Ας μην περιμένουμε ο ρατσισμός να μας χτυπήσει την πόρτα για να του την κλεισουμε.

Του Μιχάλη Κορδαλή

Με αφορμή την εξιχνίαση 10 δολοφονιών απ΄την γερμανική αστυνομία, οργανωμένων απ΄την νεοναζιστική ομάδα NSU διαμορφώνεται στα μυαλά αρκετών συμπολιτών μια αξιοπερίεργη αναλογία, μια πολιτική όσο και κοινωνική σημειολογία που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήσει κανένα μας ασυγκίνητο.

Κι αυτό γιατί ανάμεσα στους 10 δολοφονηθέντες  απ’ τους ακροδεξιούς εξτερμιστές βρίσκεται και ένας αδικοχαμένος συμπατριώτης μας, μετανάστης ο ίδιος, ο Θόδωρος Βουλγαρίδης. Έχοντας λοιπόν κατά νου αυτή την πραγματικά αναίτια όσο και ανάνδρη δολοφονία αυτών των ανθρώπων, απλών πολιτών στην πλειοψηφία τους, δεν μπορεί το μυαλό συνειρμικά να μην ακολουθήσει το νήμα εκείνο που δένει την δράση τέτοιων ακραίων ομάδων με τον αντίστοιχο εγχώριο εγκληματικό «ακτιβισμό»  συγκεκριμένων πολιτικών χώρων όσο και με την πολιτική επικαιρότητα της πατρίδας μας. Μια πολιτική επικαιρότητα που θέλει το ακροδεξιό, ξενοφοβικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής» να βρίσκεται στη Βουλή και μάλιστα με ικανό δείκτη δημοφιλίας για να εκφράσει την έλλειψη  αντισωμάτων ενός μέρους της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο δηλητήριο της μισαλλοδοξίας.

Η σημειολογία λοιπόν που σχηματίζεται στο μυαλό κάθε δημοκρατικού πολίτη απ΄το ατυχές περιστατικό της δολοφονίας του Βουλγαρίδη είναι ποια η θέση του εν λόγω κόμματος για την απώλεια ενός αθώου ανθρώπου, ενός « Έλληνα» όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι τη στιγμή που οι κύριοι Κασιδιάρης, Μιχαλολιάκος κλπ  φροντίζουν να καλούν στη Βουλή και να φωτογραφίζονται με τους Γερμανούς Ακροδεξιούς ομόλογους τους, πολιτικά ομογάλακτους των δολοφόνων του..

Σίγουρα τα κενά στη λογική και στην πολιτική κουλτούρα ή μάλλον η μαρτυρία της απουσίας της είναι αυτή που αποδεικνύεται όχι μόνο μέσα από ένα απλό παράδειγμα όπως το παραπάνω αλλά ιστορικά από το συνόλο της δράσης χώρών που επενδύουν στον διχασμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Είναι άλλωστε πικρή η μνήμη της πατρίδας μας από «ελληνόμετρα» που κατηγοριοποιούσαν τους τους πολίτες σε εθνικόφρονες και μιάσματα, που γέμιζαν ξερονήσια με το πρόσχημα των θολών «κοινωνικών φρονημάτων» για να συνηγορησουν στην ανελευθερία, στη βίαη καταπάτηση κάθε έννοιας Δημοκράτίας, στην ασέλγεια των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Κι αν δεν είναι  οι λεκτικές καταδίκες, η δήθεν αποποίηση του νεοναζιστκού παρελθόντος είναι πράξεις των στελεχών της Χρυσής Αυγής που λειτουργούν αποδεικτικά για το ακροδεξιό και ρατσιστικό παρόν και μέλλον της. Είναι η διασπορά κάθε ξενοφοβικής ιδεοληψίας, η αντιποίηση αρχής, η χρήση φυσικής βίας απέναντι σε όποιον διαφωνεί, η επιλεκτική «φιλανθρωπία» που είναι στην πράξη μισανθρωπιά και ετεροπροσανατολισμός των συμπολιτών μας απ΄τα μεγάλα προβλήματα, από το ζήτημα της άνισης κατανομής πλούτου και των κοινωνικών βαρών στον αδύναμο κρίκο της διαφορετικότητας, στον ξένο, στον εύκολο στόχο.

