«Ο Διαρκής Εμφύλιος και η βούληση που μας λείπει...»

«Ο Διαρκής Εμφύλιος και η βούληση που μας λείπει…»

του Μιχάλη Κορδαλή


Μια από τις ενδημικές κακοδαιμονίες του λαού μας που έχει αναδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο αυτή η κρίση είναι σίγουρα παντελής απουσία θεσμικής μνήμης.

Μνήμη η οποία απουσιάζει πρώτα από όλα, από τους ίδιους τους θεσμικούς
εκπροσώπους της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής και διαχέεται στο σύνολο των πολιτών.  Άλλωστε, η παλαιοκομματικής κοπής αντίληψη του κράτους ως λάφυρο, ως συνισταμένη «υπουργοποιήσιμων» φεουδαρχών που λογοδοτούν στους δικούς τους υπηκόους με τη μορφή της πολιτικής πελατείας μόνο μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγηθεί.

Τα αίτια είναι πολλοίς γνωστά και αντλούν τις καταβολές τους στη νεότερη ιστορική διαδρομή της πατρίδας μας. Η τουρκοκρατία της τσιφλικάδικης απολυταρχίας, τα πνευματικά προϊόντα του αστικού διαφωτισμού που προσπάθησαν να «μπολιάσουν» οι Έλληνες λόγιοι αλλά ουδέποτε -εκτός από ελάχιστες στιγμιαίες αναλαμπές- δεν έγιναν κτήμα του συλλογικού μας θυμικού ως το κοινωνικά διχοτομημένο μετεμφυλιακό κράτος είναι οι κύριοι ιστορικοί σταθμοί μιας πορείας εθνικού παραλογισμού.

Η θλιβερή ωστόσο παραδοχή που προκύπτει ειδικά σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας δεν έρχεται μέσα απ΄ το μνημόσυνο της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας αλλά απ΄ την ίδια την καθημερινότητα μιας κοινωνίας που δεν θυμάται, δεν εμπιστεύεται, δεν κινητοποιείται προς το συλλογικό συμφέρον. Γιατί ακριβώς η θεσμική μας αμνησία αναδεικνύει εκ πρώτοις την απουσία ισχυρών θεσμικών πυλώνων (π.χ. πολιτικό σύστημα, Δικαιοσύνη…)  ή ακόμη το περιλάλητο πλέον έλλειμμα εμπιστοσύνης σ’ αυτούς και την ταυτόχρονη αδυναμία ανακατεύθυνσης της αμφισβήτησης των πολιτών σε ένα συλλογικό δημιουργικό μονοπάτι.

 Η μεγάλη απόφαση ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή» παραμένει αρκετά δύσκολη για να προτιμηθεί σε σχέση με την ανέξοδη ρητορεία κάποιου λαϊκιστή των άκρων της πολιτικής γεωγραφίας..

Όσο όμως απουσιάζει η δημοκρατικά οργανωμένη Πολιτεία, όσο απουσιάζουν οι θεσμοί, οδηγούμαστε ταχύτερα στην τυραννία των «ΠΑΡΑ - θεσμών». Κάπως έτσι, η απουσία ελεγκτικών μηχανισμών μετατρέπει την οικονομία σε παραοικονομία, η απουσία του κράτους στη διαμόρφωση μεταναστευτικής πολιτικής και αποτελεσματικής αστυνόμευσης επιβάλλει το ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ των νεοναζιστικών συμμοριών σε υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας. Από κοντά βέβαια ακολουθεί  και η λαϊκή έκφραση του εκφασισμού με την μορφή της ανυπαρξίας κοινωνικής συνευθύνης από μέρους των πολιτών είτε αυτό λέγεται Κερατέα είτε Κόρινθος. Άλλωστε τα σκουπίδια κυριολεκτικά στη μια περίπτωση και τα «σκουπίδια» –παράνομοι μετανάστες-  για τους ακροδεξιούς στην άλλη θα παραμείνουν σε κάποια άλλη λαϊκή γειτονιά αλλά όχι δίπλα στη δική μας πόρτα.

Είναι προφανές λοιπόν, πως μιλάμε για μια κοινωνία αποσβολωμένη μπροστά στην οικονομική δίνη, μια κοινωνία σε ΔΙΧΑΣΜΟ κι ένα ΚΡΑΤΟΣ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΕΜΦΥΛΙΟ.

Εξακολουθούμε δηλαδή ως σήμερα να μην αντιλαμβανόμαστε πως ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ είναι αυτός για τον οποίο ακόμη πληρώνουμε το λογαριασμό.

