες απ’ ότι  στη Σουηδία ή τη Γερμανία, χώρες που έχουν μέχρι στιγμής ξεπεράσει την ευρωπαϊκή κρίση αρκετά καλά. Λοιπόν, πώς μπήκε  η Ελλάδα  σε τέτοια ταλαιπωρία ; Ο ένοχος είναι το ευρώ.
Δεκαπέντε χρόνια πριν Ελλάδα δεν ήταν παράδεισος, αλλά ούτε βρισκόταν  σε κρίση. Η ανεργία ήταν υψηλή, αλλά όχι καταστροφική, και το έθνος περισσότερο ή λιγότερο τα κατάφερνε στις διεθνείς αγορές, κερδίζοντας αρκετά από τις εξαγωγές, τον τουρισμό, τη ναυτιλία και άλλες πηγές ώστε να χρηματοδοτεί τις εισαγωγές της. Στη συνέχεια, η Ελλάδα προσχώρησε στο ευρώ, και ένα φοβερό πράγμα συνέβη: οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι ήταν ένα ασφαλές μέρος για επενδύσεις. Διεθνείς χρηματοδοτήσεις εισέρευσαν στη χώρα, ορισμένες από τις οποίες, αν και όχι όλες, για να καλύψουν τα κυβερνητικά ελλείμματα. Η οικονομία αναπτύχθηκε, αυξήθηκε ο πληθωρισμός, αλλά η Ελλάδα μετατράπηκε αυξητικά σε μη ανταγωνιστική οικονομία.  Σίγουρα,  οι Έλληνες σπατάλησαν πολλά, αν όχι τις περισσότερες από τις χρηματικές εισροές, αλλά το ίδιο έκαναν και όλοι όσοι εγκλωβίστηκαν από τη φούσκα του ευρώ.  Και τότε έσκασε η φούσκα, και φάνηκαν οι βασικές  ρωγμές σε ολόκληρο το σύστημα του ευρώ. Ρωτήστε τον εαυτό σας, γιατί η ζώνη του δολαρίου, επίσης γνωστή ως Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, λειτουργεί αρμονικά χωρίς τις περιφερειακές κρίσεις που τώρα χτυπούν την Ευρώπη ; Η απάντηση είναι ότι, έχουμε μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, και οι δραστηριότητες της  στην πραγματικότητα, παρέχουν άμεσες λύσεις σε προβλήματα που παρουσιάζονται στις διάφορες πολιτείες.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τι θα συμβεί στη Φλόριντα τώρα, στον απόηχο της τεράστιας φούσκας της αγοράς κατοικίας του, αν η πολιτεία αυτή υποχρεωνόταν από μόνη της να αντιμετωπίσει τα μεγάλα κόστη της κοινωνικής ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης. Ευτυχώς για τη Φλόριντα, η  Ουάσιγκτον φροντίζει για το όλο πρόβλημα, πράγμα που σημαίνει ότι η Φλόριντα στην πραγματικότητα εισπράττει οικονομική βοήθεια σε επίπεδα που κανένα ευρωπαϊκό έθνος δε θα μπορούσε να ονειρευτεί.  Ή σκεφτείτε ένα παλαιότερο παράδειγμα, την κρίση δανείων της δεκαετίας του 1980, η οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό υπόθεση του Τέξας. Οι φορολογούμενοι πλήρωσαν ένα τεράστιο ποσό για να καθαρίσει το χάος – αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων αυτών κατοικούν  σε άλλες πολιτείας  εκτός του Τέξας. Και πάλι, το κεντρικό κράτος έλαβε μέτρα άμεσης επίλυσης του προβλήματος του Τέξας, σε μια κλίμακα αδιανόητη για τα σημερινά δεδομένα της  Ευρώπης.
Το πρόβλημα της Ελλάδας, η οποία δεν είναι βέβαια αναμάρτητη,  οφείλεται κυρίως  στην αλαζονεία των Ευρωπαίων αξιωματούχων, ως επί το πλείστον από τις πλουσιότερες χώρες, οι οποίοι έπεισαν τους εαυτούς τους ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς μια ενιαία κυβέρνηση. Και αυτοί οι ίδιοι αξιωματούχοι έχουν κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη επιμένοντας με ακραίο τρόπο ότι  τα προβλήματα του ευρώ προκλήθηκαν από την ανεύθυνη συμπεριφορά  των νότιων Ευρωπαίων, και ότι όλα θα λειτουργήσουν καλά, αν οι λαοί είναι πρόθυμοι  να υποφέρουν ακόμα περισσότερο. Έτσι φτάσαμε στο αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών στην Ελλάδα που δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Ο κυβερνών συνασπισμός μπορεί να κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία, αλλά οι Έλληνες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην κρίση έτσι κι αλλιώς. Ο μόνος τρόπος για το ευρώ θα μπορούσε – ίσως – να σωθεί, είναι αν οι Γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί είναι που πρέπει να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, ξοδεύοντας περισσότερο και, ναι, να αποδεχτούν υψηλότερο πληθωρισμό. Αν όχι, έ τότε η Ελλάδα  θα μείνει στην ιστορία ως το περήφανο θύμα της εκδίκησης των άλλων.

Ο Σαμαράς έκανε Γεν. Γραμ. τον Βασιλικό Επίτροπο που συμμετείχε στη δίκη τη Δημοκρατικής Άμυνας

Αυτή κι αν δεν είναι η μεγάλη υπέρβαση του Σαμαρά! Έκανε Γενικό Γραμματέα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, τον Αθανάσιο Ανδρεουλάκο,  Βασιλικό Επίτροπο της  Χούντας, που καταδίκασε τον αδελφό της μητέρας του, Παύλο Ζάννα.
Στη μεγάλη δίκη της Δημοκρατικής Άμυνας Νοέμβρη του 1968, στη Θεσσαλονίκη ο πρώην αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου και σημερινός Γ. Γ., από την έδρα του Βασιλικού Επιτρόπου του Εκτάκτου Στρατοδικείου στις 9/11/68, κατακεραύνωσε τους κατηγορούμενους, αγωνιστές της «Δημοκρατικής Άμυνας», προτείνοντας να τους επιβληθούν βαριές ποινές.
Δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς ότι Αντώνης Σαμαράς εν γνώσει του, υπέγραψε από μεγαλοψυχία, το διορισμό του διώκτη του θείου του και 5 ακόμη αγωνιστών κατά του τυραννικού καθεστώτος, που ευόρκως υπηρετούσε ο Αθανάσιος Ανδρεουλάκος.
Το πιθανότερο είναι να του το σέρβιραν συνεργάτες του και  εν αγνοία του να έβαλε την υπογραφή του.