Άλλωστε ακόμα και στην περίπτωση της παράνομης μετανάστευσης, αυτή μπορεί και μόνο έτσι θα αντιμετωπισθεί με θεσμικές πρωτοβουλίες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφορικά με τη Συνθήκη του Δουβλίνου, με  επικαιροποίηση των όρων καλής γειτονίας με την κύρια πύλη εισόδου μεταναστών που είναι η Τουρκία και προυποθέτει την από μέρους της συμμόρφωση με το Σύμφωνο Επαναπροώθησης όπως και η συνακόλουθη τήρηση των ισχύοντων νόμων.

Με την τήρηση των νόμων και ανανέωση του νομικού οπλοστασίου, εγχώριου και κοινοτικού μπορούν να λυθούν τα προβλήματα της πατρίδας μας και σίγουρα όχι με κλωτσιές και εμπόριο «εθνικής» υπερηφάνειας από εκείνους που εξαντλούν τη χρησιμότητα της ελληνικής σημαίας ως ρόπαλο, ως όργανο κακοποιήσης άλλων ανθρώπων.

Και εδώ είναι που εδράζεται ο χώρος αντίστασης και δημιουργικής πρωτοβουλίας της οργανωμένης Πολιτείας και των πολιτών της. Γιατί αν μας δίδαξε κάτι η κρίση των τελευταίων ετών είναι πως όπου δεν εμφανίζεται οι κατοχυρωμένοι από το Σύνταγμα θεσμοί αναπτυσσονται οι παρα-θεσμοί. Η απουσία αποτελεσματικής αστυνόμευσης, η υποβάθμιση γειτονιών του κέντρου της Αθήνας και η παράδοση τους στην εγκληματικότητα δημιουργεί τους τραμπούκους, το ΠΑΡΑ-κράτος της ακροδεξιάς όπως αντίστοιχα συμβαίνει με την ξενοφοβία και την απουσία μεταναστευτικής πολιτικής.

Οι πολίτες απ΄την άλλη έχουμε χρέος πέρα απ΄την οργή να αντιληφθούμε και την ανάγκη μετατροπής της σε δύναμη δημιουργίας, εξυγείανσης και επαναθεμελίωσης της προοπτικής της χώρας σε γερές βάσεις σε επίπεδο, οικονομικό, προνοιακό, θεσμικό και πολιτιστικό.  Μιλούμε για την επανεφεύρεση μιας νέας Ελλάδας, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΗΣ που θα είναι παράδειγμα μίμησης και όχι αποφυγής.

Σ’ αυτή την Ελλάδα ο ρατσισμός κάθε είδους, εθνοτικός, κοινωνικός ή έμφυλος, ο ρατσισμός ως απουσία πολιτισμού, ως παθογένεια μια κοινωνίας «άρρωστης»  που δεν αντιλαμβάνεται την ισότητα όλων μεταξύ τους και κυρίως απέναντι στο νόμο, δεν είναι αποδεκτός.

Ας πάρουμε το παράδειγμα του αδικοχαμένου Θόδωρου Βουλγαρίδη.

Ο Θόδωρος Βουλγαρίδης ήταν άλλος ένας Έλληνας βιοπαλαιστής, μετανάστης στη Γερμανία.                                Δεν είχε εισέλθει παράνομα στη Γερμανία όπως ακούμε συχνά να λένε τα ντόπια παπαγαλάκια της ακροδεξιάς.                                                                                                                                                                               Ο Βουλγαρίδης δεν ήταν απλά αρκετα "Άρειος" για τα κριτήρια των δολοφόνων του.                                           Ο Βουλγαρίδης και ο κάθε "βουλγαρίδης" είναι ο διαφορετικός, ο ανυπεράσπιστος, ο  άνθρωπος που "ξεσπιτώνεται" για ένα καλύτερο αύριο, ο απανταχού αδύναμος.

Γι' αυτό και σε αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους μόνο οι πάντα άνανδροι, οι τραμπούκοι, ανεγκέφαλοι, με μια λέξη οι "Νεοναζί" μπορούν να επιτεθούν.

Επειδή όμως για τα θύματα αξίζει η μνήμη, ας κατατάξουμε τους θύτες όσο και στους εν Ελλάδι συνομολογούντες τους στην λήθη της σύγχρονης ιστορίας που τους πρέπει.

Γιατί «βουλγαρίδης» θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.

Ας μην περιμένουμε ο "ρατσισμός" να μας χτυπήσει την πόρτα για να του την κλεισουμε.

Κι ας ελπίσουμε ο Θόδωρος να ήταν ο τελευταίος.

*Ο Μιχάλης Κορδαλής είναι μελος του Εθνικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