To μανιφέστο ενός «Ανθέλληνα»…

Παρασκευή 10 Μαϊου,

Επέτειο της καταστροφής των Βιβλίων απ΄τους Ναζί

           

του Μιχάλη Κορδαλή

Είναι δυστυχώς πολύ συχνό το φαινόμενο αλλά και στοιχείο παρακμής των καιρών μας ο δημόσιος λόγος είτε αυτός έχει αναφορά στα κοινοβουλευτικά έδρανα ή σε κάποιο συνοικιακό καφενείο αντί να στρέφεται στα μεγάλα, στα υπαρκτά προβλήματα του σήμερα και μέσα απ΄την δημιουργική αντιπαράθεση ή ακόμη και τη σύνθεση των απόψεων να επιχειρεί την επίλυση τους,  τεχνηέντως τείνει να θάβει την πολιτική ουσία προς όφελος της αμοιβαίας εκτόξευσης απειλών, ύβρεων και κενών περιεχομένου πυροτεχνημάτων που συγκινούν κάποιες φορές το θυμικό αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκινούν την κοινή λογική.

Σ’ αυτή τη διελκυστίνδα απαξίωσης του πολιτικού φαινόμενου, του διαλόγου αλλά και της ίδιας της Δημοκρατίας ως κοινωνικό βίωμα των πολιτών, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία αυτολογοκρισίας που διαπερνά τον εκτραχηλισμό του κεντρικού πολιτικού σκηνικού και χτυπά την πόρτα του καθενός μας ξεχωριστά, όπως άλλωστε μας καλεί πάντα να πάρουμε θέση μια διαδικασία  κοινωνικού εκφασισμού. Η αυτολογοκρισία αυτή, πρόκειται  στην πράξη για την ψυχαναγκαστική φίμωση εκείνων των συμπολιτών μας που έχουν άποψη για τα τρέχοντα  αλλά δεν εκφράζονται κάτω απ΄την τρομοκρατία του δόγματος που αντιλαμβάνεται την αλήθεια και την δικαιοσύνη ως «δια βοής»,  ως πεδίο φωνασκίας ενώ ταυτόχρονα εξοστρακίζει την μετριοπάθεια, τη σύνεση, την ανεκτικότητα, την εύλογη αμφισβήτηση ως ενέργειες αντεθνικές, ως σύγχρονο «μίασμα».

Έτσι το ύψιστο αντεπιχείρημα ορισμένων αλλά συγχρόνως και το εύκολο αποκούμπι των απανταχού φανατικών είτε πρόκειται για μείζονος ή ελάσσονος σημασίας ζητήματα είναι η ευθεία βολή όχι στο επιχείρημα αλλά στο ήθος του αντιπάλου. Αυτό, σε μια χρονική συγκυρία όπου η χώρα μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα μιας κρίσης που πέραν του στενού δημοσιονομικού ορίζοντα  έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τους σύγχρονους οικονομικούς και γεωπολιτικούς συσχετισμούς σε διεθνές επίπεδο, μεταφράζεται  απλουστευτικά ως επίπληξη επί του «εθνικού φρονήματος».

Η αντίρρηση, η διαφορετική γνώμη ποινικοποιείται ενώ  η ετυμηγορία του «εκτάκτου στρατοδικείου» ή του λαϊκού δικαστηρίου ανακοινώνεται με φωνή γεμάτη σταθερότητα όπως του ιεροεξεταστή που ξέρει πως κρατά τις τύχες των κατηγορουμένων στα χέρια του όσο και την μακαριότητα της άγνοιας: «Eίστε ανθέλληνας!!».

Κι όμως τα καφενειακά λαϊκά δικαστήρια της Αθήνας του 2013 δεν έμαθαν τίποτε από το πάθημα της Ηλιαίας με τη φθονερή καταδίκη του Σωκράτη.

Άραγε όμως πόσο εύκολα διατυπώνεται σήμερα μια τέτοια κατηγορία?

Σήμερα που η ανάγκη για εξιλαστήρια θύματα φαντάζει μεγαλύτερη απ αυτή για  συλλογική αυτογνωσία και επαναπροσδιορισμό η εθνική μας αποτυχία  πρέπει να φορτωθεί κάπου αλλά όχι σίγουρα στις δικές μας πλάτες. Η ομοιότητα με το εθνικό σύμπλεγμα κατωτερότητας των Γερμανών εξαιτίας της ήττας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και των δυσβάσταχτων όρων των Βερσαλλιών όπου πάνω του έχτίσε ο Χίτλερ το μύθευμα του αήττητου του γερμανικού στρατού και της μαχαιριάς στα νωτα απ΄την Αριστερά και την εβραϊκή κατά βάση ιντελιγκέντσια της είναι χρήσιμη.