Βέβαια άγνοια της πρόσφατης ιστορίας, από έναν πολιτικό που κρατάει στα χέρια του της τύχη της χώρας, δεν δικαιολογείται. Πολύ δε περισσότερο όταν μέλη της οικογενείας του έχουν γράψει σελίδες της πρόσφατης ιστορίας μας.
Θα τρίζουν τα κόκαλα του αείμνηστου  Παύλου Ζάννα!
Καλά δεν υπήρχε άλλο κατάλληλο πρόσωπο για τη θέση αυτή ήταν ανάγκη να προσφύγουν σε ένα άτομο του οποίου η πολιτεία παραπέμπει στις μαύρες μέρες της δικτατορίας; Αλλά και η μετέπειτα πολιτεία του παραπέμπει σε νοοτροπία εκείνης της εποχής (παρασυναγωγές και πολλά άλλα).
Και δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάτες του σημερινού πρωθυπουργού, στηρίζουν και προωθούν σε κρίσιμες θεσμικές λειτουργίες πρόσωπα, των οποίων το παρελθόν, αποτελεί παραφωνία για το έργο που καλείται να επιτελέσει αυτή η κυβέρνηση.
Για την ιστορία, για να την μάθουν όσοι την αγνοούν, παραθέτουμε απόσπασμα της αγόρευσης του τότε Βασιλικού Επιτρόπου του Εκτάκτου Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης Αθανάσιου Ανδρεουλάκου.

«Η αρχή, ότι η επικρατούσα επανάστασις δημιουργεί δίκαιον είναι διεθνώς αναγνωρισμένη.  Η επανάστασις της 21ης Απριλίου επεκράτησε πλήρως, εσωτερικώς και ανεγνωρίσθη υφ, όλων των κρατών εξωτερικώς. Επομένως  εδημιούργησε δίκαιο. Οι νόμοι είναι έγκυροι και οι πολίται οφείλουν σεβασμόν προς τους νόμους. Τοιούτος νόμος είναι ο Α.Ν. 509/1947 που διετηρήθη υφ΄  όλων των κυβερνήσεων και όλων των νομοθετικών σωμάτων αφ΄ότου εθεσπίσθη αποσκοπεί να προστατεύση το κοινωνικόν καθεστώς και το πολίτευμα της χώρας μας.
Οι κατηγορούμενοι παραπέμπονται με τον νόμον αυτόν, ως σκοπούντες την ανατροπήν του κρατούντος πολιτεύματος και κοινωνικού συστήματος. Οι παρόντες κατηγορούμενοι παραπέμπονται  δια την βιαίαν ανατροπήν του πολιτεύματος και δια την ανατροπήν της παρούσης καθεστηκυίας τάξεως του παρόντος επαναστατικού καθεστώτος ως τρόπου και μορφής πολιτεύματος….»
(εφημερίδαΜακεδονία 10/11/1968)

Το έκτακτο στρατοδικείο καταδίκασε και τους 6 κατηγορούμενους σε πολυετείς ποινές κάθειρξης. Τον Σπύρο Νέστωρα σε 16 ½ χρόνια, τον Παύλο Ζάννα σε 10 ½ χρόνια, τον Γεώργιο Σηπιτάνο σε 7 ½ χρόνια και τους τον Σωτήριο Δέδε, Κ. Πυρζά και Αργύριο Μαλτζίδη σε  5 ½ χρόνια τον καθένα.

«Η πλάνη και η άγνοια ευθύνονται για τα δεινά μας» (Βολταίρος)!

ΠΗΓΗ: kentri.gr

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Αφιέρωμα στο Σωτήρη Πέτρουλα

Η φοιτητική ταύτοτητα του Σωτήρη Πέτρουλα στην ΑΣΟΕΕΓεννήθηκε το 1943 στη Μάνη από εργατική οικογένεια, η οποία αναγκάσθηκε να μετακομίσει στην Αθήνα, ύστερα από διώξεις, την περίοδο του εμφυλίου. Από πολύ μικρός ήταν ευαισθητοποιημένος γύρω από τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και για το λόγο αυτό οργανώνεται στη Νεολαία Ε.Δ.Α.
Σα μαθητής φοίτησε σε νυχτερινό σχολείο στην Εμπορική Σχολή στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Διακρίθηκε ιδιαίτερα και για το λόγο αυτό πέτυχε την εισαγωγή του στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. το 1960 με υποτροφία.
Στα φοιτητικά του χρόνια εξελίχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Ε.Δ.Α. Πρωταγωνίστησε στα κινήματα της Ελληνικής νεολαίας για τη Δημοκρατία. Για πολιτικούς λόγους αποβλήθηκε για έναν χρόνο από τη σχολή.
Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Νεολαίας Ε.Δ.Α. ερχόταν σε σύγκρουση με το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε στα Πανεπιστήμια με κύριο εκφραστή την Ε.Κ.Ο.Φ. (γνωστός πρωτεργάτης της ο Μιλτιάδης Έβερτ), καθώς και με το Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας.
Στα γεγονότα των Ιουλιανών του 1965 πρωτοστάτησε μέσα από το κίνημα του 1 1 4 για Δημοκρατία και Ελευθερία.
-Εδώ οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι μετά την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου ο Βασιλιάς δίνει διερευνητική εντολή στο Νόβα για σχηματισμό κυβέρνησης. Υπουργός Δημόσιας Τάξης ορίστηκε ο Τούμπας ενώ ο Μητσοτάκης ορίστηκε Υπουργός Συντονισμού.-
Και τη μοιραία νύχτα της 21ης Ιουλίου χτυπημένος συλλαμβάνεται από αστυνομικούς στις 10:00 το βράδυ στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά. Η πρώτη καταγραφή του χτυπημένου Πέτρουλα αναφέρεται στις 03:00 το πρωί της 22ας Ιουλίου στο Σταθμό Α' Βοηθειών στην Γ' Σεπτεμβρίου όπου και διαπιστώνεται ο θάνατός του. Αυτόματα εκτυλίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια γρήγορης ταφής -πριν καν ανατείλει ο ήλιος- και απόκρυψης της αλήθειας.
Ωστόσο τα ερωτήματα γύρω από τις συνθήκες θανάτου του παραμένουν αναπάντητα 36 χρόνια μετά :
  • Που βρισκόταν ο Πέτρουλας από τις 10:00 μ.μ. που τον παραλαμβάνει η κλούβα μέχρι τις 3:00 π.μ. που δηλώνεται στο Σταθμό Α' Βοηθειών ;
  • Είναι τυχαίο ότι αστυνομικοί με στολές γιατρών διαπίστωσαν το θάνατό του ;
  • Γιατί επιδίωξαν την ταφή του κρυφά από τους δικούς του και πριν ανατείλει ο ήλιος;
  • Γιατί δεν επέτρεψαν σε γιατρούς της οικογένειας Πέτρουλα να κάνουν νεκροψία;
  • Η επίσημη κρατική ιατροδικαστική εκδοχή κάνει λόγο για θάνατο από ασφυξία λόγω δακρυγόνου. Πώς όμως εξηγούνται τα ολικά σχισίματα στο λαιμό του που διαπίστωσαν οι δικοί του όταν πήραν τον νεκρό; Μήπως ήθελαν να καλύψουν τις μελανιές από πιθανό στραγγαλισμό;
  • Είναι αλήθεια ότι είχαν εκδοθεί και αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να φυγαδευτεί ο νεκρός και να πεταχτεί στη θάλασσα σύμφωνα με τη μαρτυρία της Μάνας;
  • Είναι αλήθεια πως είχαν αφαιρεθεί από το νεκρό ο εγκέφαλος και τα πνευμόνια πράγμα που θα αποδείκνυε την πραγματική αιτία θανάτου; Η εκταφή πάντως, όπως μαρτυρεί η Μάνα, απέδειξε πως το κρανίο του Πέτρουλα είχε δεχθεί ραφή από χειρουργική επέμβαση.
Η ιστορία μετά από 47 χρόνια ζητάει επιτέλους να καλύψει τα κενά της...

