Θράσος ή άγνοια;

Γράφει ο Γ.Μαυρώτας στο Protagon 

Το έμαθα από το twitter. Ο Γιώργος Κατίδης -ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, που έβαλε το νικητήριο (ίσως και σωτήριο) γκολ στον χθεσινό αγώνα- πανηγύρισε χαιρετώντας, στην κερκίδα, ναζιστικά. Είδα τη φωτογραφία που σε μερικά λεπτά ανέβηκε, καθώς και το video. Σοκ η πρώτη αντίδραση, δεν είχαμε δει παρόμοια περιστατικά σε αγωνιστικούς χώρους στην Ελλάδα. Μετά από λίγο άρχισαν οι αντιδράσεις (παρεμπιπτόντως, πολύ γρήγορα αντανακλαστικά το ελληνικό twitter). Προσπάθησε να απολογηθεί για τη βλακεία του ο Κατίδης με δηλώσεις μετάνοιας («δεν ήξερα τι σημαίνει») αλλά εις μάτην. Το τι του σούρανε στο Twitter (και όχι μόνο, φαντάζομαι) δεν περιγράφεται. Ακόμα και απειλές (το χειρότερο, βέβαια, που θα μπορούσαν να κάνουν κάποιοι θερμοκέφαλοι είναι να τις πραγματοποιήσουν και να ανοίξουν έναν κύκλο βίας). Πιστεύω, όμως, ότι η σχεδόν καθολική αντίδραση πέρασε το μήνυμα που θα έπρεπε.

Όπως και στην περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου, το καλοκαίρι, είμαι ο τελευταίος που θα δράσει συντεχνιακά, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον αθλητή. Ο αθλητής πρέπει να απολογηθεί, να ζητήσει, αν θέλει, συγνώμη για την πράξη του και να αποδεχτεί την όποια τιμωρία. Από κει και πέρα όμως, δεν πρέπει η κοινωνία μας να αναπτύξει τα κανιβαλικά της ένστικτα. Εχθρός δεν είναι ο νεαρός αθλητής, αυτός είναι περισσότερο το θύμα. Εχθρός είναι το σύστημα που εκτρέφει τέτοια περιστατικά και χαίρεται από την αναμπουμπούλα που δημιουργείται. Η γνώμη μου είναι ότι, σε τελική ανάλυση, τέτοιες περιπτώσεις προσπαθείς να τις τραβήξεις προς το μέρος σου κι όχι να τις σπρώξεις με τη συμπεριφορά σου στην «απέναντι» αγκαλιά. Δηλαδή, μια ειλικρινής μεταμέλεια πρέπει να αναγνωρίζεται και να δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία.

Η άγνοια περί ιστορικών ζητημάτων είναι, δυστυχώς, επιδημία στην ελληνική νεολαία. Πόσο μάλλον σε αθλητές που έχουν ακόμα λιγότερες διαθέσιμες ώρες για διάβασμα. Δυστυχώς, για την  πλειοψηφία των νέων μας, ό,τι δεν χρειάζεται να παπαγαλίσουν για το σχολείο, θεωρείται χαμένος χρόνος. Έτσι, δημιουργούνται κενά κι ένα πέπλο άγνοιας πάνω σε σημαντικά ζητήματα που δεν μπορεί να τα καλύψει το facebook, το internet και η τηλεόραση. Αυτήν την άγνοια και τη δικαιολογημένη δυσπιστία στο πολιτικό σύστημα εκμεταλλεύεται η Χρυσή Αυγή και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους νεολαίους. Πώς αντιστρέφεται αυτό; Βραχυπρόθεσμα, με καθολική αντίδραση σε παρόμοια περιστατικά. Μακροπρόθεσμα, όμως, μόνη ασπίδα είναι η γνώση. Να μάθουν οι νέοι μας τι αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος χώρος, πίσω από το γοητευτικό στυλ και το ομαδικό, πειθαρχημένο πνεύμα. Τότε να δούμε αν θα τους αρέσει και το περιεχόμενο, πέρα από το φανταχτερό περιτύλιγμα. Και να μην ξεχνάνε ότι αν ο κροκόδειλος φάει τον «εχθρό» σου, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φίλος σου…