Γι’ αυτό και όποιος εν έτει 2013, συνομολογήσει ότι  για τον ιστορικό κατήφορο της χώρας μας εκτός απ΄την αρτηριοσκληρωτικά συντηρητική Μέρκελ, τους ευρωπαίους και το ΔΝΤ  κάπου στο βάθος ευθυνομάστε και εμείς ως πολίτες, κηρύσσεται άμεσα «εχθρός του περιούσιου Λαού» και «ανθέλληνας». Συνεπώς, αν και προσωπικά δε νομίζω ότι ανήκω στην γκάμα των ανθρώπων που αυτολογοκρίνονται αλλά βλέποντας με συμπάθεια κάθε άνθρωπο που εκφράζει την αμφιβολία απέναντι στο φανατισμό και τα μανιχαϊστικά δίπολα τολμώ να δηλώσω και εγώ «ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ».

Αισθάνομαι "ανθέλληνας" απέναντι σε μια Ελλάδα που αδυνατεί ακόμη και τώρα να αντιληφθεί το ιστορικό της παρελθόν και μ’ αυτό τον τρόπο καθίσταται ανίκανη να σμιλεύσει το συλλογικό μας παρόν και μέλλον. Σε μια πατρίδα που διχάζει τους πολίτες σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα», μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, που επανεπιννοεί μικρές διαννοητικές «Μακρονήσους» ως εξορία της σκέψης, ως αυτολογοκρισία των πολιτών, σε μια κοινωνία  που αυτοπαγιδεύεται στην αμετροέπεια και τον λαϊκισμό και βρίσκει πάντοτε το εύκολο θύμα στον «ξένο» παράγοντα κάθε συνειδητός πατριώτης είναι «ανθέλληνας».

«Ανθέλληνας» γιατί ασκεί κριτική, γιατί αρνείται να συμβιβαστεί με  την ανευθυνότητα, με τη συνομωσιολογία που θέλει υπεύθυνους όλους τους άλλους πλην ημών. Είναι ανθελληνισμός βέβαια να αντιλαμβάνεσαι τη Δημοκρατία ως ιερή υποχρέωση συνευθύνης του πολίτη και να μην αντιπαραβάλλεις ένα ιδιότυπο «πολιτικό τουρισμό» αρνούμενος ότι γνώριζες τι συμβαίνει στην ίδια σου τη χώρα. Είμαι «ανθέλληνας» γιατί τολμώ να παραδεχτώ  πως την κερκόπορτα  για το ΔΝΤ και τη μέγγενη του τριμερούς δανεισμού άνοιξαν πρώτες οι ελληνικές κυβερνήσεις με την ως το 2009 παραποίηση των στατιστικών στοιχείων της οικονομίας, η ραστώνη του ελληνικού λαού, το θεσμικό έλλειμμα της δικαστικής εξουσίας, ο συμβιβασμός του συνδικαλιστικού κινήματος και ο κουτοπόνηρος «επαρχιωτισμός» της ευρωπαϊκώς επιδοτούμενης αργίας.

Είμαι «ανθέλληνας» γιατί εξακολουθώ να πιστεύω πως κάθε άνθρωπος που γεννιέται στη χώρα και έχει δεσμούς με αυτή δικαιούται να είναι πολίτης της. Προσωπικά θεωρώ το δηλήτηριο του ρατσισμού ως το μεγαλύτερο διαλυτικό «όπιο» που ετεροπροσανατολίζει τους πολλούς απ΄ την πάλη για  την επίλυση των κοινών προβλημάτων των λαών στην επικέντρωση στα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών. Είμαι άλλωστε αρκετά «ανθέλληνας» για να γνωρίζω την ιστορική διαδρομή του ελληνισμού όχι ως γονιδίωμα προέλευσης αλλά ως βίωμα, ως αποτύπωμα στο χώρο και στο χρόνο σ’ αυτή γωνιά τα Γης. Γνωρίζω τις πίκρες του λαού μας απ΄την προσφυγιά το 1922, την μετανάστευση του 50 και του 60, τους καταφρονεμένους  Έλληνες του Έλλις Άιλαντ, την αιώνια ξενιτεμένη ναυτοσύνη μας. Είμαι συνεπώς αρκετά «ανθέλληνας» ώστε να μην είμαι ρατσιστής, να γελώ στο άκουσμα από κάποιους «τουρκομπαρόκ» βαλκάνιους ότι είναι απευθείας απόγονοι του Πλάτωνα την ίδια στιμγή που κακίζουν για το κατάντημα της Ελλάδας παιδιά μεταναστών που έκαναν το σφάλμα να γεννηθούν, να σπουδάζουν, να εργάζονται και να επιδιώκουν να αφομοιωθούν στη χώρα μας.