Ιουλιανά 1965

1 1 4
Bρισκόμαστε στον Ιούλιο του 1965. Περίοδος έντονων πολιτικών ζυμώσεων και αναταραχών. Περίοδος όπου η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αμφισβητείται στην άσκηση των καθηκόντων της από το νέο βασιλιά Κωνσταντίνο. Η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου αντιλαμβανόμενη τον ανακτορικό ρόλο που παίζει ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης Π. Γαρουφαλιάς, ζητά την αντικατάστασή του, αλλά παρεμποδίζεται από τον Κωνσταντίνο, που δεν υπογράφει το αντίστοιχο Βασιλικό Διάταγμα. Πρωθυπουργός και Βασιλιάς ανταλλάσσουν πέντε επιστολές, όπου, τελικά διαπιστώνεται, ότι η κυβέρνηση τελεί υπό βασιλική κηδεμονία. Ο Γ. Παπανδρέου δεν αποδέχεται τον εξευτελισμό και στις 15 Ιουλίου παραιτείται. Ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους εκδηλώνοντας την πίστη του στην νόμιμη κυβέρνηση του (την οποία είχε εκλέξει 1,5 χρόνο πριν, τον Φλεβάρη του '69 με 52,72% και 171 έδρες). Ταυτόχρονα στα ανάκτορα αναζητούνται βουλευτές από την Ένωση Κέντρου για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Είναι οι λεγόμενοι αποστάτες, που θα καταφέρουν να πάρουν από τη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης, το Σεπτέμβρη, αφού έχουν ήδη προηγηθεί δύο αποτυχημένες προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης. Όλο αυτό το διάστημα της αυλικής συνταγματικής εκτροπής, ο λαός βρίσκεται κάθε νύχτα στους δρόμους, δίνοντας με δυναμισμό τη δική του μάχη υπέρ της Δημοκρατίας. Σε εκείνες τις πρώτες διαδηλώσεις και συγκεκριμένα το βράδυ της 21ης Ιουλίου 1965 βρίσκει το θάνατο ο φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής, Σωτήρης Πέτρουλας. Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι εκείνη την περίοδο δημιουργείται το κίνημα του "114" (ένα, ένα, τέσσερα), που αναφέρεται στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος "Η τήρησις του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων" και αντιπροσώπευε το αίσθημα του λαού για Δημοκρατία, ενάντια στις παρεμβάσεις του Παλατιού.

Η δολοφονία

Σάββατο 23 Ιουλίου. Η κηδεία. Ο πατέρας και η μάνα.
Ήταν συγκεντρωμένοι στα Προπύλαια, με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανώ τους, σκεπάζοντας κατάστρωμα και πεζοδρόμια, δέκα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, ο ανθός του τόπου, η ελπίδα του αύριο.
Χιλιάδες στόματα ζητούσαν με μια φωνή "Εξω οι δούλοι της Αυλής. Κάτω οι προδότες. Δημοκρατία".Άξαφνα η λαοθάλασσα έπιασε να βαδίζει αργά, πυκνή και τρικυμισμένη για την οδό Κοραή ή ν' ανεβαίνει την Πανεπιστημίου προς την πλατεία Συντάγματος.
Ένα κορίτσι φώναξε: "Στη Σταδίου ρίχνουν αέρια, τα τέρατα!". Κι άρχισε ο πανικός. Την ίδια στιγμή, από πολλές μεριές, μεγάλες ομάδες αστυνομικών ρίχνονταν πάνω στα πλήθη που σκορπούσαν, και τυφλά μανιασμένα κατέβαζαν πάνω στα κεφάλια τους τα κλομπς. Όποιος έπεφτε χάμω δεν εύρισκε λύπηση. Τον κλωτσούσαν, τον ποδοπατούσαν μες τους καπνούς των δακρυγόνων.
"Τούμπα δολοφόνε, Μητσοτάκη Αλ Καπόνε"
"Η Αθήνα καίεται, κατάρα στους προδότες"
Σα μακρινός απόηχος έφταναν οι κραυγές των σπουδαστών, πότε από την Ομόνοια, πότε από την Ακαδημίας, πότε από το Σύνταγμα. Είχαμε πράγματι σκοτωμένους; Γιατί αυτή η βάρβαρη επίθεση, αφού η συγκέντρωση διαλυόταν ειρηνικά; Ήταν η αντεκδίκηση της Δεξιάς στη θριαμβευτική κάθοδο του Παπανδρέου προχτές;
Τίποτε, είχαμε ξαναμπεί στον αστερισμό του παρακράτους και της τρομοκρατίας, το ίδιο που πριν δύο χρόνια δολοφόνησε τον Λαμπράκη. Πάνω από τη χαμένη άνοιξη μετεωριζόταν τώρα ο γύπας του πραξικοπήματος έτοιμος να ριχτεί και να σπαράξει τον τόπο.
"...Εκείνο το βράδυ μου τηλεφώνησε πως θα αργούσε. Ασυναίσθητα προέτρεψα τ' αδέρφια του να φάνε και να ξαπλώσουν. Όμως εκείνα τον περίμεναν. Περιμένοντάς τον, λαγοκοιμήθηκα. Ξάφνου το κουδούνι χτύπησε δαιμονισμένα. Ήταν από την χωροφυλακή. Τι να ήθελαν τέτοια ώρα Παναγιά μου; Ρωτούσαν για το Σωτήρη.
- Μέσα είναι, κοιμάται και τρέχω αλαφιασμένη προς το δωμάτιό του. Η θέα του άδειου κρεβατιού μου πάγωσε την καρδιά. Κάτι κακό συμβαίνει.