Καθώς αντί λοιπόν να ακολουθήσουμε τη συνταγή του σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού συμβολαίου προς την ανοικοδόμηση όπως έγινε στις περισσότερες χώρες της Δύσης με την ιδεολογική νίκη του κευνσιανού οικονομικού δόγματος εμείς προτιμήσαμε να μετατρέψουμε εκ νέου την πατρίδα μας σε στρατώνα με τις ευλογίες των «ψυχροπολεμικών» πρωταγωνιστών .

Έχουμε ξεχάσει πως το "ανήκομεν εις την Δύσιν" του μεταπολιτευτικού Καραμανλή ήταν κενό γράμμα όταν από το 52' ως το 81' είχαμε καπιταλισμό με ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ όμως αλά Σοβιετία. Η λέξη αξιοκρατία για την πρόσληψη στο Δημόσιο και αλλού είχε αντικατασταθεί από το δελτίο «κοινωνικών φρονημάτων». Η υπερφόρτωση του Δημοσίου επί Ανδρέα πριν ξεφύγει εντελώς ήταν μια φυσική όσο και αναγκαία απόληξη ενός επί 30ετίας «εκ δεξιών» ποδηγετούμενου και χουντικού επί 7ετίας Δημόσιου Τομέα. Ξεχνούμε ακόμη τα πολιτικά πάθη, το φόβο να αγοράσουν ορισμένοι πολίτες εφημερίδα της αρεσκείας τους μέχρι πριν από 30 χρόνια. Aγκυλώσεις που για να ξεπεραστούν μας οδήγησαν στο κράτος πότε των «πρασίνων», πότε των «βένετων» ενώ από κοντά έρχονται κι οι «ρούσσιοι».

Σήμερα, η ίδια πόλωση δυστυχώς αναζωπυρώνεται με τους υμνητές του εμφύλιου μίσους να βρίσκονται εντός του Κοινοβουλίου και αρκετούς συμπολίτες μας κι απ΄ τις δυο πλευρές ρου ιδεολογικού Ρουβικώνα να ετοιμάζονται απερίσκεπτα να γυρίσουν τη σελίδα πίσω στις πιο σκοτεινές εποχές της ιστορικής μας πορείας είτε με τη μορφή της κοινωνικής σύγκρουσης είτε με τη δημαγωγική ψευδαίσθηση του «σιωπηρού εμφυλίου» που ακολουθήθηκε μεταπολιτευτικά με την τακτή άλωση του κράτους απ΄ το κομματικό προσωπικό την επαύριο της εκλογικής αναμέτρησης.

Ωστόσο, ο θεσμικός εκσυγχρονισμός που θα σημάνει και το τέλος της της αντίληψης του κράτους ως άθροισμα βολέματος, κομματικής νομής του δημόσιου ταμείου και εξυπηρέτησης πελατειακών και άλλων διαπλεκόμενων συμφερόντων είναι κάτι παραπάνω από επιτακτικός.

Πολύ απλά γιατί αυτή τη δύσκολη ώρα της οικονομικής αιμορραγίας, ο συντεχνιακός κοινωνικός κατακερματισμός, με την εκάστοτε ομάδα πίεσης να παρασιτεί σε βάρος του συνόλου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και τον εκφασισμό.

Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται έναντι όλων μας είναι λιτό, σαφές, καθαρό.
 

«Ή κοινωνία θα τελειώσει με αυτήν την κατάσταση, ή αυτή η κατάσταση θα τελειώσει την κοινωνία.»

Άλλωστε, η «δημοκρατία» του πελατειακού παρασιτισμού, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια είναι όλα απότοκα του μεγάλου θεσμικού ελλείμματος που τροφοδοτεί το πλεόνασμα της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της ατιμωρησίας.

Κι αν εν καιρό κρίσης για το κοινωνικό κράτος χρειάζεται χρήματα, για την αναμόρφωση των θεσμών της χώρας και την αναβάθμιση της Δημοκρατίας μας χρειάζεται ένα μόνο πράγμα: ΒΟΥΛΗΣΗ.

Boύληση που περνά μέσα από συγκεκριμένες τομές όπως η αλλαγή του εκλογικού συστήματος στη βάση ολιγοεδρικών περιφερειών, η θεσμοθέτηση της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, της ανάκλησης, η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η πρόβλεψη για ορισμένο αριθμό κοινοβουλευτικών θητειών μέχρι και την ενδεχόμενη μείωση του αριθμού των αντιπροσώπων.

Η βούληση όμως αυτή είναι η βούληση που μας λείπει….