Σε μια τέτοια Ελλάδα είμαι σίγουρα «ανθέλληνας».

Όπως επίσης ανθέλληνας είναι εκείνος που εξακολουθεί να πιστεύει πως σε μια τέτοια συγκυρία η αλλαγή στη χώρα θα έρθει με ευχολόγια, με την κατάργηση των κακώς κειμένων με ένα μόνο άρθρου, με «Ζάππεια», ισοδύναμα και λοιπές ελληνότροπες αλχημείες  κι όχι μέσα από το διαρκή θεσμικό εκδημοκρατισμό, την επιδίωξη για πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να αποφασίζουν οι πολίτες κάθε χώρας τη συντεταγμένη πορεία των κρατών τους αντί της «απρόσωπης» Κομισιόν ή ακόμη χειρότερα της ισχυρότερης ευρωπαϊκής Καγκελαρίας.

Υπάρχουν και άλλα πολλά είδη ανθελλήνων όπως εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική εκπλήρωση του εθνικού γραμματίου αυτών που και σήμερα επιδιώκουν τον εθνικό διχασμό με την κατηγοριοποίηση των πολιτών. Είναι γνωστό άλλωστε πως στην πρόσφατη διαδρομή του λαού μας η μεγάλες εθνικές τραγωδίες, η τελική αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας, ο εμφύλιος πόλεμος, το μετεμφυλιακό, παρασυνταγματικό κράτος της Δεξιάς, η Χούντα και η προδοσία της Κύπρου ξεκίνησαν με πρωτοβουλία όσων μιλούσαν εξ ονόματος της "Πατρίδας", ανακαλύπτοντας παντού «προδότες», «κατάσκοπους» και «άορατους εχθρούς».

Συγκροτείται λοιπόν, μια ιδιότυπη σύγκρουση αυτών των δύο ίσως και περισσότερων «Ελλάδων» που  αναδεινύονται μέσα απ΄την Κρίση. Απ΄την πλευρά βρίσκεται εκείνη η Ελλάδα που νοσταλγεί το παρελθόν, που επιθυμεί την ανέκοπη επιστροφή στην “belle époque” , μια Ελλάδα των εύκολων θυμάτων, του κοινωνικού κανιβαλισμού και της απουσίας αυτοκριτικής που συχνά πυκνά ανακαλύπτει εχθρούς μέσα στην ίδια την κοινωνία.  Απ΄την άλλη βρίσκεται η Ελλάδα που κοιλοπονά, που βρίσκεται στους πρώτους πόνους του τοκετού και γεννά σιγα-σιγα την κοινωνία που θέλουμε να γίνουμε .Κι αυτό όχι προς τέρψην των δανειστών μας αλλά για τις επόμενες γενιές που οφείλουν να μην καταδικαστούν σε ένα κοινωνικό λάκκο στη νότια Ευρώπη.

Οφείλουμε να ανακαλύψουμε την νέα μας εθνική και κοινωνική  αναφορά στους νέους που δε γνωρίζουν σύνορα για να σπουδάσουν, να εργαστούν και να διακριθούν. Καλούμαστε ως «ανθέλληνες» λοιπόν να επανεφεύρουμε την Ελλάδα, στη γλώσσα της αλήθειας όπως ήδη είχε αντιληφθεί ο Δ.Σολωμός συνιστώντας στους συμπατριώτες να θεωρούν "εθνικόν, το αληθές", να διαμορφώσουμε τη νέα μας ταυτότητα στην πιο εκπαιδευμένη και μορφωμένη γενιά που με την πρόωρη ωρίμανση της απαντά σε κάποιους γκριζομάλληδες «Τσε Γκεβάρα» που επιτηδευμένα αρνούνται να παραδεχτούν πως δανείστηκαν τα προνόμια του πελατειακού χτες με τις αναγκαστικές υπερβάσεις των νέων του αύριο.

 Η ωρίμανση αυτή όμως, κρυβεί το πιο μεγάλο πόθο όλων μας που είναι η πέραν της δημοσιονομικής εξυγίανσης, να συντελεστεί και μια ριζική εξυγίανση της νεοελληνικής νοοτροπίας.Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν κι άλλοι  τέτοιοι «ανθέλληνες» γιατί από αυτά τα «μιάσματα» η Ελλάδα έχει πολλά να περιμένει ακόμα.

Γιατί αυτοί δεν περιμένουν απ΄τον "φιλελληνισμό" της Μέρκελ αλλά απ΄τον καθημερινό αγώνα των ίδιων και των συμπολιτών τους για ανάταξη.