- Μην πανικοβάλλεστε. Τον έχουν λίγο χτυπημένο σε νοσοκομείο. Να μην διανοείστε ότι θα κάνετε ρούπι από εδώ.
- Μου πήρατε το παιδί και μας κρατάτε και κρατούμενους άθλιοι.
- Πάρτε το όπως θέλετε. Από εδώ δε θα το κουνήσετε.
Σαν αγρίμι στο κλουβί, πληγωμένη από το να μην μπορώ να δω τ' αγόρι μου. Η ώρα προχώρησε. Αυτή τη φορά άνθρωποι της ΕΔΑ πέρασαν το κατώφλι του ανήσυχου σπιτιού. Έκαναν πως δε γνώριζαν, όμως το κακό το μήνυσαν στον άνδρα μου. Εγώ αγνοούσα τα πάντα.
Σε λίγο η Αστυνομία μας οδηγεί στην Ασφάλεια. Τέτοια εντολή είχαν. Τίποτα παραπάνω. Μα πως να ησυχάσω στο τζιπ; Να σου στερούν το ακριβοπαίδι σου, να μην ξέρεις που βρίσκεται το σπλάχνο σου, πως να είναι, χτυπημένος, μονάχος;
- Που μας πάτε επιτέλους; Δεν φτάνει που μας πήρατε το παιδί, μας θέλετε και κρατούμενους;
Στο τμήμα, μας φέρανε γλυκό. Ακούς γλυκό κανταΐφι στις 04:00 τα μεσάνυχτα. Εγώ δε θέλω γλυκό, τους λέω, τρίψτε το στα μούτρα σας, εγώ θέλω το γιο μου. Αρπάζω όποιον βρίσκω μπροστά μου και λέω: βρε παλιόσκυλα, σκοτώνετε τα παιδιά του λαού με πενταροδεκάρες. Μάνα δε σας γέννησε κι εσάς, μάνα δεν κλαίει για σας;

Την ίδια ώρα στο γραφείο του Καραμπέτσου (αρχηγός Αστυνομίας) πιέζουν τον άντρα μου να υπογράψει ότι ήταν ατύχημα.
Και υπογράφει...

Φόνος εκ προ μελέτης

-Είμαστε πρόθυμοι να διαθέσουμε τα έξοδα της κηδείας.
Παιδί μου, λεβέντη μου, αηδόνι και λιοντάρι.
Κακούργοι, καταραμένοι να' στε.."

- Σκότωσαν το Σωτήρη.
-Τον πήγαν στο Νεκροτομείο. Οι μπάτσοι έχουν ζώσει την περιοχή και δεν αφήνουν κανένα να πλησιάσει.
"...Κάποιος, ευλογημένος να' ναι, κρυφά μου μηνύει να τρέξουμε στην Κοκκινιά. Σκοπεύουν να τον θάψουν μόλις βγει ο ήλιος. Τρέχουμε. Ένα μικρό γεροντάκι, παπάς, μας πλησιάζει. Μας δείχνει τον τάφο που πριν λίγο επιχείρησαν να θάψουν το Σωτήρη μου.
- Χριστιανική κηδεία στις 01:00 τα μεσάνυχτα. Δεν έχετε επιτέλους ούτε ιερό ούτε όσιο; Πριν βγει ο ήλιος μου ζητάτε λειτουργία; Ούτε οι Γερμανοί δεν το αποτόλμησαν. Αντίχριστοι. Είχε αντιδράσει καθοριστικά ο παπάς..."
- Το πτώμα του Σωτήρη εξαφανίστηκε από το Νεκροτομείο. Απαγωγή νεκρού, για φαντάσου !
Ο Μίκης όμως μαζί με Μπριλλάκη, Νεφελούδη, Ηλιόπουλο, κινούνται δραστήρια για να σταματήσουν την ταφή και να γίνει νεκροψία με την παρουσία γιατρών της οικογένειας. Διότι λένε υπάρχουν πληροφορίες πως ο Σωτήρης στραγγαλίστηκε. Όλοι στο Νεκροταφείο της Κοκκινιάς.
"...Καψάσκης προς Τούμπα: Κύριε υπουργέ, παραιτούμαι, είμαι εγκλωβισμένος από δικηγόρους. Ο Ηλιόπουλος παίρνει βίαια το ακουστικό.
- Θέλουμε το νεκρό μας στο σπίτι.
- Και που θα τον θάψετε;
- Στον κήπο μου δολοφόνοι, αρκεί να μας τον δώσετε. Να τον χαρώ για τελευταία φορά. Έστω και σιωπηλό.
- Τ' ακούς Τούμπα; λέει η Μάνα. Φοβάστε το Σωτήρη μου ακόμα και νεκρό;
- Πάρτε τον λοιπόν αλλά να ξέρετε κ. Ηλιόπουλε ότι αναλαμβάνετε ευθύνες για οτιδήποτε κι αν συμβεί. (απόκριση Τούμπα)
- Εγώ δεν υπογράφω συναλλαγματικές. Ο λαός κλαίει το νεκρό του. Εσείς να προσέχετε πως πορεύεστε..."Μέσα από τις πικροδάφνες μια καθαρή φωνή, γεμάτη οργή και σπαραγμό, έπιασε το μοιρολόι.
Αχ και δεν τους έδωνες μιλιά,
τι δεν εμπόρας καψερό,
είχες τη σφαίρα στο λαιμό,
κι αδέρφι, ω αδέρφι, αδέρφι.


Ο Σωτήρης ζει. Κάτω οι δολοφόνοι. Ένα ένα τέσσερα.
Λίγο πριν από τις δύο το πτώμα του Πέτρουλα μπήκε στο Νεκροτομείο. Στο μεταξύ είχαν φτάσει κι οι δικοί του. Όταν η μάνα του αντίκρισε τους αστυνομικούς ξέσπασε σε λυγμούς. Καθάρματα. Τι σας έκανε το παιδί μου και το σκοτώσατε;
Πέστε μου, δολοφόνοι. Γιατί σκοτώσατε το Σωτήρη μου;
Ψηφίσματα, διαμαρτυρίες, τηλεγραφήματα. Η Ελλάδα σειέται απ' άκρη σ' άκρη. Οι επαρχίες δεν πάνε πίσω από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Δημοτικά Συμβούλια, οργανώσεις, σύλλογοι, συνδικάτα, ενώσεις, οι πάντες.
Η γενική επιφυλακή της Αστυνομίας συνεχίζεται. Πότε θα γίνει η κηδεία κι από που.
Η σκιά του καπνοκοπτήριου πλάκωνε το χαροκαμένο σπίτι, σου καταπλάκωνε και την ψυχή. Το άχαρο κτίριο, με τα σπασμένα τζαμοπαράθυρα θα μπορούσε να είναι το σύμβολο της εγκατάλειψης και της μιζέριας αυτής της φτωχογειτονιάς.
Είχαν τοποθετήσει χάμω το λείψανο μέσα σε φέρετρο με κρυστάλλινες πλευρές ένα ξανθό παλικάρι ψηλό, ένα μέτρο και ογδόντα, είκοσι τριών χρονών λεβέντης πάνω στην καλύτερη ώρα του. Από πάνω του, ορθοί με σφιγμένα δόντια, ο πατέρας, ο αδερφός και δυο άλλοι συγγενείς ή χωριανοί.
Η διαδήλωση με τον νεκρό περνάει για τελευταία φορά από το σημείο της δολοφονίας
Ο χώρος γύρω από το σπίτι γέμιζε νεολαίους, που είχαν πει το τελευταίο χαίρε, μα δεν έφευγαν. Περίμεναν εκεί, και όλη τους η στάση έδειχνε πως θα έδιναν μάχη και θα γινόταν σκοτωμός, αν η αστυνομία επιχειρούσε κι άλλη απαγωγή.
Μέσα στο πλήθος μπορούσες να διακρίνεις πολλούς μυστικούς με πολιτικά. Τους αναγνώριζες από το ύφος, το άγαρμπο κόψιμο της φορεσιάς και πιο πολύ από τα μαύρα μυτερά σκαρπίνια τους.
Κάποιος έριξε την ιδέα να καθίσουμε χάμω σταυροπόδι. Σε λίγο δεν έβλεπες ως ψηλά τον ανήφορο παρά μόνο τους μυστικούς όρθιους. Ήταν κωμικοί στην αμηχανία τους, κοιτάζονταν, πολλοί κάθισαν κι άλλοι έκαναν πως φεύγουν πίσω από το καπνοκοπτήριο.
Κάποιος έπιασε να τραγουδάει από τον Επιτάφιο. Είχε ζεστή σωστά βαλμένη φωνή.
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες,
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη, γιε, που
αγάπαγες...

Τριακόσια στόματα πήραν χαμηλόφωνα το σκοπό, που υψώθηκε πάνω από τα κεφάλια μας και πέρα από τη φτωχογειτονιά. Τα νιάτα θρηνούσαν τον λεβέντη τους και τη χαμένη άνοιξη, με λόγια που σε σφάζανε.
...και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης.


Η Ματθίλδη έβαλε το χέρι της μέσα στη φούχτα μου. Σουρούπωνε. Ο αέρας μύριζε δυνατά γαρίφαλα και νάρκισσους. Κοίταξα γύρω μου κι είδα πολλά ζευγάρια να κάνουν τη χειρονομία της Ματθίλδης.
Άνοιξη, άνοιξη της νιότης και του κόσμου, μαχαιρωμένη άνοιξη, ως πότε πιά;
Το πλήθος συνέχιζε να φτάνει, καθένας έβρισκε λίγο χώρο και καθόταν αθόρυβα. Ο κύκλος απλωνόταν. Όταν είπαν το στίχο:
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας
ακούστηκε ένας πλατύς αναστεναγμός κι έγινε σιωπή.
Κι ο κόσμος να έρχεται, να μη σταματάει. Χιλιάδες φωνές είχαν πάρει τον Επιτάφιο και χαμηλά - χαμηλά τον τραγουδούσαν. Άκουες λυγμούς κοριτσιών, έβλεπες γέρους να κλαίνε μέσα στο μαντήλι τους.
Σα να πέρασε τις χιλιάδες που ξαγρυπνούσαν ένα κύμα καινούριου σφρίγους. Τα κορμιά στυλώνονταν: "Νικήσαμε!". "Σιγά, σεβαστείτε το νεκρό!". "Ο Σωτήρης νίκησε, ο Σωτήρης ζει!".
Η Μαλτθίδη μου πίεζε την παλάμη πάνω στην καρδιά της: "Μπράβο του! Κι αυτή τη μάχη την κέρδισε, ακόμη και νεκρός!".
Κι όταν μπήκε για καλά το πρωινό κι ο ήλιος έπιασε να καίει, ο Σωτήρης ετοιμάστηκε για την τελευταία του κατοικία.
Εικοσιπέντε χιλιάδες συγκεντρωμένοι από νωρίς στον Κολωνό, ξέσπασαν σε ένα πανδαιμόνιο από ζητωκραυγές, χειροκροτήματα, ιαχές και κατάρες, όταν φάνηκε στο κατώφλι το λείψανο.
- Ο Σωτήρης ζει !
Ένα δάσος από χέρια πασχίζει ν' αγγίξει για τελευταία φορά το φέρετρο.
Επιτέλους σχηματίζεται η πομπή.
Προπορεύεται η σημαία του 114, το Κεντρικό Συμβούλιο των Λαμπράκηδων με το Μίκη Θεοδωράκη επικεφαλής, αντιπροσωπείες της νεολαίας, πολιτικοί. Πίσω από το νεκρό οι συγγενείς του κι ύστερα η Αθήνα ολόκληρη.
Σωτήρη Πέτρουλα αηδόνι και
λιοντάρι, βουνό και ξαστεριά.
Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης,
σε πήρε η Λευτεριά.

Η πομπή περνάει από την οδό Λένορμαν, από την πλατεία Μεταξουργείου, τη λεωφόρο Αχιλλέως, την Αγίου Κωνσταντίνου:
Σωτήρη Πέτρουλα
οδήγα το Λαό σου,
οδήγα μας μπροστά.

Η τελευταία διαδήλωση του Σωτήρη:
Μάρτυρες, ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.

Κι όταν είδα τον πατέρα του ήρωα, που τον είχαν σηκώσει στα χέρια οι φίλοι του παιδιού του, τον άκουσα να λέει:
"Αδέρφια του παιδιού μου... Ο Σωτήρης ζει... Αγωνισθείτε για το ξερίζωμα του φασισμού... Ο Σωτήρης μου γι' αυτό θυσιάστηκε... Δεν θέλω να κλαίτε... Εμπρός στον αγώνα για τη Δημοκρατία..."
."
Η ηγεσία της Νεολαίας Λαμπράκη
Κι έτσι με συνεπήρε και μένα το παραλήρημα του κόσμου και πίστεψα μαζί με τον πατέρα του, και πίστεψα μαζί με τον κόσμο, πως ο Σωτήρης δεν πέθανε.
Κι όταν στην οδό Σταδίου, στο σημείο, που όπως θα πει σε λίγο ο Μίκης, οι εχθροί επισήμαναν, απομόνωσαν και σκότωσαν το γελαστό παιδί, τα πλήθη αυθόρμητα παραμέριζαν, αφήνοντας στην άσφαλτο και το πεζοδρόμιο ένα κενό...Τι κενό; Ένα λοφίσκο από κόκκινα γαρίφαλα και τριαντάφυλλα, που ψήλωνε από στιγμή σε στιγμή:
... τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.

Κι αντηλαλήσαν τα συνθήματα:
- Ενότητα.
- Ο στρατός με τον λαό.

ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΑΦΝΗ. ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

"Και γιατί όχι; Κι αν χάθηκε μια άνοιξη, στο χέρι τους είναι να την ξαναφέρουν ακόμη πιο μεγάλη και λαμπρή.
Ο Σωτήρης ζει. Ο παλμός της ζωής του μετατράπηκε σε ενέργεια, γίνηκε κινητήρια δύναμη, που εμψυχώνει κι ενθουσιάζει κι εμπνέει και οδηγεί.
Ευλογημένοι όσοι στα μαρμαρένια αλώνια νικούν το Χάρο, όπως ο Σωτήρης Πέτρουλας."
(Τα πλάγια γράμματα είναι μαρτυρίες της ίδιας της μητέρας του.) Τα όσα διαβάσατε ήταν μια πρώτη προσέγγιση στην ιστορία, το έργο και τη θυσία του Σωτήρη Πέτρουλα. Πηγές μας ήταν οι δικοί του άνθρωποι η Μάνα του Σωτήρη και ο αδερφός του Παναγιώτης, συνδικαλιστές της ΑΣΟΕΕ την περίοδο 1974-75 το βιβλίο η "Χαμένη Άνοιξη" του Στρατή Τσίρκα, απ' όπου και τα αποσπάσματα στις σελίδες 4 - 6, η εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" της Πέμπτης 15 Ιουλίου 1993 και τέλος φωτογραφίες πάρθηκαν και από το βιβλίο "Ιουλιανά 1965, 100 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα" του Φ. Λάδη.
Εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να γνωστοποιήσουμε ότι η σημερινή μας έκδοση ήταν μόνο η αρχή. Η αρχή μιας ευθύνης, ενός χρέους που νιώθουμε και που με τίποτα δεν μπορούμε να προσπεράσουμε. Πολύ σύντομα λοιπόν να είστε σίγουροι ότι θα επανέλθουμε.
Σαν τον αητό φτερούγαγε
στη στράτα
τον καμαρών' η γειτονιά
στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.
Στα μάτια του ένα σύννεφο
μες στη καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
και ο χάρος εροβόλαγε.
Σφαλούν τα μάτια και οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο χάροντας καβάλα
και κείνος χαμογέλαγε.
Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιον κουβεντιάζ' η γειτονιά και
ανανταριάζει;
Γιατί βουβαίνονται βουνά και κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.

Προτάσεις μνήμης

Χρήστου Λαδά και Σταδίου. 21 Ιουλίου 1965.
Το αφιέρωμα μας αυτό, ελπίζουμε να γίνει αιτία να θυμηθούμε πολλά. Από αυτά που μας ενώνουν και μας τιμούν. Να θυμηθούμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Τον Σωτήρη Πέτρουλα.
Γιατί είμαστε αντίθετοι στη λήθη, στην αδιαφορία και στον ατομικό απομονωτισμό της εποχής μας.
Γιατί θέλουμε να φέρουμε στην επιφάνεια γεγονότα και καταστάσεις "επιμελώς ξεχασμένες" που σημάδεψαν την Ελληνική κοινωνία και τον εκπαιδευτικό χώρο, κινητοποιώντας τεράστιες λαϊκές δυνάμεις ενάντια στην καταπίεση και στον αυταρχισμό. Ενάντια στην ασυδοσία του αστυνομικού κράτους και των παραοργανώσεων που έκαναν θραύση τρομοκρατώντας και εκβιάζοντας τους φοιτητές.
Ολοκληρώνοντας την παρέμβαση μας αυτή καταθέτουμε τις σκέψεις μας, πιστεύοντας ότι είναι καιρός να ταρακουνήσουμε τα θολά και στάσιμα νερά της σημερινής πραγματικότητας.
Συγκεκριμένα ΔΙΕΚΔΙΚΟΎΜΕ:
  • Να ενεργοποιηθεί επιτέλους ο Σύλλογος Φοιτητών και να ασχοληθεί με τα καθημερινά προβλήματα των φοιτητών καθώς και με τα γενικότερα αιτήματα της Ελληνικής εκπαίδευσης, όπως ο Πέτρουλας τα οραματίστηκε.
  • Να καθιερώσει ο Σύλλογος Φοιτητών Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών σε συμφωνία με τις Πρυτανικές Αρχές ημέρα μνήμης και εκδηλώσεων. Μια συγκεκριμένη ημερομηνία όπου κάθε χρόνο θα θυμόμαστε ορισμένοι και θα πρωτομαθαίνουμε οι υπόλοιποι την προσφορά και την συνεισφορά του Σωτήρη στην ιστορία. Για να μας φωτίζει το μεγάλο του παράδειγμα στους μικρούς καθημερινούς μας αγώνες.
  • Να δοθεί μία αίθουσα που θα εφοδιαστεί με αρχειακό υλικό επί της προσωπικότητας του, της δράσης του της εποχής του.
  • Να δοθεί σε ένα Αμφιθέατρο το όνομά του.
  • Τέλος να στηθεί η προτομή του σε κάποιο χώρο του Πανεπιστημίου μας.
Και αυτά προφανώς ως ελάχιστο δείγμα γραφής από την πλευρά μας ότι έχουμε δικαίωμα στη μνήμη και συνάμα υποχρέωση.
Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη μας ζωή
τ' όνειρο σου ανασταίνω
και το κάθε σου γιατί.


21 Iουλίου 1965 - 21 Ιουλίου 2012
47 ολόκληρα χρόνια αγώνα για Δημοκρατία και Ελευθερία, αγώνα πληρωμένου με ΑΙΜΑ στο βωμό του αυταρχισμού και της μονοκομματικής τρομοκρατίας.
47 χρόνια μετά η ψήφος στη νεοφασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής και η παρουσία της στο κοινοβούλιο ΞΑΝΑΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ.

Είναι χρέος κάθε Δημοκράτη, κάθε προοδευτικού πολίτη να δράσει απέναντι στο σταδιακό εκφασισμό της κοινωνίας μας, να αγωνιστεί για τη Δημοκρατία μας που μέρα με τη μέρα εκφυλίζεται..

Σωτήρη σε ευχαριστούμε....

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Αριστεροί Σοσιαλδημοκράτες: "Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΕΥΤΕΡΗ, ΕΝΩΜΕΝΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ."

Τριάντα οχτώ χρόνια  συμπληρώνονται σήμερα από την  τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974. Κι όμως... Η Κύπρος, μια ευρωπαϊκή χώρα παραμένει διχοτομημένη με κατεχόμενο το 37% του εδάφους της ενώ τα τραύματα των 200.000 προσφύγων στην ίδια τους τη χώρα, των 4.000 νεκρών και των 1.619 δηλωμένων αγνοούμενων μένουν ανεπούλωτα.

Ταυτόχρονα, ο παράνομος εποικισμός των κατεχομένων από τη Τουρκία συνεχίζεται μαζί με την  καταλήστευση ελληνοκυπριακών περιουσιών ενώ μνημεία του ελληνικού και χριστιανικού πολιτισμού που συνιστούν κτήμα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς καταστρέφονται συστηματικά στο βωμό της ιδεολογίας του μίσους και των διαχωρισμών του ψευδοκράτους.

Οφείλει να γίνει σαφές πως το κυπριακό ζήτημα αποτελεί πρόβλημα στρατιωτικής εισβολής με την επίλυση του να περνά αποκλειστικά και μόνο μέσα από την εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου.

Μόνη λύση, η συγκρότηση ενός, ενιαίου κράτους με μια και μόνη κυριαρχία, μια και μόνη διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια, που με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό διασφαλίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες ολόκληρου του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Η ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε από την Κύπρο, το τρέχον εξάμηνο, αποτελεί για μας ευκαιρία για την επανατοποθέτηση του κυπριακού στο κέντρο του ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος μέσα από την ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών από μέρους της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης.

Άλλωστε, οι σημερινές επετειακές εκδηλώσεις δε χωρούν ως θρήνος, ως μοιρολόι μιας αναπόδραστης και τετελεσμένης κατάστασης.

Αντίθετα πρέπει να χρησιμεύουν για την άντληση διδαγμάτων με στόχο τη συγκρότηση της σύγχρονης εθνικής αυτογνωσίας, να λειτούργησουν ως αφετηρία δράσης για τη δικαίωση του αγώνα και την άρση του αδίκου των φοβερών συνεπειών της προδοσίας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΕΥΤΕΡΗ, ΕΝΩΜΕΝΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Ποιοι μπορούν να “φυτέψουν” μια “Ελιά”...

Γιάννης Μεϊμάρογλου, 14/07/2012


Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε - ούτε και θα μπορούσε άλλωστε - εξαίρεση από τον κανόνα: όπως όλες οι χώρες που βρέθηκαν στη δίνη μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης και προσέφυγαν σε διεθνή υποστήριξη, είδε το πολιτικό σκηνικό της να ανατρέπεται ριζικά.

Ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης ηττήθηκε πανηγυρικά και οι κατεστημένες πρωτοκαθεδριές αμφισβητήθηκαν. Κόμματα και πρόσωπα ένιωσαν το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους, ενώ το ΠΑΣΟΚ που δέσποσε στον κεντροαριστερό χώρο για 40 περίπου χρόνια κατέρρευσε...

Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ απελευθέρωσε τάσεις και ρεύματα που συγκρατούσε η συγκολλητική ουσία της διακυβέρνησης. Την ίδια ώρα, ένα μεγάλο μέρος του μετακόμιζε προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι αυτό πλέον το κόμμα, ως ο δεύτερος πόλος του αναδυόμενου νέου δικομματισμού, μπορεί να εγγυηθεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του.

Η ταυτόχρονη, έστω και αρκετά καθυστερημένη, είσοδος ενός σημαντικού κομματιού της αριστεράς και της οικολογίας στο χώρο της σύγχρονης μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς, δημιουργεί επίσης νέα δεδομένα.

Όλα τα παραπάνω, όπως και οι ολιγότερο εμφανείς ζυμώσεις που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, συνδέονται με το ερώτημα εάν υπάρχει έδαφος για μια ελληνική “Ελιά” στις συνθήκες που διανύουμε.

Πρώτα απ’ όλα, αυτό που θα πρέπει να υπογραμμισθεί είναι ότι η συμπαράταξη όλων αυτών των δυνάμεων, κομμάτων, ρευμάτων, κινήσεων, που κινούνται, στο νέο πολιτικό τοπίο, στο χώρο της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να βασιστεί στην ειλικρινή συνεργασία και στον ισότιμο διάλογο. Και τα δύο αυτά στοιχεία, απαραίτητα για όποια ανασύνθεση, έλειψαν μέχρι τώρα από την πολιτική μας κουλτούρα και στοίχησαν στη χώρα ακριβά. Σήμερα, ωστόσο, όπου η πιεστική πραγματικότητα αλλάζει τις νοοτροπίες, δεν δικαιολογούνται ούτε οι ηγεμονικές συμπεριφορές ούτε οι μικρομέγαλες αλαζονείες.

Προφανώς, τα πράγματα δεν μπορούν να βιαστούν και να εκβιαστούν. Οι συνεργασίες προωθούνται, ωριμάζουν και χτίζονται με τους δικούς τους ρυθμούς, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, σεβασμό στην αυτονομία καθενός και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Κι επειδή στη θεωρία είμαστε πάντα ασυναγώνιστοι, ας δούμε και στη πράξη, συγκεκριμένα, ποιες είναι οι δυνάμεις εκείνες που, κατ� αρχην, θα μπορούσαν να χωρέσουν κάτω από τη σκιά της ελιάς, κάτω από τη σκιά δηλαδή μιας ευρύχωρης μεταρρυθμιστικής παράταξης, με προοδευτικό χαρακτήρα...

- Το ΠΑΣΟΚ, μέσα από τις διαδικασίες της ανασύστασής του, αποδυναμωμένο, αλλά και απαλλαγμένο από βαρίδια και σύνδρομα του παρελθόντος του, έχοντας πληρώσει βαρύ πολιτικό κόστος, μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στη συγκρότηση της παράταξης.

 Η Δημοκρατική Αριστερά - και όσοι συσπειρώθηκαν και έδωσαν μαζί της την πρόσφατη εκλογική μάχη - απέδειξε σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα ότι και κυβερνώσα και μεταρρυθμιστική θέλει να είναι και έχει ασφαλώς να διαδραματίσει υπεύθυνο και σοβαρό ρόλο.

- Οι διάφορες κινήσεις που διαμορφώθηκαν ή βρίσκονται υπό διαμόρφωση στο χώρο της κεντροαριστεράς, με τις δικές της αντιλήψεις και προτάσεις η καθεμιά, έχουν ασφαλώς τη δική τους θέση στο διάλογο.

- Το ίδιο φυσικά ισχύει για τον ευρύτερο χώρο των οικολόγων - πράσινων, οι οποίοι παραδοσιακά - και πανευρωπαϊκά - κινούνται στο χώρο των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών.

- Κατά τη προεκλογική περίοδο - και όχι μόνο - υψώθηκαν μια σειρά υπεύθυνες μεταρρυθμιστικές φωνές και από τον φιλελεύθερο - πολιτικά - χώρο. Μιά μεγάλη δημοκρατική, μεταρρυθμιστική παράταξη, θα μπορούσε ίσως να τις ακούσει.

Τελειώσαμε; Μάλλον όχι!

Το εγχείρημα μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα θα είναι ασφαλώς ενδιαφέρον, κυρίως για όσους το επιχειρήσουν. Το πιθανότερο, ωστόσο, είναι το τελικό αποτέλεσμα να φέρει έντονα αντιευρωπαϊκά σημάδια, καθώς και τη σφραγίδα του λαϊκισμού ή του κρατισμού που διακρίνει τις αριστερίστικες συνιστώσες του. Όταν κατακάτσει η σκόνη και ο ενθουσιασμός της "αριστερής διακυβέρνησης" που έμεινε στα συνθήματα, τότε είναι πολύ πιθανό ένας σημαντικός αριθμός στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιμετωπίζουν υπεύθυνα το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας να ξανασκεφτούν την ένταξή τους σε ένα πολιτικό μόρφωμα που καμιά σχέση δεν θα έχει με το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ που φτιάξαμε κάποτε, προσδοκώντας σε μια υπεύθυνη Αριστερά.

Οι ανησυχίες τους για την πορεία και το μέλλον της χώρας δεν μπορεί παρά να εμπλουτίσουν τον συνολικό προβληματισμό και να συμβάλουν θετικά στις προσπάθειες εξόδου από την κρίση. Η ελιά χρειάζεται άφθονο νερό για να μεγαλώσει. Και η δικιά μας, η δημοκρατική - σοσιαλιστική «Ελιά» θα χρειαστεί ειλικρινή θέληση και επίμονη προσπάθεια απ’ όλους όσοι εμπνέονται από το όραμα μιας σύγχρονης, προοδευτικής Ελλάδας σε μια ενωμένη προοδευτική Ευρώπη.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται και στην εφημ. «Εθνος»

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Ο προφητικός Ανδρέας...

του Γιάννη Παντελάκη

Ήταν 27 Ιουνίου του 1995. Ακριβώς δεκαεπτά χρόνια πριν. Παρά μια ημέρα. Είχα την ευκαιρία να καλύψω δημοσιογραφικά ένα ταξίδι του Ανδρέα Παπανδρέου στις Κάννες σε μια Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν η τελευταία που έπαιρνε μέρος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Τα σημάδια ότι έρχεται το προσωπικό του τέλος, ήταν φανερά. Ακόμα και στην φωνή του. Μια φωνή αδύναμη από την οποία ωστόσο ακούστηκαν ίσως τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Και το γράφει αυτό κάποιος που δεν γοητεύτηκε ποτέ απο την πολιτική του.

Ήταν ένας Παπανδρέου οργισμένος και μόνος. Χωρίς τον Μιτεράν, τον Γκονζάλεθ και τον Ντελόρ, αλλά με τους συντηρητικούς να κυριαρχούν. Στο περιθώριο της συνόδου ήρθε σχεδόν υποβασταζόμενος στην αίθουσα όπου τον περιμέναμε οι δημοσιογράφοι. Στις πρώτες κουβέντες του, κάθε ένας από μας κοίταζε τον άλλο. Δεν πιστεύαμε ότι ο απόλυτα συμβιβασμένος στα Ευρωπαϊκά δεδομένα Παπανδρέου, θα έβγαζε έναν τόσο καταγγελτικό λόγο. Μίλησε για "Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο", όπως το είχε χαρακτηρίσει, μίλησε και για "μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο". Ουσιαστικά είχε μιλήσει για την υποχώρηση της πολιτικής και την κυριαρχία των αγορών. Ήταν η εποχή που είχε ήδη αρχίσει να ετοιμάζεται το ενιαίο νόμισμα...

Δεκαεπτά χρόνια μετά, η κυριαρχία αυτή των αγορών είναι σχεδόν απόλυτη. Και αναμφισβήτητα, έχει συντελέσει σε υπερθετικό βαθμό στην κρίση. Ήδη πέντε χώρες βρίσκονται μέσα ή στα πρόθυρα σκληρών μνημονίων, ήδη οι λαοί της Ευρώπης βιώνουν εποχές απίστευτης λιτότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μόλις χθες δόθηκαν στοιχεία από την Ευρωπαϊκή επιτροπή για την αύξηση της ανεργίας και της ανέχειας. Μόνο το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς οι θέσεις εργασίας στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά 400.000, στην Ισπανία κατά 600.000, στην Πορτογαλία κατά 210.000, στην Ιταλία κατά 180.000. Οι προβλέψεις για τους επόμενους μήνες είναι ακόμα δυσμενέστερες, ενώ ολοένα και πιο μεγάλες ομάδες πολιτών από όλες αυτές τις χώρες δηλώνουν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον τόπο τους για να βρουν μια θέση εργασίας στο εξωτερικό. Και αυτά, αποτελούν μια μόνο παράμετρο της κρίσης.

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες, υποτίθεται ότι αναζητούν λύσεις για όλα αυτά. Δεν γνωρίζω αν θα τις βρουν, αλλά δεν έχω σοβαρούς λόγους για να δηλώνω αισιόδοξος. Δεν γνωρίζω καν αν αναζητούν λύσεις για τους πολίτες επειδή αυτό αποτελεί επιλογή τους ή αναζητούν λύσεις επειδή φοβούνται μια γενικευμένη αντίδραση των απελπισμένων που πολλαπλασιάζονται.

Οι ισορροπίες προφανώς εχουν αλλάξει. Ο ισχυρός και ενιαίος Γαλλογερμανικός αξονας δεν υπάρχει πια, αυτό ειναι βέβαιο. Πόσο πρόθυμοι είναι όμως όσοι προτείνουν διαφορετικές συνταγές εξόδου από την κρίση να σπάσουν αυγά; Και πόσο ικανοποιητικές λύσεις να επιδιώξει ένας Τραπεζίτης και όχι εκλεγμένος πρωθυπουργός; Ή μια καγκελάριος μιας πανίσχυρης χώρας που ορθώνει ένα νέο τείχος λέγοντας πως όσο ζει, η Ευρώπη δεν θα έχει ευρωομόλογα; Ή μερικοί κομπάρσοι ηγέτες που είναι φανερό πως θεωρούν θέσφατο τις εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης;
Σ' αυτά τα ερωτήματα, ίσως την πιο ικανοποιητική απάντηση δίνει ο Γάλλος οικονομολόγος Αντρέ Ορλεάν ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του στην Μόντ αναφερόμενος στις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, επικαλέστηκε μια φράση του Ντε Γκόλ από το 1966: "Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έδωσαν τα κλειδιά της κρίσης στους χρηματιστές". Αυτό εχει συμβεί και σήμερα. Και όπως έγραψε ο Ορλεάν "Την ευρωζώνη την κυβερνά η αγορά. Η πολιτική εξουσία συμμορφώνεται με τις προτεραιότητές της και φοβάται τις αξιολογήσεις της".

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μάλλον ήταν προφητικός...

Πηγή: www.protagon.gr